Νικάμε τον ιό; Μια μαρτυρία από την Κίνα, του Francesco Piccioni*
(Ο F. Piccioni είναι πρώην στέλεχος των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ακόμα φυλακισμένος. Φεύγει το πρωί απ’ τη φυλακή, δημοσιογραφεί κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ επιστρέφει για ύπνο. Δεν συνεργάστηκε ποτέ με τις αρχές).
Αναδημοσίευση από την Contropiano, εφημερίδα του δικτύου κομμουνιστών.
*Μετάφραση – επιμέλεια: Τάσος Κωσταμπάρης, Αλέκος Αναγνωστάκης
Είναι καλό να το πούμε ευθύς εξαρχής πως η ιδεολογία εν προκειμένω δεν έχει μεγάλη σημασία.
Στην Κίνα υπάρχει μια γενική λογική συλλογικής διακυβέρνησης που επιτρέπει στις ιδιωτικές εταιρείες να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο, αλλά στο πλαίσιο προτεραιοτήτων, κανόνων και συμφερόντων που δεν συμπίπτουν πλήρως με το «ιδιωτικό συμφέρον». Επομένως, δεν έχει νόημα να παίζουμε με τις πολύ ηλίθιες συζητήσεις που είναι τόσο δημοφιλείς στην «αριστερά» και που στοχεύουν να καθορίσουν το «ποσοστό του κομμουνισμού» (ή του σοσιαλισμού) σε κάθε χώρα για την οποία μιλάμε. Προφανώς, σχεδόν πάντα χωρίς καν να τη γνωρίζουμε.
Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πανδημία, όχι πανούκλα αλλά αρκετά επικίνδυνη, η οποία έχει ήδη προκαλέσει τον θάνατο σε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους και πολλά άλλα προτού ένα αποτελεσματικό εμβόλιο έρθει σε δισεκατομμύρια δόσεις. Ως εκ τούτου, τίθεται το ερώτημα, τι είδους αντίδραση είναι πιο αποτελεσματική για την ελαχιστοποίηση των θανάτων και των συνεπειών στην υγεία των ασθενών (προβλήματα αναπνοής σε ασθενείς που έχουν περάσει από οξεία φάση επιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα…).
Υπάρχουν επί του παρόντος μόνο δύο μοντέλα: το νεοφιλελεύθερο (με μερικές εξαιρέσεις στην Ασία) και τα κινέζικα (κουβανικό, βενεζουελάνικο κ.λπ.).
Το πρώτο προτείνει να «ζήσουμε με τον ιό» ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο η παραγωγή και η αύξηση του ΑΕΠ, και στρέφεται σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που πληρώνουν με τη ζωή τους. Ταυτόχρονα όμως το νεοφιλελεύθερο αυτό μοντέλο έχει προκαλέσει και όχι κατά παράδοξο τρόπο (οι διαλεκτικοί παραμονεύουν) μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση της ανάπτυξης. Για τη δε χειμερινή περίοδο προετοιμάζεται μια επιπλέον δυνητικά τρομερή δεύτερη πτώση.
Το δεύτερο μοντέλο επικεντρώνει στην εξάλειψη του ιού ακόμη και με ορισμένο κόστος, ακόμη και με άμεση επίπτωση στην οικονομική ανάπτυξη. Το «κινέζικο» αυτό μοντέλο (κουβανέζικο, βενεζουελάνικο κ.λπ.) οδηγεί τελικά στη μόνη ανάπτυξη που παρατηρείται σε έναν πλανήτη με μια δραματική ύφεση. Οδηγεί επιπλέον στη διαπίστωση, η οποία σίγουρα θα ενδιαφέρει κάθε άτομο στον πλανήτη, ότι οι ανθρώπινες απώλειες εκεί έχουν ταυτόχρονα μειωθεί στο ελάχιστο ενώ στη Δύση δεν φαίνεται να υπάρχουν όρια. Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, με λίγο περισσότερο από το 20% του κινεζικού πληθυσμού, έχουν καταγραφεί σχεδόν 8 εκατομμύρια κρούσματα και πάνω από 217.000 θάνατοι μέχρι σήμερα (σε σύγκριση με 91.000 κρούσματα και 4.740 θανάτους στην Κίνα).
Ένας Ιταλός στην Κίνα
Ίσως οι επώνυμοι που γυρίζουν τον κόσμο να έχουν δίκιο («δεν υπάρχει ελευθερία λόγου εκεί»), αλλά κάποιος θα σκεφτόταν ότι για να μιλήσει ο ίδιος πρέπει πρωτίστως να παραμείνει ζωντανός…
Για να είμαστε λοιπόν ακόμη πιο διδακτικοί και όχι στενά ιδεολογικοί, σας προσφέρουμε την παρακάτω μαρτυρία από έναν Ιταλό που εργάζεται στην Κίνα, την οποία μας έστειλε ένας από τους πλέον έγκυρους συνεργάτες μας.
Το e-mail περιγράφει ένα περιστατικό στην πόλη Qingdao, στην οποία και τα εννέα (9) εκατομμύρια των κατοίκων υποβλήθηκαν σε τεστ για τον κορονοϊό αμέσως μετά την ανακάλυψη έξι (6) μολυσμένων ατόμων. Τελικά βρήκαν δεκαεφτά (17) κρούσματα.
Εδώ θα μπορούσε κανείς να πει ότι η «υγεία πρώτα» είναι μία από τις επιταγές της σοσιαλιστικής ιδεολογίας. Αλλά αυτή την άποψη …δεν θα τη συμμερίζονταν ή δεν θα την καταλάβαιναν ίσως …όλοι οι Κινέζοι (1,4 δισεκατομμύρια).
Από την άλλη πλευρά, εάν το πιο ουσιαστικό κίνητρο για λήψη δραστικών και αποτελεσματικών αποφάσεων ήταν η «διακινδύνευση της σταδιοδρομίας», τότε μπορείτε να καταλάβετε πώς μια αφηρημένη «εντολή» μπορεί να γίνει μια αυθόρμητη διοικητική πρακτική…
Δεν είναι λοιπόν «το προσεκτικό κόμμα που ελέγχει τα πάντα» ή «η αστυνομία» που παρακολουθεί, αλλά …η συγκυριαρχία. Και η απειλή δεν είναι κανένα βασανιστήριο, αλλά μια πιο λογική συνέπεια: «Εάν δεν έχετε το πιστοποιητικό του τεστ, δεν θα επιστρέψετε απόψε στο κτίριο».
Με αυτό το πιστοποιητικό ανά χείρας μπορείτε να λάβετε μέρος σε οποιοδήποτε πάρτι αποφεύγοντας τον κίνδυνο. Σε ένα κοινωνικό σύστημα όπου το συλλογικό και το δημόσιο έχουν κάποια αξία, δεν χρειάζεται να καλούμε την αστυνομία για κάθε μαλακία…
Εάν υπάρχει κάτι το οποίο θα θέλατε να συζητήσετε, τότε είναι σημαντικό να αποδεχτείτε κατ’ αρχάς κάποιες πληροφορίες που το αφορούν.
Όχι;
Το Σάββατο ή την Κυριακή, καταγράφηκε μια τοπική έξαρση του κορονοϊού σε ένα νοσοκομείο στην πόλη Qingdao, με 6 κρούσματα. Αμέσως διέταξαν διεξοδική εξέταση όλων των κατοίκων (9 εκατομμύρια) σε 72 ώρες.
Σε ιδιόκτητα σπίτια και βιομηχανικές περιοχές οργανώθηκαν συνεδρίες με το ιατρικό προσωπικό.
Εκεί, να αναφέρω με την ευκαιρία, οι αρχές συνιστούσαν αυξημένη χρήση μάσκας σε πολυσύχναστα μέρη περιμένοντας τα αποτελέσματα. Τονίζω το «συνιστούσαν».
Σημειώστε, για να σας δώσω μια λογική εξήγηση, ότι ο δήμαρχος και ο επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Qingdao σταδιοδρομούν έχοντας θέσεις ευθύνης. Εάν λοιπόν ο ιός εξαπλώνονταν στην πόλη τους χωρίς να αναλάβουν δράση οι αρχές, αυτό σίγουρα θα είχε επιπτώσεις στη σταδιοδρομία των δύο αξιωματούχων.
Όπως συνέβη στη Γουχάν.
Μου φαίνεται πως έγραψα τότε γι’ αυτό το γεγονός.
Γύρω στις 10 Ιανουαρίου, έστειλαν ένα μήνυμα από το Πεκίνο στο Γουχάν ζητώντας τους να αποφεύγουν τον συνωστισμό λόγω αυτής της περίεργης πνευμονίας.
Παρ’ όλα αυτά, οι τοπικές αρχές δεν απαγόρευσαν τότε το περίφημο συμπόσιο 40.000 ανθρώπων (ή 40.000 οικογενειών, δεν μου είναι σαφές) σε μια προσπάθεια να σπάσει ένα ρεκόρ στο βιβλίο Guinness. Το βιβλίο Guinness της ηλιθιότητας.
Φυσικά, εξαιτίας αυτής της ολιγωρίας όλοι έχουν εκδιωχθεί και αρκετές εκατοντάδες (ή χιλιάδες) κυβερνητικοί αξιωματούχοι απολύθηκαν.
Συνεχίζω με τη διήγηση των ιστοριών του φίλου μου που εργάζεται εκεί.
Σήμερα ήταν η σειρά του εργοστασίου του για τεστ και του είπαν ότι η σειρά του ήταν περίπου το μεσημέρι.
Ο φίλος μου πήγαινε εκεί άνετος, αλά ιταλικά.
Αλλά μια συγκεκριμένη στιγμή τον κάλεσαν από την πολυκατοικία στην οποία έμενε και του είπαν ότι δεν θα τον άφηναν το βράδυ να μείνει στο σπίτι χωρίς το έγγραφο που να πιστοποιεί ότι υποβλήθηκε σε τεστ και το αποτελέσμα του τεστ. Μετά από λίγο, του τηλεφώνησαν και από το εργοστάσιο και του είπαν ότι είχαν τελειώσει με την εξέταση στην περιοχή και απλώς τον περίμεναν. Η προγραμματισμένη προθεσμία ήταν έως το μεσημέρι. Έτσι έσπευσε στο σημείο όπου τον περίμεναν.
Μου είπε επίσης ότι υπήρχαν τεστ στην είσοδο της πολυκατοικίας του το προηγούμενο βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα. Εάν μάλιστα ζητούσατε από τα παιδιά που έμεναν εκεί να κάνουν το τεστ μέχρι τα μεσάνυχτα δεν θα δεχόσαστε μια «θυμωμένη» αντίδραση, αλλά, σίγουρα θα σας λέγανε ότι είναι περήφανα που βοηθούν τη χώρα και την κοινότητά τους.
Δεν είναι λοιπόν ότι το Κόμμα τους κρατά εκεί με τη φοβέρα, όπως πιστεύουν ορισμένοι.
Από τη Δευτέρα έως την Τετάρτη το μεσημέρι λοιπόν έκαναν 6 εκατομμύρια τεστ και τώρα έχουν απομείνει τρεις μέρες για να κάνουν τα υπόλοιπα 5 εκατομμύρια.
Αυτήν τη στιγμή έχουμε τα αποτελέσματα των πρώτων έξι εκατομμυρίων: 17 περιστατικά σχετίζονται με το νοσοκομείο, προφανώς λόγω μη συμμόρφωσης με το πρωτόκολλο. Αλλά μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης μπορεί να προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά σε ένα ολόκληρο έθνος. Απαιτείται, βεβαίως, κάποια σοβαρότητα: Γι’ αυτό και ο διευθυντής του νοσοκομείου και ο διευθυντής υγείας του Qingdao απολύθηκαν.
Δεν μπορώ να σας πω αν είναι η σωστή απόφαση ή όχι.
