ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
H 8η Μάρτη καθιερώνεται ως διεθνής ημέρα της γυναίκας στη μνήμη του αγώνα των γυναικών κλωστοϋφαντουργών. Ημέρα μνήμης των ιστορικών αγώνων που έδωσαν οι γυναίκες όλου του κόσμου για καλύτερες συνθήκες εργασίας, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ισότητα αντρών και γυναικών. Ημέρα μνήμης για τις αγωνίστριες των μεγάλων εργατικών, λαϊκών κι επαναστατικών κινημάτων του περασμένου αιώνα.
Σήμερα που οι δυνάμεις του κεφαλαίου εντείνουν την εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας, αναδιοργανώνουν αντιδραστικά τους όρους εργασίας, συμπιέζουν τους μισθούς, αναστέλλουν εργατικές κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα, ιδιωτικοποιούν δημόσια αγαθά, η γυναίκα βρίσκεται πρώτη στο στόχαστρο.
Με την πανδημία του κορωνοϊού και τον τρόπο διαχείρισής της που έχουν επιλέξει πολλές χώρες στον κόσμο μαζί κι η χώρας μας με τα συνεχιζόμενα λοκ ντάουν και την άρνηση ουσιαστικής ενίσχυσης των δημοσίων συστημάτων υγείας, πάλι η γυναίκα βρίσκεται και θα βρεθεί στο στόχαστρο. Η οικονομική κρίση που κόχλαζε για καιρό και φαίνεται πως θα ξεσπάσει λόγω της πανυγειονομικής κρίσης θα φέρει νέες δυσκολίες για την εργασία και τη ζωή των γυναικών.
Στη Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, οι γυναίκες κατέχουν τη δραματική πρωτιά στην ανεργία, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στη φτώχεια. Συνεχίζουν να πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους. Ενώ η διάλυση του κράτους πρόνοιας, το διαλυμένο σύστημα υγείας, η έλλειψη δημόσιων κοινωνικών δομών συνεχίζουν να φορτώνουν τις γυναίκες με την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών, της φροντίδας των υπερηλίκων και του νοικοκυριού.
Παράλληλα η αποσάρθρωση του εργατικού δικαίου, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας πλήττουν τις εργαζόμενες γυναίκες και τα αναπαραγωγικά τους δικαιώματα. Πόσες γυναίκες έχουν απολυθεί λόγω εγκυμοσύνης επειδή τα αφεντικά δε θέλουν να φορτωθούν τα επιδόματα, σε πόσες συνεντεύξεις για δουλειά ερωτώνται οι γυναίκες αν σκοπεύουν να κάνουν παιδιά ή αν δηλώνουν «ελεύθερες» και «χωρίς υποχρεώσεις» για να «αφοσιωθούν» στη δουλειά, με άλλα λόγια να ξεστραγγιστούν από τα αφεντικά;
Παράλληλα η φωνή της γυναίκας εργαζόμενης δεν εκπροσωπείται όσο της αναλογεί στους μαζικούς φορείς και μέσα στα συνδικάτα. Οι γυναίκες έχουν μικρότερη συμμετοχή στα σωματεία, μικρότερη ενεργό δράση και μικρότερη εκπροσώπηση σε συνδικαλιστικές θέσεις.
Το «μένουμε σπίτι» δε σημαίνει για όλες «μένουμε ασφαλείς»
Η βία κατά των γυναικών όσο κι αν αποκρύπτεται από τις κυβερνήσεις τα καθεστωτικά μίντια, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Είναι καθημερινότητα για εκατομμύρια γυναίκες ανά το κόσμο. Είναι καθημερινότητα για χιλιάδες γυναίκες στη χώρα μας. Και θα αναπαράγεται όσο η κοινωνία κλείνει τ’ αυτιά της κι όσο το κράτος αδιαφορεί μη θεσπίζοντας το κατάλληλο νομικό πλαίσιο για την τιμωρία των δραστών, μη διαμορφώνοντας εκείνο το ασφαλές πλαίσιο με κατάλληλες δομές ολόπλευρης στήριξης των γυναικών ώστε να ξαναπιάσουν τη ζωή στα χέρια τους. Είναι χαρακτηριστικό πως τις περιόδους σκληρού λοκ ντάουν και καραντίνας οι κλήσεις στις γραμμές στήριξης για τις γυναίκες που υφίσταντο ενδοοικογενειακή βία διπλαστιάστηκαν, το ίδιο κι οι καταγγελίες στην αστυνομία. Αποκορύφωμα της βίας κατά των γυναικών είναι οι γυναικοκτονίες: 137 γυναίκες ανά τον κόσμο δολοφονούνται καθημερινά από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους. Στην Ελλάδα δέκα γυναίκες δολοφονήθηκαν από τον πρώην σύντροφο τους ή συγγενή τους το 2019 και εννέα το 2020. Αυτά είναι τα «εγκλήματα πάθους και ζήλιας» που παρουσιάζουν αναίσχυντα τα πρωτοσέλιδα.
Οι παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς: Μία συζήτηση που έπρεπε να ανοίξει!
Μετά την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για το βιασμό της άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για ένα ζήτημα που κρύβονταν κάτω από το χαλί για δεκαετίες. Ακολούθησαν εκατοντάδες καταγγελίες, άνοιξαν τα στόματα, γυναίκες βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν και ν’ ακουστούν. Οι παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας δεν αφορούν μόνο το χώρο του αθλητισμού και της τέχνης. Είναι πραγματικότητα για χιλιάδες γυναίκες εργαζόμενες σε όλους τους χώρους εργασίας. Παρενοχλήσεις που μένουν ατιμώρητες γιατί οι γυναίκες εκβιάζονται ότι θα στιγματιστούν, θα απολυθούν, θα τα χάσουν όλα. Παρενοχλήσεις που πολλές φορές συμβαίνουν από τους εργοδότες, τους προϊστάμενους και τα διευθυντικά στελέχη αποτυπώνοντας με το πιο χαρακτηριστικό τρόπο τις σχέσεις εξουσίας μέσα στους χώρους δουλειάς, το σάπιο «πολιτισμό» της βίας και της καταπίεσης που διέπει την κοινωνία που ζούμε. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου η γυναίκα που έχει υποστεί βία ή παρενόχληση φέρει βαρύ σωματικό, ψυχολογικό και κοινωνικό στίγμα. Γι’ αυτό και αποτελεί μεγάλη πράξη θάρρους η καταγγελία του γεγονότος. Ας σκεφτούμε μόνο πως αντιμετωπίζονται οι γυναίκες θύματα από τις αστυνομικές και τις δικαστικές αρχές, τα μίντια και το κοινωνικό τους περίγυρο ωσάν εκείνες να «προκάλεσαν», να «τα ήθελαν», να «παρεξήγησαν».
Ως εδώ! Ορθώνουμε το ανάστημα μας! Ν’ ακουστεί η φωνή μας!
Καμία γυναίκα μόνη της απέναντι στη βία, τον εκβιασμό, την φτώχεια και την ανισότητα. Όλες μαζί είμαστε πιο δυνατές.
Τα εργατικά σωματεία είναι ανάγκη επιτέλους να παίξουν τον κοινωνικό ρόλο που έχουμε ανάγκη όλες και όλοι, όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα με το Σωματείο Ηθοποιών. Να αποτελέσουν τα σωματεία εκείνο το κύτταρο ενότητας, συλλογικότητας κι αλληλεγγύης που δε θα διεκδικεί μόνο τα εργασιακά μας δικαιώματα αλλά θα μπαίνει ασπίδα ενάντια σε κάθε μορφή καταπάτησης των δικαιωμάτων μας και της ζωής μας. Ασπίδα ενάντια σε κάθε επίθεση στην αξιοπρέπεια και τη ζωή των εργαζόμενων γυναικών. Κύτταρο διεκδίκησης για να χτυπήσουμε την ανισότητα στους χώρους εργασίας. Για να μπορούν να καταγγέλλονται και να τιμωρούνται κάθε είδους περιστατικά, είτε αφορούν εργοδοτικές επιθέσεις, εκβιασμούς, ακόμα και σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Για να μην κρύβεται τίποτα κάτω από το χαλί! Για να μην είναι κανείς μόνος, καμία μόνη! Για να τιμωρείται ο θύτης κι όχι να στιγματίζεται το θύμα. Για να σπάσει ο φόβος και να κερδίζει μέρα με τη μέρα η ζωή και το φως.
Όλες και όλοι στον αγώνα!
Για ίσα δικαιώματα στη δουλειά, στο σπίτι, στην κοινωνία.
Για την υπεράσπιση των εργασιακών, αναπαραγωγικών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Για την προστασία της μητρότητας.
Για Δημόσια υγεία, περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια. Για Δημόσια παιδεία, βρεφονηπιακή φροντίδα και προσχολική αγωγή.
Για την υπεράσπιση του σώματος μας και των ζωών μας.
Για ένα θεσμικό και νομικό πλαίσιο που θα ενισχύει τον αγώνα ενάντια σε κάθε είδους διάκριση με βάση το φύλο ή το σεξουαλικό προσανατολισμό. Που θα στηρίζει και θα βοηθά τις γυναίκες να καταγγείλουν, θα ενισχύει όσες υφίσταντο βία, παρενόχληση στο χώρο εργασίας, στο σπίτι.
Η πάλη των γυναικών για κοινωνικά δικαιώματα, για δημοκρατία, ισότητα, χειραφέτηση είναι δημιουργικά δεμένη με τον αγώνα συνολικά της εργατικής τάξης για απελευθέρωση από το σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Είναι δεμένη με την ανάγκη να φτιάξουμε έναν άλλο πολιτισμό ενάντια στην εμπορευματοποίηση της γυναίκας, της σεξουαλικότητας, την εμπορευματοποίηση των πάντων, ενάντια στον ακραίο ατομισμό και ανταγωνισμό, στον πολιτισμό της βίας, του δόγματος της «επιβίωσης του ισχυρού». Για να οικοδομήσουμε έναν πολιτισμό της ισότητας και της αρμονικής συνύπαρξης, της δημοκρατίας, που θα εκφράζει την ανάγκη χειραφέτησης των δυνάμεων της εργασίας που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο του κόσμου μας.
Η γυναίκα της εργατικής τάξης, η εργαζόμενη, η μετανάστρια, η νέα γυναίκα μπορούμε να γίνουμε η κινητήριος δύναμη για την ανατροπή και τη διεκδίκηση!
Υπερασπιζόμαστε τη ζωή, την ισότητα και την ειρήνη!
