Πηγή: Counterpunch
Ο Ρότζερ Χάρις είναι στο συμβούλιο της «Task Force on the Americas», μιας αντιιμπεριαλιστικής οργάνωσης ανθρώπινων δικαιωμάτων που μετρά 32 χρόνια ζωής.
Μετάφραση: ΜΑ.ΝΙ.
Εξαπλούμενες πιο γρήγορα από το COVID-19, οι προειδοποιήσεις για ένα φασιστικού τύπου πραξικόπημα από τον Τραμπ βρίθουν σε τούτη την προεκλογική περίοδο. Ο Νόαμ Τσόμσκι προειδοποιεί ότι εάν ο Τραμπ δεν πάρει την πλειοψηφία στο Κολέγιο των Εκλεκτόρων, «θα μπορούσε να βγάλει στους δρόμους Μελανοχίτωνες ως προετοιμασία για να επέμβει ο στρατός και να κάνει κάτι που θα ισοδυναμούσε με στρατιωτικό πραξικόπημα».
Ένας αρθρογράφος των «New York Times» γράφει : «Δεν υπάρχει τίποτε πέρα από τον Τραμπ, ούτε καν η καταστροφή της αμερικανικής εκλογικής διαδικασίας». Ο Ρόμπερτ Ουάισμαν, πρόεδρος της οργάνωσης προστασίας καταναλωτών Public Citizen, εξηγεί ότι η απειλή του Τραμπ περί καθυστέρησης των εκλογών είναι ένα πραξικόπημα εν εξελίξει. Ο οικονομολόγος Τζακ Ράσμους εικάζει ότι ο Τραμπ «θα καλέσει την ακραία Δεξιά του, τους εγκληματικούς φίλους του με τα όπλα, να έλθουν στην Ουάσιγκτον για να περικυκλώσουν και να προστατεύσουν το Λευκό Οίκο».
Το αριστερό τροτσκιστικό World Socialist Web Site συμμετέχει στη χορωδία των φιλελεύθερων: «Με μια πράξη πρωτοφανή στην αμερικανική ιστορία, ο Ντόναλντ Τραμπ αποκήρυξε το Σύνταγμα και επιχειρεί να εδραιώσει μια προεδρική δικτατορία που υποστηρίζεται από το στρατό, την αστυνομία και την ακροδεξιά φασιστική πολιτοφυλακή που ενεργεί υπό τις διαταγές του».
Παράλληλα, στον πραγματικό κόσμο, πάνω από 51 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν καταγραφεί ως άνεργοι από τον Μάρτιο. Περίπου 27 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει την ασφάλιση υγείας λόγω της πανδημίας, προστιθέμενοι στα περίπου 30 εκατομμύρια που ήταν ήδη ανασφάλιστοι. Η Κεντρική Τράπεζα διοχέτευσε 7 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ομόλογα των εταιρειών, σε χρεόγραφα δήμων, σε δάνεια και επιδοτήσεις προς τις επιχειρήσεις, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν. Ο αριθμός των θυμάτων της πανδημίας στις ΗΠΑ είναι 168.345, καθώς η κατάσταση σ’ αυτόν τον τομέα έχει εκτροχιαστεί. Η Καλιφόρνια δεν μπορεί ούτε καν να μετρήσει με ακρίβεια τον αριθμό των κρουσμάτων που αναφέρονται.
Οι ΗΠΑ περνούν τη μεγαλύτερη συνδυασμένη κρίση, υγείας και οικονομική, από την εποχή της ίδρυσής τους. Αντί όμως να αναζητούν λύσεις, το βασικό ενδιαφέρον των φιλελεύθερων σ’ αυτή την προεκλογική καμπάνια είναι το φάσμα ενός πραξικοπήματος του Τραμπ, ξεχνώντας πολύ γρήγορα τα θέματα που είχε εγείρει ο Μπέρνι Σάντερς.
Ο φασισμός ως διαταραχή προσωπικότητας
Η ιδέα ότι το «υπέρβαρο και ανοϊκό» «πορτοκαλί γουρούνι», σύμφωνα με την παραστατική περιγραφή του Πολ Στριτ, θα μπορούσε ατομικά να αλλάξει τη μορφή διακυβέρνησης των ΗΠΑ από αστική δημοκρατία σε φασιστικό καθεστώς βασίζεται στην ιδέα του «μεγάλου ανδρός» και του ρόλου του στην πορεία της ιστορίας, βάσει της οποίας ένα μοναδικό άτομο καθορίζει τα πάντα.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τραμπ διακρίνεται από βαθύτατη μοχθηρία», λέει ο Τσόμσκι, «και ότι επιδεικνύει φασιστικά συμπτώματα», περιγράφοντας την κλίση του Τραμπ προς τον φασισμό ως διαταραχή προσωπικότητας.
Η συγκέντρωση της προσοχής στην προσωπικότητα του Τραμπ επισκιάζει τους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς όρους του φασιστικού μετασχηματισμού.
Στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1930, τμήματα της άρχουσας τάξης στις αντίστοιχες χώρες αποδέχθηκαν τις δικτατορίες του Χίτλερ και του Μουσολίνι επειδή φοβούνταν ότι θα ανέλθουν στην εξουσία κόμματα της εργατικής τάξης, το κομμουνιστικό και το σοσιαλδημοκρατικό. Στις σύγχρονες ΗΠΑ δεν υπάρχουν τέτοιες πολιτικές συνθήκες. Μάλλον, οι μισοί από τους έχοντες πολιτικά δικαιώματα δεν βλέπουν τα συμφέροντά τους να εκπροσωπούνται από κανένα εκ τω δύο κομμάτων που μονοπωλούν την κυβερνητική εξουσία και οι άλλοι μισοί νομίζουν ότι ζουν σε μια αληθινή δημοκρατία με πραγματικές πολιτικές επιλογές.
Η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ μπορεί να επιβάλει την εξουσία της στις λαϊκές τάξεις, επειδή αυτές είτε παραμένουν αδρανείς ή πιστεύουν ότι αντιπροσωπεύονται. Εφόσον η κυριαρχία από και προς το συμφέρον των ελίτ είναι αποδεκτή, γιατί η αστική τάξη να σπαταλήσει αυτό το δώρο και να επιλέξει μια πιο [πολιτικά] δαπανηρή φασιστική δικτατορία;
Ακόμη κι αν ο Τραμπ ονειρεύεται να γίνει ο πρώτος Αμερικανός φίρερ, δεν έχει αρκετή υποστήριξη από την άρχουσα τάξη και κυρίως από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Πολλοί στρατηγοί τον απεχθάνονται. Το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής δεν τον εμπιστεύεται. Τουλάχιστον οι μισοί από τους εν ενεργεία στρατιωτικούς δεν αισθάνονται άνετα μ’ αυτόν. Και οι αποκαλούμενες υπηρεσίες ασφαλείας του βαθέος κράτους – FBI, CIA, NSA – συγκαταλέγονται στους πιο σκληρούς επικριτές του.
Ο Τραμπ θα μπορούσε να κινητοποιήσει μερικούς οπλισμένους σκίνχεντς. Αλλά αυτοί οι περιθωριακοί δυσανασχετούντες δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν ούτε στο ελάχιστο με τον κατασταλτικό μηχανισμό της παγκόσμιας υπερδύναμης.
Μέλη του κόμματός του, όπως οι ανήκοντες στο Lincoln Project και στους Ρεπουμπλικάνους κατά του Τραμπ (RAT), δεν τον ανέχονται. Ο Ρόμνεϊ κάνει νερά, ο Μπους ο νεότερος ακολουθεί από κοντά και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια σαρωτική ήττα τον Νοέμβριο. Ακόμη κι αν ο Τραμπ έκανε τα πάντα σωστά και όχι το αντίθετο, ουδείς εν ενεργεία πρόεδρος θα μπορούσε να επιβιώσει μιας θεαματικά καταρρέουσας οικονομίας και μιας πανδημίας. Τελικά, η Καμάλα Χάρις και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει θα είναι οι νέοι γείτονες του κτιρίου επί της Λεωφόρου Πενσυλβανίας 1.600 (γειτονεύει με τον Λευκό Οίκο).
Ωστόσο… παρόλο που μπορεί να απορριφθεί το ενδεχόμενο του πραξικοπήματος ενός προσώπου, μια «οκτωβριανή έκπληξη», με τη μορφή στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού δεν μπορεί να αποκλειστεί. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από έναν μικρό πόλεμο (π.χ. ένα πραξικόπημα στη Λευκορωσία) για να αυξήσει τα ποσοστά αποδοχής ενός προέδρου κατά 15% και να τον ωθήσει στην πρώτη θέση τον Νοέμβριο. Με τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ να αλωνίζουν στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και τους Δημοκρατικούς να εγκαλούν τον Τραμπ ότι φέρεται ήπια στο Πεκίνο, ακόμη και μια σύγκρουση με την πυρηνική Κίνα δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Ο φιλελευθερισμός είναι νεκρός
Η εμμονή με το πρόσωπο του Τραμπ αποτελεί μαρτυρία της πολιτικής χρεοκοπίας των όλο και πιο αναιμικών διαδόχων του Νιου Ντιλ και των επιγόνων τους στο αριστερό φάσμα επίσης, όπως φαίνεται κάθε τέσσερα χρόνια, πράγμα που μας προειδοποιεί ότι ποτέ δεν ήταν τόσο σημαντικά τα όσα διακυβεύονται: [μας λένε ότι] πρέπει να ψηφίσουμε υπέρ του μικρότερου κακού. Με δεδομένη την άποψή τους περί του κινδύνου φασιστικού πραξικοπήματος, πρέπει να βάλουμε στην άκρη το προοδευτικό πρόγραμμα και να ψηφίσουμε τον πρώην γερουσιαστή της Mastercard και να μάθουμε να αγαπούμε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την αυξανόμενη λιτότητα για τους εργαζόμενους σε ένα καταπιεστικό κράτος ασφαλείας.
Οι φιλελεύθεροι-αριστεροί σοφοί μάς ξαναπροσεγγίζουν προκειμένου να ψηφίσουμε τους Δημοκρατικούς, επειδή απλώς δεν υπάρχει εναλλακτική στον Τραμπ. Θυμηθείτε παρόμοιες προειδοποιήσεις για τον Μπους και τον Ρόμνεϊ, που τώρα είναι φιλαράκια των Δημοκρατικών στα υψηλά πόστα. Ψηφίστε, όχι όμως πρόγραμμα, επειδή το αποκαλούμενο φιλελεύθερο πρόγραμμα είναι σήμερα κενό περιεχομένου. Ο φιλελευθερισμός είναι νεκρός. Ενδεικτικό είναι το ότι ο σημαιοφόρος του σπανίως δίνει σημάδια ζωής. Στον Μπάιντεν ειπώθηκε να παραμείνει στο υπόγειό του και να μην συμμετάσχει ούτε καν στο συνέδριο για την αποδοχή της υποψηφιότητάς του (υποτίθεται ως προστασία έναντι του κορονοϊού).
Η εθνική Επιτροπή του Δημοκρατικού Κόμματος (DNC) εξάλειψε τη μόνη ελπίδα –την πραγματική— που είχε ο φιλελευθερισμός. Ο Μπέρνι Σάντερς γνώριζε ότι η Επιτροπή είχε νοθεύσει εις βάρος του τα στοιχεία των υποψηφιοτήτων και το ίδιο θα έκανε το 2020. Η στρατηγική του Σάντερς ήταν όμως να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια κινητοποίηση της βάσης που θα υπερέβαινε το Δημοκρατικό Κόμμα εκ των ένδον.
Ύστερα από το δυσμενές αποτέλεσμα στις προκριματικές εκλογές της Νότιας Καρολίνας, ο Σάντερς παραιτήθηκε από την καμπάνια. Αμέσως μετά, οι άνεμοι της πανδημίας και των διαδηλώσεων της οργάνωσης «Η Ζωή των Μαύρων Μετράει» συγκλόνισαν τη χώρα και πιθανώς θα είχαν ενισχύσει την καμπάνια του Σάντερς με τα χαρακτηριστικά θέματά της για την υγεία και την ισότητα για όλους. Αντί να γράψουν ιστορία, τα σπουδαία σχέδια της Μεγάλης Ελπίδας (του Σάντερς) υποβαθμίστηκαν δυστυχώς λόγω της μοιραίας αντίληψής του ότι μπορεί να εργαστεί μέσα στο πλαίσιο του Δημοκρατικού Κόμματος για να παροτρύνει αυτούς που φορούν προσωπίδες.
Η τροχιά του νεοφιλελευθερισμού
Εκτός από το φασιστικό πραξικόπημα του Τραμπ, η φιλελεύθερη αριστερά έχει θεμιτές ανησυχίες. Ένα ακροδεξιό φάσμα κατατρύχει τις ΗΠΑ, και όχι μόνον αυτές, με σοβαρές συνέπειες. Η αντίληψη περί της υπεροχής των λευκών εξακολουθεί να είναι βαθιά ριζωμένη σε μια χώρα που ιδρύθηκε μέσω της απαλλοτρίωσης των ιθαγενών λαών και της εκμετάλλευσης των Αφρικανών σκλάβων. Η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η επισφάλεια που βιώνει το εργατικό δυναμικό αγγίζει διαστάσεις μεγάλης κρίσης με την πανδημία. Και τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά μας, δημιουργώντας μια πολιτική δυναμική δυσαρέσκειας που μπορεί να αιωρηθεί είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά.
Χρειάζονται πιο ριζοσπαστικά μέτρα από την αντικατάσταση του σημερινού ενοίκου του Λευκού Οίκου με έναν άλλο που ξέρει το σαβουάρ βιβρ.
Αυτό που απομένει είναι ένα πολιτικό θέατρο δύο νεοφιλελεύθερων κομμάτων που ανταγωνίζονται βίαια για θέματα στιλ και συνεργούν στα θέματα ουσίας. Τα δύο μεγάλα κόμματα συμπίπτουν: στη διάσωση της Γουόλ Στριτ, των χρηματοπιστωτικών ομίλων και τραπεζών, στην ανανέωση του Πατριωτικού («αντιτρομοκρατικού») Νόμου, στην αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού, στον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου, στην προετοιμασία του πολέμου με την Κίνα, στις επεμβάσεις για αλλαγή καθεστώτος στη Βενεζουέλα κ.λπ.
Η τροχιά του νεοφιλελευθερισμού είχε ως συνέπεια τη συγκέντρωση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος σε συνδυασμό με ένα όλο και πιο αυταρχικό και ιμπεριαλιστικά επιθετικό κράτος. Αυτή η τροχιά συγκλίνει με τον φασισμό. Το διαβρωτικό κράτος ασφαλείας και ο κατασταλτικός μηχανισμός του φασισμού ήδη υπάρχουν. Σύμφωνα με την DNC, Οι «Δημοκρατικοί έχουν θέσει ως ύψιστη προτεραιότητά τους τον εκσυγχρονισμό του στρατού μας», μαζί με την υποστήριξη του «προσωπικού εθνικής ασφαλείας μας. Όμοια με τους Ρεπουμπλικάνους.
Ο Χίτλερ διέλυσε τα συνδικάτα και τα αριστερά πολιτικά κόμματα με τη φυσική εξόντωση των μελών τους. Λογόκρινε τον Τύπο και αύξησε σε τεράστιο βαθμό τον στρατό και τους εξοπλισμούς. Στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες, η πυκνότητα των συνδικαλισμένων εργατών έχει μειωθεί στο 10,3% του εργατικού δυναμικού, δεν υπάρχουν πολιτικές οργανώσεις που να αντισταθμίζουν τις συνέπειες, τα κατεστημένα ΜΜΕ είναι η ηχώ της πολιτικής της Ουάσιγκτον και ο στρατιωτικός προϋπολογισμός όλο και διογκώνεται. Τόσο το ιστορικό όσο και το τρέχον παράδειγμα έχουν το στίγμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Ίσως, το πιο κρίσιμο πολιτικό ερώτημα της προεδρικής εκλογής του 2020 δεν είναι αν θα γίνει φασιστικό πραξικόπημα, αλλά το πώς θα το γνωρίζαμε.
