Πριν 64 χρόνια, στις 27 Οκτωβρίου του 1962, η ανθρωπότητα ήρθε αντιμέτωπη με τον πυρηνικό όλεθρο.
Τα γεγονότα είναι αρκετά γνωστά.
Η τότε Σοβιετική Ένωση σε μια κίνηση υπεράσπισης της Κούβας από την επιθετική πρόθεση των ΗΠΑ να την καταλάβουν ένοπλα και να συντρίψουν τη σοσιαλιστική της επανάσταση, εγκατέστησαν συστοιχίες πυραύλων με πυρηνικές κεφαλές στο νησί.
Οι ΗΠΑ εκτίμησαν το γεγονός ως θανάσιμη απειλή για την ασφάλειά τους και απαίτησαν την άμεση απομάκρυνσή τους, θεωρώντας παράλληλα αιτία πολέμου την εγκατάστασή τους 80 χλμ. από την επικράτειά τους.
Η πυρηνική απειλή, σε ενδεχόμενη σύγκρουση των δύο τότε υπερδυνάμεων, οδηγήθηκε στα άκρα. Παρ’ όλη την ένταση και τις περί του αντιθέτου συμβουλές, και από τις δύο πλευρές, των στρατιωτικών αξιωματούχων, οι πολιτικές ηγεσίες με επικεφαλής τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζον Κένεντυ και τον Γεν. Γραμματέα του ΚΚΣΕ Νικήτα Χρουστσόφ απέφυγαν τη θερμή σύγκρουση και εκτόνωσαν την κρίση με διπλωματικά μέσα και αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Τα γεγονότα αυτά, που για πολλούς θυμίζουν ιστορία του μακρινού παρελθόντος η οποία δεν μπορεί να ξανασυμβεί , στην πραγματικότητα αποτελούν την πλέον ευτυχή (ίσως και την τελευταία) κατάληξη απειλής συγκρούσεων με πυρηνικά όπλα.
Υπάρχει μια διάχυτη ψευδαίσθηση ότι ο πόλεμος και μάλιστα ο παγκόσμιος πόλεμος αποτελεί παρελθόν. Μέγα λάθος και επικίνδυνη πλάνη. Δεν διάγουμε καθόλου μια ειρηνική περίοδο.
Ας αναλογιστούμε, ενδεικτικά, πως από το 1945 μέχρι σήμερα θρηνούμε περισσότερα ανθρώπινα θύματα στο σύνολο των επί μέρους ενόπλων συγκρούσεων από τα θύματα που προκάλεσε ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος.
Αν προσέξουμε τη λυσσώδη προσπάθεια που καταβάλουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να εξασφαλίσουν ζώνες επιρροής μη διστάζοντας να διαλύσουν κρατικές και εθνικές οντότητες με ωμές ένοπλες επεμβάσεις , τότε θα αποκαλυφθεί ο πολεμικός δρόμος που έχουν επιλέξει για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες προκύπτουν στην υλοποίηση των σχεδίων τους.
Οι πολεμικές δαπάνες έχουν εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη με αποτέλεσμα στην κούρσα των εξοπλισμών μόνον οι ΗΠΑ και η Κίνα να μπορούν να ανταποκριθούν. Το γεγονός αυτό δεν μειώνει ασφαλώς ούτε την επικινδυνότητα ούτε τη δύναμη καταστροφής των πυρηνικών όπλων που διαθέτουν πολλές άλλες χώρες.
Η αλαζονεία, που επικρατεί πλέον στις διεθνείς σχέσεις, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των αντιθέσεων των διαφορετικών συμφερόντων, τα οποία περιπλέκονται με στοιχεία αυταρχισμού και εθνικισμού , συνιστά έναν επιπλέον επιβαρυντικό παράγοντα στις προσπάθειες αποτροπής συρράξεων με χρήση πυρηνικών όπλων.
Τα πυρηνικά όπλα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τα τακτικά και τα στρατηγικά. Τα τακτικά σε γενικές γραμμές είναι μικρότερης ισχύος, ενώ τα στρατηγικά πολύ ισχυρότερα . Εννοείται ότι ο τέτοιος διαχωρισμός είναι προσχηματικός και δεν σώζει με τίποτα την ανθρωπότητα από την απειλή πυρηνικής καταστροφής. Οι βαθύτεροι όμως λόγοι που εξυπηρετεί αυτός ο διαχωρισμός έχουν μεγάλη σημασία.
Είναι εντελώς διαφορετική η διαχείριση των στρατηγικών πυρηνικών όπλων από τα τακτικά. Η χρήση των στρατηγικών απαιτεί σύνθετες διαδικασίες με αποφασιστικό παράγοντα τη σύμφωνη γνώμη της πολιτικής ηγεσίας, ενώ η χρήση των τακτικών εναπόκειται στα επιχειρησιακά σχέδια των στρατιωτικών.
Είναι ολοφάνερος ο κίνδυνος όταν η χρήση τέτοιων όπλων επαφίεται μόνο σε στρατιωτικούς και γίνεται παγκόσμια απειλή, όταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως έγινε πρόσφατα, εντελώς μονομερώς και αυθαίρετα αποχαρακτηρίζουν πυρηνικά όπλα από στρατηγικά και τα χαρακτηρίζουν τακτικά.
Είναι μεγάλο έλλειμμα των ημερών μας η μη ύπαρξη διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, ενός κινήματος για την ειρήνη, ενάντια στον πόλεμο και τα πυρηνικά όπλα. Δυστυχώς μια σειρά γεγονότων και πολιτικών επιλογών έχουν αποδυναμώσει το φιλειρηνικό κίνημα που αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα αποτροπής ενός πυρηνικού πολέμου, που πλησιάζει επικίνδυνα και αδίστακτα.
Οι πολιτικές εξελίξεις όχι μόνο δεν αναμένεται να ανατρέψουν αυτή τη δυσοίωνη εξέλιξη, αλλά αντιθέτως θα την επιτείνουν. Η σχεδόν βεβαία εκλογή της κας Κλίντον ως προέδρου των ΗΠΑ θα δώσει στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα την ουσιαστική διακυβέρνηση των ΗΠΑ και θα απομακρύνει τις ελπίδες για έναν κόσμο ασφαλή και ειρηνικό χωρίς απειλή πυρηνικής καταστροφής.
Εκτός, εκτός και αν οι λαοί όλου του κόσμου συνειδητοποιήσουν την τεράστια απειλή και αποφασίσουν να δράσουν.
