Κατά πρώτο τις ευχές. Να είναι ο καινούργιος χρόνος χωρίς μάσκες, ιούς και μέτρα. Αν είναι δυνατόν και χωρίς αυτούς τους γελοίους που κυβερνούν τη χώρα – πολύ ανοίγομαι, για μια απλή ευχή ξεκίνησα…
Εν πάση περιπτώσει, ας είναι ο καινούργιος χρόνος πιο συναρπαστικός, πιο κοινωνικός, λιγότερο φοβικός.
Προφανώς οι ευχές είναι συνήθεια. Έχουν περισσότερο ένα νόημα χαράς και ένα πρόσχημα δοτικότητας παρά ένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Μια τυπικότητα που δεν εννοείται, τις περισσότερες φορές, το περιεχόμενό της. Αλλά, μήπως αυτή και μόνο η χαρά δεν είναι περιεχόμενο;
Δεν αξίζουν, έστω γι’ αυτό; Σα να ψάχνεις το ελάχιστο για να αισθανθείς το μεγαλειώδες. Όπως στην πραγματική ζωή.
Δεν κάνω τώρα απολογισμό. Τι να καταμετρήσεις σε μια χρονιά που χάθηκαν πολύτιμα πρόσωπα και βιώθηκε περισσότερο ως αγωνία και μοναξιά και πολύ λίγο ως επικοινωνία; Που σκεφτόσουν να χαιρετήσεις τον γείτονα, για να μη μεταδώσει τον ιό. Δεν έπινες με το φίλο σου για τον ίδιο λόγο. Που σε έπιανε τρόμος από το βήξιμο του διπλανού.
Η εποχή του φόβου που πήρε διαστάσεις, κυρίως βάθος.
Κι ωστόσο, ο κόσμος χαμογελάει πάντα. Άλλοτε ως ειρωνεία, άλλοτε ως ευχαρίστηση, άλλοτε ως ανάμνηση.
Όπου θες ένα βιβλίο, μερικούς στίχους, μερικές σκέψεις, για να αισθανθείς, όχι πως υπάρχεις αλλά πως μπορεί και να ευτυχείς.
Κι αν αγαπάς μια χειρονομία, ένα πρόσωπο, ή ένα λουλούδι, μόνο ή με πολλά μαζί, στη μοναξιά του τού χειμώνα ή στον πληθωρισμό της άνοιξης, είναι για να καταλαβαίνεις πως μέσα από το λίγο περνάει η ευτυχία, αλλά και πως μέσα στο μεγάλο βρίσκεται το μυστικό. Πως αγαπάς το λουλούδι γιατί σε μαθαίνει να αγαπάς και να διεκδικείς τον κόσμο ολόκληρο.
Το να ξοδεύεσαι δεν είναι το πρόβλημα. Το να ξοδεύεσαι για τον κόσμο δίνει νόημα. Κάτω του, λοιπόν, του κόσμου. Και ζήτω του!
Καλή χρονιά σε όλους!
