Συνέβη κι αυτό. Στις εκλογές της 21ης Μαΐου 2023 αντί κατά τα ειωθότα να ενισχυθεί γενικά η αντιπολίτευση και να «πέσει» το κυβερνών κόμμα της ΝΔ εξ αιτίας της κυβερνητικής φθοράς, μετά μάλιστα από μια νεοφιλελεύθερη διαχείριση και συγκρουσιακή διακυβέρνηση τεσσάρων χρόνων, το κυβερνών κόμμα ενισχύθηκε και σε απόλυτο αριθμό ψήφων και σε ποσοστό σε σχέση με τις εκλογές του Ιούλη του 2019 παρά μάλιστα την ενισχυμένη συμμετοχή σε σχέση με το 2019 (60,92 έναντι 57,78, στην πραγματικότητα 71% )
Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ πήρε 2.403.684 ψήφους και ποσοστό 40, 79 %, 150.000 παραπάνω ψήφους και μια ποσοστιαία μονάδα πάνω σε σχέση με το 2019, πιο πάνω και από την αύξηση της μαζικότητας.
Υπερκάλυψε μάλιστα και τις απώλειες που είχε προς την ακροδεξιά καθώς τα δεκατρία ακροδεξιά σχήματα πήραν συνολικά 720.000 ψήφους, αθροιστικά ενισχύθηκαν κατά 262000 σε σχέση με το 2019.
Να σημειωθεί πως η ΝΔ το 2019,παίρνοντας 2.251.618 ψήφους και 39,85%, είχε ήδη ενισχυθεί κατά 11,76 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Η ανοδική της πορεία είναι εν ολίγοις σταθερή.
Ας το δούμε όμως πιο συγκεκριμένα.
Ως βάση, ως σημείο αναφοράς για την εξαγωγή συμπερασμάτων παίρνονται οι εκλογές της 6ης Μάη του 2012, ημερομηνία ορόσημο.
Κι αυτό επειδή τη χρονιά αυτή κορυφώνεται η κρίση. Τότε τα κόμματα που στήριξαν το Μνημόνια έπαθαν πανωλεθρία.
Η μεν ΝΔ βρέθηκε πρώτη αλλά με 18,85% (!!!) και 1.103.665 ψήφους λιγότερες, το δε ΠΑΣΟΚ έπεσε στην τρίτη θέση (13,15%) χάνοντας 2.179.013 ψήφους, ενώ το ΛΑΟΣ δεν μπήκε καν στη Βουλή.
Σε αυτή τη χρονιά – ορόσημο που στραπατσαρίστηκε θεαματικά ο αστικός δικομματισμός ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάσσεται στο 16,78% και στους 1.061.000 ψήφους.
Ταυτόχρονα εμφανίζεται και η ασθενής ελκτική δύναμη της Αριστεράς κομμουνιστικής αναφοράς και αντικαπιταλιστικής στόχευσης. Σε αυτή την πολιτική κοσμογονία το ΚΚΕ παίρνει μόλις 20000!!!! παραπάνω ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες ψήφους του Οκτώβρη του 2009 και είναι πέμπτο κόμμα με ποσοστό 8,48% και 576000 ψήφους, κάτω όμως από τον Καμένο και λίγο πάνω από τη χρυσή Αυγή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παίρνει τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων στην ιστορία της,75.439 ψήφοι, και έρχεται 13ο κόμμα κάτω όμως και από τη Δημιουργία του Τζήμερου.
Το σήμα κινδύνου ήταν σαφές και ηχηρό.
Καθώς οι κοινωνίες αλλάζουν με άλματα, βοά η απαίτηση για αλλαγή πολιτικής, η αναγκαιότητα για ένα σύγχρονο εργατικό πρόγραμμα, για μια σύγχρονη προσέγγιση του παρόντος αλλά και της Ιστορίας, για γνώση του ελληνικού σχηματισμού, αλλά και για τη συγκρότηση σύγχρονου κόμματος, πολιτικού μετώπου και εργατικού κινήματος.
Ωστόσο και τα δυο σχήματα αντί να προχωρήσουν συγκροτημένα και συλλογικά περιχαρακώνονται γύρω από την εκτίμηση «κρατήσαμε, αντέξαμε, συνεχίζουμε.» και ταυτόχρονα εξαπολύουν εκφυλιστικές κριτικές σε ότι κομμουνιστικό δεν είναι μαζί τους χαρακτηρίζοντας το «πλυντήριο της αστικής πολιτικής», υπόγειους τύπους που θέλουν και σχεδιάζουν να τους τραβήξουν ύπουλα κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά.
Κι έτσι συμβαίνει το μόνο που μπορούσε να συμβεί.
Από το 2012 ως σήμερα, σε αυτά τα δέκα χρόνια η ΝΔδιπλασίασετους ψήφουςτης, (2.403.684 έναντι 1.192.054)και υπερδιπλασίασε το ποσοστό της (40,79 τώρα έναντι18,85%. το 2012)
Ποιος έχει την πολιτική ευθύνη για αυτή την σταθερά ανοδική πορεία της νεοφιλελεύθερης ΝΔ;.
Δέκα συνταρακτικά χρόνια
Σε αυτή την δεκαετή πορεία εξελίχθηκαν η σφοδρή οικονομική κρίση, τα δραματικά γεγονότα του 2015, η μεταναστευτική κρίση και πιο πρόσφατα η πανδημία καθώς και ο πολλαπλά επικίνδυνος πόλεμος στην Ουκρανία.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, ο ελληνικός σχηματισμός βγαίνει σχετικά ισχυρότερος αλλά και αντιδραστικότερος.
Αναδιατάσσεται και αγκυροβολεί οικονομικά στον πυρήνα της «δυτικής συμμαχίας» σχετικά πιο εύρωστος αλλά και πιο αντιλαϊκός, με παρόντα όλα τα στοιχεία ανισορροπίας ενεργά (έντονες κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια, κρατική βία κλπ),με το Λαό σε σχετική φτωχοποίηση και ένα τμήμα σε απόλυτη.
Μέσα σε αυτή λοιπόν τη δεκαετία όσο ο αγωνιζόμενος ρεφορμιστικός ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων,όσο ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούσε, όπως το υπηρετούσε, το σύνθημα του «καμιά θησεία για το ευρώ» πολλαπλασίαζε διαρκώς τις δυνάμεις του.
Από τη στιγμή που ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στο χώρο της «υπευθυνότητας» – της «υπεύθυνης» διακυβέρνησης και της ακόμη πιο «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης – από τη στιγμή δηλαδή που μετατράπηκε σε αρχηγικό αστικό συστημικό, βρυξελιώτικο και φιλονατοϊκό κόμμα καταβαραθρώθηκε.
Και μάλιστα καταβαραθρώθηκε όχι κυβερνώντας αλλά αντιπολιτευόμενος.
Καλλιέργησε μειωμένες προσδοκίες στα σπουδαία ζητήματα της Δημοκρατίας, των διεθνών σχέσεων και της κατανομής του πλούτου. Έτσι ενώ ακόμη και το ΠΑΣΟΚ του ζιβάγκο απευθυνόταν στους «μη προνομιούχους» ο Τσίπρας απευθυνόταν με αστική σοβαροφάνεια στη μεσαία τάξη και όχι στους φτωχούς, τους εργάτες, τους ανέργους, σιωπούσε για την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο της Ουκρανίας, άφηνε το Βελόπουλο να κριτικάρει την κυβέρνηση για την κήρυξη πολέμου με τα Ρωσία, αναζητούσε κοινό!!!! .υπουργό υγείας με τη ΝΔ στην κορύφωση της πανδημίας και του ηρωικού ξεσηκωμού των υγειονομικών, συμφώνησε για την ένταξη της Σουηδίας και Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ κλπ, κλπ. Με αποτέλεσμα να γίνεται μη ελκτικός προς τα αριστερά και αναξιόπιστος προς τα δεξιά του.Έχανε πανταχόθεν..
Με ποσοστό 20,7% και 1.182,456 ψήφους κατρακύλησεκατά 600.000 ψήφους και 10 ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το 2019. Λϊγο ακόμη και θα επέστρεφε στο 2012!
Για το γεγονός αυτό αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και πρωτοκλασάτα στελέχη βρίζουν ασύστολα το λαό.
Φυσικά υπάρχει και η ατομική ευθύνη.
Αλλά αυτό είναι διαφορετικό και ξεχωριστό ζήτημα από αυτό που ξεφορτώνεις τις δικές σου ευθύνες και τις φορτώνεις σε ξένες πλάτες.
Εξάλλου είναι ο ελληνικός λαός και όχι …οι Βησιγότθοι που οδήγησε στη χρεοκοπία σχεδόν το δικομματισμό το 12 καιτο ΠΑΣΟΚ στο 6% το 2015 και στο συγκλονιστικό 61,5% του δημοψηφίσματος.Είναι αυτός ο ελληνικός λαός των μεγαλειωδών συλλαλητηρίων και των κοινωνικών εκρήξεων.
Είναι ο ίδιος λαός των θετικών συμπερασμάτων σε πρόσφατες κοινωνικές δημοσκοπήσεις.
Απλά στη συγκεκριμένη διαπάλη μετατοπίσθηκε δεξιά καθώς δεν είχε αποκούμπι για κάτι διαφορετικό
Με κίνδυνο η μετατόπιση αυτή να αποκτήσεις στέρεα χαρακτηριστικά.
Ο ειδικός ρόλος των κέντρων
Να σημειωθεί πως για την «Πρεσβεία» και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ του Ιουλίου του 2015 ήταν και είναι πολύ πιο σημαντική από το αποτέλεσμα των εκλογών του 2019 ή και του 2023.
Έκτοτε, η «Πρεσβεία», η«Ευρώπη» και τα ντόπια αστικά επιτελεία χρησιμοποιούν την επιρροή τους και τους ανθρώπους τους στα ΜΜΕ για να μετακινήσουν ολοένα και συντηρητικότερα το εκκρεμές στο κομματικό σύστημα.
Και το καταφέρνουν.
Μπλοκάροντας τα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, ενθάρρυναν ταυτόχρονατην εστίαση στη «διαχειριστική ικανότητα» του κυβερνήτη και της κυβέρνησης καθώς και στην «εμπιστοσύνη» που δείχνει ο διεθνής παράγοντας – βλέπε ΗΠΑ και ΕΕ – και η ντόπια ολιγαρχία..
Αυτή τη συνταρακτική δεκαετία η «τοξικότητα» της αντίθεσης μνημονίου – αντιμνημονίου ξεπεράστηκεαλλά όχι προς τα αριστερά.
Κι έτσι η ατζέντα της ελληνικής πολιτικής οριοθετήθηκε πλέον από την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, τη λεγόμενη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και την αδιατάρακτη στρατηγική συμμαχία με τα πλέον αμερικανοστρατιωτικά καθεστώτα της Μεσογείου, το Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Η διακυβέρνηση πέρασε στα χέρια των «υπευθύνων».
Το περιθώριο για «ακρότητες», δηλαδή για ένα σύγχρονο κοινωνικό – αριστερό κίνημα περιορίστηκε ασφυκτικά και το μόνο ανοικτό ζήτημα παρέμενε η βούληση και η πρόκληση για περαιτέρω υπερσυντηρητικές μεταρρυθμίσεις.
Σε αυτή την πολιτική προσαρμόστηκε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και με αυτή την πολιτική «επεξεργάζεται» πλέον τον ελληνικό λαό.
Αν όμωςαποδέχεσαι αυτό το αντιλαϊκό και επικίνδυνο πολιτικό πλαίσιο επιχειρώντας μάλιστα να αποδείξεις πως εσύ είσαι ο ικανότερος και δικαιότερος διαχειριστής, τότε το μόνο που απομένει είναι να εστιάσεις στον Μητσοτάκη και να αφήνεις εντέχνως να διασπείρονται οι φρικιαστικές χυδαιότητες πεζοδρομίου ( γα…ται ο Μητσοτάκης) που εμφανίστηκαν στα ηλεκτρονικά μέσα, σε πανό και σε συλλαλητήρια, ο εκφυλισμός στην κυριολεξία του αντιπολιτευτικού λόγου (και πράξης) τα οποία φυσικά και κατέρρευσαν.
Αν λοιπόν αποδέχεσαι την ουσία της βρυξελιώτικης πολιτικής τότε αυτό που σου μένει είναι να δημιουργήσεις ένα «ευκολάκι» με το οποίο (δήθεν) θα αναμετρηθείς.
Αυτό έκανε ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Με κάθε τρόπο πλάσαρε την εικόνα της ακροδεξιάς κυβέρνησης, την πολιτική φιλολογία περί του «καθεστώτος Μητσοτάκη» και μάλιστα του ανίκανου Μητσοτάκη.
Βλέπεις, έτσι πίστευαν – ακροδεξιά, ανικανότητα και καθεστώς εύκολα αντιμετωπίζονται επειδή φέρνουν βαρύ κοινωνικό και ιστορικό φορτίο.
Αλλά η ΝΔ δεν είναι ακροδεξιό κόμμα και ο Μητσοτάκης δεν είναι ανίκανος, είναι κάτι χειρότερο.Είναι ένας επικίνδυνος,αδίστακτος καιικανός για όλα νεοφιλελεύθερος πολιτικός, επικεφαλής ενός νεοφιλελεύθερου κόμματος που κάνει αυτό που έκανε πάντα: Ανοίγεται προς τα «αριστερά» του – είχε τους περισσότερους ΠΑΣΟκους για κυβέρνηση της ΝΔ, ακόμη και πρώην στελέχη του ΚΚΕ- και παράλληλα αφομοιώνει εντός της τμήμα της ακροδεξιάς.
Αλλά ο νεοφιλελευθερισμός και όχι η ακροδεξιά αποτελεί την κύρια επιλογή του κεφαλαίου, είναι ο πραγματικός σου αντίπαλος.
Η ακροδεξιά και ο νεοναζισμός αποτελούν χρυσή εφεδρεία της αστικής τάξης, χρήσιμο μέσο δηλητηρίασης του λαού με νεοναζιστικές ιδέες.Κάτω από αυτό μόνο το πρίσμαμπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Πολυποίκιλη ενίσχυση
Αυτή λοιπόν συγκεκριμένα η ΝΔ ενισχύεται πολυποίκιλα από τα διεθνή και εγχώρια κέντρα.
Με αποτέλεσμα να συμβεί αυτό που δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε: Ότι αρκετοί από τους νέους, τους εργαζόμενους και τους φτωχούς απορρίπτουν την υπαρκτή Αριστερά για χάρη της υπαρκτής Δεξιάς. Δυσκολευόμαστε, γιατί αυτό συνήθως το υποστηρίζει με πολιτική σκοπιμότητα ένας ακραίος, υπερσυντηρητικός αναθεωρητικός λόγος.
Όμως η πραγματικότητα είναι εδώ: Η ΝΔ, εκτός της πρωτοκαθεδρίας της στους ελεύθερους επαγγελματίες (54,8 έναντι 13,3% του ΣΥΡΙΖΑ) – επικράτησε – όπως και το 2019 στους ιδιωτικούς υπαλλήλους (28,5, έναντι 23% του ΣΥΡΙΖΑ) Ανέβηκε ακόμη και στις εργατοσυνοικίες, στη Β’! Πειραιά από 30,19 σε 37,44και στη Β’ Δυτικής Αττικής από 34,28 στο 41,9 !!!! Υπερίσχυσε στους νέους ηλικίας 17-24 (31,5 έναντι 28,8% του ΣΥΡΙΖΑ),
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χτύπαγε στην ουσία το ανύπαρκτο!
Γι αυτό και η πολιτική του ήταν τελείως αναποτελεσματική, η πολιτική του «προπέλα» γύριζε στον αέρα,
η συνολική πολιτική του και όχι μέρος της κατέρρευσε!
Κι έτσι η ηγεμονία της ΝΔ, με κύρια την πολιτική ευθύνη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ενδυνάμωνε διαρκώς και απλωνόταν.
Αλλά το ζήτημα του περιορισμού του μετώπου της νεοφιλελεύθερης ΝΔ, των μεταλλαγμένων ΠΑΣΟΚων και των «σοβαρών» ακροδεξιών είναι υπόθεση μόνο των «άλλων»; Ήταν υπόθεση κυρίως του αστικού πλέον ΣΥΡΙΖΑ ή πρωτίστως των δυνάμεων εργατικής αναφοράς και κομμουνιστικής στόχευσης;
Γιατί το ΚΚΕ, όπως και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνο δεν έκαναν ένα ξεπέταγμα αλλά ποτέ δεν επανήλθαν ακόμη και στο 8,48% και στους 536.072 ψήφους του 2012 το ΚΚΕ, στους 75.500 ψήφους και στο 1,19% η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Θα μπορέσουμε;
Φυσικά έχει μια αξία η ενίσχυση δυο ποσοστιαίων μονάδων και εκατό χιλιάδων ψήφων το ΚΚΕ.
Μπορεί να αποκτήσουν μια χρησιμότηταακόμη και οι 31.339ψήφοι και το 0,6% της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακόμη κι αν κινούνταιστην περιοχή της σχεδόν ύπαρξης.
Γι αυτό ας ξεφύγουμε από το«συνεχίζουμε δυνατά,..έτσι όπως ξεκινήσαμε»
Όλα αυτά έχουν ή ακριβέστερα μπορεί να αποκτήσουν πολιτική αξία στο βαθμό που τεθούν τα ερωτήματα και προσδιοριστούν οι απαντήσεις.
Πως ειδικά νοιώθουμε την ευθύνη για ό,τι συνέβη; Γιατί παραμένουν (με) στα ασφυκτικά περιορισμένα πολιτικά όρια;
Με ποιο πρόγραμμα και ποια πολιτική πάμε;
Σε πρόσφατες μελέτες που είδαν το φως της δημοσιότητας εντοπίζει κανείς ενθαρρυντικά ευρήματα για διακριτές αντικαπιταλιστικές διαθέσεις, για τις έννοιες επίσης του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού.
Σε συνδυασμό μάλιστα με τις εκρηκτικές υλικές δυνατότητες της εποχής, τις οξυμένες αντιθέσεις του καπιταλισμού καθώς και τις αξιοπρόσεκτες πρωτοβουλίες που παίρνονται για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης χειραφετητικής και χειραφετημένης Αριστεράς, μπορούμε να ελπίζουμε πως τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς και ελπιδοφόρα.
Η ανθρώπινη φύση αλλά και ουσία, ιστορικά διαμορφωνόμενες, αποκαλύπτουν και πραγματώνουν τις δυνατότητες του ανθρώπου σε συγκεκριμένες κοινωνικές, πρωτίστως, αλλά και φυσικές συνθήκες.
Ο άνθρωπος προσδιορίζεται από τις συνθήκες της ζωής του, αποκαλύπτεται σ’ αυτές τις συνθήκες τις οποίες τροποποιεί, τροποποιώντας τον ίδιο τον εαυτό του.
Επομένως η τωρινή κατάσταση των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων, δεν μπορεί να εμφανίζονται σαν λίγο πολύ αμετάβλητες.
Οι περιπέτειες της ιστορίας και του σήμερα μπορούν να μετασχηματιστούν σε δημιουργικέςπεριπέτειες της εξελισσόμενης ελληνικής κοινωνίας.
Εδώ και γι’ αυτό είμαστε λοιπόν..
