Στην κοντινή Ουκρανία, γράφονται οι πρώτες(;) γραμμές, σελίδες, βιβλία, του νέου κόσμου και της νέας ιστορικής εποχής. Ο πόλεμος είναι εγγύς μας. Προς το παρόν εκεί με βόμβες κι εδώ με ορυμαγδούς μέτρων, προπαγάνδας και όρκους δυτικών συστρατεύσεων. Ένα σύννεφο που ξεκινάει από την Αζοφική φτάνει στο Αιγαίο όσο να στρέψεις το βλέμμα.
Η βαρβαρότητα είναι ήδη παρούσα.
Η αναπτυγμένη Ευρώπη απαγορεύει τον Τσαϊκόφσκι σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού. Δεν είναι οι αγριότητες μιας πολεμικής αναμέτρησης που πάντα, και κακώς, συμβαίνουν. Είναι η εποχή μιας νέας αυθαιρεσίας, απαγορεύσεων κατά βούληση υπό την πίεση της δύναμης, είναι η δικτατορία των κυρίαρχων που επιβάλλει ζωές, συμπεριφορές και σκέψεις. Εισβολές στο συνειδητό και το υποσυνείδητό μας. Αυτός ο πόλεμος έχει ξεκινήσει καιρό. Τώρα βρίσκει την ευκαιρία να κυριαρχήσει σαρωτικά. Όπως κατά τη διάρκεια των μνημονίων η ελληνική άρχουσα τάξη βρήκε την ευκαιρία να σαρώσει με μιας δικαιώματα που η κοινωνία και το λαϊκό κίνημα είχαν κατορθώσει να κερδίσουν σε διάστημα πολλών δεκαετιών και σκληρών αγώνων, έτσι τώρα, το παγκόσμιο χωριό βλέπει να καταρρέουν εν μια νυκτί επαγγελίες, κατακτήσεις και ελευθερίες. Όπως ο Μπους άδραξε την ευκαιρία των δίδυμων πύργων για να καταλύσει δικαιώματα και να εδραιώσει το σύστημα των καθολικών παρακολουθήσεων πολιτών εντός των ΗΠΑ και των αυθαίρετων συλλήψεων εκτός.
Καλωσορίσαμε στη νέα κανονικότητα που μέσα σε λίγο χρόνο δεν είναι πια εκείνη που είχαμε μάθει. Η ελευθερία των ειδήσεων και της πληροφόρησης ανήκει σε όσους συμφωνούν. Ομοίως και η ελευθερία της ιδιοκτησίας και των συναλλαγών. Οι δαίμονες δεν έχουν δικαιώματα παρουσίας, ιδιοκτησίας, γνώμης. Οι δαίμονες είναι τώρα Ρώσοι. Αύριο θα είναι άλλοι, ίσως εμείς. Οι όποιοι εμείς, εκείνοι που θα ήθελαν, θα έλεγαν ή θα έπρατταν ενάντια στη νέα Νέα Τάξη.
Ο-μεγάλος-πόλεμος-–-Rene-Magritte-1964
Στο κείμενο του Κομμουνιστικού Σχεδίου «Ζητήματα στρατηγικής, για τις επαναστάσεις του 21ου αιώνα» υπογραμμιζόταν:
«Η σχέση-αντίθεση μεταξύ της παγκοσμιοποίησης και του έθνους-κράτους, δηλαδή της σχέσης ανάμεσα στην αντικειμενική τάση για παγκόσμια ολοκλήρωση της αγοράς και τον αιώνιο νόμο του καπιταλισμού, τον ανταγωνισμό, που ματαιώνει την πραγματοποίηση αυτής της τάσης, παίρνει νέες διαστάσεις. Οδηγεί τα σύγχρονα μονοπώλια να αγκιστρώνονται στο έθνος, να ενισχύεται η πολιτική του νέου εθνικού προστατευτισμού, ειδικά ανάμεσα στις ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία… Η αντίθεση αυτή προσδίδει νέες επικινδυνότερες διαστάσεις στην εξέλιξη των πολεμικών ανταγωνισμών και πολεμικών δαπανών.
Ο καπιταλισμός ως πολιτική των κανονιοφόρων επιστρέφει εκδικητικά και με ανώτερους κινδύνους παγκόσμιων πολέμων, σε πείσμα όσων πίστεψαν ότι έχει θαφτεί κάτω από την παγκοσμιοποίηση».
Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με, είπε ο Ιησούς, σύμφωνα με τον ευαγγελιστή, προβλέποντας την απιστία του Πέτρου. Εδώ πριν αλέκτορα φωνήσαι ο πόλεμος έσπευσε.
Η αξιολόγηση των γεγονότων, η ιεράρχηση των ευθυνών, η τοποθέτηση προς μια ή άλλη κατεύθυνση χρειάζεται μια συνολική ματιά που κοιτάζει προς τα συμφέροντα της οικουμένης, των λαών και της ιστορίας. Δηλαδή, αυτών των αλλαγών στον γεωπολιτικό χώρο που λέει το σχετικό απόσπασμα. Προφανώς, Αμερικάνοι και λοιποί δυτικοί εξασκούνται και πάλι στο ρόλο που ξέρουν καλά, του σερίφη της άγριας Δύσης, πιστολά, αναίσχυντου και ιδιοτελή. Όμως οι παρόντες και οι επίδοξοι άρχοντες του κόσμου, τα μέλη του λεγόμενου πολυπολικού κόσμου, αμφισβητούν την πλανητική κυριαρχία του σερίφη. Ζητούν θέση και ρόλο, παίρνοντας μερίδια, τα οποία ο άλλος θεωρεί πως του ανήκουν δικαιωματικά. Οπότε οι αναμετρήσεις μεταφέρονται στο επίπεδο των οικονομικών συναλλαγών, των ενεργειακών δρόμων, των «ζωτικών χώρων» και εν τέλει των πολέμων. Κυρίως δι’ αντιπροσώπων, αλλά και με εμπλοκή αυτών των ιδίων, όπου χρειαστεί.
Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούμε να κρίνουμε τη σημερινή σύγκρουση.
Εκεί υπάρχουμε κι εμείς. Πιθανόν ως τα βατράχια που θα ποδοπατήσουν οι ιπποπόταμοι στην αναμέτρησή τους μέσα στο βάλτο. Πιθανόν και ως κάποιες φωνές που θα επιδιώξουν να πουν δυο τρεις βασικές αλήθειες, μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό του ψεύδους. Και καθώς τα μεγάλα κινήματα τα έχουμε αφήσει πίσω μας, και τα αναμενόμενα εμπρός μας δεν τα έχουμε συναντήσει ακόμη, και δεν μπορούμε να προσδοκούμε πως θα παίξουμε ρόλο στις εξελίξεις, εμείς και οι παγκόσμιοι όπως εμείς, εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε τη νηφαλιότητά μας, την όποια ενότητα, και τη σύνταξη των δυνάμεων σε μια δυναμική αντίθεση προς τις πολεμικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις.
Ξέροντας καλά πως τα εργατικά κινήματα, έστω αυτά τα αδύναμα, αλλά πάντα εν δυνάμει, είναι ο πρώτιστος αντίπαλος και των μεν και των δε. Ο πολυπολικός κόσμος δεν είναι πιο φιλικός προς εμάς. Μπορεί κάποια στιγμή τα βουβάλια ή οι ιπποπόταμοι να προσφέρουν μια ικανοποίηση στο φιλοθέαμον αίσθημά μας, όταν ας πούμε ο παλιός μας εχθρός εντός του βάλτου αμφισβητείται από έναν νέο, επί τέλους, αλλά παρόμοιες τοποθετήσεις δεν ανακουφίζουν καθόλου τη θέση μας εντός. Ακόμα κι αν κάποιος από τους δυο έχει πιο πολύ δίκιο από τον άλλο, ή έτσι δείχνει.
Εντός της Αριστεράς εξελίσσεται μια ζωηρή, όπως γίνεται πάντα στην Αριστερά, συζήτηση γύρω από αν οι Ρώσοι έχουν ή όχι δίκιο να επέμβουν στρατιωτικά στην Ουκρανία. Ανακοινώσεις, διαδηλώσεις, ομιλίες, τουίτ, άρθρα. Κρίσιμο ζήτημα και ερώτημα. Το μεγάλο πρόβλημα αυτών των παράλληλων μονολόγων είναι πως σε κάθε νέα εκδοχή, είτε της αντιπαράθεσης είτε των γεγονότων, ο φορέας, πρόσωπο, ομάδα ή κόμμα, δεν αναζητά και δεν αναγνωρίζει παρά την επιβεβαίωση της θέσης του. Οπότε και ισχυροποιεί μέρα με τη μέρα ένα οπλοστάσιο σχεδόν ακλόνητων επιχειρημάτων. Κάνοντας πολύ δύσκολη, έως αδύνατη τη μετατόπιση του ή έστω τον μετριασμό της αντίθεσης και δημιουργώντας άλλου είδους πολεμικά μέτωπα επιχειρημάτων. Από την άλλη, αυτό είναι πολλαπλά θετικό αν θέλεις να το δεις και να το εκμεταλλευτείς. Το σύστημα των επιχειρημάτων και των σκέψεων διαμορφώνει ένα τεράστιο πλούτο, ακόμη κι αν είναι από την αντίθετη πλευρά από εκείνη που εσύ υποστηρίζεις, ώστε να δίνει βάθος και έκταση στα επιχειρήματα και τις σκέψεις, πλούτο ανεπανάληπτο και σοβαρό σε μια συζήτηση εντός της Αριστεράς, που ούτως ή άλλως δεν άρχισε τώρα, ούτε θα τελειώσει ακόμη κι αν λήξουν τα τωρινά συμβαίνοντα.
Είναι συνεισφορά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας νέας επαναστατικής Αριστεράς, της εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, των αντιθέσεων του, κοινωνικών, κρατικών, πολιτικών, και των πολέμων του.