Ο τίτλος δεν παραπέμπει σε ερωτική ποιητική διάθεση. Δεν έχει ποιητικότητα μεγαλύτερη από τη φρίκη. Αλλά με έναν τρόπο, και ακριβώς γι’ αυτό, είναι ποίηση, δημιουργία, και προώρισται να νικάει τη φρίκη. Να γίνεται το παράδειγμα της δύναμης, της θέλησης, της ανάγκης να σπάει πάντα ο κλοιός για να αναγγέλλεται ένα κάποιο, έστω αβέβαιο, και στην περίπτωσή μας μη ορατό, χαμόγελο. Είναι κρυμμένος από μια μάσκα, όχι για τον κορονοϊό. Έχει το συμβολισμό του αναίτιου πάθους(;) και ενός κόσμου ανάρμοστου, βίαιου, παράλογου, σχεδόν μανιακού, και μαζί ενός κόσμου αισθημάτων και υπέρβασης. Σηματοδοτεί το αμυδρό ίχνος από το οποίο μπορείς να ξεκινήσεις την ανασύσταση της ζωής.
Αυτή είναι μια εικόνα από την τραγωδία της Ιωάννας, την οποία μια άλλη γυναίκα, για λόγους που δεν ξέρουμε μέχρι τώρα – και που σε κάθε περίπτωση θα αρνούμαστε να καταλάβουμε – περιέχυσε με βιτριόλι. Ένα έγκλημα, στην αλυσίδα των αποκρουστικών συμβάντων του τελευταίου καιρού, που στα μάτια μας φαίνεται όχι μόνο εξαιρετικά βίαιο, αλλά και με σκληρό νόημα, τουλάχιστον για εμάς που το βιώνουμε εκ της ασφαλούς αποστάσεως.
Τα κανάλια διηγούνται την ιστορία με τον δικό τους, γνωστό, τρόπο. Τόσο οικείο που σχεδόν δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτόν. Έτσι αναπαράγονται και αναπαραγόμαστε. Θύτες και θύματα σε διαλεκτική εξάρτηση και επίδραση, στο ευρύ σπίτι του επιτηρούμενου big brother.
Αλλά εμείς ας μείνουμε στα δυό βλεφαρίδες.
Οι γιατροί παλεύουν υπεράνθρωπα τόσους μήνες τώρα να ανασυστήσουν το πρόσωπο και το σώμα της κοπέλας. Η οποία δείχνει αξιοθαύμαστο θάρρος και επιμονή. Ο οφθαλμίατρος λοιπόν, που προσπαθεί να σώσει την όρασή της, περιγράφει πως από το παλιό πρόσωπο δεν έχει μείνει τίποτα, και στην περιοχή των ματιών σώζονται μόνο δυό βλεφαρίδες. Της πρότεινε, καθώς το βλέφαρο μπορεί να πέσει στο μάτι και ενδεχομένως έως σίγουρα να προκαλέσει μόλυνση επιφέροντας οδυνηρές συνέπειες, να αφαιρέσουν τις δυο βλεφαρίδες.
Εκείνη αρνήθηκε. Από αυτές οι δυο βλεφαρίδες κρατιέμαι, του είπε.
Μείνετε στο μικρό με την τεράστια διάσταση. Μείνετε στην ψυχή που θεωρεί τα σημάδια του προηγούμενου εαυτού της, του απρόσβλητου ακόμα, μηνύματα της ακεραιότητας του και της προσδοκίας του. Μείνετε στην ιδέα της ομορφιάς ως τόσο ζωτικής όσο και η ανάσα. Μείνετε στη δύναμη που θέλει να κρατήσει τη ζωή ζωντανή.
Από εδώ διακλαδώνονται δρόμοι προς πολλούς προορισμούς. Ανθρώπινους και αίσιους. Έχει βροχές και ζέστες ανυπόφορες, έχει λαιστρυγόνες κάθε κοπής, λαχανιάζεις διασχίζοντας ή προσπαθώντας ν’ ανοίξεις την πορεία. Έχει βουρκωμένους καιρούς και λάσπες που βουλιάζεις.
Κι έχει δυό βλεφαρίδες ανατέλλουσες!
Σε ένα στίχο του ο Αργύρης Χιόνης γράφει:
Με ήτα η ζωή τελειώνει·
Με ήττα, επίσης.
Θέλω να πω, ωστόσο, πως και η νίκη με ήτα τελειώνει. Κι όχι με ήττα. Μια κάποια νίκη, τέλος πάντων. Της ζωής!
