Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις στη φετινή Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποκτούν ένα διαφορετικό περιεχόμενο. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αρχίζει να εμφανίζει βαθύτερα σημάδια μιας επερχόμενης κρίσης που εκφράζεται από την εμφανή πλέον αποδοκιμασία σημαντικών πλευρών της αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής της, την οποία δεν μπορούν να κρύψουν ούτε οι ελεγχόμενες από το κατεστημένο δημοσκοπήσεις, καθώς και από τις παλινωδίες του ανασχηματισμού. Στην αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας και των πυρκαγιών, στην αυταρχική και κατασταλτική πολιτική της, στα αντισυνδικαλιστικά μέτρα και στα μέτρα ταξικών φραγμών στην Παιδεία, προστίθεται μια ακόμη, ιδιαίτερα σκληρή συνέπεια της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ: η ακρίβεια που χτυπά τον μειωμένο από τα μνημόνια εργατικό μισθό και το λαϊκό εισόδημα, ως αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης της αγοράς.
Διάφορα κέντρα της αστικής τάξης, εκτιμώντας ότι ο ελληνικός καπιταλισμός θα κλονιστεί βαθιά από την υπό εξέλιξη υγειονομική και οικονομική κρίση, επιχειρούν να παρέμβουν στην κατεύθυνση μιας ευρύτερης συναίνεσης μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για να περάσουν ένα πολύ σκληρότερο νέο «μνημόνιο» ή όπως αλλιώς βαφτίσουν τα μέτρα που ετοιμάζονται να πάρουν. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δίνει μηνύματα ότι συζητά και επιζητά την «εθνική συναίνεση», διαφωνώντας με την επιλογή Αποστολάκη, όχι για την ουσία, αλλά για τη διαδικασία.
Ταυτόχρονα, από τα καταναγκαστικά μέτρα της κυβέρνησης για τον εμβολιασμό, ευνοείται μια ακροδεξιά αντιπολίτευση, που αναγεννά κινδύνους για το λαό.
Απέναντι σε αυτούς τους κινδύνους, παρά ορισμένες επιτυχίες με ιδιαίτερη σημασία, όπως η ακύρωση στην πράξη των μέτρων ενάντια στις διαδηλώσεις και οι αναβολές εφαρμογής της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η κατάσταση του μαζικού κινήματος και ειδικά του συνδικαλιστικού, παραμένει ιδιαίτερα καθηλωμένη στη βαθιά υποχώρηση που έχει σημειωθεί τα προηγούμενα χρόνια. Ο νόμος Χατζηδάκη προσθέτει και νέες μεγάλες δυσκολίες.
Για αυτό απαιτείται μια προσπάθεια βαθιάς ταξικής και αγωνιστικής ανασυγκρότησης «από τα κάτω προς τα πάνω», στο περιεχόμενο και τα αιτήματα, στις μορφές οργάνωσης και πάλης, στην ενότητα και τις συμμαχίες. Τα συνδικαλιστικά ρεύματα των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, μαζί με τα σχήματα που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία κυριαρχούν σε ΓΣΕΕ, με άλλο τρόπο στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και στις περισσότερες ομοσπονδίες, όπως και σε κρίσιμα μεγάλα σωματεία, χρειάζεται να αντιμετωπιστούν με ένα μακρόπνοο σχέδιο. Ένα σχέδιο που επιχειρεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις κάτω από την οπτική ενός συνδικαλισμού υποταγμένου σε στενές κομματικές επιδιώξεις, όπως αποδείχτηκε, έχει πενιχρά αποτελέσματα.
Φέτος, στις κινητοποιήσεις της ΔΕΘ εκφράζονται όλες οι παλιές κατευθύνσεις, αλλά εμφανίζεται και μια νέα προσπάθεια ενωτικής, αγωνιστικής και ταξικής ανασυγκρότησης, με δειλά και αντιφατικά βήματα, ανιχνεύοντας μια άλλη προοπτική. Εκφράζεται με μια σειρά φορέων που καλούν το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου, στις 5 μμ. στην πλατεία Συντριβανίου ως τόπο συνάντησης, καλώντας σε μια ενωτική πορεία όλων των διαδηλώσεων, συγκεντρώσεων και προσυγκεντρώσεων. Οπωσδήποτε η κατεύθυνση αυτή είναι δύσκολο να επιτευχθεί στο σύνολό της, ωστόσο, ο σπόρος έπεσε.
Στο Συντριβάνι καλούν με ανακοινώσεις τους το Σωματείο Ενέργειας Εργατική Αλληλεγγύη (ΣΕΕΑ), η Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση (ΠΑΤΕΚ), το Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ), ο Συντονισμός Αιρετών στον οποίο συμμετέχουν δεκάδες δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι από όλη την Ελλάδα, που εκλέχτηκαν συμμετέχοντας σε αυτοδιοικητικές κινήσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αγωνιστές και αγωνίστριες από περιβαλλοντικούς φορείς της Μακεδονίας, φοιτητικοί σύλλογοι από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Πάτρα, οποίοι ξεκινούν με προσυγκέντρωση από το Πολυτεχνείο.
Επίσης, με ανακοίνωσή της, στο Συντριβάνι καλεί και η Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης.
