Οι επείγουσες ανάγκες και δυνατότητες της εποχής μας
Σε εποχές που τα νεοσυντηρητικά πατριαρχεία του οικονομικού φιλελευθερισμού αναζητούν εναγώνια -βλέπε πρόγραμμα Μπάιντεν- με κρατικές παρεμβάσεις να εξομαλύνουν κάποιες από τις στρεβλώσεις που προκαλούν οι αντικοινωνικές πολιτικές τους, η κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ συνεχίζει την ξέφρενη πορεία της. Συσσωρεύει νέα προβλήματα πάνω σε αυτά που ήδη υπάρχουν. Οπλισμένη με το νεοφιλελεύθερο δόγμα – ότι η αγοραία συναλλαγή αποτελεί ένα σύστημα ηθικών αρχών που μπορεί να χρησιμεύσει ως οδηγός της ανθρώπινης δραστηριότητας στο σύνολό της (Ηarvey)– πορεύεται πολιτικά σε νέο τύπο συντηρητισμού με στόχους:
α. Το χτύπημα των εργατικών συνδικάτων και γενικότερα του εργατικού κινήματος
β. Τον περιορισμό των κοινωνικών παροχών, της κοινωνικής λειτουργίας του αστικού κράτους δηλαδή το χτύπημα λαϊκών κατακτήσεων όπως δημόσια εκπαίδευση, δημόσια ιατρική περίθαλψη, κοινωνική ασφάλιση κλπ.
γ. Τον περιορισμό του κρατικού τομέα της οικονομίας και γενικότερα τον περιορισμό της άμεσης παρέμβασης του κράτους στην οικονομία.
Ιδεολογική στήριξη για την επιτυχία αυτών των στόχων αποτελούν μία αφηρημένη αντίληψη για την ελευθερία και το άτομο και την προτεραιότητα του ατομικού απέναντι στο συλλογικό. Εκτοξεύει σε όλες τις κατευθύνσεις τα βέλη της ατομικής ευθύνης.
Με αυτό το πολιτικό-ιδεολογικό πλέγμα επιχειρεί να οδηγήσει τη χώρα στο σύγχρονο τύπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η υλοποίηση του οποίου προϋποθέτει την παραπέρα φτωχοποίηση και πολιτική αποξένωση των πολλών.
Σε αυτή την κατεύθυνση:
1. Παραιτείται από την προσπάθεια να ελέγξει την τραγωδία της πανδημίας ως κράτος και έχει επικεντρώσει την προσπάθειά της να μεταφέρει την ευθύνη για ό,τι έχει συμβεί και για ό,τι θα συμβεί σε ορισμένες κατηγορίες πολιτών. Αναζητά με ιδιαίτερη σπουδή αδυναμίες ατομικών συμπεριφορών όχι για να τις συγκεράσει μέσα σε συλλογικές κοινωνικές διαδικασίες, αλλά για να φορτώσει πάνω τους οτιδήποτε άσχημο γίνεται φανερό από την εφαρμογή της πολιτικής της.
Σύμμαχοί της σε αυτή την προσπάθεια τα ΜΜΕ και κάποιοι ειδικοί, επί του θέματος επιστήμονες, πρόθυμοι να ανταλλάξουν την επιστημονική τους ιδιότητα με αυτήν των περιστασιακών κυβερνητικών εκπροσώπων. Αυτοί που δέχονται ασχολίαστα να προστατεύεται η επιστημοσύνη τους με αμφισβητούμενης εγκυρότητας νόμο.
2. Υποτιμά στα όρια επιβίωσης τον εργατικό μισθό και τις συντάξεις των λαϊκών στρωμάτων. Στο εισαγόμενο στη Βουλή νομοθετικό πλαίσιο ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων από τον υπουργό κ. Χατζηδάκη προωθείται η πρακτική της ατομικής σχέσης εργοδότη-εργαζόμενου, διευκολύνεται η κατάργηση του οκταώρου, νομοθετείται η δυνατότητα δεκάωρης εργασίας με μισθούς των 200 μέχρι 534 ευρώ. Επιχειρούν να ανατάξουν την κερδοφορία των επιχειρήσεων με όρους εργασίας του 19ου αιώνα.
Στροβιλίζονται σήμερα μέσα στις αντιφάσεις τους. Από τη μια περιορίζεται ο απαιτούμενος χρόνος εργασίας με την εισαγωγή στη παραγωγή νέων μηχανών και από την άλλη αυξάνουν το χρόνο εργασίας του εργάτη για την αποκόμιση υπεραξίας.
3. Ελαχιστοποιεί τη σχέση του εκπαιδευτικού συστήματος με την παιδεία του κοινωνικού πολίτη, τις τέχνες και τον πολιτισμό. Προωθεί την υποταγή των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε φορείς γνώσης διαβαθμισμένων επαγγελματικών προσόντων που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες των επιχειρήσεων.
4.Εγκαταλείπει τον κόσμο του πολιτισμού, τον θεωρεί αχρείαστο για τη σύγχρονη ταυτότητα της χώρας. Η αισθητική της σηματοδοτείται από την τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης και η πρακτική της με την επιλογή στελεχών …όπως Λιγνάδης.
5. Στην εξωτερική πολιτική σφιχταγκαλιάζεται ακόμη περισσότερο με τον Αμερικάνικο παράγοντα και τους συμμάχους του και σπέρνει σε όλη τη χώρα πολεμικές βάσεις. Πράττει και δηλώνει πλήρη υποταγή στους νατοϊκούς σχεδιασμούς στο όνομα αντιμετώπισης των κινδύνων που προέρχονται από τον κοντινότερο γεωγραφικά νατοϊκό μας σύμμαχο, την Τουρκία.
Θέλει να ξεχνά ιστορικά διδάγματα. Τα γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής το 1920 και αυτά της Κύπρου το 1974. Παραγνωρίζει ακόμη και ότι η όποια αξία μιας συμμαχίας -όπως το ΝΑΤΟ- για μία χώρα, προσδιορίζεται από τις δυνατότητες ανεξάρτητης ύπαρξής της και όχι από το μέγεθος της υποταγής της.
Αυτή η κυβερνητική πολιτική αυξάνει διαρκώς την ασυμβατότητά της με στοιχειώδεις, για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, ανάγκες. Είναι αυτή η πολιτική που καθιστά φαινομενικά άλυτο πρόβλημα την συνύπαρξη υγείας και οικονομίας για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Αυτή η πολιτική:
– Δεν επιτρέπει την αξιοποίηση, του συνόλου του νοσοκομειακού δυναμικού της χώρας, με επίταξη του ιδιωτικού τομέα της υγείας. Δεν διορίζει το απαραίτητο διαθέσιμο ιατρικό και νοσηλευτικό δυναμικό. Δεν κάνει κανένα σοβαρό βήμα στην κατεύθυνση της προληπτικής ιατρικής με ενίσχυση του δικτύου της πρωτοβάθμιας υγείας. Έτσι χιλιάδες συνάνθρωποί μας δεν μπορούν να αποφύγουν την οδυνηρή εμπειρία του νοσοκομείου και πάρα πολλοί καταλήγουν πρόωρα και αποξενωμένοι στο θάνατο! Όλο αυτό εμφανίζεται σαν ένα “φυσικό φαινόμενο” ενώ θα μπορούσαν πολλά -πάρα πολλά- να αποφευχθούν και να εξασφαλισθούν ασφαλέστερες συνθήκες λειτουργίας της κοινωνίας.
– Δεν μπορεί να αξιοποιήσει σήμερα και στο μέλλον το σύνολο του εκπαιδευτικού δυναμικού της χώρας και να εξασφαλίσει την επαρκή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Το ανεπαρκές και φτωχό για την εποχή μας περιεχόμενο της δημόσιας εκπαίδευσης συμπορεύεται με τη φτώχια του εκπαιδευτικού δυναμικού. Προτιμά να κλείσει τα σχολεία, από το να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις λειτουργίας τους με 15 μαθητές ανά τάξη. Είναι φανερό ότι με αυτές τις προϋποθέσεις τα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία θα έπρεπε να κλείσουν. Είναι και αυτό μια απτή ένδειξη υπεροχής της δημόσιας λειτουργίας της εκπαίδευσης έναντι της ιδιωτικής!
– Αδυνατεί να αξιοποιήσει ορθολογικά την τεχνογνωσία και τεχνολογία της εποχής μας στους χώρους εργασίας σε συνδυασμό με τη δραστική μείωση των ωρών της αναγκαστικής εργασίας, με εξασφάλιση ασφαλών συνθηκών εργασίας και κοινωνικοπολιτικών συνθηκών για την άμεση δημοκρατική και δημιουργική συμμετοχή των εργαζομένων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Είναι μια πολιτική που δεν μπορεί να φαντασθεί τη χώρα ως υποκείμενο πάλης για κατοχύρωση της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ανεξαρτησίας των λαών. Αυτή η πολιτική και η όποια παραλλαγή της υιοθετείται – στο όνομα ενός αφηρημένου ρεαλισμού- μετατρέπει την κοινωνική πρόοδο σε ουτοπία. Επιχειρεί με φανφαρονισμούς να προβάλει εικόνες του κοινωνικού παρελθόντος στο παρόν. Παρ’ όλα αυτά μπορούμε να παρατηρήσουμε έστω και μικρές ρωγμές, μικρο-υποχωρήσεις, αναβολές όταν αναπτύσσεται κατακραυγή και κλίμα πολιτικής αμφισβήτησης και γίνεται φανερό το πολιτικό κόστος!
Το χτύπημα της συλλογικής δράσης και του εργατικού κινήματος, ο
περιορισμός -αντί για τη διεύρυνση- των κοινωνικών παροχών και των λαϊκών κατακτήσεων στην εκπαίδευση, την περίθαλψη, την κοινωνική ασφάλιση κλπ., ο περιορισμός του κρατικού τομέα της οικονομίας μπορούν να αυξήσουν τα κέρδη μερικών επιχειρήσεων και τραπεζών αλλά δεν μπορούν να οικοδομήσουν μια ανάπτυξη ικανή να υπερασπιστεί τις ανάγκες των εργαζομένων και της νέας γενιάς. Η αμφισβήτηση της και πολύ περισσότερο η ανατροπή της είναι αναγκαία για να μπορεί ο εργαζόμενος και ο άνεργος να ονειρεύονται καλύτερες συνθήκες ζωής και οικοδόμηση μιας δικιάς τους ανεξάρτητης πολιτικής!
Απέναντι…
Εμφανίζεται ήδη ο πυρήνας ενός κινήματος με επιθετικές διαθέσεις. Επεξεργάζεται και εμφανίζει αιτήματα με έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Αξιοσημείωτη είναι η απόκτηση μαζικής υποστήριξης του αιτήματος των 15 μαθητών ανά τάξη στο χώρο της εκπαίδευσης, όπου κινείται η νεολαία και υπάρχουν μακροχρόνιες αγωνιστικές παραδώσεις. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η επιχειρούμενη μεταφορά του αιτήματος της δραστικής μείωσης των ωρών εργασίας από το χώρο της της ακαδημαϊκής συζήτησης στους χώρους του οργανωμένου εργατικού κινήματος.
Στη μάχη που ανάβει το απαιτούμενο 10ωρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η μόνη ρεαλιστική απάντηση ικανή να συνενώσει και να ανδρώσει ένα σύγχρονο εργατικό κίνημα είναι το 6ωρο και το πενθήμερο.
Η κυβερνητική πολιτική -εντός του εργατικού κινήματος- έχει βασικούς συμμάχους όσες δυνάμεις κερδοσκοπούν από την ψυχολογία της ήττας. Απέναντι και εντός του κινήματος εμφανίζονται οι δυνάμεις που συμπυκνώνουν και πολιτικοποιούν την αυξανόμενη συνειδητοποίηση της αρμονικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στις λαϊκές αναγκαιότητες και δυνατότητες της εποχής μας.
