Για την κατάσταση της γαλλικής Αριστεράς και τις εξελίξεις στο μαζικό κίνημα γράφει από το Παρίσι ο Γιάννης Καυκιάς.
….
Η δωδεκαήμερη, σκληρή απεργία των γάλλων σιδηροδρομικών, σε σύγκλιση με την πολύμηνη κινητοποίηση των εργαζόμενων του θεάματος, των ταχυδρομικών των βόρειων προαστίων του Παρισιού και άλλων κλάδων, μπορούμε να πούμε ότι είναι η πρώτη σκληρή σύγκρουση στο κοινωνικό μέτωπο δύο χρόνια μετά την εκλογή του Ολάντ στην προεδρία της δημοκρατίας. Πολλοί δε ήλπιζαν στη γαλλική πρωτεύουσα ότι οι εν λόγω σκληρές κινητοποιήσεις διαρκείας, ερχόμενες αμέσως μετά τον καταποντισμό του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος στις δημοτικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές, θα έδιναν την ευκαιρία στη λεγόμενη «Aριστερά της Aριστεράς» να βγει από την αμηχανία στην οποία την έχει ρίξει και η δική της εκλογική καθήλωση σε πενιχρότατα επίπεδα σε συνδυασμό με την εκτόξευση του ακροδεξιού λεπενικού κόμματος στην πρώτη θέση με ποσοστό 25%.
Οι ελπίδες ότι η εν λόγω αριστερά θα έβρισκε τη ριζοσπαστικότητα που της έλειπε και την κάθετη διαφοροποίησή της από την κυβερνώσα αριστερά, που της στέρησαν την υποστήριξη ευρύτατων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων τα οποία προτίμησαν να καταφύγουν στην αποχή, μάλλον δαψεύστηκαν. Ο ρόλος της κύριας συνιστώσας της, του «Αριστερού Μετώπου», στην απεργία των σιδηροδρομικών υπήρξε μάλλον «πυροσβεστικός»: η ηγεσία της ηγεμονικής στον κλάδο «κομμουνιστικής» CGT είχε σπεύσει από την πρώτη εβδομάδα κιόλας να χαρακτηρίσει «ικανοποιητικές» τις κυβερνητικές υποχωρήσεις ερχόμενη σε ευθεία σύγκρουση με τη βάση της που, στις Γενικές Συνελεύσεις, ψήφισε μαζικά τη συνέχιση της απεργίας που πρότειναν η SUD/Solidaires και οι συνδικαλιστές βάσης της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, ενώ οι βουλευτές του «Αριστερού Μετώπου» (FG αποτελούμενο από το ΓΚΚ, το Αριστερό Κόμμα PG του Μελανσόν και άλλες μικρότερες οργανώσεις και ομάδες) προθυμοποιήθηκαν να βγάλουν από τη δύσκολη θέση την κυβέρνηση προτείνοντας στη βουλή «βελτιώσεις» στο σχετικό νομοσχέδιο για την αναδιοργάνωση των σιδηροδρόμων, τη στιγμή που οι απεργοί απαιτούσαν απλά και καθαρά την εγκατάλειψή του. Οι εν λόγω βουλευτές δεν δίστασαν να παρουσιάσουν ως νίκη τις σχετικές βελτιώσεις κυρήσσοντας έτσι, έμμεσα, τη λήξη της απεργίας…
Προς την ίδια, κάθε άλλο παρά ριζοσπαστική κατεύθυνση εγγράφονται οι διάφορες κινήσεις που παρατηρούνται στον αριστερά των σοσιαλιστών χώρο το τελευταίο διάστημα, και τούτο παρά τη γενικώς αποδεκτή εκτίμηση ότι η κακοδαιμονία του εν λόγω χώρου οφείλεται τόσο στην ανικανότητά του να αρθρώσει συγκροτημένο αριστερό ριζοσπαστικό λόγο εναντίον της καπιταλιστικής ΕΕ όσο και στη μη διαφοροποίησή του από τον Ολάντ και το κόμμα του (βλ. συνεργασία του ΓΚΚ με το κυβερνών κόμμα στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου, μεταξύ άλλων).
Συμμετέχοντας σε διάφορες πρωτοβουλίες των λεγόμενων «κριτικών» συνιστωσών του κυβερνώντος κόμματος (7,14 και 21 Ιουνίου, μεταξύ άλλων) το ΓΚΚ, και σε μικρότερο βαθμό το PG του Μελανσόν εγγράφονται στην προοπτική «οικοδόμησης μιας νέας εναλλακτικής πλειοψηφίας» εκτεινόμενης από την «αριστερά των σοσιαλιστών ως το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA), συμπεριλαμβάνοντας τους Πράσινους, ήτοι σε μια αλλαγή πολιτικής (και κυβέρνησης) υπό την προεδρία του Ολλάντ. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο κύριες συνιστώσες του «Αριστερού Μετώπου» συνίσταται στο ότι, ενώ το ΓΚΚ δεν θέτει καμμιά προϋπόθεση, το PG θέτει ως προϋπόθεση τη ρήξη των «κριτικών σοσιαλιστών» (41 ως 100 βουλευτές) με το κόμμα τους. Δεν φαίνεται να ενοχλείται, ωστόσο, από τους Πράσινους (αυτούς τους ακραιφνείς υπέρμαχους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μέχρι πριν δύο μήνες συγκυβερνώντες με το ΣΚ) που περιλαμβάνουν…ευθαρσώς, στην λεγόμενη «νέα εναλλακτική πλειοψηφία» όλα τα κόμματα και οργανώσεις που υποστήριξαν τον Ολλάντ στον Β’ γύρο των προεδρικών εκλογών του 2012, μαζί και το κεντρώο ΜODEM! Τονίζει, επίσης, όσον αφορά το μετετωπικό σχήμα FG, ότι πρέπει «να αποσαφηνίσει την εκλογική του στρατηγική, η οποία οφείλει να είναι μονίμως αυτόνομη ένατι του σοσιαλ-φιλελευθερισμού σε όλες τις εκλογές» (προφανώς, στο στόχαστρο βρίσκεται το ΓΚΚ που είναι έτοιμο να επαναλάβει το «αμάρτημα» των δημοτικών εκλογών του Μαρτίου στις περιφερειακές του 2015).
Όσον αφορά την τρίτη συνιστώσα του FG Ensemple (απαρτιζόμενη από τις μικρότερες οργανώσεις και ομάδες που αποσπάστηκαν κυρίως από το NPA) θεωρεί ότι «είναι αναγκαίο να επιχειρήσουμε με πράξεις, στις κινητοποιήσεις και στο κοινοβουλευτικό επίπεδο την ανάδυση της ελπίδας ότι μια άλλη πολιτική είναι εφικτή τώρα, ανεξάρτητα από τις εκλογικές αναμετρήσεις και τις προεδρικές εκλογές του 2017».
Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (NPA) δεν έχει, βεβαίως, καμιάν αυταπάτη όσον αφορά τον «ρεφορμιστικό χαρακτήρα» του FG το οποίο, ειρήσθω, εν παρόδω, λεηλάτησε εκλογικά την αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά στις τελευταίες προεδρικές εκλογές επιβάλλοντας έτσι την ηγεμονία του ρεφορμιστικού «αντι-φιλελεύθερου» ρεύματος στον χώρο της λεγόμενης «άλλης αριστεράς». Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για κοινή δράση μαζί του όπως και με τα συνδικάτα και άλλες οργανώσεις της αριστεράς εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής στην προοπτική της «οικοδόμησης μιας αριστερής αντιπολίτευσης» εκτεινόμενης από την Εργατική Πάλη στο FG, στον αντίποδα της λεγόμενης «νέας εναλλακτικής πλειοψηφίας». Αυτό δεν αποκλείει, καθώς φαίνεται, συνεργασίες σε πολιτικό επίπεδο όπως έδειξε η πρότασή του στο «Αριστερό Μέτωπο» για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές τον περασμένο Μάιο (την οποία το τελευταίο δεν συζήτησε διότι ήταν «αργοπορημένη»), αλλά και οι κατά τόπους συνεργασίες μεταξύ των δύο σχηματισμών στις δημοτικές του Μαρτίου.
Η Εργατική Πάλη, παρά το γεγονός ότι μετείχε τον Δεκέμβριο σε κοινή κινητοποίηση κατά της αύξησης του ΦΠΑ, οργανωμένη με πρωτοβουλία του… FG, απορρίπτει την πρόταση του NPA για την οργάνωση κοινής πάλης εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής, κι ακόμα περισσότερο τη συνεργασία μαζί του σε πολιτικό επίπεδο εφόσον το τελευταίο απευθύνεται ταυτόχρονα στο FG, πόσο μάλλον στο PG του Μελανσόν το οποίο η ΕΠ θεωρεί αστικό κόμμα στην υπηρεσία του ιδρυτή του που έχει ως πρότυπο τον Μιτεράν (στον οποίο, είναι αλήθεια, αναφέρεται κατά κόρον). Η αυτόνομη παρουσία της στις εκλογές αποβλέπει στο «να δώσει στους ψηφοφόρους που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα μιαν άλλη επιλογή από εκείνη του να διαιρούνται ανάμεσα στα αστικά κόμματα» και στο να «σηκώσει τη σημαία του επαναστατικού κομμουνισμού» σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από την «ανικανότητα της αστικής τάξης να ελέγξει το ίδιο της το σύστημα» αλλά και την «ανικανότητα της εργατικής τάξης να αντιτάξει σε αυτή την καπιταλιστική οργάνωση που χρεοκοπεί την προοπτική της ανατροπής της». Για την Εργατική Πάλη οι προτάσεις «περί οικοδόμησης αριστερής αντιπολίτευσης» δεν αποβλέπουν στην «ενότητα της εργατικής τάξης εναντίον της αστικής τάξης» και προέχει η «οικοδόμηση ενός επαναστατικού κομμουνιστικού εργατικού κόμματος». Ταυτόχρονα ασκεί σφοδρότατη κριτική σε όποια αριστερή φωνή τολμάει να θέσει έστω και ντροπαλά ζήτημα ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ, στιγματίζοντάς την ως «εθνικιστική».
Γιάννης Καυκιάς
