Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα
Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν/Πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
Και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί/Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Ψέματα λένε
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί/Λογάδες και γραμματικοί
Για να σε πείσουν
Έχε τα νου σου στο παιδί/Κλείσε την πόρτα με κλειδί
Θα σε πουλήσουν
Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί/Που θα ‘χει σβήσει το κερί
Στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί/Γιατί αν γλιτώσει το παιδί
Υπάρχει ελπίδα
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτάμι της οργής δυστυχώς είναι βαμμένη με θάνατο. Το έγκλημα στα Τέμπη και ο χαμός των νέων που έσβησαν πριν καν χαρούν τη ζωή ξεσήκωσαν κύματα πολύμορφων δράσεων στα σχολεία όλης της χώρας. Καταλήψεις, αποχές, διαδηλώσεις αλλά και φράσεις στα προαύλια, στους πίνακες και στις πόρτες των σχολείων, γραμμένες με τα σώματα ή και τις τσάντες των μαθητών και των μαθητριών μας πραγματοποιούνται όλες τις μέρες από την μέρα της τραγωδίας μέχρι και σήμερα, με τη διάθεση να συνεχιστούν και να κλιμακωθούν.
Στις 8 Μάρτη μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί, εργατικά σωματεία και φορείς ένωσαν τις φωνές τους σε μαζικότατα συλλαλητήρια στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις, στο πλαίσιο των πολύμορφων δράσεων που πραγματοποιούνται για την τραγωδία στα Τέμπη και με αφορμή την ημέρα της Γυναίκας. Οι δρόμοι της Αθήνας πλημμύρισαν από κόσμο, από παλμό, από αγανάκτηση. Μύριζε παντού το αίμα που νότισε τις ράγες και ζητούσε αντάμωμα. Τα νιάτα μπροστά γεμάτα ορμή να μην σταματούν, ακόμα κι όταν τα δακρυγόνα ρούφηξαν το οξυγόνο.
Οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν και ενώνονται με τους μαθητές, από τις δράσεις και τα συλλαλητήρια μέχρι και τις απεργιακές κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν αφού οι ομοσπονδίες του κλάδου, ΔΟΕ (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας) και η ΟΛΜΕ (Καθηγητές) συμμετείχαν στην Πανελλαδική 24ωρη απεργία την Τετάρτη 8 Μαρτίου και λόγω των καταλήψεων των μαθητών.
«Δεν είναι η ώρα της σιωπής, είναι η ώρα της φωνής και του αγώνα» αναφέρεται, μεταξύ άλλων στις ανακοινώσεις των εκπαιδευτικών. «Δεν θα περιμένουμε, άπραγοι, το επόμενο τραγικό δυστύχημα. Τώρα είναι η ώρα να φωνάξουμε ακόμα πιο δυνατά: Καμία συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη».
Όλη την προηγούμενη βδομάδα οι μαθητές με το δικό τους ηχηρό τρόπο έφτιαξαν μια ανθρώπινη αλυσίδα αλληλεγγύης, αντίδρασης, αντίστασης. Ένωσαν τις φωνές τους και οι φράσεις που δημιούργησαν έγιναν το δικό τους βιβλίο θλίψης, μνήμης, οργής, διεκδίκησης.
«Πάρε με όταν φτάσεις», έγραψαν με τις τσάντες τους σε Γυμνάσια των Αγίων Αναργύρων, του Μεσσολογγίου, της Άρτας, «Όχι άλλα εγκλήματα», σε Λύκειο της Πύλου, «Ήταν έγκλημα» σε Λύκειο της Μεταμόρφωσης, «Ποτέ ξανά- Τέμπη» σε Λύκειο της Καλλιθέας.
Σε Λύκειο της Πολίχνης, οι μαθητές σχημάτισαν με τις τσάντες τους, στο προαύλιο, τη λέξη οργή, σε Λύκειο του Αγίου Αθανασίου οι μαθητές κρέμασαν πανό με τη φράση «πάρε με παιδί μου όταν φτάσεις», ενώ σε Λύκειο του Ευόσμου, οι μαθητές έγραψαν στα πανό τους: «Το έγκλημα αυτό να μη συγκαλυφθεί, όλων των νεκρών να γίνουμε η φωνή».
Σε όλη τη χώρα η νεολαίστικη αντίδραση είναι πρωτοφανής. Σε πολλά σχολεία ή/και σχολές θρηνούν τους φίλους, τους συμμαθητές και συμφοιτητές τους. Αρνούνται να δεχτούν ένα έγκλημα χωρίς κάθαρση, απαιτώντας δικαίωση.
Από την Κρήτη ώς το Βόλο και τη Λάρισα, από την Αθήνα ως τη Μυτιλήνη και τη Χίο, από τη Θεσσαλονίκη ως την Πάτρα και τα Χανιά σχολικές μονάδες τελούν υπό κατάληψη ή αποχή, ενώ διοργανώνονται συγκεντρώσεις, πορείες και συλλαλητήρια.
Οι φοιτητές αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις, ενώ ειδικά στο ΑΠΘ, είναι συγκλονισμένοι καθώς 10 συμφοιτητές τους είναι μεταξύ των νεκρών.
«Την Τετάρτη 8 Μάρτη κλείνουμε τη σχολή μας και συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο φοιτητών-μαθητών-εργαζομένων στις 12:00 στα Προπύλαια. Προχωράμε σε νέο συντονισμό φοιτητικών συλλόγων μετά την πορεία», αποφάσισαν Φοιτητικοί Σύλλογοι της Αθήνας στο Συντονισμό που πραγματοποίησαν μέσα σε κλίμα συγκίνησης αλλά και οργής για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, μετά από το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Κυριακής στο Σύνταγμα.
Οι μαθητές μας ζητούν τη ζωή που τους αξίζει, δείχνουν την ωριμότητά της σκέψης τους φωνάζοντας «Όλων των νεκρών γινόμαστε φωνή, η νέα γενιά δεν σας συγχωρεί» και όλοι μας οφείλουμε να σκύψουμε το κεφάλι τιμώντας τους νεκρούς, να σηκώσουμε το ανάστημα διεκδικώντας ευθύνες, να σφίξουμε τα χέρια ενάντια στο ξεπούλημα δομών και ζωών. Υπάρχουν ευθύνες, υπάρχουν αιτίες και τις ξέρουμε.
Να αντιδράσουμε στην “κανονικότητα” του τρόμου!
Για το σήμερα και το αύριο των παιδιών μας!
Γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα!
