«…Να τους έχει ο Θεός καλά»
Η χώρα την τελευταία δεκαετία βρέθηκε στη δίνη της υγειονομικής κρίσης, της εξαιρετικά δυσμενούς επίπτωσής της στην οικονομία, στην απογείωση του δημόσιου αλλά και ιδιωτικού χρέους, στο στρόβιλο της «θεσσαλικής καταστροφής».
Βρέθηκε και βρίσκεται στη δίνη του πολέμου σε μια εποχή μάλιστα που ο πόλεμος από ακραία μορφή εκμετάλλευσης εξελίσσεται σε βασική τάση του συστήματος, σε κύριο μέσο ενίσχυσης της πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου απέναντι στους εργαζόμενους, σε μέθοδο «επίλυσης» των ανταγωνισμών και επέκτασης της «δημοκρατίας της αγοράς».
Τελευταία η χώρα βρίσκεται στο μάτι ενός, στην κυριολεξία, πολιτικού κυκλώνα.
Ο αμερικάνικος παράγοντας έχοντας εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της ΝΔ δια της Μητσοτακικής ηγεσίας, επιχειρεί το συνολικό πολιτικό έλεγχο της χώρας δια της αμερικανοποίησης και του ΣΥΡΙΖΑ.
Το εγχείρημα έχει γενικότερο αντίκτυπο, καθώς εντάσσεται στo πλαίσιο περικύκλωσης και αποδυνάμωσης της Ρωσίας ενόψει του, αγνώστου ακόμη σε έκταση και μέσα, ανταγωνισμού με την Κίνα.
Η αμερικανοποίηση αυτή ξεκίνησε με την εκλογή του αρχηγού του κόμματος με δυο ευρώ και από ένα άγνωστο σώμα εκλογέων (στη Γερμανία π.χ. αλλά και αλλού κανένα κόμμα δεν έχει δεχτεί αυτό το βαθιά εκφυλιστικό και αντιδημοκρατικό μέτρο που μετατρέπει τα αστικά κόμματα σε χυλό και υπονομεύει τα θεμέλια κι αυτής ακόμα της αστικής δημοκρατίας) και συνεχίζεται – ήδη από εποχή Τσίπρα – με τη συνολικότερη κλιμακούμενη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς ένα ξεδιάντροπο «φιλοαμερικανισμό με κόκκινη σημαία».
Εξ ου και η ανοιχτή πολιτική δήλωση Κασελάκη περί μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα – αντίγραφο του δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ, η πλήρης ευθυγράμμιση τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ με την Πολιτική των ΗΠΑ στο Ουκρανικό, οι διάσπαρτες βάσεις, η συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε επιχειρήσεις ανά την υφήλιο, η πλήρης ευθυγράμμιση με το ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα πλέον δεν ανήκει απλά στη Δύση, είναι Δύση κατά τη δήλωση Μητσοτάκη και την σιωπηλή αποδοχή Τσίπρα – Κοτζιά.
Αυτό είναι το νέο δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Στα σχέδια αυτά, οι Μητσοτάκης και Τσίπρας με την απόχρωση του ο καθένας, έχουν τη δικιά τους ενεργό προσωπική συμμετοχή.
Σε αυτή λοιπόν την ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο είδαν το φώς της δημοσιότητας δημοσιεύματα για τον Μητσοτάκη (7 Ιουλίου 2023) του στυλ «ο Μεγάλος Ηγέτης, ο Μοναδικός Πρωθυπουργός, ένας Υπέροχος Άνθρωπος!!! Να τον έχει πάντα καλά ο Θεός, για να είμαστε και εμείς καλύτερα!! Ή ακόμη η δήλωση του Κύπριου νομπελίστα οικονομολόγου Χριστόφορου Πισσαρίδη ότι ««Ο Μητσοτάκης φαίνεται να αποτελεί μια ελπίδα λογικής». (Εφ Φιλελεύθερος)
Στην ίδια διαταραγμένη περίοδο η τέως υπουργός κα Φωτίου (πανεπιστημιακός, διδάσκει ‘Αρχιτεκτονικό Σχεδιασμό) δήλωνε: «Ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας, απ’ αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια και αυτό το ξέρουν όλοι…». Η δε Έφη Αχτσιόγλου δηλώνει πως «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας μοναδικός ηγέτης, έχει τα εξαιρετικά του χαρακτηριστικά και ως προσωπικότητα».
Σε ανάλογο μήκος κύματος και λαϊκοί άνθρωποι.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις αντιλήψεις ζούμε σε μια δύσκολη περίοδο μεν με σπουδαίους αν όχι μοναδικούς ηγέτες δε.
Η αλήθεια βρίσκεται εδώ, στη συγκεκριμένη δυναμική των εξελίξεων
Αλλά η απάντηση για το «ποια είναι η αλήθεια» και το «ποιος έχει δίκιο» σήμερα, βρίσκεται εδώ, στην συγκεκριμένη δυναμική των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων, αλλά και στην «Ιστορία», όπως αυτή μεταφέρεται και μετασχηματίζεται στις σημερινές συνθήκες και στους σημερινούς συσχετισμούς.
Αυτή η «Ιστορία της σύγχρονης πραγματικότητας» δεν μπορεί να ανέχεται το μεταμοντέρνο ιστορικό μίξερ που ανακατεύει, ισοπεδώνει και εξομοιώνει το εμβρυακά έστω επαναστατικά προωθητικό, με το επαναστατικά λαθεμένο και κυρίως με το ταξικά, πολιτικά και θεωρητικά, αντεργατικό και αντιδραστικό.
Λέγεται ότι η υπέρμετρη λατρεία στον ηγέτη ανθεί σε λαούς με ευάλωτη αυτοεκτίμηση, σε χώρες με έλλειμμα δημοκρατίας και ελπίδας.
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι λαοί προσπαθούν μέσα από μια προσωπικότητα να κάνουν προβολή του εαυτού τους στο πρόσωπο ενός «ήρωα», ακόμη και δήθεν, μιας προσωπικότητας στην οποία προσδίδουν ιδιαίτερα χαρισματικά στοιχεία και χαρακτηριστικά.
Τότε όμως το είναι των ανθρώπων βρίσκει διέξοδο σε κάτι που δεν ελέγχεται από την πραγματικότητα.
Γι’ αυτόν το λόγο μετά την απόσυρση αυτής της προσωπικότητας το πένθος είναι τόσο σπαρακτικό: ο πολίτης αισθάνεται ότι έχει χάσει ένα σπουδαίο κομμάτι του εαυτού του και ώσπου να το ξαναβρεί σε μια καινούργια προσωπικότητα – ηγέτη μένει μετέωρος.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας παρουσιάστηκαν προσωπικότητες, ορισμένες κορυφαίες περιπτώσεις ανθρώπων, που άνοιξαν νέους δρόμους, διεύρυναν τους κοινωνικούς ορίζοντες, έσπασαν τοπικούς και χρονικούς φραγμούς, σημάδεψαν με την παρουσία τους ολόκληρη εποχή.
Στις δύσκολες στιγμές ειδικότερα, εμφανίστηκαν προσωπικότητες που, ενώ ζούσαν μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που προϋπήρχε ανεξάρτητα από τη θέλησή τους, αποδείχτηκαν έτοιμες να επιδράσουν και αντεπιδράσουν καταλυτικά στις εξελίξεις και δια μέσου μιας σειράς αντιθέσεων, συγκρούσεων, διαχωρισμών και συνθέσεων να στρέφουν τις καταπιεσμένες μάζες σε μια κίνηση ελπιδοφόρων κοινωνικοοικονομικών αλλαγών.
Σε αυτή την πορεία οι ηγέτες εκφράζουν τον συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, αλλά και τη δυναμική τους, οι λαϊκοί ηγέτες ειδικά γίνονται εκφραστές των κοινών προβλημάτων και αιτημάτων, ενσαρκώνουν τα οράματα και τους στόχους της εποχής τους.
Οι προσωπικότητες αυτές δημιουργούν μια αύρα γύρω τους, καταλήγουν να υπερβαίνουν στα μάτια του λαού τα συνηθισμένα ανθρώπινα μέτρα.
Φυσικά δεν είναι ουρανοκατέβατα, υπερκόσμια όντα.
Είναι δημιουργήματα της εποχής τους, φορείς, εκφραστές και συνδιαμορφωτές του κοινωνικού πνεύματος, της προωθητικής κοινωνικής συνείδησης.
Βρέθηκαν στην πρωτοπορία κάθε αγώνα, κάθε κίνησης για τη βελτίωση της κοινωνίας, καταλύουν σύνορα και γίνονται πανανθρώπινο σύμβολο και εν τέλει «δημιουργούν» ιστορία, αφού αντεπιδρούν στην ίδια την πορεία των κοινωνικών εξελίξεων που τους γέννησαν.
Στην ιστορία υπάρχει μια ιστορική αναγκαιότητα που μπορεί να βιώσουν οι λαοί, καθώς οι υλικές συνθήκες προετοιμάζουν ποιοτικά άλματα.
Σε αυτές τις υλικές συνθήκες που συνθέτουν την αντικειμενική πραγματικότητα υπάρχει – ως μέρος της αλλά και συνδιαμορφωτής της – ο υποκειμενικός παράγοντας. Ενυπάρχει και αντεπιδρά η σοβαρότερη παραγωγική δύναμη, ο εργάτης – δημιουργός, οι πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες του.
«Το κολεκτιβιστικό αισθητήριο είναι ανώτερο από κείνο των ανθρώπων που ασκούν υψηλά αξιώματα, είτε ατομικά, είτε, σαν σύνολο μεν, αλλά περιορισμένου αριθμού», ...γιατί, καθώς είναι πολλοί, καθένας έχει το μερίδιό του της αρετής και σοφίας και το σύνολό τους κάνει τη μάζα σαν ένα ον μοναδικό, με πολλά πόδια, πολλά χέρια, πολλές αισθήσεις και επίσης πλούσιο σε μορφές χαρακτήρα και ευφυΐας»υπογραμμίζει ο Αριστοτέλης στην «Πολιτική».
Για τις μοναδικές στιγμές υψηλής αισθητικής και πολιτικής έκφρασης
Με όρους μιας μακρόσυρτης διάρκειας των συστημάτων και των πολιτισμών, έρχονται στιγμές που και η δημοκρατική «μάζα» πλημμυρίζει το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο εμπλουτίζοντας τον βίο, οι άνθρωποι αποκτούν αυξημένο ρόλο και συμμετοχή στη διαμόρφωση της μοίρας τους.
Είναι οι μοναδικές εκείνες στιγμές υψηλής αισθητικής και πολιτικής έκφρασης, όπου οι «μάζες» ως ποιοτικά συλλογικά πλήθη και όχι ως αριθμοί, εισβάλλουν στην Ιστορία εκμηδενίζοντας την απόσταση κυβερνώντων και κυβερνωμένων.
Αυτό συμβαίνει όταν οι «μάζες» είναι διαρκώς ενεργές, παρούσες και υπεύθυνες για την εμβάθυνση της δημοκρατίας ή της επανάστασης, σε αντιπαράθεση με την «μαζική δημοκρατία» και τη μαζική κοινωνία της κατανάλωσης, της κρατικής βίας και της υποταγής.