Στη γειτονιά μας δηλαδή στη Συρία οι Ρώσοι, με τα πιστά στρατεύματα στον πρόεδρο Άσαντ, με τους Ιρανούς συμμάχους τους και την φιλοιρανική Χετζμπολάχ του Λιβάνου, απελευθέρωσαν το Χαλέπι.
Με αυτόν τον τρόπο επισφραγίζεται μια Ρωσική στρατιωτική, πολιτική και διπλωματική νίκη χαμηλού οικονομικού κόστους και τεράστιας στρατηγικής σημασίας για τα εθνικά τους συμφέροντα.
Όλοι πρέπει να θυμούνται ότι πριν από περίπου πέντε χρόνια μια αλυσίδα “χρωματιστών επαναστάσεων” επεκτείνονταν από την Μέση Ανατολή στη Βόρια Αφρική.
Οι βίαιες λαϊκές εξεγέρσεις ξεσπούσαν σχεδόν ταυτόχρονα σε Συρία ,Αίγυπτο, Λιβύη και Τυνήσια με πρόθεση και αίτημα των εξεγειρόμενων την ανατροπή των διεφθαρμένων τυραννικών καθεστώτων που τους κυβερνούσαν.
Σε Αίγυπτο ,Λιβύη και Τυνησία ο στόχος των εξεγερμένων και των υποστηρικτών τους επέτυχαν τις προσδοκώμενες ανατροπές .Αντίθετα στη Συρία η αλυσίδα των “χρωματιστών επαναστάσεων” έσπασε.
Τι σημαίνει αυτό το σπάσιμο της αλυσίδας;
Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα αναφερθεί στον αγώνα δρόμου που έχουν επιδοθεί οι υπερδυνάμεις ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑ στον σχεδιασμό, την υλοποίηση και τον έλεγχο των μοντέρνων δρόμων μεταφοράς ενέργειας και τροφοδοσίας της ΕΥΡΩΠΗΣ με καύσιμα μέσω των γνωστών σε όλους “αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου και πετρελαίου”.
Είναι αγωγοί ζωτικής σημασίας για την οικονομία των ανεπτυγμένων χωρών στις συνθήκες της διαιωνιζόμενης οικονομικής κρίσης και της ανάγκης για βελτίωση της κερδοφορίας των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και ο αγώνας των υπερδυνάμεων για τον έλεγχο της Συρίας.
Κατά τους αμερικανικούς σχεδιασμούς η διαφαινόμενη επιδίωξη τους ήταν ο ολικός ή μερικός έλεγχος από αυτούς των εδαφών της Συρίας ,όπου, μέσα από μια επιθυμητή από αυτούς σύσταση ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους με εδάφη που κατέχουν σήμερα το Ιράκ, η Συρία και η Τουρκία θα τους επέτρεπε την διέλευση αγωγού μεταφοράς του Αραβικού πετρελαίου στην Ευρώπη.
Αυτό το σχέδιο θα λειτουργούσε σε συνδυασμό με τον σε φάση υλοποίησης Αζέρικο αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου, από την περιοχή της Κασπίας μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη.
Η υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού θα απέτρεπε την σημερινή Ρωσική μονοπωλιακή τροφοδοσία της ΕΕ με φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που για την υλοποίηση του υπήρχαν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες.
Μεγαλόπνοο διότι με την υλοποίηση του θα περνούσαν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ:
1) Οι πετρελαϊκές πηγές ενέργειας και το δίκτυο αγωγών μεταφοράς και διανομής πετρελαίου από την Αραβική χερσόνησο στην ΕΕ .
2) Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Αζαρίας στην Κασπία θάλασσα και ο αγωγός της μεταφοράς του φυσικού της αερίου για τροφοδοσία της αγοράς της ΕΕ μέσω Τουρκίας.
3) Η πετρελαιοπαραγωγός Λιβύη, με ότι σημαίνει αυτό.
4) Η Αίγυπτος με την τεράστιας στρατηγικής σημασίας θαλάσσια λεωφόρο της διώρυγας του Σουέζ. Του θαλάσσιου δηλαδή δρόμου μέσω του οποίου διακινείται σε ετήσια βάση, κολοσσιαίος όγκος εμπορικών και βιομηχανικών αγαθών από και προς την Ευρώπη .
Αρχικά η εφαρμογή του σχεδίου, απέδωσε σχετικά εύκολα, κάποιους πρώτους καρπούς σε Αίγυπτο, Λιβύη και Τυνησία.
Στη Συρία όμως για κάποια φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, δεν πραγματοποιήθηκε η ποθητή ανατροπή του Άσαντ και αυτό σηματοδότησε την απαρχή των μέχρι σήμερα γνωστών σε όλους εξελίξεων στη Συρία.
Ας προσπαθήσουμε να ιχνηλατήσουμε τα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα.
1. Η κατάρριψη του Ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από αντίστοιχο Τουρκικό.
2. Το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία.
3. Μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων σε διάφορες Τουρκικές πόλεις.
4. Η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα. (19 ΔΕΚ)
5. Η πραγματοποίηση συνόδου υπουργών εξωτερικών Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας με θέμα την επίλυση του Συριακού .
Κατά την διάρκεια επιθετικής αεροπορικής επιχείρησης επί Συριακού εδάφους και ευρισκόμενο μέσα στον εναέριο χώρο της Συρίας, ρωσικό βομβαρδιστικό καταρρίπτεται , από Τουρκικό μαχητικό F-16 το οποίο είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο Ιντσιρλίκ .
Το αεροδρόμιο του Ιντσιρλίκ δεν είναι απλά ένα τυχαίο στρατιωτικό αεροδρόμιο αλλά μια τεράστιας σημασίας για την Μ. Ανατολή αεροπορική βάση του ΝΑΤΟ και κατ’ επέκταση των αμερικανών.
Σε αυτό σταθμεύουν Τουρκικές ,Νατοϊκές και αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις και πυρηνικά όπλα, έτοιμα να εμπλακούν ανά πάσα στιγμή σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Μ . Ανατολή. Είναι με λίγα λόγια ένα προωθημένο πανίσχυρο νατοϊκό οχυρό στα νοτιανατολικά σύνορα της Τουρκίας υψηλής αξίας.
Μετά την αποτυχία του Τουρκικού στρατιωτικού πραξικοπήματος και με αφορμή τον νυχτερινό βομβαρδισμό της προεδρικής κατοικίας στην Άγκυρα, με εντολή Ερντογάν, η αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ τίθεται σε αστυνομική πολιορκία. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται αριθμός πραξικοπηματιών μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν σαν πραξικοπηματίας και ο τούρκος διοικητής της βάσης καθώς και ο πιλότος του F-16 που κατέρριψε το ρώσικο βομβαρδιστικό.
Με λίγα λόγια η πανίσχυρη νατοϊκή βάση και η διοίκηση του Ιντσιρλίκ έπαιξε σε δυο σοβαρά επεισόδια για την Τουρκική εθνική ασφάλεια κεντρικό και κυρίαρχο ρόλο. Αξίζει δε να υπογραμμιστεί ότι και στα δυο επεισόδια, τα ίδια πρόσωπα έπαιξαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Έτσι ενώ αρχικά η ρωσική ρητορική έριχνε αποκλειστικά ευθύνες στην τουρκική πλευρά, προϊόντος του χρόνου, άρχισε περιέργως να αποδέχεται τις τουρκικές δικαιολογίες και σταδιακά να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Τουρκία.
Εδώ απαιτείται μια διευκρινιστική παρένθεση. Η Τουρκία από την αρχή της Συριακής κρίσης εκδήλωνε, την αντίθεση της και την δυσφορία της , στην αμερικανική πρόθεση δημιουργίας Κουρδικού κράτους στα σύνορα της.
Μια πολιτική θέση, την οποία σε κάθε ευκαιρία τόνιζε και υπογράμμιζε με κάθε τρόπο σε όλους τους συνομιλητές της, προκαλώντας την δυσφορία της Ουάσινγκτον. Η οποία με τη σειρά της και με τον τρόπο της έδειχνε τον “σωστό δρόμο”.
Αντίθετα η Τουρκία αντί να βαδίζει στον υποδεικνυόμενο “σωστό δρόμο” προσπάθησε μέσα από διπλωματικές προσεγγίσεις να βρει υποστηριχτές σε χώρες της ΕΕ και στη Ρωσία και με αυτόν τον τρόπο να εναντιώνεται στους σχεδιασμούς και κατ’ επέκταση στα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Ξαφνικά πυκνώνει ένα μπαράζ αιματηρών βομβιστικών επιθέσεων μέσα στην τουρκική επικράτεια που κατά τις τουρκικές αρχές τις προκαλούν κούρδοι.
Την 19η Δεκεμβρίου ο Ρώσος πρέσβης στην Άγκυρα πέφτει νεκρός από τα πυρά ενός νεαρού αστυνομικού των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας. Ο αστυνομικός μάλιστα είχε λάβει μέρος 8 φόρες σαν προσωπικό αστυνομικής προστασίας του προέδρου Ερντογάν.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη, γίνεται μια ημέρα πριν από την πραγματοποίηση μιας σημαντικής συνόδου, των υπουργών εξωτερικών Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας με θέμα την επίλυση του Συριακού.
Μετά από αυτή την σύντομη παρουσίαση των παραπάνω φαινομενικά άσχετων συμβάντων γεννιέται ένα ερώτημα. Τελικά τι συμβαίνει στην Τουρκία του Ερντογάν;
Για να μπορέσουμε να δούμε όσο πιο καθαρά την εικόνα της κατάστασης θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από συνωμοσιολογικές αναφορές.
Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ με μεγάλη στρατηγική σημασία για αυτό.
Το πάνω χέρι στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ το έχουν οι ΗΠΑ με την κατοχή των κλειδιών της συμμαχίας, που δεν είναι άλλο από το μοναδικό τους δικαίωμα, να αποφασίζουν αποκλειστικά και μόνον αυτοί, αν απαιτηθεί, για χρήση πυρηνικών όπλων που διαθέτει η συμμαχία.
Στη σύγκρουση της Συρίας αντικρουόμενα συμφέροντα είχαν ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑ.
Απώλεια και της Σύριας για τους Ρώσους θα ισοδυναμούσε με τον ασφυκτικό αποκλεισμό τους από τα δρώμενα της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.
Απώλεια της Συρίας για τους αμερικάνους ισοδυναμεί με απώλεια της δυνατότητας να κατασκευάσουν αγωγό μεταφοράς αραβικού πετρελαίου στην Ευρώπη.
Στη Συριακή σύγκρουση η οποία είναι αλληλένδετη με τα γεγονότα της Ουκρανίας και την προσπάθεια των ΗΠΑ να περιορίσουν τους Ρώσους στα φυσικά τους σύνορα, η Τουρκία του Ερντογάν πρόβαλε ισχυρές αντιρρήσεις στον αμερικανικό σχεδιασμό για δημιουργία Κουρδικού κράτους στα σύνορα της.
Προέβαλε δε αυτές τις αντιρρήσεις λόγω της ύπαρξης ισχυρής κουρδικής πλειοψηφίας στις νοτιοανατολικές της επαρχίες και του φόβου απόσχισης τους.
Τα προαναφερθέντα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους συμβάντα που έχουν διαδραματιστεί υποδηλώνουν μυστικές προσεγγίσεις Τουρκίας και Ρωσίας και σχεδιαζόμενες συνεργασίες άγνωστου επιπέδου.
Η συμμετοχή όμως του Ιρανικού παράγοντα (στενού σύμμαχου της Ρωσίας και ορκισμένου εχθρού των ΗΠΑ) μας επιτρέπει την βάσιμη υπόθεση ότι υπάρχει πρώιμο στάδιο συνεργασίας και αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ των τριών.
Σήμερα μάλιστα ο φιλοκυβερνητικός τύπος στην Τουρκία προβάλει ως τελεσίδικη μια συνολική συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στην Συρία η οποία θα επικυρωθεί στην σύσκεψη της πρωτεύουσας του Καζακστάν, Αστάνα.
Η Τουρκία του Ερντογαν, βέβαια, δεν είναι το Ιράν του Αγιατολαχ Χομεϊνί.
Πρόκειται για μια χώρα βαθιά διχασμένη οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά.
Ο Τούρκος πρόεδρος φαίνεται να ισορροπεί κινούμενος χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Αν, προχωρήσει αυτή η αφύσικη, κατά τους αμερικανούς, τριμερής συνεργασία, εκτοπίζονται από την Μ. Ανατολή.
Εκτοπίζονται διότι ο φυσικός γεωγραφικός όγκος Ιράν και Τουρκίας θα τους απομακρύνει από τα πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται σε χώρες της Κασπίας θάλασσας. Δηλαδή από περιοχές πολύ κοντά στα νότια σύνορα της σημερινής Ρωσίας.
Αν λοιπόν τα πράγματα συνεχίσουν να εξελίσσονται προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να γίνουμε θεατές και ηθοποιοί ενός αιματηρού έργου.
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ σε λίγες μέρες θα κληθεί να πάρει θέση. Είτε συνεχίζοντας την ψυχροπολεμική ρητορική και ακολουθητέα πρακτική Ομπάμα, είτε συμβιβαζόμενος με τους Ρώσους και αποδεχόμενος μια νέα μοιρασιά.
Η Ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι πριν από μερικές δεκαετίες η Τουρκία και το Ιράν( του Σάχη ) υπό την αμερικανική επιρροή αποτελούσαν το ανάχωμα και το φόβητρο της Ρωσίας.
Αυτό και αν θα είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Lupo di mare
