Τα σχέδια ΗΠΑ – Ρωσίας και ο διαφαινόμενος ανταγωνισμός ΕΕ-ΗΠΑ στον χώρο της Ευρώπης.
Ανάλυση: Lupo di mare
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία θεμελίωσε τον έλεγχο και την κυριαρχία της στα εδάφη που κατακτούσε στηριζόμενη στη κατασκευή ενός οδικού δικτύου μέσα από το οποίο διακινούσε γρήγορα και με ασφάλεια στρατεύματα και εμπορικά αγαθά.
Μερικούς αιώνες μετά οι Βρετανοί, για τους ίδιους λόγους, στήριξαν τον δικό τους έλεγχο και κυριαρχία στα εδάφη της αυτοκρατορίας τους, κατασκευάζοντας ένα τεράστιο σιδηροδρομικό δίκτυο με ταυτόχρονη ανάπτυξη πανίσχυρου στόλου για τον έλεγχο όλων των θαλάσσιων εμπορικών δρόμων.
Οι σημερινές υπερδυνάμεις στα πλαίσια της εφαρμογής του δικού τους πολιτικο-στρατιωτικού ελέγχου και επιρροής πέρα από την κλασική ανάπτυξη στρατιωτικής τεχνολογίας – ισχύος αναπτύσσουν εδώ και δεκαετίες και δίκτυα αγωγών μεταφοράς ενέργειας. Τους περίφημους αγωγούς διανομής πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Οι πιο σημαντικοί ενεργοί αγωγοί είναι:
1. Ο υποθαλάσσιος αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου από το Αλγέρι προς Ιταλία και Γαλλία. Υπό τον έλεγχο Γαλλίας-Ιταλίας.
2. Ο αγωγός μεταφοράς πετρελαίου από το Ιράκ προς μεσογειακό λιμάνι της Τουρκίας. Υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ.
3. Ο επίγειος αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου από την πρώην Σοβιετική ένωση, σήμερα Ρωσία, μέσω Ουκρανίας προς κεντρική Ευρώπη με τελικό αποδέκτη τη Γερμανία. Υπό τον έλεγχο της Ρωσίας.
4. Ο υποθαλάσσιος αγωγός στη Βαλτική θάλασσα που τροφοδοτεί απευθείας με φυσικό αέριο τη Γερμανία. Υπό τον έλεγχο της Ρωσίας.
Μέσω αυτών των αγωγών και της μεταφερόμενης ενέργειας, δηλαδή πετρελαίου και κυρίως φυσικού αερίου, η Ευρώπη θερμαίνεται τους χειμερινούς μήνες ενώ ταυτόχρονα κινεί όλο το έτος μέρος της βιομηχανίας της με χαμηλού κόστους ενέργεια.
Μέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οι αγωγοί λειτούργησαν με τρόπο που μπορώ να τον χαρακτηρίσω υποδειγματικό και επωφελή για όλες τις συμβαλλόμενες πλευρές.
Από τη διάλυσή της και μετά και μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο συνεχώς μεταβάλλονταν συνέβησαν τέσσερα γεγονότα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους που σηματοδότησαν σταδιακά τις σημερινές εξελίξεις στις οποίες θα αναφερθώ:
1. Οπισθοχώρηση της Ρωσίας στα σημερινά της σύνορα.
2. Ταχεία αναίμακτη επέκταση της Νατοϊκής συμμαχίας προς εδάφη που πριν κατείχε η Ρωσία στην κεντρική Ευρώπη.
3. Ανάληψη της διακυβέρνησης στη Ρωσία από τον Πούτιν.
4. Έναρξη της Αραβικής και Ουκρανικής άνοιξης.
Η αποχώρηση της Ρωσίας από τα εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης σηματοδότησε δυο ταυτόχρονες επεκτάσεις. Μια νατοϊκή επέκταση που τροφοδότησε ένα αίσθημα δικαιολογημένης υπεροχής των ΗΠΑ και την επέκταση της ΕΕ που τροφοδότησε ένα αίσθημα υπεροχής με τάσεις ηγεμονισμού της Γερμανίας στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η νατοϊκή επέκταση στον χώρο της ανατολικής Ευρώπης τροφοδότησε την επιθυμία των ΗΠΑ για επέκταση της επιρροής τους σε παγκόσμια κλίμακα με μοχλό πίεσης τη μονοπώληση των ενεργειακών αγαθών, δηλαδή πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάστηκε να γίνουν με διάφορα προσχήματα δύο στρατιωτικές επεμβάσεις της αμερικανικής συμμαχίας στο Ιράκ και μία στο Αφγανιστάν. Λίγο δε μετά και όλως αυθόρμητα… ξεσπά η αραβική άνοιξη σε Συρία, Αίγυπτο και Λιβύη, δηλαδή σε χώρες επιρροής της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ενώ επιβάλλεται στο Ιράν (με συμμαχικό προσανατολισμό προς τη Ρωσία) σκληρός αποκλεισμός από τις αγορές πετρελαίου.
Ταυτόχρονα δε και έξω από την αυλή του σπιτιού της Ρωσίας στην Ουκρανία ξεσπά η Ουκρανική άνοιξη (με φιλοδυτικό προσανατολισμό) μέσω της οποίας υπενθυμίζω ότι διέρχεται ο αγωγός μεταφοράς και διανομής που τροφοδοτείται η κεντρική Ευρώπη με Ρωσικό φυσικό αέριο.
Εδώ θέλω να επισημάνω ότι η Ρωσία από την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης διαμήνυε σε κάθε ευκαιρία και σ’ όλους τους τόνους τη σφοδρή αντίθεσή της σε οιαδήποτε προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ για λόγους προστασίας της εθνικής της ασφάλειας.
Με λίγα λόγια. Στις αμερικανικές προθέσεις και σχεδιασμούς ήταν:
1. Να ανεξαρτητοποιηθεί σταδιακά η Ε.Ε. από την τροφοδοσία της με ρωσικό φυσικό αέριο, με σταδιακή τροφοδότησή της από φυσικό αέριο αμερικανικού έλεγχου από χώρες της Κασπίας με κύριο προμηθευτή το Αζερμπαϊτζάν που στο πρόσφατο παρελθόν ήταν στον απόλυτο έλεγχο της Σοβιετικής Ένωσης.
2. Να κατασκευαστεί αγωγός μεταφοράς πετρελαίου από την Αραβική χερσόνησο μέσω Συρίας προς την Τουρκία για πώληση στις χώρες της ΕΕ.
3. Να απολέσουν οι Ρώσοι χώρες γεωστρατηγικής για αυτούς σημασίας στην Ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο τοπίο διανομής και διαχείρισης των ενεργειακών πόρων.
Εδώ πρέπει να γίνει κατανοητό από τον αναγνώστη ότι από τα γεγονότα και τις εξελίξεις που δρομολογήθηκαν από τις δυο ταυτόχρονες επεκτάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προς τον χώρο που κατείχε πριν η Σοβιετική Ένωση στην Ανατολική Ευρώπη, δημιούργησε έναν ασφυκτικό περιβάλλον στη ζωτικής σημασίας περίμετρο της Ρωσίας ανατρέποντας πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά δεδομένα σε βάρος των ρωσικών συμφερόντων.
Πρώτο και σοβαρό θύμα των επιπτώσεων, η λειτουργία του Ρωσικού αγωγού που διέρχεται από την Ουκρανία.
Εδώ αρχίζει να διαφαίνεται η έναρξη ενός παράδοξου και υποβόσκοντος ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Ενός ανταγωνισμού που θέλει τις μεν ΗΠΑ να ηγούνται στρατιωτικά και πολιτικά των ευρωπαϊκών υποθέσεων και της Γερμανίας να θέλει να εδραιώσει την ηγεμονική της θέση μετατρέποντας σταδιακά την ΕΕ σε Γερμανική Ευρώπη.
Είναι ξεκάθαρο ότι η κυριαρχία του προέδρου Πούτιν στη Ρωσική πολιτική σκηνή σηματοδότησε αρχικά τη διακοπή της ελεύθερης πτώσης της Ρωσίας και την ταχεία ανασυγκρότηση όλων των τομέων της Ρωσικής μηχανής.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο φαίνεται ότι τα γεγονότα της Αραβικής και Ουκρανικής άνοιξης δεν τον βρήκαν απροετοίμαστο αλλά αντιθέτως έτοιμο για όλα!
Το ότι εδώ και μήνες έχει φέρει και συντηρεί τις ένοπλες δυνάμεις του σε ύψιστο βαθμό ετοιμότητας.
Το ότι έχει ανατρέψει υπέρ των ρωσικών συμφερόντων, με στρατιωτικά μέσα, την κατάσταση στη Συρία και έχει εδραιώσει de facto κατάσταση στην Κριμαία και στην ανατολική Ουκρανία.
Το ότι αδρανοποιεί τα οπλικά συστήματα (αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων) του αντιπάλου του σε καθημερινή σχεδόν βάση, «παίζοντας» με τα συστήματα δημιουργίας πανίσχυρων ηλεκτρονικών παρεμβολών που διαθέτει, στέλνει στους αντιπάλους του μέσω της «στρατιωτικής διπλωματίας» ένα και απόλυτα σαφές μήνυμα.
Το μήνυμα αυτό στη γλώσσα των διεθνών σχέσεων σημαίνει ότι: έχω την αποφασιστικότητα αλλά και την ικανότητα να υποστηρίξω τους πολιτικούς μου σχεδιασμούς ασκώντας ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση…
Στα πλαίσια αυτά σχεδιάζει την κατασκευή από κοινού με τη Γερμανία και δεύτερου υποθαλάσσιου αγωγού, τον Nord Stream 2, στη Βαλτική θάλασσα, για μεταφορά μεγαλύτερων ποσοτήτων φυσικού αερίου απευθείας στη Γερμανία. Η κατασκευή του δεύτερου αυτού αγωγού θα έχει σαν αποτέλεσμα, σε οικονομικό επίπεδο, να καταστήσει τη Γερμανία τον μοναδικό αποδέκτη και διανεμητή Ρωσικού φυσικού αερίου στην ΕΕ.
Με λίγα λόγια, προκρίνεται και υιοθετείται στους Ρωσικούς σχεδιασμούς η γερμανική φιλοδοξία να μετατραπεί η ΕΕ σε Γερμανική Ευρώπη και ταυτόχρονα οικονομικός της εταίρος με στόχο να εκτοπιστεί σταδιακά από την ευρωπαϊκή ήπειρο ο αμερικανικός παράγοντας.
Εδώ και μήνες πηγαινοέρχεται στη Μόσχα κομίζοντας προτάσεις για διαβούλευση (πριν λίγες ημέρες πραγματοποίησε την όγδοη κατά σειρά επίσκεψή του στον φίλο Πούτιν…) ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Henry Alfred Kissinger (φωτο) ο οποίος είναι φανατικός οπαδός της real politic και της διεθνούς συνεννόησης.
Αυτός, σε πρόσφατες δηλώσεις του στον αμερικανικό Τύπο, με λίγα λόγια εξέφρασε την άποψη ότι ΗΠΑ και Ρωσία έχοντας εθνικά συμφέροντα πρέπει να οριοθετήσουν εκ νέου τα οικόπεδά τους σε πνεύμα αμοιβαιότητας.
Το ότι υπάρχουν και ακούγονται κατά καιρούς «υποκινούμενες» φωνές διαφωνίας στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αυτές θα εξασθενήσουν όταν Αμερική και Ρωσία οριοθετήσουν, συμφωνήσουν και αποδεχτούν πάνω σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων τα νέα οικόπεδα της επιρροής τους…
Το αν Ρωσία και Γερμανία καταφέρουν να κατασκευάσουν από κοινού και τον δεύτερο υποθαλάσσιο αγωγό Nord Stream 2 στη Βαλτική, ο χρόνος και οι πολιτικές διεργασίες θα το αποδείξουν.
Το κόστος από ένα πυρηνικό και παγκόσμιο ολοκαύτωμα είναι απαγορευτικό και για τις δύο υπερδυνάμεις.
