Πηγή: Facebook
Δεν υπάρχει γιορτή που να μην δημιουργεί σκέψεις και αισθήματα αλληλεγγύης για όσους στερούνται. Ζούμε στο κομμάτι του πλανήτη που το να έχεις ζεστό νερό και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου είναι κατάκτηση για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, χωρίς να παραβλέπουμε εκείνους που στερούνται ακόμα και αυτά. Έτσι, το εορταστικό αίσθημα φέρνει μαζί του κι ένα αίσθημα αλληλεγγύης και συμπόνοιας, που αποτυπώνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες και τις πίστεις.
Φέτος, τα πράγματα είναι πιο ιδιαίτερα. Το 2024 είναι η χρονιά που σε ζωντανή σύνδεση παρακολουθούμε την απόπειρα εξόντωσης ενός ολόκληρου πληθυσμού, του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, από το κράτος του Ισραήλ με όρους συλλογικής ευθύνης. Δεν είναι το ίδιο με έναν οποιονδήποτε πόλεμο ή με κάθε δυστυχία από τις πολλές που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο. Είναι ένα οργανωμένο σχέδιο ερήμωσης μιας λωρίδας γης, καταστροφής κάθε κοινωνικής και πολιτικής δομής, από τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τις εγκατάστασεις ύδρευσης μέχρι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και οργάνωσης της κοινωνίας, μέσα από αδιάκριτους βομβαρδισμούς με θύματα δεκάδες χιλιάδες αμάχους. Γι’ αυτό και οι σημαντικότεροι θεσμοί για τα ανθρώπινα δικαιώματα, από το Διεθνες Δικαστήριο της Χάγης και τους ακαδημαϊκούς του σχετικού πεδίου μέχρι την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και τη Διεθνή Αμνηστία μιλούν εύλογα για πράξεις γενοκτονίας.
Το γεγονός αυτό κάνει το 2024 διαφορετικό από κάθε άλλη χρονιά για όσες και όσους ζούμε στις χώρες της Δύσης, στα κράτη που συνεργάζονται με το Ισραήλ στο γενοκτονικό του έγκλημα. Πρέπει να κατανοήσουμε το μέγεθος της αλλαγής που συμβαίνει: το Ισραήλ όχι μόνο κατεδαφίζει την ιδεολογική και δικαιϊκή τάξη πραγμάτων που αναδύθηκε μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο υποκριτική και αν υπήρξε αυτή πολλές φορές στο μεσοδιάστημα. Η πραγματοποίηση της γενοκτονίας εξαχρειώνει ηθικά τις κοινωνίες μας: οι χιλιάδες πνιγμένοι πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο Θάλασσα ήταν ήδη ένα άγος για την Ευρώπη, με τους ταγούς της να το προσπερνούν υποστηρίζοντας ότι – στη χειρότερη – είναι έγκλημα εξ αμελείας. Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού είναι ένα οργανωμένο έγκλημα που τελείται με δόλο, και στο δόλιο αυτό έγκλημα συνεργούν τα κράτη που συγκροτούν την “Ευρώπη”. Οι συνέπειες της εξαχρείωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών από την εξακολούθηση αυτού του εγκλήματος θα μας ακολουθούν για πολλές δεκαετίες.
Όσο και αν η μαρξιστική προπαίδεια επιτρέπει όλες τις εξηγήσεις για τον ταξικό διαχωρισμό των αστικών κοινωνιών και το ποιός κερδίζει από την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, η αδυναμία μας να σταματήσουμε το έγκλημα ρίχνει τη σκιά της στις γιορτινές μέρες. Κάθε χαρά γίνεται προνόμιο, κάθε χαμόγελο αδυνατεί να φτάσει στην πληρότητά του. Τα πάντα, ένα ζεστό σπίτι, ένα πλουσιοπάροχο τραπέζι, ένας ειρηνικός περίπατος, αναμετριούνται με τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια πολιορκημένων στη Γάζα.
Αν φέτος κάτι μας κράτησε ήταν η προσπάθειά μας να συντονιστούμε με το καλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας που φώναξε, που διαδήλωσε, που διαμαρτυρήθηκε, που κινητοποιήθηκε για να σταματήσει το μακελειό. Άνθρωποι από όλες τις χώρες της γης, από όλα τα έθνη, τις θρησκείες, τις φυλές, τις ηλικίες: ξεχώρισαν σ’ αυτούς Εβραίοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης που αρνήθηκαν να γίνει το έγκλημά αυτό στο όνομά τους, ανασύροντας μια ριζωμένη οικουμενική παράδοση μιας κοινότητας ανθρώπων που κάνανε τους διωγμούς τους αφορμή για τα μεγαλύτερα κινήματα απελεύθερωσης.
Και αν κάτι μας κρατάει από αυτή τη δίνη που είναι ανοιχτή στις ακτες τις νοτιοανατολικής Μεσογείου και ρουφάει το ηθικό ανάστημα της ανθρωπότητας είναι ο κόσμος στη Γάζα που εξακολουθεί να ζει και να αγωνίζεται, πάνω απ’ όλα να ζει και να γελάει στερούμενος τα απολύτως απαραίτητα. Μόνο σε συντονισμό μαζί τους, μπορούμε φέτος να ανταλλάξουμε ευχές χωρίς να καταρρακώνεται η χαρά μας.
Καλές γιορτές, χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν, με τη σκέψη μας στους χαρταετούς της Γάζας και στη στιγμή που θα ξαναπετάξουν.
