Αυτές τις μέρες (7Μάη) συμπληρώθηκε χρόνος από τότε που ο Γιάννης πέρασε στον άπειρο χώρο της ανυπαρξίας.
Λείπει.
Όμως…
Πως το ‘φερε η τύχη και πριν μέρες στη διπλανή παρέα επιχειρηματολογούσε ένας νέος άνθρωπος για το πόσο σπουδαίο, κοινωνικά αναγκαίο και ρηξικέλευθο ήταν το αίτημα «15 μαθητές ανά τμήμα».
«Επειδή – υπογράμμιζε – μόνο έτσι μπορεί να αποκατασταθεί ο παιδαγωγικός ρόλος του δασκάλου, να γνωρίσει να ‘χει τον χρόνο να ασχοληθεί με τον μαθητή του σαν ξεχωριστή και ανεπανάληπτη προσωπικότητα».
Φυσικά απέναντι σε αυτό το επιχείρημα εμφανιζόταν το αντεπιχείρημα του ρεαλιστή.
Λίγα χρόνια όμως πριν, εκεί στο «ρεαλισμό» των κινητοποιήσεων για την αξιολόγηση συζητάγαμε για το με ποια μέτρα μπορούσε να «χτυπηθεί» η παραπαιδεία, να «ανέβει» το δημόσιο σχολείο.
Εκεί έπεσε η ιδέα των 15 μαθητών ανά τμήμα.
Δεν ξέρω αν η ιδέα ήταν του Γιάννη. Ξέρω όμως πως αυτή την καινούρια και τολμηρή ιδέα την υποστήριζε με σοβαρότητα και σταθερότητα , σαν να ήταν κόρη του.
Γιατί αυτός, ανάμεσα στ άλλα, ήταν ο Γιάννης Τολμηρός και επίμονος.
Συνδύαζε με απαράμιλλο τρόπο την πολιτική οξυδέρκεια με την πολιτική και κινηματική τόλμη.
Γι αυτό εξάλλου αντιμετώπιζε το ζήτημα της γνώσης, του περιεχομένου των σπουδών και των αναλυτικών προγραμμάτων ως τον ακρογωνιαίο λίθο του εκπαιδευτικού κινήματος.
Βαθιά πεισμένος πως για μία άλλης μορφής οργάνωση της κοινωνίας είναι αναγκαία η συγκέντρωση ανάλογων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων προσπαθούσε να ενώσει και όχι να χωρίσει. Αυτό το ρόλο έπαιξε από 87 που εκλέχτηκε στο ΔΣ της ΟΛΜΕ . στη μεγάλη απεργία του 1988 με κύριο χαρακτηριστικό της την καθολική συμμετοχή, καθώς επίσης και η συγκρουσιακή και απεργία του 1990 (με Πρόεδρο της ΟΛΜΕ τον Δημήτρη Μπαλωμένο και Γενικό Γραμματέα τον ίδιο.)
Κι όλα τούτα υπό υο πρίσμα της πλήρους συνείδησης για την ανάγκη αναδιατύπωσης του θεωρητικού και προγραμματικού λόγου της Αριστεράς ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο,.
Γι αυτό και ο Γιάννης είναι μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχει λείψει.
