Φαίνεται ότι η ανατολή του νέου γύρου του εργατικού κινήματος παγκόσμια ξεκινά από τις ΗΠΑ, με «άγριες» απεργίες που διαρκούν μεγάλα διαστήματα όπου δοκιμάζονται νέες πρωτότυπες μορφές αγώνα αλλά και τα όρια των προηγούμενων διεκδικήσεων που ξεφεύγουν από τα παραδοσιακά εργατικά αιτήματα υιοθετώντας αιτήματα που απασχολούν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας όπως το φυλετικό, των κοινωνικών ανισοτήτων, της ανεργίας και των απολύσεων. Ακόμα και πιο προωθημένα αιτήματα που στοχεύουν τον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής και την διεκδίκησης του πλούτου που παράγεται. Είναι απεργίες που έχουν μεγάλη διάρκεια και στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην νέα βάρδια της εργατικής τάξης και ενίοτε νικούν ΕΔΩ.
Ενδεικτικό παράδειγμα η απεργία που ξέσπασε στην εταιρία Bath Iron Works, στην οποία συμμετέχουν πάνω από 4.300 εργάτες των ναυπηγείων στο Μπαθ του Μέιν που πλησιάζει την τρίτη εβδομάδα της. Η BIW είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος εργοδότης στην πολιτεία Μέιν και ένας από τους μεγαλύτερους ναυπηγούς του αμερικανικού ναυτικού. Οι λόγοι που οδήγησαν τους εργάτες στην απεργία ήταν ότι εταιρία διέκοψε την ασφάλιση υγείας, απέλυσε πάνω από 200 μέλη του τοπικού συνδικάτου και έδινε κομμάτια της παράγωγης σε εργαζόμενους με το σύστημα της υπεργολαβίας.
Οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν την απεργία στις 22/6 που συνεχίζεται μέχρι σήμερα όταν η εταιρία προσπάθησε να δώσει κομμάτια του έργου σε εργαζόμενους με υπεργολαβία και ευέλικτες μορφές εργασίας μειώνοντας κατά πολύ τον μέσο όρο του μισθού στα ναυπηγεία. Η εταιρία με την νέα σύμβαση που πρότεινε στο συνδικάτο IAM Local S6 στόχευε στην πραγματικότητα στην αποδυνάμωση του. Οι εργαζόμενοι έχοντας βγάλει συμπεράσματα ότι όσες παραχωρήσεις και αν κάνουν στην εργοδοσία όπως αυτές που έκαναν το 2015 και το 2016 όταν παραιτήθηκαν από προγραμματισμένες αυξήσεις στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της εταιρίας διαπίστωσαν από την ίδια τους την πείρα ότι η εργοδοσία στην πραγματικότητα επιδιώκει να μειώσει παραπέρα τους μισθούς, να κάνει ανεξέλεγκτες απολύσεις και να επιβάλει σε όλους την ελαστική εργασία.
“Θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να φέρνουν εργαζομένους που θα δουλεύουν με υπεργολαβία και να τους βάζουν να κάνουν τη δουλειά μου και έμενα να με μεταφέρουν να κάνω τη δουλειά κάποιου άλλου”, λέει ο Γκάλτερ. “Σύμφωνα με την προηγούμενη σύμβαση μας, μπορούσαν να φέρουν υπεργολάβους, ωστόσο έπρεπε να τους παρουσιάσουν στην ένωση και έπρεπε να εκπληρώνονται συγκεκριμένα κριτήρια. Αλλά δεν θέλουν να το κάνουν αυτό». Οι περισσότεροι εργαζόμενοι με υπεργολαβία είναι μη συνδικαλισμένοι. Η διοίκηση πίστευε ότι θα μπορούσε να το προχωρήσει, αλλά υπάρχει μεγάλη διαμαρτυρία από τους νεότερους εργάτες στην κατασκευή πλοίων που είπαν “Αυτό δεν είναι σωστό. Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να άρουν όλες τις προστασίες που θα περιμέναμε και θα θέλαμε καθώς τα σώματά μας αρχίζουν να διαλύονται με τα χρόνια που εργαζόμαστε.” Και συνεχίζει: “Είμαι αμμοβολιστής. Αφαιρώ σκουριά, αστάρι, μπογιά και καθαρίζω για γυμνά μέταλλα. Χρησιμοποιώ μεγάλους βιομηχανικούς αμμοβολιστές, με σωλήνες δύο ιντσών με ατσάλινο στόμιο. Αυτή η δουλειά έχει διαλύσει το σώμα μου, έχω κάνει πολλές χειρουργικές επεμβάσεις λόγω των πόνων που έκαναν το σώμα μου να καταρρεύσει από την εργασία στο χάλυβα όλη μέρα”, εξηγεί ο Γκάλτερ.
Η αναλγησία της εταιρίας την περίοδο του κορονοϊού όπου δεν έδωσε δεκάρα για την ασφάλεια των εργαζομένων ήταν ένα επιπρόσθετο στοιχείο που εξόργισε τους εργάτες. Τα μέλη της Ένωσης ζήτησαν να κλείσουν τα ναυπηγεία, αλλά η επιχείρηση αρνήθηκε, χορηγώντας τελικά στους εργαζομένους άδεια χωρίς αμοιβή δύο εβδομάδες εάν ανησυχούσαν για τον ιό. Ο Ρομπ Χόπερ, ένας επί έξι έτη υπάλληλος του BIW που συνέχισε να εργάζεται, είπε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης: “Με έναν γιο με επιληψία, ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Για μένα, δεν άξιζε τον κίνδυνο”.
Το Εργατικό Συμβούλιο του Νοτίου Μέιν οργάνωσε μια αυτοκινητο-πορεία για να υποστηρίξει την απεργία στο Μπαθ, και τα τοπικά εργατικά συνδικάτα έχουν κάνει δωρεές στο ταμείο στήριξης απεργιών της ένωσης. Ο Alvin “Doug” Hanks, βετεράνος της απεργίας 63 ημερών του 2000 έχει εργαστεί στο BIW για σχεδόν 33 χρόνια, εξήγησε στα τοπικά ΜΜΕ ότι έχει επιστρέψει στη γραμμή για να υπερασπιστεί τη νεότερη γενιά: «Ήρθε η ώρα να δείξουμε στην καπιταλιστική Αμερική ότι δεν μπορούν απλά να μας αντικαταστούν μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς»
Η απεργία στο Μέιν είναι μόνο ένα στιγμιότυπο και συνέχεια προηγούμενων εργατικών αγώνων όπως αυτή που προκήρυξε στις 19 Ιουνίου, η Διεθνής Ένωση Λιμενεργατών “Longshore and Warehouse” (ILWU), ένα μαχητικό συνδικάτο 42.000 μελών που έκλεισε 29 λιμάνια κατά μήκος της Δυτικής Ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, καθώς οι εργαζόμενοι σταμάτησαν την εργασία τους για 8 ώρες. Η απεργία οργανώθηκε στο πλαίσιο της αλληλεγγύης του εργατικού κινήματος στο αντιρατσιστικό κίνημα «Black lives matter» μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία της Μινεάπολης. Η κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε συμβολικά την ημέρα της επετείου (Juneteenth) της χειραφέτησης των τελευταίων σκλάβων στις ΗΠΑ το 1865.
Ακολουθεί η μεγάλη απεργία στις 20 Ιούλη σε τουλάχιστον 25 μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ που διοργανώνουν συνδικάτα από τους κλάδους της Εκπαίδευσης, της αγροτικής παραγωγής, των υπηρεσιών, των μεταφορών κ.λπ., δίνοντας συνέχεια στις διαδηλώσεις ενάντια στο ρατσισμό και τις κοινωνικές ανισότητες. Όπως αναφέρεται σε αμερικανικά ΜΜΕ, στη διοργάνωση 24ωρης απεργίας συμμετέχουν περίπου 150 οργανώσεις και συνδικάτα που στηρίζουν το κίνημα «Οι Ζωές των Μαύρων Έχουν Σημασία» (Black Lives Matter – ή BLM).
Μεταξύ αυτών συμμετέχουν το αμερικανο-καναδικό συνδικάτο International Brotherhood of Teamsters (IBT), η Αμερικανική Ομοσπονδία Δασκάλων (AMF), συνδικάτα εργατών γης, οργανώσεις όπως το «Κέντρο για τη Λαϊκή Δημοκρατία» και η Εθνική Συμμαχία Οικιακών Βοηθών. Τα αιτήματα που διεκδικούνται ποικίλλουν. Δεν αφορούν μόνο την καταπολέμηση των ρατσιστικών διακρίσεων, αλλά και αύξηση μισθών, προσιτή ιατροφαρμακευτική κάλυψη για όλους, ενίσχυση των μέτρων προστασίας εργατών που δουλεύουν σε συνθήκες πανδημίας, θέσπιση άδειας ασθενείας μετ’ αποδοχών κ.ο.κ. Όσοι δεν μπορούν να απεργήσουν όλη τη μέρα προτείνεται να κάνουν οκτάλεπτη στάση εργασίας, όσο δηλαδή ψυχορραγούσε ο Αφροαμερικανός Τζορτζ Φλόιντ.
Οπωσδήποτε είναι νωρίς για να βγουν συμπεράσματα, σίγουρα υπάρχουν μεγάλες αντιφάσεις, όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα σημεία προσέγγισης του αμερικανικού εργατικού κινήματος με τα κινήματα κατά των φυλετικών διακρίσεων αλλά και άλλων κινημάτων συνεχώς και πληθαίνουν. Πέρα από αναλύσεις και υποθέσεις ίσως το στίγμα για το ποια κατεύθυνση θα πάρει το Αμερικανικό εργατικό κίνημα να αποτυπώνεται σε αυτό που ο ράπερ Boots Riley μιλώντας στους εργαζόμενους σε μια μεγάλη συγκέντρωση στο Όκλαντ ανέφερε.
«Ποια είναι η δύναμή μας; Η δύναμή μας προέρχεται από το γεγονός ότι εμείς δημιουργούμε τον πλούτο. Ο πλούτος είναι δύναμη. Έχουμε τη δυνατότητα να αναστείλουμε την εργασία μας και να παραλύσει όλο το σάπιο σύστημά τους. Φανταστείτε εάν αυτό δεν ήταν απλώς ένα μονοήμερο κλείσιμο της Δυτικής Ακτής. Φανταστείτε αν αποφασίζαμε να κλείσουμε όλα τα λιμάνια της Δυτικής Ακτής. Θα έχαναν δισεκατομμύρια δολάρια… Πρέπει να τους δείξουμε ότι δεν τους ρωτάμε, αλλά τους το ανακοινώνουμε. Θα σταματήσουμε τη γη και θα αναγκάσουμε τους γ… να κατέβουν».
