Μόλις ενάμισι μήνα από την Απελευθέρωση και την εγκατάσταση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» στην Αθήνα, το ζήτημα της διάλυσης των αντάρτικων δυνάμεων και της συγκρότησης εθνικού στρατού αποτέλεσε την αφορμή για την ένοπλη σύγκρουση που έμεινε στην ιστορία με τους όρους «Δεκεμβριανά» και «Μάχη της Αθήνας».
Στην επίσημη Ιστορία σπάνια θα συναντήσουμε αναφορά στη μάχη του Ανάλατου (24 Απρίλη 1827), τη μεγαλύτερη ήττα των Ελλήνων στην Επανάσταση του 1821. Δεν πρόκειται για την τακτική των επίσημων ιστοριών να μεγαλοποιούν τους «θριάμβους» και να αποκρύπτουν τις «ήττες». Στην περίπτωση της μάχης του Ανάλατου έχουμε μια προσχεδιασμένη καταστροφή που οργάνωσαν οι πράκτορες της Αγγλίας Κόχραν, Τσώρτς και Μάσον κι ο Γάλλος ναύαρχος Δεριγνύ με τη συνεργασία των Ελλήνων ηγετών του Αγγλικού και του Γαλλικού κόμματος ώστε να περιοριστεί η Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Η αποσιώπηση (η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν έχει ακούσει ποτέ ούτε τη λέξη «Ανάλατο» ούτε καν γνωρίζει πως η τοποθεσία αυτή βρίσκεται στη σημερινή οδό Συγγρού, στα όρια του δήμου της Ν. Σμύρνης με τη συνοικία του Ν. Κόσμου) αυτήν την παράμετρο θέλει να εξαφανίσει από τη συλλογική μνήμη.
του Alexander Amberger*
μετάφραση: Αλέξ Κάντζιας - Ρόντε
Πηγή: Jacobin
Η κληρονομιά των αριστερών αντιφρονούντων στη ΛΔΓ έχει ξεχαστεί. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η σκέψη τους δεν έχει χάσει την επικαιρότητα της. Τι ζητούσαν; Έναν δημοκρατικό οικό-σοσιαλισμό.
Στο βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου όσο κι αν ψάξει κανείς δε θα βρει την παραμικρή αναφορά στα ονόματα Τ. Κόχραν και Ρ. Τζωρτζ, ούτε καν στον χρονολογικό πίνακα του βιβλίου με τα σημαντικά γεγονότα της Επανάστασης του 1821. Περίεργο, ειδικά αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για εξέχοντες «φιλέλληνες». Μάλιστα το Ελληνικό κράτος διόρισε, με απόφαση της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας, τον μεν Κόχραν Αρχιναύαρχο του Ελληνικού Στόλου (με διάταγμά της 3ης Απριλίου 1827) στη θέση του ναυάρχου Αν. Μιαούλη και τον Τζωρτζ Αρχιστράτηγο (με διάταγμα της 15ης Απριλίου1827) στη θέση των Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη.
Η σιωπή της επίσημης ιστορίας γίνεται κραυγαλέα αν δούμε και τους πανηγυρισμούς του Ελληνικού κράτους για τη μεγάλη «επιτυχία»: Γράφει η «Γενική Εφημερίς της Ελλάδος» στο φύλλο της 9ης Μαρτίου 1827: « Η ευχή της Ελλάδος επληρώθη. Ο ΛΟΡΔΟΣ ΚΟΧΡΑΝ ΗΡΘΕ. Τουτο ήυχοντο από πολλού να ακούσωσιν οι Έλληνες και ιδού τομανθάνωσιν τώρα επισήμως… Τα προσδωκόμενα λαμπρά και μεγάλα κατορθώματα αυτού θέλουσι να μας δώσει πολλάκις αφορμήν εις το να μιλήσωμεν περί αυτού πλατύτερον»!
Τόσο απαρατήρητοι πέρασαν ώστε σήμερα να μην υπάρχει καν αναφορά; Καθόλου! Οι δύο Άγγλοι στρατιωτικοί έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην στρατιωτική έκβαση της Επανάστασης και αξίζει να δούμε και ποιοι ήταν και να παρουσιάσουμε αυτά που η επίσημη ιστορία κρύβει. Και όπως θα δούμε, έχει σοβαρούς λόγους!
Μια γόνιμη συμβολή στην αναγέννηση του μαρξισμού απαιτεί και μια ουσιαστική ιστορική προσέγγιση του περασμένου αιώνα και δη των κορυφαίων στιγμών του. Τέτοιες ήταν και για την Ελλάδα οι εξελίξεις του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.
Οι τότε εξελίξεις ανήκουν σε μια περίοδο του επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης που ανήκει στο παρελθόν και έχει τώρα οριστικά κλείσει.
Αλλά η ανάγκη γόνιμης εφαρμογής των εμπειριών και των μαθημάτων της περιόδου εκείνης στις ουσιαστικά καινούργιες φάσεις του παρόντος είναι όρος για ένα νικηφόρο και με προοπτική παρόν.
Ας ανατρέξουμε λοιπόν σε αυτή την περίοδο με αυτό το πνεύμα και με σεβασμό, δηλαδή με ντοκουμενταρισμένη κριτική από τη σκοπιά των βαθύτερων ανθρώπινων αξιών.
Πηγή: Εφημερίδα Δρόμος
Στην επέτειο των εκατό ετών από την Οκτωβριανή Επανάσταση, άνοιξε μια εκτεταμένη συζήτηση για τις όψεις της επανάστασης αλλά και του σοβιετικού καθεστώτος ,που εδραιώθηκε από αυτήν την επανάσταση. Συχνά, η συζήτηση αυτή είχε χαρακτήρα αγιογραφίας παρά εμβάθυνσης στην μελέτη της σοβιετικής εμπειρίας Σε αυτό το σημείωμά μας, θα ρίξουμε λίγο φως σε μια σχετικά άγνωστη διάσταση: στη συστηματική προσπάθεια αναμόρφωσης του σοβιετικού ποινικού και σωφρονιστικού συστήματος από το 1922 ως το 1928 σε μια πιο κοινωνική και πιο ανθρώπινη κατεύθυνση, και εντός μιας λογικής ότι η κοινή εγκληματικότητα θα μπορούσε μέσα από την διαπαιδαγώγηση και την αλληλεγγύη να εξαλειφθεί. Ενώ το ζήτημα της υπερ-καταστολής της δεκαετίας του 1930 συζητιέται εκτενώς, μέσα από πολλές και ανταγωνιστικές συχνά προσεγγίσεις, αυτός ο κοινωνικός πειραματισμός έχει δυστυχώς ξεχαστεί.
Πηγή: Πριν
Τα χρόνια περνάνε, αλλά οι μνήμες πρέπει να διατηρούνται. Ιδιαίτερα αυτές που αναφέρονται στον αντιδικτατορικό μας αγώνα 1967-1974 ενάντια στην αμερικανόδουλη χούντα των συνταγματαρχών. Είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναφέρνουμε στη δημοσιότητα ηρωικές αντιστασιακές πράξεις οι οποίες είχαν διαδραματιστεί στο εξωτερικό, αλλά δεν είχαν γίνει πολύ γνωστές τότε σ’ εμάς στην Ελλάδα, λόγω της λογοκρισίας που είχε επιβάλει το δικτατορικό καθεστώς.
Στην ιστορία της Επανάστασης του 1821 ξεχωριστό κεφάλαιο κατέχουν τα δάνεια που σύναψε η Ελλάδα. Η επίσημη ιστορία περιορίζεται σε αναφορά των δεδομένων με αιχμή την «κακοδιαχείριση» και τελικά κυριαρχεί η αίσθηση του «αναγκαίου κακού». Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια των Μνημονίων, το θέμα αυτό ξανάρθε στο προσκήνιο, η ιδεολογική φόρτιση και η σύνδεση με την επικαιρότητα προφανής!
Από τον Απρίλιο-Μάιο 1941 η Ελλάδα μπήκε στη μεγάλη περιπέτεια της τριπλής γερμανικής, ιταλικής και βουλγαρικής κατοχής, που έθεσε μπροστά στον ελληνικό λαό ακόμη και ζήτημα φυσικής επιβίωσης. Μόλις δύο δεκαετίες μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο λαός μας ζούσε μια νέα τραγωδία, που την έκανε πιο βαριά η προηγηθείσα νικηφόρα απόκρουση της ιταλικής επίθεσης και η καταδίωξη των στρατευμάτων της φασιστικής Ιταλίας στα βουνά της Αλβανίας.
Πρόκειται για γεγονός που σπάνια συναντά κανείς στην παγκόσμια ιστορία και, σε μεγάλο βαθμό, αποσιωπάται από την «επίσημη» ιστορία: ένας Ναύαρχος, ηγέτης ενός στόλου που κατά τη διάρκεια των 8 χρόνων της Επανάστασης δε γνώρισε ποτέ κάποια συντριπτική ήττα, μετά τη, μερική έστω, απελευθέρωση της πατρίδας ανατινάζει τη ναυαρχίδα και τα καλύτερα πλοία του στόλου του, όχι για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού αλλά για να μην τα ελέγχει η νόμιμη κυβέρνηση!
Ο τίτλος δεν κυριολεκτεί. Αφορά το μανιτάρι που σχηματίστηκε από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στις 6 Αυγούστου του 1945 στις πόλεις Ναγκασάκι και Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Επρόκειτο για ένα έγκλημα πολέμου. Αλλά γιατί οι ΗΠΑ αποφάσισαν να κλείσουν την αυλαία του πολέμου με μία ανείπωτη φρίκη;
ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ
Οι ΗΠΑ συγκρινόμενες με τη Σοβιετική Ένωση και άλλους λαούς (π.χ. τον ελληνικό και τον σέρβικο) υπέστησαν πολύ λίγες συνέπειες από τον πόλεμο (στο πολεμικό μέτωπο η Σοβιετική Ένωση μέτρησε 9.750.000 νεκρούς ενώ οι ΗΠΑ 416.800, πράγμα που σημαίνει πως η Σοβιετική Ένωση είχε περίπου 23πλάσιους νεκρούς στρατιώτες σε σχέση με τις ΗΠΑ). Άλλωστε οι ΗΠΑ εισήλθαν επί της ουσίας στον πόλεμο προς το τέλος του (απόβαση στη Νορμανδία το 1944). Η ρίψη των ατομικών βομβών το 1945 έστειλε μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες:
α) Δήλωσε στους ηττημένους πως από εδώ κι έπειτα θα τελούν υπό σχέσεις υποταγής.
β) Δήλωσε στους νικητές καπιταλιστές ότι η Αμερική θα ηγείται από τούδε και στο εξής των ιμπεριαλιστικών χωρών και
γ) δήλωσε στη Σοβιετική Ένωση πως θα μπορούσε να έχει ανάλογη τύχη με αυτή της Ιαπωνίας.
Η ρίψη, λοιπόν, των ατομικών βομβών ήταν εκτός των άλλων μια πολιτική δήλωση κυριαρχίας και ηγεμονίας. Ανέδειξε, μαζί και με άλλες παραμέτρους, τις ΗΠΑ ως τη νούμερο ένα δύναμη του καπιταλιστικού κόσμου.
ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ο άξονας (Γερμανία-Ιταλία-Ιαπωνία) διέπραξε τεράστιας έκτασης εγκλήματα πολέμου, αλλά αυτό ουδόλως δικαιολογεί τον βομβαρδισμό της Δρέσδης και τη ρίψη των ατομικών βομβών. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός και ιδιαίτερα ο αμερικανικός έχει αποδείξει, πέρα πάσης αμφιβολίας, ότι δεν διστάζει να σφάξει ανηλεώς λαούς και άμαχους πολίτες προκειμένου να διατηρήσει τη θέση του (ατράνταχτη απόδειξη τα έργα και οι ημέρες των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, το Βιετνάμ, το Ιράκ κ.ά.). Στις δυο ιαπωνικές πόλεις όχι μόνο δολοφονήθηκαν πάνω από 100.000 άνθρωποι εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητα ήταν άμαχοι, αλλά οι ζώντες πλήρωσαν και πληρώνουν ακόμη τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας με σοβαρά προβλήματα υγείας και τερατογενέσεις. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις για το ότι οι ΗΠΑ γνώριζαν πολύ καλά για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν. Μία επίθεση που τους έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσουν ηθικό έρισμα για το μετέπειτα έγκλημα τους ή τουλάχιστον έτσι να νομίζουν.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΥΜΑΝ
Είναι γνωστό πως την εποχή ρίψης των ατομικών βομβών πρόεδρος των ΗΠΑ υπήρξε ο Χάρι Τρούμαν. Την κύρια ευθύνη για τα εγκλήματα πολέμου την είχαν και την έχουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με άλλα λόγια τα μονοπώλια. Αυτό, ωστόσο, δεν αφαιρεί την ευθύνη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Ο Τρούμαν είναι υπεύθυνος για αυτό το έγκλημα πολέμου ενώ συγχρόνως έμεινε γνωστός για το δόγμα Τρούμαν, δηλαδή εκείνο το δόγμα βάσει του οποίου επιχειρήθηκε με ωμό τρόπο να εμποδιστεί η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και όχι μόνο. Σε κάθε περίπτωση οι ταγοί του ελληνικού έθνους επιμένουν να έχουν το άγαλμα ενός δολοφόνου αποδεικνύοντας τόσο την υποταγή τους στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όσο και την ευγνωμοσύνη τους στους Αμερικανούς που βοήθησαν αποφασιστικά στην αποτροπή της νίκης του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα μεταπολεμικά.
ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η ρίψη των ατομικών βομβών έγινε σε μία φάση που ο Άξονας είχε ηττηθεί. Το κλασικό επιχείρημα των ΗΠΑ με βάση το οποίο με αυτό τον τρόπο απεφεύχθη ο θάνατος κι άλλων στρατιωτών δεν αντέχει σοβαρής κριτικής. Το επιχείρημα λέει με απόλυτο κυνισμό: «Τιμωρούμε (για την ακρίβεια δολοφονούμε) παιδιά και αμάχους για να γλυτώσουμε δικούς μας στρατιώτες». Άλλωστε η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παραδοθεί αφού στην απέλπιδα προσπάθειά της να κρατηθεί στον πόλεμο είχε επιλέξει την τακτική της αυτοκτονίας (καμικάζι). Είναι αλήθεια ότι η Ιαπωνία ήθελε παράδοση υπό όρους και οι ΗΠΑ άνευ όρων, αλλά ήταν ζήτημα χρόνου να παραδοθεί τελικά άνευ όρων. Επομένως αξίζει με αφορμή αυτό το συμβάν να κρατήσουμε ορισμένα συμπεράσματα: 1. Ο ναζισμός ηττήθηκε από την αντίσταση των λαών και κυρίως στο στρατιωτικό μέτωπο από τη σθεναρή αντίσταση της Σοβιετικής Ένωσης. 2. Ο ιμπεριαλισμός είναι αδίστακτος. Μπορεί να διαπράξει κι έχει διαπράξει εγκλήματα κατά των λαών δίχως κανένα ενδοιασμό.
Η ιστορική μνήμη και γνώση πρέπει να διατηρηθούν. Είναι χρέος κάθε προοδευτικού και ανήσυχου ανθρώπου να τις μεταφέρει στους γύρω του και κυρίως στις νέες γενιές. Και τα εγκλήματα στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα είναι από εκείνες τις ιστορικές στιγμές που αξίζει και να τις γνωρίζουμε και να τις αποκωδικοποιούμε.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.