Αυτό το κείμενο άρχισε να γράφεται την Κυριακή το βράδυ, μετά το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα όπου παραβρεθήκαμε αρκετές χιλιάδες συμπολίτες, για να συμπαρασταθούμε στον αγώνα που δίνει ο κ. Πάνος για να πετύχει την εκταφή του παιδιού του.
Απαντήσαμε έτσι στο κάλεσμα 55 συνδικαλιστικών ενώσεων του πολιτισμού, ανάμεσά τους η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων.
Άρχισε να γράφεται κάτω από μια αίσθηση απελπισίας και ταυτόχρονα θαυμασμού, τρυφερότητας και αλληλέγγυας αγάπης. Αλλά δεν κατόρθωσε να ολοκληρωθεί ακόμα και έως σήμερα, εφόσον ο αγώνας του κ. Πάνου συνεχίζεται.
Η πλατεία Συντάγματος συνεχίζει να είναι γεμάτη 57 φαναράκια και τα ονόματα των 57 δολοφονημένων στη μοιραία αμαξοστοιχία των Τεμπών.
Μία μικρή σκηνή και τέντα φιλοξενεί τους απεργούς πείνας και τους ανθρώπους που με σεβασμό πλησιάζουν για μια αγκαλιά, μία χειραψία.
Γύρω-γύρω γλάστρες με λουλούδια που φέρνουν συνεχώς οι άνθρωποι, όποιου φύλου, ακόμα και παιδιά με τους γονείς τους για να τιμήσουν τους απόντες. Ο κ. Πάνος ποτίζει τα γλαστράκια κάθε πρωί. Σα να ξορκίζει το θάνατο με τα μικρά ανθισμένα γλαστράκια.
«Ακόμα κ αν αύριο ήξερα ότι ο κόσμος θα καταστραφεί, εγώ πάλι θα φύτευα μια μηλιά», έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Δε νομίζω πως το γνώριζε αυτό ο κ. Πάνος, γνωρίζει καλά όμως πως τίμημα της ζωής είναι ο θάνατος. Γι’ αυτό σέβεται τη ζωή.
Το γνωρίζουμε το επώνυμο του κ. Πάνου, είναι Ρούτσι και είναι Αλβανός. Δούλευε με το γιό του στην ηλεκτρονική εταιρεία Skroutz s.a. και του συμπαραστέκονται εκτός των άλλων και οι συνάδελφοί του από την εταιρεία.
Ο κ. Ρούτσι λοιπόν, είναι πια δικός μας άνθρωπος, ταιριάζει έτσι καλύτερα να τον προσφωνούμε με το μικρό του όνομα, όπως γνωρίζουμε και το όνομα του δολοφονημένου παιδιού του. Είναι ο Ντένις. Το ξανθό αγόρι που μας κοιτάζει γελαστό από τις φωτογραφίες. Ο κ. Πάνος κάνει απεργία πείνας. Ο κ. Πάνος είναι άρρωστος και βρίσκεται στην ενδέκατη μέρα της απεργίας.
Έχει λέει διόμιση χρόνια να κοιμηθεί. Δεν διαθέτει τίποτε άλλο πιά, μόνο το σώμα του. Τί να το κάνει έτσι άχρηστο που περιφέρεται σε μια ζωή δίχως ζωή. Το προσφέρει λοιπόν σε μια ύστατη χειρονομία προς την ανάλγητη ηγεσία της Δικαιοσύνης προκειμένου να πιεστεί και να επιτρέψει την εκταφή του παιδιού του. Ο κ. Πάνος επιμένει:
«Θέλω την εκταφή όχι μόνο για να πιστοποιηθεί πως έθαψα το γιό μου αλλά και για να γίνουν όλες οι τοξικολογικές εξετάσεις που δεν έγιναν και οι οποίες θα αποδείκνυαν από τι, πέθανε το παιδί μου».
Είναι και ο κ. Δημήτρης δίπλα του, το επώνυμό του είναι Οικονομόπουλος, αλλά για όλους μας είναι ο κ. Δημήτρης, άνθρωπος δικός μας κι αυτός, βρίσκεται εκεί και κάνει απεργία πείνας για συμπαράσταση.
Την Κυριακή προστέθηκε και η κυρία Αναστασία Τσαλαμίδα η οποία ήρθε από την Πάτρα κι έγινε κι αυτή απεργός πείνας για συμπαράσταση. «Έτσι μου υπαγόρευε η ηθική μου, θα μπορούσε να ήταν και το δικό μου παιδί» δήλωσε και κάθισε ήρεμα σε μια πλαστική καρέκλα.
Μια τεράστια λαϊκή αλληλεγγύη αναπτύσσεται εκεί, δίπλα στον άγνωστο Στρατιώτη, τιμώντας έτσι τον αφανή ήρωα – νεκρό στρατιώτη της λαϊκής μας ιστορίας, πολύ περισσότερο φυσικά από τους διάφορους «Προτοσάλτε» του συστήματος.
Βρισκόταν φυσικά εκεί και η κ. Μάγδα, η μητέρα του Παύλου, η Μαρία η λέαινα, η μητέρα της Μάρθης, η μαμά του Ντένις, ο πατέρας της Αναστασίας, ο Θοδωρής που έχασε τη μαμά του, η Κατερίνα η αδερφή του Γιάννη Βουτσινά, τα παιδιά από την ομάδα «Μέχρι Τέλους», που δεν έχουν λείψει μέρα από την πλατεία Συντάγματος, κρατώντας τη μνήμη των 57 δολοφονημένων ζωντανή και πάρα πολλοί άλλοι.
«Ο γιος μου ο Ντένις, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, δεν μπορούν πια να μιλήσουν, η μόνη τους φωνή είμαστε εμείς. Και τώρα δεν μας αφήνουν ούτε να τους υπερασπιστούμε ούτε να αποδείξουμε πώς ακριβώς χάθηκαν. Θέλουν να τους κάνουν δύο φορές θύματα, μία από το έγκλημα των Τεμπών και άλλη μια από τη σιωπή και την ατιμωρησία. Ε λοιπόν, δεν θα τους αφήσουμε. Δεν θα αφήσουμε κανέναν να θάψει την αλήθεια». Λέει ο κ. Πάνος απευθυνόμενος στο πλήθος που απαντάει με την ιαχή «Δολοφόνοι».
Κατόπιν μιλούν κι άλλοι, σύντομα, ουσιαστικά, όμορφα.
Ο ηθοποιός Μιχάλης Αεράκης, συγκλονισμένος απαγγέλει Ασίζ Νεσίν: «Σώπα, μη μιλάς»…
Όμως η πλατεία μιλάει και φωνάζει ένα – ένα τα ονόματα των δολοφονημένων και συμπληρώνει στο άκουσμα κάθε ονόματος «δολοφονήθηκε».
Ακολούθησε 57 δευτερολέπτων σιγή και μετά το πλήθος φώναξε ΑΘΑΝΑΤΟΙ, σαν πολεμική ιαχή.
Είναι ένας λαϊκός άνθρωπος της διπλανής πόρτας ο κ. Πάνος. Που έγινε ήρωας και ηγέτης του εαυτού του καταρχάς και κατόπιν μετατράπηκε σε κοινωνικό αγωνιστή. Η πολιτική και κοινωνική παρακμή, η σήψη που όλοι βιώνουμε, τον οδήγησαν να ξεπεράσει τον κρυφό καημό της ιδιωτικότητας, του βουβού θρήνου, της παράλυσης που προκάλεσε πρώτα ο χαμός του παιδιού του και κατόπιν το βουνό της συστημικής γλίτσας, η χυδαιότητα του κράτους και των θεσμών του, η επίδειξη δύναμης της κρατικής και δικαστικής εξουσίας, οι ταφόπλακες που έριχναν καταπάνω τους τα συστημικά ΜΜΕ, η χλιαρότητα της πολιτικής αντιπολίτευσης.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και μια τόσο προσωπική αντίσταση όσο η απεργία πείνας, συνδέθηκε άμεσα με το μαζικό λαϊκό αγώνα και κινητοποίηση.
Αυτό το κοινωνικό φαινόμενο ξεκίνησε το 2013 με τον αντιφασιστικό αγώνα της κας Μάγδας Φύσσα για τιμωρία των δολοφόνων του Παύλου, όχι μόνο του Ρουπακιά αλλά και όλης της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, συνεχίστηκε δε με τη δημιουργία ενός ολόκληρου κινήματος που κάθε χρόνο κάνει αισθητή την παρουσία του.
Αλλά δεν έμεινε εκεί. Η κα Μάγδα ένωσε κι άλλες μητέρες που είδαν τα παιδιά τους να δολοφονούνται στους δρόμους της πόλης, δίχως λόγο και αιτία, μόνο γιατί ήταν αυτό που ήταν. Ενώθηκε λοιπόν με την μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου (την Κυριακή είχε πορεία και για τον Ζακ που ενώθηκε με τον κόσμο του Συντάγματος) και τη μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, τον πατέρα του Μάγγου, τον πατέρα του Λουκμάν και άλλες και άλλους. Βρέθηκαν όλες και όλοι μαζί επανειλημμένα στα Δικαστήρια, στους δρόμους, στα γραφεία ανακριτών και εισαγγελέων. Η ζωή τους ξέφυγε από τους ασφαλείς τοίχους του σπιτιού τους (πόσο ασφαλείς τελικά;) και βγήκαν στους δρόμους. Εκεί που διεκδικείται το δίκιο. Μαζί με τους άλλους, τους πολλούς.
Και τέλος ενώθηκαν με την Μαρία Καριστιανού και τις άλλες μητέρες των δολοφονημένων παιδιών, δημιουργώντας ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα που απαιτεί Δικαιοσύνη – Διαφάνεια και απόδοση ευθυνών για τους υπεύθυνους του εγκλήματος των Τεμπών. Όχι μόνο για τους χαμηλά ευρισκόμενους επιχειρησιακά αλλά για τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, ήτοι τον Κώστα Καραμανλή και διάφορους υφυπουργούς και Γραμματείς αλλά κυρίως τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Πιστεύει κανείς πως αν αυτές οι μητέρες δεν είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο όλο θα είχαμε τις εξελίξεις που γνωρίσαμε όλοι;
Θα συγκεντρώνονταν ένα εκατομμύριο πολίτες σ’ όλη τη χώρα να φωνάξουν και να απαιτήσουν ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;
Όχι. Όλα θα είχαν θαφτεί στον ορυμαγδό της πραγματικότητας, στη ρουτίνα πολιτικών και δικαστικών αποφάσεων που σαν τα φίδια δαγκώνουν μόνον τους ξυπόλυτους.
Φυσικά δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου πως θα έπρεπε σε μια χώρα που θέλει να λέγεται αστική δημοκρατία, μέλος της ΕΕ, ευνομούμενη και καλά, να κινδυνεύει η ζωή των ανθρώπων για να γίνουν τα αυτονόητα.
Ότι ένα τρένο πρέπει να είναι ασφαλές, ένα παιδί διαφορετικό, gay ή trans να μπορεί να κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης με ασφάλεια, ένα κορίτσι να ντύνεται νεανικά και χαριτωμένα για να πάει σε ένα μπαράκι και να γυρνάει στο σπίτι του με ασφάλεια, μία γυναίκα να μπορεί να φύγει από μία σχέση χωρίς να κινδυνεύει η ζωή της από τον σύντροφό της, ένας νεαρός να παίρνει μέρος σε μια διαδήλωση και να μην τον σκοτώνουν στο ξύλο οι μπάτσοι, ένας αλλοδαπός εργάτης να πηγαίνει με ασφάλεια στη δουλειά του, ναυτεργάτες να μπορούν να διαδηλώνουν χωρίς να τους περιμένει το τσεκούρι των φασιστών, εργαλείων εφοπλιστών κι ένας μουσικός να μπορεί ελεύθερα να τραγουδάει τα αντιφασιστικά του τραγούδια.
Κι αν όλοι αυτοί πέσουν θύματα του μίσους κάποιων, ή της ανικανότητας του κράτους να ελέγξει τις υποδομές όπως οι μεταφορές, πόσο μάλλον να τις κρατήσει δημόσιες, να υπάρχει ο θεσμός της Δικαιοσύνης που κατά τεκμήριο θα κάνει τη δουλειά της τίμια, αμερόληπτα σύμφωνα με τους νόμους της επιστήμης και του δικαίου.
Τί απ’ όλα αυτά βιώνουμε όμως; Ποιος δεν έχει αισθανθεί σαν πατημένο αποτσίγαρο στη μέση του δρόμου από ένα κράτος και ένα πολιτικό σύστημα που τον μισεί; Ποιος νεολαίος ή νεαρή ή gay δεν έχει δεχτεί τη χυδαία και αναίτια επίθεση μπάτσων και ματατζίδων, μόνο και μόνο γιατί βρίσκεται στους δρόμους των Εξαρχείων κάποιο Σαββατόβραδο, ή σε μία πλατεία;
Μετά τις γνωστές πολιτικές εξελίξεις και τα αποτελέσματα της εφαρμογής των μνημονίων στη χώρα μας και την εξ αυτού απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος (και της αριστεράς ένθεν κακείθεν, που δεν μπόρεσε να προστατέψει ούτε κατ’ ελάχιστο το λαϊκό κεκτημένο της μεταπολίτευσης), το λαϊκό κίνημα αναδιπλώθηκε.
Είναι λοιπόν θέμα που πρέπει να κατανοηθεί σε βάθος από τις ηγεσίες της Αριστεράς, δηλαδή οι συνθήκες και οι διαδικασίες που έβγαλαν και πάλι μαζικά τον κόσμο στους δρόμους. Είναι η δεύτερη φορά που – μετά τις πλατείες του 2011- το συνδικαλιστικό κίνημα (όποιο διατηρεί την ταξικότητά του) και τα κόμματα και οι συλλογικότητες της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, έστω και με χρονοκαθυστέρηση ή και χλιαρά κάποια από αυτά, στήριξαν κινηματικές διαδικασίες που δεν τις δημιούργησαν τα ίδια αλλά προκλήθηκαν με καταπληκτική ωριμότητα και πολιτικό περιεχόμενο από τα ίδια τα θιγόμενα άτομα. Αν θεωρήσουμε πρώτη φορά το αντιφασιστικό κίνημα που δημιουργήθηκε με τις πρωτοβουλίες της κας Μάγδας Φύσσα.
Αυτή η λαϊκή χειραφετημένη διαθεσιμότητα είναι που τρομοκρατεί το πολιτικό σύστημα και όχι οι κοινοβουλευτικές κορώνες.
Αυτό το κίνημα είναι που έχει δημιουργήσει αμηχανία στο κυβερνητικό στρατόπεδο και ρωγμές στην μακαριότητα του πρωθυπουργού.
Επειδή εμφανίζεται ξαφνικά και επανειλημμένα σε κάθε κοινωνικά δίκαιη υπόθεση. Αποτελεί δηλαδή έναν καινούργιο πολιτικό αστάθμητο παράγοντα.
Είναι φυσικό λοιπόν, όσο κυνισμό και να διαθέτουν ο πολύς Υπουργός «Δικαιοσύνης» κ. Φλωρίδης και ο εισαγγελέας αδερφός του και ό,τι αυτοί εκπροσωπούν, σκεπτόμενοι την πολιτική τους επιβίωση, να προσπαθούν να δραπετεύσουν από την δύσκολη συνθήκη.
Εάν ό, μη γένοιτο συμβεί κάτι δυσάρεστο στην υγεία του κ. Πάνου, πολλά φαντάσματα φοβούνται μήπως και ξυπνήσουν. Και τα πληρώσουν όλα αναδρομικά και με τοκογλυφικό τόκο υπερημερίας, όσο χρεώνουν και οι τράπεζές τους τους δυστυχείς δανειολήπτες.
Έτσι με ικανότητες προφήτου, προέβλεψε την καινούργια άποψη της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, ότι δήθεν εάν και μόνο στοχεύει η εκταφή στην ταυτοποίηση των σωρών θα μπορούσε να το λύσει το θέμα και να επιτρέψει την εκταφή. Τοποθέτηση μετά τις επαναλαμβανόμενες θέσεις της κυβέρνησης ότι δεν ασχολείται με το θέμα διότι είναι ζήτημα αποκλειστικά δικαιοσύνης.
Όμως είναι έτσι τα πράγματα;
Όχι ακριβώς:
Η ηγεσία του Αρείου Πάγου σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Τρίτη με θέμα την απονομή Δικαιοσύνης – με συνδιοργανωτή μεταξύ άλλων τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών- (ναι σ’ αυτούς έδωσε εξετάσεις) πέταξε το μπαλάκι στην Πρόεδρο Εφετών Λάρισας για να πάρει την απόφαση.
Τόνισαν δε πως ανάλογα αιτήματα έχουν ήδη απορριφθεί στο παρελθόν, ενώ η πρόεδρος του Αρείου Πάγου παρέπεμψε τους συγγενείς να υποβάλλουν το αίτημα στο ακροατήριο καθώς η ανακριτική διαδικασία έχει ολοκληρωθεί. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου από το ίδιο βήμα του ίδιου συνεδρίου. «Το αίτημα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί γιατί είναι ζήτημα της κύριας ανάκρισης και έχει κριθεί στην προδικασία, η δικογραφία είναι σε τέτοιο δικονομικό στάδιο και κανείς δεν μπορεί να το κρίνει πλην της προέδρου Εφετών (Λάρισας)».
Επίσης, προς άρση κάθε παρεξήγησης δόθηκε στη δημοσιότητα η ανακοίνωση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου:
«Η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, με αφορμή δημοσιεύματα του Τύπου, σχετικά με υποβληθέντα αιτήματα εκταφής θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, (σ.σ. εφόσον ήδη αιτήματα έχουν καταθέσει και πάλι τόσο ο κ. Ασλανίδης όσο και η κα Καρυστιανού) ανακοινώνει, ότι τα εν λόγω αιτήματα που αποβλέπουν σε εξακρίβωση και πιστοποίηση της ταύτισης ή μη του DNA των σορών, που παραδόθηκαν, προς ταφή, κατά τη διάρκεια της αυτεπάγγελτης προανάκρισης, με το DNA των ήδη αιτούντων την εκταφή προσώπων, μελετώνται και πρόκειται σύντομα να απαντηθούν, από τους αρμόδιους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς, κατά το λόγο της αρμοδιότητάς τους».
Ενώ λίγο πριν κατήγγελλαν τους γονείς και υπονοούσαν και τους νομικούς τους παραστάντες ότι «θέλουν στο όνομα της δήθεν πλήρους διερεύνησης της υπόθεσης, να επιτύχουν το στόχο τους, που είναι η καθυστέρηση με οποιοδήποτε τρόπο στην έναρξη της δίκης»!!! Αυτό όμως δεν είναι νομικό επιχείρημα της ηγεσίας μιας ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Αυτό είναι πολιτική θέση.
Παριστάνουν λοιπόν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι οι γονείς απαιτούν τόσο εξετάσεις DNA για την ταυτοποίηση των σωρών, εφόσον παρέλαβαν απανθρακωμένα πτώματα, όσο και τοξικολογικές εξετάσεις για τον εντοπισμό του παράνομου χημικού φορτίου, για το οποίο υπάρχει και πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ με συμμετοχή εκπροσώπου του ERA.
Εν τω μεταξύ η Μαρία Καρυστιανού, η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων, απευθύνει επείγουσα έκκληση σε όλα τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ζητώντας να αναλάβουν δράση για την απονομή δικαιοσύνης και την τήρηση του Κράτους Δικαίου.
Αυτήν την ύβρη που έχει τελέσει η Κυβέρνηση στο χειρισμό της διαλεύκανσης των αιτιών της τραγωδίας αλλά και της στάσης της απέναντι στους συγγενείς των νεκρών θα την πληρώσει και μάλιστα πολύ ακριβά.
Διότι είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων πως δεν ολοκληρώνεται το πένθος αν δεν έχει αρθεί κάθε αμφιβολία τόσο για την ταυτότητα του ιερού νεκρού του καθενός, όσο και των υπευθύνων της τραγωδίας και της τιμωρίας τους. Δεν επέρχεται κάθαρση, δεν μπορεί να συνεχιστεί η ζωή. Είναι σαν να στρίβει κανείς διαρκώς το μαχαίρι πάνω στην πληγή. Είναι απάνθρωπο και απολίτιστο.
Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στο γεγονός ότι η Κυβέρνηση καταγγέλλεται για συγκάλυψη. Διότι από την πρώτη στιγμή το βάρος δεν έπεσε στην αναζήτηση της αλήθειας, αλλά στην προσπάθεια συγκάλυψης ευθυνών, γεγονότων και εν τέλει συγκεκριμένων προσώπων.
Η βασική πολιτική ευθύνη αυτής της κυβέρνησης είναι ότι δεν έκανε όσα έπρεπε ώστε να μην βρεθούν δύο τρένα, να κινούνται στην ίδια γραμμή, με αντίθετη κατεύθυνση σε τυφλό σημείο.
Αυτήν την πολιτική ευθύνη και την ποινική για ορισμένους υπουργούς, αρνήθηκε να την αναλάβει, στήνοντας μια ολόκληρη επιχείρηση ώστε να πειστεί η ελληνική κοινωνία ότι όλα έγιναν εξαιτίας ενός τραγικού ανθρώπινου λάθους.
Αυτή η κυβερνητική απόφαση καθόρισε και τη διερεύνηση της υπόθεσης. Γι’ αυτό το λόγο έτρεξαν οι υπεύθυνοι να «μπαζώσουν» το χώρο και την αλήθεια.
Και τώρα τρέμουν μήπως οι τοξικολογικές εξετάσεις δείξουν χημικές ουσίες από καύσιμη ύλη. Αυτές τις χημικές ουσίες που ανέδειξε το Χημείο του Κράτους (το Γ.Χ.Κ. παραδέχτηκε ότι εντοπίστηκε ξυλόλιο σε 17 δείγματα) και απέστειλε με έγγραφό του στον ανακριτή, ο οποίος την ίδια ημέρα έκλεισε την ανάκριση και έστειλε την υπόθεση στο Ακροατήριο. Με πάμπολλα σημεία ανεξιχνίαστα.
Γι’ αυτό διακινδυνεύουν τη ζωή τους ο κ. Πάνος, ο κ. Δημήτρης, η κα Αναστασία.
Λόγω της κυβερνητικής υπαιτιότητας και αναλγησίας.
Απ’ ότι φαίνεται ο κ. Πάνος Ρούτσι γνωρίζει κατά βάθος περισσότερο την αρχαία τραγωδία απ’ ό,τι τα κυβερνητικά φερέφωνα και νιώθει στα φυλλοκάρδια του τα λόγια της Αντιγόνης:
«Κι αν πριν της ώρας μου πεθάνω, κέρδος το λέω.
Διότι όποιος, σαν εμένα, μέσα σε τόσες συμφορές περνάει τη ζωή του, πώς κερδισμένος δεν θα βγει από τον θάνατό του;»
Τραγικά λοιπόν πράγματα.
Θα επιτρέψουμε να συμβούν;
