Όποιος βιάζεται να πει πως ο λαός δεν παίζει ρόλο στην πολιτική ζωή, διαψεύδεται πάντα. Και τώρα, άλλη μια φορά. Τα μεγάλα συλλαλητήρια που είχαν αφορμή το διαρκές έγκλημα των Τεμπών, και αιτίες τόσο τα Τέμπη όσοι και την επεκτεινόμενη δυσαρέσκεια για την κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση, έθεσαν με αμείλικτο τρόπο ερωτήματα και αμφισβήτησαν όλο το πολιτικό σύστημα. Δημιουργώντας τόσες ελπίδες στους κάτω όσες και ανησυχίες στους επάνω.
Κι έτσι ξεκίνησαν ζωηρές διεργασίες. Όλα τα χαρτιά ξαναμπαίνουν στο τραπέζι και όλοι οι παίχτες προσπαθούν να πάρουν ένα καλό χαρτί από την τράπουλα που ξαναμοιράζεται (όπως έμαθα από την τηλεόραση η τράπουλα προέρχεται από το ιταλικό τράπολα που σημαίνει παγίδα).
Η κυβέρνηση, έγινε φανερό και από τον αμήχανο ανασχηματισμό, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Απλώς ο Κυρ. Μητσοτάκης, με εκείνο το παγωμένο χαμόγελο-μορφασμό, παίζει με τους αντιπάλους του, τους ουσιαστικά απόντες, θέτοντας την απλή ερώτηση: λέτε ότι θέλετε να φύγω, αλλά ποιος θα έρθει στη θέση μου;
Όμως απέναντι σε αυτήν την ερώτηση φαίνεται πως ενεργοποιούνται απαντήσεις. Καθώς ο «αγέρωχος» πρωθυπουργός θεωρείται καμένο χαρτί από εκείνους που «μοιράζουν».
Σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι πολλοί οι παράγοντες που ενεργοποιούνται αναζητώντας λύσεις, τόσο θεσμικοί, όσο και εξωθεσμικοί, τόσο εγχώριοι όσο και εξωχώριοι, καθώς επιβάλλεται «σταθερότητα», δηλ. έλεγχος.
Πολύ περισσότερο στις μέρες μας, όπου οι διεθνείς ισορροπίες απειλούνται και νέες διευθετήσεις προωθούνται σε πολλαπλά επίπεδα, τόσο δηλ. στο επίπεδο της μεγάλης γεωστρατηγικής όσο και στο επίπεδο των επί μέρους περιοχών του κόσμου. Δρομολογούνται λοιπόν νέες διαμορφώσεις και στην περιοχή μας, όπως στα ελληνοτουρκικά, στο Αιγαίο, στην όλη Μέση Ανατολή, στην ευρύτερη Ανατολή, στην Ευρώπη κ.ο.κ.
Οπότε ανακαλούνται στην ενέργεια πρόθυμες εφεδρείες, π.χ. Αλέξης Τσίπρας.
Θεωρεί ο ίδιος και κάποιοι ακόμη παράγοντες, πως μπορεί να ήρθε η ώρα της επιστροφής. Τις εγγυήσεις περί της πειθαρχημένης συμπεριφοράς και της εγκατάλειψης κάθε αριστερής «αλαζονείας», τις έχει δώσει κατά την πρωθυπουργική του θητεία, αλλά και εντατικά καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου που βρίσκεται εκτός προσκηνίου. Προσευχήθηκε στο συνέδριο της Καθημερινής για τα 50 χρόνια της μεταπολίτευσης, μαζί με τον αμερικανό πρέσβη και τον Αλέξη Παπαχελά, απέταξε το σατανά και τη Novartis, ως μέγα σφάλμα της πρωθυπουργικής θητείας του, το δημοψήφισμα κ.λπ.
Ενώ είχε γραφτεί αυτό το άρθρο και περίμενε τη σειρά του για δημοσίευση, ήρθε η επιβεβαίωση. Ο πρώην πρωθυπουργός δημοσιοποίησε ένα άρθρο για τις γεωπολιτικές εξελίξεις και για την ελληνική εξωτερική πολιτική, με υποδείξεις για το «τι να κάνουμε». Δυο σημειώσεις επί του περιεχομένου:
-Σπεύδει να δικαιώσει την πολεμική στροφή της ΕΕ με την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, την οποία κρίνει ως «ορθή αλλά αρκετά καθυστερημένη», διατυπώνοντας ευχές για την ευρωπαϊκή πολιτική, οι οποίες όπως είναι γνωστό σε αυτές τις περιπτώσεις παίζουν το ρόλο του φερετζέ.
-Και για να μην αμφιβάλλει κανείς, επανέρχεται στην κυβέρνηση του, γιατί εκείνη παρά τα μνημόνια «αποφάσισε σημαντικές εξοπλιστικές δαπάνες», αλλά και για όλες τις αμερικανικές πολιτικές που προώθησε (συμφωνία Πρεσπών, Αλεξανδρούπολη, άξονας με Ισραήλ κ.ο.κ.), όχι μόνο για να τη διαφημίσει στο εσωτερικό αλλά και για να επαναλάβει προς όλους τους γνωστούς εθνικούς και διεθνείς παραλήπτες των μηνυμάτων, ποια είναι εκείνα που αξιολογεί ως πρωτεύοντα στη θητεία του, και άρα πως μπορεί να εγγυηθεί την ασφαλή εφαρμογή παρόμοιων σχεδίων στο άμεσο μέλλον (μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς έλεγαν και τότε στους Αμερικανούς μπορεί να προωθήσει σχέδια που συναντούν αντιδράσεις, όπως η συμφωνία των Πρεσπών, καθώς μαρτυρά ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ, στο βιβλίο του Ρίτσαρντ Τζάκσον «Μακριά και αγαπημένοι»).
Αν το δεις υποψιασμένος με όσα έχει πράξει όταν ήταν πρωθυπουργός μπορεί και να τον διαβάσεις να λέει: παίζοντας τον αριστερό έκανα καλύτερα τη δουλειά οπότε μπορείτε να με προτιμήσετε.
Πριν δημοσιεύσει το άρθρο, πριν λίγες ημέρες δηλαδή, ο Αλ. Τσίπρας, παρουσιάστηκε σε ισχυρό παράγοντα με κυρίαρχο ρόλο σε κοινωνικο-οικονομικούς τομείς, εκθέτοντας το σχέδιο της επιστροφής του ως ηγέτη στο χώρο της κεντροαριστεράς. Οι πληροφορίες λένε πως μίλησαν πολύ ώρα, σε καλό κλίμα. Τι προέκυψε, θα το δούμε στις οθόνες (όχι τις κινηματογραφικές) σύντομα.
Από άλλη πλευρά τώρα, έρχεται η πληροφορία πως γνωστός πολιτικός παράγοντας – που τώρα δεν δρα αλλά απλώς σχολιάζει, ξέρει όμως πολύ καλά τα πράγματα – λέει ότι ο Τσίπρας πάλι θα έρθει για να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Πάλι θα το βάλουν να προωθήσει αμερικάνικο σχέδιο, αυτή τη φορά, συμφωνία στο Αιγαίο, που η Νέα Δημοκρατία λόγω των ισχυρών αντιστάσεων στο εσωτερικό της, αλλά κυρίως λόγω της γενικής φθοράς της και των λαϊκών αντιδράσεων, δεν μπορεί να υπογράψει.
(Η χρήση του ουδέτερου άρθρου, το, είναι δική του).
Βέβαια η ΝΔ έχει κάνει τη βρόμικη δουλειά ως τώρα, σχολιάζουμε εμείς. Αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, αποχή από διεκδικήσεις δικαιωμάτων, διευθετήσεις επί μέρους διαφορών, με τελευταίο επεισόδιο την ακύρωση της ηλεκτρικής σύνδεσης Ελλάδας Κύπρου, μέσω της πόντισης καλωδίου. Και επειδή οι εικόνες έχουν τη δική τους σημασία θυμηθείτε την υπόκλιση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών στον ομόλογό του της Τουρκίας!
Φυσικά όλα αυτά είναι ακόμη ασκήσεις επί χάρτου. Όχι μόνο γιατί είναι πάρα πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσει ο Αλ. Τσίπρας να επανέλθει σε έναν πειστικό ρόλο, και να τον «προτιμήσουν», καθώς η σχέση του με την Αριστερά έχει προ πολλού διαρρηχθεί και η υπόληψή του γενικώς δεν είναι πολύ σπουδαία, αλλά κυρίως γιατί παραμένει πάντα ζωντανός και αποφασιστικός ο παράγοντας λαός.
