ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2022, η Ρωσία επισημοποίησε την διαδικασία άμεσης προσάρτησης των δυο προτεκτοράτων της στην ανατολική Ουκρανία (τις υποτιθέμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντονιέτσκ) και των δυο κατεχόμενων περιφερειών στα νότια της Ουκρανίας (την Χερσώνα και τον Ζαπορίζια). Έδωσε έτσι την τρίτη περίπτωση πολεμικής επαναχάραξης των συνόρων στην Ευρώπη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, και τον Τουρκικό «Αττίλα» στην Κύπρο.
Είχαν προηγηθεί στις κατεχόμενες περιοχές δημοψηφίσματα βίας και νοθείας που αποτέλεσαν τον φερετζέ λαϊκής νομιμοποίησης για τον Ρώσο κατακτητή. Γιατί τα “δημοψηφίσματα” και οι “εκλογές” (για τις περιπτώσεις των Λουχάνσκ και Ντονιέτσκ) με Ρώσους παραστρατιωτικούς εθνικιστές να αλωνίζουν, με 2000 εθελοντές Ρώσους ναζιστές, με διορισμένες «Πολιτικές & Στρατιωτικές Διοικήσεις» στα κατεχόμενα, και με δεδομένο τον μεγαλορωσικό εθνικισμό ως κρατική πολιτική εθνοκάθαρσης, θυμίζουν τις αμερικανόπνευστες εκλογές στο κατεχόμενο Αφγανιστάν.
Πως μπορεί να εκφραστεί η όποια λαϊκή βούληση στον Ουκρανικό νότο και ανατολή, όταν έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους συνολικά 10 εκατομμύρια Ουκρανοί, οι περισσότεροι από τις ανατολικές και νότιες περιοχές της χώρας που είναι τα κατεχόμενα εδάφη;
Κανείς δεν πρέπει να έχει την ψευδαίσθηση ότι στις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας δεν πλειοψηφούν οι ουκρανοί και ότι αυτοί δεν θέλουν την πατρίδα τους.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχουμε τον ακόλουθο πίνακα:
Συγκεφαλαιώνοντας πρέπει να γίνει μια αναφορά στις αντιθέσεις που εκφράζονται στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Πρωταρχικής σημασίας εδώ και άνω της μιας δεκαετίας είναι ο ανταγωνισμός (και οι στιγμές όξυνσής του) των μεγάλων Δυνάμεων της Δύσης υπό την αμερικάνικη αιγίδα, με τις αναδυόμενες μεγάλες Δυνάμεις Κίνα και Ρωσία. Το ζήτημα όμως δεν τελειώνει εδώ. Η Ουκρανία μπορεί να έχει την στήριξη του δυτικού ιμπεριαλισμού αλλά πολεμά μόνη της, και το ΝΑΤΟ δεν ήταν και ούτε θα είναι διατεθειμένο να επέμβει άμεσα. Έτσι, έχουμε μια εξαρτημένη χώρα (την Ουκρανία) να δέχεται επίθεση από μια ιμπεριαλιστική μεγάλη Δύναμη (τη Ρωσία). Το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να υποστηρίξει την φτωχή και εξαρτημένη χώρα στον δίκαιο πόλεμο που διεξάγει χωρίς να υποστηρίζει πολιτικά την κυβέρνησή της και τις επιλογές της. Διαφορετικά διαλέγουμε ιμπεριαλιστή. Διαχωρίζουμε τον ιμπεριαλισμό σε “κακό” και “όχι τόσο κακό” και τρώμε από το σάπιο φρούτο του σοσιαλιμπεριαλισμού.
Η ιστορία μας δίνει παραδείγματα εξαρτημένων χωρών και αποικιών που ήταν σε πόλεμο με μια ιμπεριαλιστική μεγάλη Δύναμη ενώ υποστηρίζονταν από μια άλλη μεγάλη Δύναμη, χωρίς να υπάγεται ο αγώνας τους άμεσα υπό τις τελευταίες. Ένα παράδειγμα είναι η Ιρλανδική επανάσταση ενάντια στον Βρετανικό ζυγό κατά την διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί να είχε την υποστήριξη της Γερμανικής Αυτοκρατορίας του Κάιζερ, που τις έστειλε όπλα, αλλά αυτό δεν άλλαξε τον χαρακτήρα του πολέμου που διεξήγαγε η Ιρλανδία. Δεν έγινε άδικος και από τις δυο μεριές, όπως είναι ένας πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλιστικών μεγάλων Δυνάμεων· όπως ήταν ο χαρακτήρας του 1ου Παγκόσμιου ανάμεσα σε Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Αυστροουγγαρία, Ρωσία, ΗΠΑ κλπ. Ένα άλλο γνωστό παράδειγμα είναι η ίδια η Ελλάδα το 1940-41. Ο πόλεμος της (φασιστικής) Ελλάδας ενάντια στην (φασιστική) Ιταλία και την (ναζιστική) Γερμανία ήταν ένας δίκαιος πόλεμος μιας εξαρτημένης χώρας ενάντια σε μεγάλες Δυνάμεις. Και αυτό ενώ είχε την υποστήριξη μιας άλλης ιμπεριαλιστικής μεγάλης Δύναμης, της Βρετανίας. Αλλά δεν ήρθαν οι Εγγλέζοι εδώ να πολεμήσουν.
Η υποταγή της Ουκρανίας σαν διακηρυγμένος στόχος του Ρωσικού ιμπεριαλισμού και η νεκρανάσταση του τσαρισμού στο εθνικό ζήτημα
Την αντίληψη που έχει το “βαθύ κράτος” της Ρωσίας ανέπτυξε ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν στο διάγγελμά του της 21ης Φεβρουαρίου του 2022. «Από αμνημονεύτων χρόνων, οι άνθρωποι που ζούσαν στα νοτιοδυτικά αυτού που ιστορικά ήταν Ρωσική γη, καλούσαν τους εαυτούς τους Ρώσους και Ορθόδοξους Χριστιανούς. Αυτό ίσχυε και πριν τον 17ο αιώνα, όταν ένα μέρος αυτής της περιοχής επανενώθηκε με το Ρωσικό κράτος, και μετά από αυτόν. […] θα αρχίσω από το γεγονός ότι γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξολοκλήρου από την Ρωσία, ή για να είμαι πιο ακριβής, από την Κομμουνιστική Ρωσία των Μπολσεβίκων. Αυτή η διαδικασία άρχισε πρακτικά αμέσως μετά την επανάσταση του 1917, και ο Λένιν και οι συνεργάτες του το έκαναν με ένα τρόπο εξαιρετικά σκληρό για την Ρωσία – διαχωρίζοντας, αποκόπτοντας αυτό που ήταν ιστορικά Ρωσική γη»[1].
Η παραπάνω αντίληψη συμπίπτει με την προεπαναστατική αντίληψη της Ρωσικής αστικής τάξης, η οποία και πηγάζει από το δόγμα του τσαρισμού για το εθνικό ζήτημα της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Σύμφωνα με αυτό, το Ουκρανικό και το Λευκορωσικό έθνος δεν υπάρχουν καν, οι χώρες όπου κατοικούν οι δυο αυτοί λαοί ανήκουν στην Ρωσία, και εφόσον δεν υπάρχουν αυτά τα δυο έθνη χρειάζονται οι πολιτικές ρωσοποίησης ενώ, τέλος, αυτές δεν αποτελούν εθνική καταπίεση. Αυτό επιφυλάσσει η Ρωσία για τους Ουκρανούς, συνδυάζοντας τα παραπάνω με την εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού και την καταλήστευση της χώρας τους. Αυτό κάνει εδώ και χρόνια στο Ντονμπάς. Αυτό κάνει από τον Φεβρουάριο στις κατεχόμενες περιοχές στα νότια της Ουκρανίας.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο κατακτητής αναφέρετε στην πράξη της αυτής κατάκτησης πόλεων, χωριών και εδάφους σαν “απελευθέρωση”, είτε πρόκειται για το Ντονμπάς, το Χάρκοβο ή τη Χερσώνα.
Η παράμετρος του φασισμού και τα στραβά μάτια στη Ρωσία
Πολλά έχουν γραφτεί για το Ουκρανικό πολιτικό σύστημα τα τελευταία 8 χρόνια, για το ίδιο το ΕυρωΜαϊντάν, το πραξικόπημα που έγινε το 2014, και για το σύστημα της Εθνοφυλακής. Αυτό που φαίνεται καθαρά και πέρα από εντυπώσεις είναι η υπαγόμενη θέση στην οποία βρίσκονται οι Ουκρανοί φασίστες και το γεγονός ότι η χαρακτηρισμός της Ουκρανίας σαν φασιστική από το 2014, πέρα από ανεδαφικός και εσφαλμένος, εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Ρωσικού ιμπεριαλισμού που προσπαθεί να σφετεριστεί τις δάφνες της Αντιφασιστικής Νίκης του 1945 και να ξεπλύνει έτσι την βρώμα του.
Δεν θα σταθώ εδώ καθόλου στο ζήτημα από μεριάς της Ουκρανίας. Θα αναδείξω όμως κάποιες πτυχές που αφορούν στο φασισμό που κρύβει στον κόρφο του ο Ρωσικός εθνικισμός και οι στρατιωτικές του περιπέτειες στην Ουκρανία.
Παραπάνω έγινε αναφορά στην πιο βασική θέση του Ρωσικού εθνικισμού για ανυπαρξία του Ουκρανικού και του Λευκορωσικού έθνους. Αυτή ακριβώς η θέση αποτελούσε πάντα τον ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής καταπίεσης αυτών των δυο εθνών. Και ακόμα περισσότερο, αυτή η θέση είναι η βάση της εθνοκάθαρσης που κάνει ο Ρωσικός ιμπεριαλισμός στα κατεχόμενα εδάφη της Ουκρανίας. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η εκδίωξη όσων δεν είναι επιθυμητοί από τις κατοχικές αρχές, όσων Ουκρανών δεν θέλουν την Ρωσική μπότα να τους πατάει. Ακριβώς αντίστοιχη είναι η εθνοκάθαρση που κάνει το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους. «Όσοι δεν είναι δικοί μας να φύγουν».
Ας δούμε τώρα συνοπτικά τις στρατιωτικές μονάδες που δραστηριοποιούνται τα τελευταία 8 χρόνια ενάντια στον Ουκρανικό στρατό.
Από το καλοκαίρι του 2014, πάνω από 14 χιλιάδες επαγγελματίες στρατιωτικοί των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων βρέθηκαν να κάνουν “παραθερισμό” μετά οπλισμού και ντυμένοι στην παραλλαγή στην ανατολική Ουκρανία. Από την έναρξη της Ρωσικής εισβολής τον Φλεβάρη του 2022 (που στην επίσημη ρωσική πολιτική αργκό βαφτίστηκε «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση») κατά βάση επιχειρούν σχηματισμοί του Ρωσικού στρατού και της Εθνοφυλακής επανδρωμένοι με μισθοφόρους, με πολύ σπάνια την χρήση κληρωτών. Παρεμπιπτόντως, περίπου το ήμισυ του Ρωσικού στρατού είναι μισθοφόροι, όπως και όλη η Εθνοφυλακή, συμπεριλαμβανομένων των περίφημων Τσετσένων πραιτοριανών.
Παρακάτω, έχουμε τις Ιδιωτικές Στρατιωτικές Εταιρίες, κοινώς «εταιρίες μισθοφόρων» με πιο γνωστή τη «Βάγκνερ» που έκανε και το ξεκίνημά της στο Ντονμπάς το 2014.
Αυτό που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι οι πολιτοφυλακές των υποτιθέμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουχάνσκ και του Ντονιέτσκ. Πέραν του ότι το όλο μήκος κύματός τους κυμαίνεται σε αναφορές στο εθνικιστικό Ρούσικο Μιρ (ο Ρωσικός Κόσμος), λάμπουν κάποια αστέρια:
Ο «Ρωσικός Ορθόδοξος Στρατός» (Русская православная армия), που από το Σεπτέμβρη του 2014 ενσωματώθηκε στην 5η Διακριτή Ταξιαρχία Πεζικού του Οπλότ, χαρακτηρίζεται από φιλοτσαρισμό και ακραίες θέσεις Ορθόδοξου χριστιανισμού. Το άστρο αυτών των χριστιανοταλιμπάν έλαμψε στις απαγωγές του Ουκρανού Έλληνα Καθολικού ιερέα Σεργκέι Κούλμπακα και του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα Πάβελ Βίτεκ.
Άφού δεν έχουν μόνο οι Έλληνες φασίστες κάλο με την αρχαία δουλοκτητική Σπάρτη, δεν λείπει κι από το Ντονμπάς ένα Τάγμα Σπάρτη. Ότι και αυτοί χαρακτηρίζονται από ακροδεξιό εθνικισμό και λιβανίζουνε τους τσάρους δεν πρέπει να κάνει εντύπωση, πόσο μάλλον αφού βάλαν την μαύρη-κίτρινη-άσπρη τρικολόρε σημαία στο έμβλημά τους.
Επειδή γενικά η όλη υπόθεση βρωμάει τσαρίλα, δεν θα μπορούσε να λείπει και μια Αυτοκρατορική Λεγεώνα (Имперский легион), ένοπλο τμήμα του «Ρωσικού Αυτοκρατορικού Κινήματος» (Русское Имперское Движениe) που επιδιώκει την αναβίωση της Τσαρικής Αυτοκρατορίας.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις Διαταξιαρχίες (Интербригады), ένα “κίνημα” 2000 “εθελοντών” που οργάνωσε το εθνικομπολσεβικικό κόμμα «Η Άλλη Ρωσία». Αυτό το κόμμα αποτελεί αναδιοργάνωση και μετονομασία του παλαιότερου «Εθνικού Μπολσεβικικού Κόμματος» (με σήμα το μαύρο σφυροδρέπανο), στην ίδρυση του οποίου το 1993 είχε συνεισφέρει ο Ντούγκιν. Αυτή η οργάνωση αποτελεί μια προσπάθεια με γνήσια ναζιστικά χαρακτηριστικά, αμιγώς Ρώσικη, χωρίς “εισαγόμενες” προσθήκες από το δυτικό φασισμό τύπου Βλασόφ, Μπαντέρα κλπ.
Τέλος, αναφορά πρέπει να γίνει στο υποτιθέμενο αντιπαράδειγμα του Αλεξέι Μοζγκοβόι και της Ταξιαρχίας Φάντασμα, που έχουν κομμουνιστική αναφορά. Τον Μοζγκοβόι είχε χαρακτηρίσει το ΚΕΚΡ (Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας) ως «αυθόρμητο κομμουνιστή» σε μια νεκρολογία γεμάτη επαίνους. Όμως όπως φαίνεται από τα τμήματα του ημερολογίου του που δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του, αυτός συνδύαζε κάποια κομμουνιστική φρασεολογία με μεγαλορωσικό εθνικισμό και αντισημιτισμό, και μια μεγάλη δόση συνωμοσιολογίας και ψεκάσματος:
«Αυτοί οι Εβραίοι Ναζί δεν καταστρέφουν μόνο την ύπαιθρο και τις πόλεις του Ντονμπάς. Καταστρέφουν επίσης τον Ουκρανικό στρατό κονιορτοποιώντας τον σε εστίες πυρός και άσκοπες προελάσεις. Οι γιατροί τους και οι υγειονομικές ταξιαρχίες τους ακρωτηριάζουνε τους στρατιώτες των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων και τους πολίτες του Ντονμπάς, πλουτίζοντας από το πλιάτσικο ανθρώπινων οργάνων που κατευθύνονται στο Ισραήλ, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Έχουν ήδη δηλώσει ανοιχτά ότι χτίζουν ένα νέο Ισραήλ στην Ουκρανία. Το κάνουν αυτό μαζί με την Ρωσική ολιγαρχία».
«Ο σκοτωμός συγγραφέων, παπάδων και βουλευτών δεν είναι για “την αγωνία της χούντας του Κιέβου”, ούτε για “τον θυμό των Ουκρανών εθνικιστών”, όπως το παρουσιάζουν στα μέσα. Είναι Εβραϊκή τρομοκρατία μετά την Εβραϊκή επανάσταση που έχει κερδίσει στην Ουκρανία. Είναι το ίδιο όπως το 1917. Ξετυλίγεται τώρα και στο Ντονμπάς μας».[2]
[1] Address by the President of the Russian Federation, February 21, 2022, http://en.kremlin.ru/events/president/transcripts/67828
[2] https://web.archive.org/web/20160626132437/http://rusdozor.ru/2016/06/22/dnevnik-kombriga-aleksej-mozgovoj/
