Τι έχει αλλάξει μετά από τριάντα πέντε χρονιά από τότε; Σχεδόν τίποτα. Οι αιτίες τραγικά σε μεγάλο βαθμό ίδιες και αυτό επιβεβαιώνεται από τα παρακάτω κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ – το ένα μόλις σήμερα και το άλλο το μακρινό 1983.
Στις 18 Μάρτη του 1983 στις 9 το πρωί στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος έπεσε από ύψος 15 μέτρων ενώ εργαζόταν στο Ο/Γ ΜΙΝΩΣ και σκοτώθηκε ο ναύτης Γιώργος Ζαρέντης.
Ο Ζαρέντης πέφτοντας από τόσο μεγάλο ύψος τσακίστηκε στον ντόκο και στη συνέχεια κύλησε στη θάλασσα.
Περνούν τέσσερις ολόκληρες ώρες και ενώ έχουν ειδοποιηθεί όλοι οι αρμόδιοι καμιά κρατική αρχή δεν συγκινείται. Ασθενοφόρα δεν φαίνονται πουθενά ούτε οι βατραχάνθρωποι του Λιμενικού (που πριν λίγες μέρες είχαν τσακίσει στο ξύλο τους απεργούς ναυτεργάτες) για να ανασύρουν το τσακισμένο κορμί που επέπλεε στο λιμάνι.
Τελικά ένας ιδιώτης δύτης ανασύρει το πτώμα. Μέχρι εκείνη την ώρα, πέντε περίπου ώρες δηλαδή από το ατύχημα, δεν έχει φτάσει ούτε καν ασθενοφόρο για να μεταφερθεί ο νεκρός στο νεκροτομείο.
Οι ναυτεργάτες σύντροφοί του ξεσπούν. Η αγανάκτηση και η οργή τους απλώνεται σε όλο το Πέραμα, σταματούν όλοι τη δουλειά και μια μεγάλη διαδήλωση ξεκινά. Σηκώνουν το φορείο με το νεκρό, βγαίνουν στο δρόμο, σταματούν μια τρίκυκλη μηχανή, βάζουν πάνω το νεκρό και διαδηλώνοντας με συνθήματα για το θάνατο του συναδέλφου τους καταγγέλλοντας την ασυδοσία των εφοπλιστών, τραβούν για το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας.
Σταματούν μονό όταν φτάνουν έξω από το γραφείο του υπουργού Κατσιφάρα και αποθέτουν το πτώμα.
Αυτή η πράξη είχε έναν βαθύ ταξικό και πολιτικό συμβολισμό. Που υποδήλωνε ότι οι εφοπλιστές είναι ασύδοτοι και δεν υπολογίζουν τις ζωές των ναυτεργατών γιατί ακριβώς προστατεύονται από το κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις του.
Η κυβέρνηση της «Αλλαγής» αντί πρωτίστως να προχωρήσει σε διώξεις κατά του εφοπλιστή ασκεί ποινικές διώξεις στον πρόεδρο της ΠΕΜΕΝ Γ. Δεστούνη, τον γενικό γραμματέα Σ. Σεβαστάκη και τον ταμία Ν. Στεφανή. Ασκεί ακόμα δίωξη και στον ναύτη Γ. Σαμοΐλη που έπεσε στη θάλασσα για να σώσει τον Ζαρέντη. Το κατηγορητήριο αφορά διατάραξη οικιακής ειρήνης του ΥΕΝ και «περιύβριση νεκρού».
Τι έχει αλλάξει μετά από τριάντα πέντε χρονιά από τότε; Σχεδόν τίποτα. Οι αιτίες τραγικά σε μεγάλο βαθμό ίδιες και αυτό επιβεβαιώνεται από τα παρακάτω κείμενα που δημοσιεύτηκαν στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ – το ένα μόλις σήμερα και το άλλο το μακρινό 1983.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 11-5-2015
«Γι’ αυτό, στα ΕΛΠΕ έφτασαν να δουλεύουν σήμερα μόλις 1.600 μόνιμοι εργαζόμενοι, όταν το 2003 ήταν 2.700. Στην πλειοψηφία του, το έμπειρο και καταρτισμένο εργατικό δυναμικό αντικαταστάθηκε από «φτηνότερους» εργαζόμενους εργολαβικών συνεργείων, που σήμερα φτάνουν τους 700.
Γι’ αυτό, η εντατικοποίηση της δουλειάς έχει χτυπήσει ταβάνι, με σχεδόν 483 χιλιάδες ώρες υπερωρίας το 2008, έναντι 336 χιλιάδων ωρών το 2005. Γι’ αυτό, το εξοντωτικό ωράριο, τα 12ωρα και η υποχρεωτική εργασία τις μέρες των ρεπό, η χαλάρωση των μέτρων ασφαλείας, η έλλειψη στοιχειωδών υλικών και εργαλείων, που καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Ούτε βέβαια η χρονική συγκυρία είναι τυχαία. Από τις 12 Απρίλη, στο διυλιστήριο γίνονται εργασίες γενικής συντήρησης (shut down). Πάνω από 3.000 εργαζόμενοι δουλεύουν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, κάτω από την πίεση της εργοδοσίας να τελειώσει η δουλειά το συντομότερο δυνατό και να μπει ξανά σε λειτουργία το διυλιστήριο.
Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των εργαζομένων απασχολούνται μέσω εργολαβικών συνεργείων. Πρόκειται για εργάτες, Έλληνες και μετανάστες, που δουλεύουν για 30 – 40 μέρες, όσο διαρκούν οι εργασίες συντήρησης, χωρίς να έχουν την απαιτούμενη γνώση του χώρου, την εμπειρία και την ειδίκευση».
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 28-7-1985
«Να που οφείλονται τα ατυχήματα: Γράφει η ΠΙΚΙΑ ΣΤΕΦΑΝΑΚΟΥ
Στην εντατικοποίηση της δουλειάς που είναι συνέπεια της έλλειψης προσωπικού και στους νέους ρυθμούς δουλειάς που επιβλήθηκαν με στόχο της αύξηση της παραγωγής. Χαρακτηριστικό είναι ότι το 1983 οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟΦΑΡΜ ήταν 800 και σήμερα είναι 710 περίπου.
Στα μηχανήματα που δεν έχουν ασφαλή προστατευτικά και το γεγονός ότι οι μηχανές καθαρίζονται ενώ είναι ακόμα σε λειτουργία για να μη χάνεται χρόνος.
Στις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται που είναι πολλές φορές ακατάλληλες.
Στην εκπαίδευση των εργατών που γίνεται σπάνια.
Αμείλικτα τα ερωτήματα. Αμείλικτες και οι απαντήσεις, στέλνουν σήμα ζωής προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει να παρθούν, το απάνθρωπο ωράριο που πρέπει να λιγοστέψει, η εντατικοποίηση που πρέπει να σταματήσει θα τα κατακτήσουμε με τους αγώνες μας αυτά. Γιατί τη ζωή μας δεν τη βγάζουμε σε πλειστηριασμό. Γιατί οι οικογένειές μας δεν θα μείνουν ορφανές για τα κέρδη σας κύριοι».
*Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το βιβλίο του Κ. Γιαμπάνη «Μετά από τριάντα χρόνια, αιτίες της διαγραφής μου από το ΚΚΕ».
