Η δολοφονία του Πρέσβη της Ρωσίας στην Άγκυρα «δείχνει» Φετουλάχ Γκιουλέν, δηλαδή δυτικό δάκτυλο. Το δείχνει όμως πολύ φανερά και αυτό είναι περίεργο.
Η τόσο θεαματική και τόσο «καθαρή» δολοφονία φαίνεται με μια πρώτη ματιά να λειτουργεί ως «ζύμωση» ώστε να ενοχοποιηθεί η Δύση και να φέρει πιο κοντά την Τουρκία στην «Ανατολή».
Η δεύτερη ματιά σε κάνει να αναρωτιέσαι: «Η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα έγινε για να μην πάει η Τουρκία προς Ανατολάς ή για να πάει;»
Είχε προηγηθεί η κατάρριψη του ρώσικου αεροπλάνου στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας πριν λίγο καιρό.
Ο Τούρκος πιλότος απογειώθηκε από τη βάση του Ιντσιρλίκ και σήμερα είναι στις φυλακές της Τουρκίας ως οπαδός του Φετουλάχ Γκιουλέν. Η δε βάση του Ιντσιρλίκ βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Αμερικάνων και οι Τούρκοι στρατιωτικοί που την επανδρώνουν είναι φιλοΝΑΤΟϊκοί.
Φαινόταν φανερό ότι οι Αμερικάνοι δυναμίτιζαν μια τουρκο-ρωσική προσέγγιση.
Έγινε έτσι;
Το διακύβευμα, πράγματι, είναι μεγάλο. Μια προσχώρηση της Τουρκίας στον ρωσο-κινεζικό συνασπισμό θα άλλαζε την εικόνα του κόσμου.
Παρ’ όλα αυτά η Ρωσία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με δυσπιστία την Τουρκία και δεν έχει άδικο.
Το ζήτημα σήμερα για την Τουρκία δεν είναι να διαλέξει την πλευρά στην οποία θα ενταχθεί.
Το ζήτημα είναι «κάτω από ποιους όρους» θα γίνει αυτό.
Εκείνο που ενδιαφέρει την Άγκυρα πρωτίστως είναι η θέση της στο μεταπολεμικό τοπίο.
Οι φιλοδοξίες του «Χαλιφάτου του σουλτάνου Ερντογάν» περιορίστηκαν σε μια στενή λωρίδα γης στα βόρεια του Χαλεπίου. Εκεί κατοικούν μειονότητες τουρκομάνων και εκεί είναι ακριβώς το σημείο όπου κατερρίφθη το ρώσικο αεροπλάνο αλλά και η περιοχή στην οποία οι Ρώσοι έκαψαν τα βυτιοφόρα του ISIS που περνούσαν τα σύνορα της Συρίας προς την Αλεξανδρέττα και προμήθευαν φτηνό πετρέλαιο την Τουρκία.
Αυτό ακριβώς το γεωγραφικό σημείο είναι το μεγάλο ζήτημα σήμερα για την Τουρκία. Ζητούν ουσιαστικά από τους Ρώσους και τους Σύριους να μοιραστούν τις περιοχές από όπου είναι δυνατόν να περάσουν οι αγωγοί πετρελαίου της Μοσούλης και του περσικού κόλπου.
Θέλουν να αναβαθμίσουν τον ρόλο τους στην περιοχή, διαφορετικά κινδυνεύουν (σε οποίο συνασπισμό και να είναι) να αποτελούν τους φτωχούς συγγενείς.
Επιπλέον κινδυνεύουν όχι μόνο να δημιουργηθεί το κράτος των Κούρδων, αλλά η πρωτεύουσά του να μην είναι η Ράκα αλλά το Ντιγιαρμπακίρ.
Οι Ρώσοι (και οι Σύριοι) δεν φαίνονται διατεθειμένοι να παραχωρήσουν ούτε σπιθαμή γης σε μια χώρα που το μέλλον της είναι εξαιρετικά αβέβαιο. Προτιμούν την πολιτική της μη όξυνσης με τις ΗΠΑ και τη δυτική συμμαχία ακριβώς επειδή η βασική εικόνα για τη μεταπολεμική κατάσταση έχει ήδη συμφωνηθεί.
Οι δολοφονίες, αλλά και η πλαστή εικόνα που διαδίδεται από δυτικά μέσα ενημέρωσης για το Χαλέπι, περισσότερο μοιάζουν με «ζύμωση» ενόψει της οριστικής διαμόρφωσης του μεταπολεμικού τοπίου παρά ως προβοκάτσιες για τη διάχυση του πολέμου.
Ο Ερντογάν και τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπεί βρίσκονται ανάμεσα στις Συμπληγάδες της οικονομικής και πολιτικής κατάρρευσης ή της πλήρους υποταγής στα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων.
Μια γενική ή μερική επιστράτευση στην Τουρκία το μόνο που θα κάνει είναι να επιδεινώσει την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Δυστυχώς, στη σημερινή Τουρκία κυριαρχεί και βαθαίνει επικίνδυνα ο διχασμός των κυρίαρχων τάξεων για την θέση τους στον κόσμο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Οι Τούρκοι και οι Κούρδοι εργάτες αν τους ακολουθήσουν δεν έχουν να κερδίσουν παρά μονάχα περισσότερα βάσανα.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
