Την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου ο Αρης Μαραγκόπουλος παρουσίασε το νέο του βιβλίο. Ήταν μια βραδιά πολύ διαφορετική, καμία σχέση με τις συνηθισμένες βραδιές των παρουσιάσεων βιβλίων.
Δεν είχε πάνελ με στοχαστές, κριτικούς, ανερχόμενους λογοτέχνες, πληρωμένες πένες. Αλλά ούτε και πάνελ με εναλλακτικούς κριτικούς, νέους ποιητές, αριστερούς δημοσιογράφους. Καθόλου πάνελ.
Ο Μαραγκόπουλος είχε σκηνοθετήσει τη βραδιά ζητώντας από τους φίλους του – τους αναγνώστες φίλους του και τους συντρόφους φίλους του – να έρθουν για ένα αλληλοδιδακτικό μάθημα.
Να έρθουν για να τους ρωτήσει μερικά πράγματα και να τους πει κάποια άλλα. Ετσι κάπως πήγαμε κι εμείς.
Είχε σκηνοθετήσει τη βραδιά κι είχε δουλέψει για τη βραδιά. Δεν ήρθε με τα καλά του να απολαύσει τα καλά λόγια των καλεσμένων του.
Ήρθε έχοντας ξενυχτήσει για να ετοιμάσει την παρουσίαση του βιβλίου του. Γιατί είδε τη βραδιά σαν μια στιγμή που αυτός πρέπει να εξηγήσει το έργο του στους φίλους του σαν να μην ήξεραν τίποτα για αυτόν.
Έτσι ώστε να μπορεί κάποιος που θα ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή με τη λογοτεχνία όπως την κατανοεί και τη δουλεύει εκείνος, να αποκτήσει επαφή μαζί του.
Να μπορέσει να έχει μια πρώτη γεύση του πώς μπορεί να διαβαστεί ένα βιβλίο σαν το «Πολ και Λόρα: ζωγραφική εκ του φυσικού».
Ο Μαραγκόπουλος λοιπόν δεν είπε, μιλάω σε αυτούς που με ξέρουν. Εχει μεγάλη σημασία αυτό. Να μην υποτιμάς το κοινό, τους συνομιλητές σου. Και αυτό σχετίζεται ασφαλώς και με τον τρόπο που γράφει κανείς ένα βιβλίο.
Στην αρχή μάς έδειξε ένα βίντεο που ετοίμασε:
Και στη συνέχεια ενώ έκανε μερικές ερωτήσεις στους αναγνώστες-συνομιλητές φίλους του, έδωσε ο ίδιος μια σειρά εξηγήσεων για την εποχή, το πλαίσιο, τη δομή, τα θέματα του βιβλίου.
Ο Αρης Μαραγκόπουλος πιστεύει στην αργή ανάγνωση, η οποία δεν βιάζεται να φτάσει στο νόημα του τέλους. Δουλεύει για την ανάγνωση και τον αναγνώστη που μέσα από μια λεπτομέρεια εντοπίζει το νόημα.
Πιστεύει επίσης ότι μπορείς καλύτερα να μιλήσεις για το οικείο μέσα από ένα ξένο παράδειγμα. Μπορεί να χρειαστεί να μιλήσεις για το Παρίσι του 1860 για να περιγράψεις πράγματα, καταστάσεις και αποφάσεις που μπορεί να είναι τωρινές.
Πιστεύει ότι η καλλιτεχνική πρωτοπορία είναι αναγκαστικά σε επικοινωνία με την πολιτική πρωτοπορία. Όπως είπε η Ειρήνη, αποκλείεται να μην είδε ο Πολ το «Πρόγευμα στη χλόη». Αποκλείεται να μην έμπαινε ο Ρεμπό στην Κομμούνα.
Η δυσκολία / αναγκαιότητα να πείσεις για τις πολιτικές σου ιδέες, η δυσκολία / αναγκαιότητα της συντροφικής αγάπης, η δυσκολία / αναγκαιότητα της χειραφέτησης και της επανάστασης, είναι όπως εγώ το κατάλαβα οι τρεις άξονες του βιβλίου.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ και στην αργή του κι επίμονη ανάγνωση.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
