Μια βολίδα κρότου λάμψης απευθείας στα μούτρα και από κοντινή απόσταση είναι δολοφονική επίθεση. Δεν θα ψάξει όμως η Νικολούλη για το δράστη, και τους λοιπούς αυτουργούς. Δεν εμπίπτει στην καταμερισμένη αρμοδιότητά της. Ούτε και των ειδήσεων, άλλωστε.
Ωστόσο μια ευθεία βολή είναι μια ευθεία βολή. Το γεγονός μειώνεται …λόγω της απουσίας του από τις επίσημες ροές των πληροφοριών αλλά δεν εξαλείφεται. Κι όσο κι αν παίρνει διαστάσεις ασήμαντου στις οθόνες της καθημερινής μας εξαγρίωσης δεν παύει να συνιστά εγκληματική πράξη και κυρίως συμβολικό σημείο μιας στρατηγικής έντασης την οποία καλλιεργεί ο κυβερνητικός μηχανισμός, το βαθύ κράτος και οι δυνάμεις του παρακράτους που δρουν και εντός της κυβέρνησης και εντός της αστυνομίας (αν δεν είναι ο βασικός κορμός της).
Η στρατηγική αυτή της έντασης είναι γνωστή από πολύ παλιά. Ήταν η βασική επιλογή κυριαρχίας τη δεκαετία του 60. Είχε περιοριστεί τα μεταπολιτευτικά χρόνια καθώς οι πολιτικές προτεραιότητες και συγκυρίες ήταν άλλες, αλλά επανέρχεται το τελευταίο διάστημα, καθώς οι ανασφάλειες των κυβερνώντων, πραγματικών και εκλεγμένων, μεγαλώνουν όσο μεγαλώνουν και οι απορίες των κυβερνωμένων.
Δεν είναι πως το σύστημα εξουσίας αμφισβητείται τόσο έντονα με πράξεις και κινητοποιήσεις των κάτω – προς το παρόν αυτή η κίνηση είναι εμφανής μεν αλλά αδύναμη και κυρίως χωρίς σοβαρή πολιτική υποστήριξη και αντίστοιχες στοχεύσεις. Είναι η γενικότερη αντίληψη παρακμής, ενός συστήματος που δεν έχει πειστικές νέες ιδέες και οι μόνες ιδεολογικές εφεδρείες είναι τα κανάλια και ο εθνικισμός – καθόλου αμελητέα αλλά όχι μακράς διάρκειας και ισχύος. Είναι αυτή η διαλυτική ατμόσφαιρα που γεννάει πρωθυπουργούς μιας χρήσης ή έστω πολλών αλλά ευτελών χρήσεων. Όπου στη θολή αυτή θάλασσα επιπλέουν οι φελλοί και τα λύματα που ανακατώνει ο βούρκος του βυθού.
Οπότε ανάλογα είναι και τα καθημερινά συμπτώματα της παθογένειας. Ποτέ άλλοτε στην ελληνική πολιτική ζωή (με εξαίρεση την εποχή της δικτατορίας, που δεν είναι ακριβώς πολιτική ζωή) δεν είχε επαναληφθεί τόσο εμφατικά η ρήση του εμφυλίου, προς Βαν Φλίτ: «στρατηγέ, ιδού στρατός σας». Ακόμη κι όταν ο Κώστας Σημίτης είπε εκείνο το αίσχιστο «ευχαριστώ» στους Αμερικάνους για την κρίση των Ιμίων, ακόμη κι όταν ο Πάγκαλος μαζί με το Σημίτη παρέδιδαν τον Οτσαλάν.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει φέρει νέες στρατεύσεις, υποτακτικές λογικές, πολιτικές εξαθλιώσεις.
Πρεσβευτά, ιδού η χώρα σας.
Όπως στην Ουκρανία και σε άλλες παρόμοιες χώρες της αμερικανικής ζώνης επιχειρήσεων (οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών), όπου πρωθυπουργεύει ο εκάστοτε Πάϊατ.
Όσοι παρατηρούν και όπως βεβαιώνει ο καθημερινή πρακτική, η παρόμοια παράδοση δεν μείωσε ποτέ τις εντάσεις στις εξωτερικές, ιδιαίτερα της ελληνοτουρκικές, σχέσεις, και δε μείωσε τις απειλές και τους κινδύνους και για τη χώρα και για το λαό. Πιστοποιείται και με τις έσχατες εξελίξεις. Εξαγωγή όπλων στην Ουκρανία, ταύτιση με τις αμερικάνικες επιταγές, αλλά το Αιγαίο και η Θράκη παραμένουν θερμά πεδία μιας αντιπαράθεσης που έχει πάρει τις πιο επικίνδυνες διατάσεις μετά το 1974.
Και αυξάνουν ρεύμα, είδη πρώτης ανάγκης, καθημερινή ζωή, οδηγώντας σε απόγνωση τους εργαζόμενους. Οι οποίοι σταδιακά, κατά τμήματα, κατά κλάδους, ανάλογα με τις δυνατότητες οργανώνονται, κινητοποιούνται και διεκδικούν. Προσθέτουν μια ακόμη αιωρούμενη απειλή.
Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών ήταν μια εκκωφαντική επισήμανση, πως υπόγεια ρεύματα διασταυρώνονται στην κοινωνία και δημιουργούν πιθανότητες να βγουν στην επιφάνεια.
Αυτή την όλη κατάσταση λοιπόν η κυβέρνηση κάνει την επιλογή να την αντιμετωπίσει με την στρατηγική της έντασης.
Ό,τι για εμάς φαίνεται φριχτό, το ενδεχόμενο ενός νεκρού διαδηλωτή που θα σηκώσει θύελλα, στην κυβέρνηση μπορεί να γίνεται αποδεκτό, ως μια ευκαιρία πολλαπλασιασμού της έντασης και συνεπώς ανάλογων μέτρων. Ο φίλος τους ο Ούρμπαν, δεν απέχει πολύ ούτε γεωγραφικά ούτε πολιτικά.
Η συμπεριφορά της μηδενικής ανοχής, γεμίζει δακρυγόνα το σύμπαν χωρίς αιτία, η επιδίωξη ουσιαστικής απαγόρευσης των διαδηλώσεων, κατ’ αναλογίαν της νομοθετικής (ουσιαστικά) απαγόρευσης της απεργίας, και η πλημμυρίδα των ειδικών δυνάμεων στο κέντρο των πόλεων – παιδιά φασιστοεκπαιδευμένα και αφιονισμένα που δεν τα συγκρατεί κανείς -, ο διοχοτευόμενος σε συστηματικές δόσεις φόβος, καμιά φορά και πανικός, από τα συστρατευμένα μέσα «ενημέρωσης», είναι η καθημερινότητα πλέον του κοινωνικού τοπίου.
Μια βολή κατευθείαν στο πρόσωπο διαδηλωτή, είναι ένα θεαματικό βήμα πιο πέρα. Είναι απόπειρα δολοφονίας. Και δεν είναι από σύμπτωση.
