«Σύντομα θα γίνω 90 ετών. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μένα. Δεν είναι το αποτέλεσμα καμίας προσπάθειας, αλλά το καπρίτσιο της μοίρας. Σύντομα θα είμαι σαν όλους τους άλλους. Για όλους μας έρχεται κάποια στιγμή η σειρά μας. Αυτή ίσως είναι και από τις τελευταίες φορές που βρίσκομαι σε αυτή την αίθουσα. Ίσως είναι έτσι, αλλά οι ιδέες του Κομουνιστικού Κόμματος θα παραμείνουν ως απόδειξη ότι σε αυτόν τον πλανήτη, όταν κάποιος εργάζεται με θέρμη και αξιοπρέπεια, θα μπορεί να παράγει αυτά τα υλικά και πολιτιστικά αγαθά που οι άνθρωποι χρειάζονται».
Αυτά ήταν τα λόγια στο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στις 19 Απριλίου 2016. Το τελευταίο συνέδριο που πήρε μέρος.
«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 (χθες) το βράδυ» (Παρασκευή 25 Νοέμβρη 2016) είπε ο Ραούλ Κάστρο σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.
Γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικά της Κούβας) στις 13 Αυγούστου1926.
Το 1931-1945 μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών και το 1945 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας.
Ένα χρόνο μετά, το 1946, εκφωνεί τον πρώτο του πολιτικό λόγο για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
Το 1948 στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ. Το 1950 παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και προξενικό δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας. Το 1952 στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα. Ένα χρόνο μετά, στις 26 Ιουλίου του 53 ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ.
Το 1955 ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιδέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα. 1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα Την 1η Ιανουαρίου του 1959 ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα.
Το 1960 εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα και στις 3 Ιανουαρίου του 61 διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης. Το 1961, στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.400 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων.
Στις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου του 62 «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση. Εννιά χρόνια μετά την επανάσταση στις 2 Οκτώβρη του 65 ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας. Τον Μάιο του 80, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι.
1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’.
31 Ιουλίου 2006 ο ηγέτης της Κούβας υποβλήθηκε σε εγχείρηση καθώς έπασχε από καρκίνο και μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στο νεότερο αδελφό του Ραούλ Κάστρο.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.
Μετά την επίσκεψη Ομπάμα – τον οποίο αρνήθηκε να συναντήσει – σημείωνε στο κείμενό του με τίτλο «Ο αδελφός Ομπάμα»:
«Δεν έχουμε ανάγκη να μας κάνει η αυτοκρατορία δώρα», και υπενθύμισε με έναν μακροσκελή κατάλογο τις περασμένες και υφιστάμενες διενέξεις μεταξύ των δύο χωρών.
«Ας μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις, υπογράμμιζε, ότι ο λαός αυτής της ευγενικής και ανιδιοτελούς χώρας θα απαρνηθεί τη δόξα και τα δικαιώματα, τον κεκτημένο πνευματικό πλούτο που έχει επιτευχθεί χάρη στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης, της επιστήμης και του πολιτισμού», προειδοποιεί .Αναφερόμενος στην ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα, με την οποία καλούσε την Αβάνα «να θάψει το τελευταίο απομεινάρι του Ψυχρού Πολέμου» και να δοθούν περισσότερες δημόσιες ελευθερίες και δημοκρατία στο νησί, είπε: «Η ταπεινή μου πρόταση είναι να σκεφθεί και να μην προσπαθεί να καταλήξει σε θεωρίες για την κουβανική πολιτική».
Ο δικός μας Φιντέλ, ο Φιντέλ της επανάστασης ενσάρκωνε τις ελπίδες αντιαποικιακών και κοινωνικών κινημάτων και επαναστάσεων σε όλον τον κόσμο.
Έγινε είδωλο της Αριστεράς, αλλά και «κόκκινο πανί» για τις ΗΠΑ, που έβλεπαν την Κούβα ως εφαλτήριο για την απειλητική εξάπλωση του κομμουνισμού σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Και με μια έννοια έβλεπαν την αλήθεια καθώς ο Κάστρο βοηθούσε έμπρακτα τα επαναστατικά και αντιαποικιακά κινήματα στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στη Ασία.
Για αυτό οι Αμερικανοί, οι CIA, προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν ή τουλάχιστον να ανατρέψουν.
Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να του προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα.
Και ο Φιντέλ ανταπέδιδε την αφοσίωση με τον δικό του τρόπο, μιλώντας στα πλήθη για ώρες ολόκληρες. «Πατρίδα ή θάνατος» ήταν το σύνθημά του. «Θα νικήσουμε», απαντούσαν εν χωρώ.
«Όταν μια μέρα θα πεθάνω», έλεγε, με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο «κανείς δεν θα το πιστεύει…»
«Φιδέλ, έγραφε στο γράμμα του ο Τσε Γκεβάρα καθώς εγκατέλειπε την Κούβα με σκοπό να «μεταφέρει την επανάσταση σε όλο τον κόσμο», θυμάμαι τούτη τη στιγμή πολλά πράγματα, τότε που σε γνώρισα στο σπίτι της Μαρίας Αντονία, τότε που μου πρότεινες να έρθω μαζί σας, όλη την ένταση των προετοιμασιών.
….Κάποια μέρα ήρθαν και ρώτησαν ποιος θα έπρεπε να ειδοποιηθεί σε περίπτωση θανάτου μας, και η υπαρκτή πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο μας συγκλόνισε όλους. Αργότερα μάθαμε πως ήταν αλήθεια, πως σε μία επανάσταση ή νικάς ή πεθαίνεις (αν είναι αληθινή).
Σήμερα όλα έχουν ένα τόνο λιγότερο δραματικό, γιατί είμαστε πιο ώριμοι.
…Κοιτάζοντας τη ζωή μου μέχρι τώρα, πιστεύω πως έχω δουλέψει με αρκετή τιμιότητα και αφοσίωση για την εδραίωση της επαναστατικής νίκης. Το μοναδικό μου κάπως σοβαρό σφάλμα είναι που δεν είχα περισσότερη εμπιστοσύνη σ’ εσένα και τις πρώτες στιγμές στη Σιέρα Μαέστρα και που δεν είχα καταλάβει αρκετά γρήγορα τις δυνατότητες σου σαν καθοδηγητή και επαναστάτη. Σπάνια έλαμψε τόσο ένας πολιτικός όσο εκείνες τις ημέρες, και νιώθω περήφανος που σε ακολούθησα δίχως δισταγμούς, που ταυτίστηκα με τον τρόπο που σκέφτεσαι, βλέπεις και εκτιμάς τους κινδύνους και τις αρχές.
Σε ευχαριστώ για όσα με έμαθες και για το παράδειγμα σου, στο οποίο θα προσπαθήσω να είμαι πιστός μέχρι και τις τελευταίες συνέπειες των πράξεων μου.
Πάντοτε ως τη νίκη ! Πατρίδα ή θάνατος ! Σε αγκαλιάζω με όλη μου την επαναστατική ζέση».
Ο Φιντέλ έφυγε αλλά οι ιδέες και η Πράξη μένουν σαν ιστορική εμπειρία και γνώση στην αδιάκοπη εξέλιξη και κριτική προσέγγιση της Ιστορίας.
Σε αυτή την εποχή, στη δικιά μας, την κατ’ εξοχήν εργατική εποχή των συνταρακτικών διλλημάτων και εξελίξεων που προμηνύουν είτε την επανάσταση του 21ου αιώνα, είτε, μια αδύνατο να υπολογισθεί, καταστροφή.
Σήμερα πράγματι όλα έχουν ένα τόνο λιγότερο δραματικό, γιατί είμαστε πιο ώριμοι.
