Η αφίσα έγραφε:
«Για την ενωτική συσπείρωση της ανατρεπτικής Αριστεράς»
«Για τις Επαναστάσεις και τον Κομουνισμό του 21ου αιώνα»
Καθόλου εύκολο εγχείρημα. Το αντίθετο, δύσκολο και σύνθετο! Αλλά αναγκαίο και απαραίτητο, για πολλούς λόγους.
Γιατί είναι δύσκολο; Είναι δύσκολο γιατί υπάρχει μια πολυ-διάσπαση των Αριστερών δυνάμεων. Μια διαίρεση που κρατά χρόνια. Ένας εμφύλιος που έχει ιστορική αφετηρία ήδη από την Α΄ Διεθνή, στο μακρινό 1871…! Μια έριδα που πήρε σκληρά χαρακτηριστικά με τον σταλινισμό, καθώς οδηγήθηκε στην εξόντωση κάθε αντίθετης φωνής ή διαφοροποίησης.
Ο διχασμός αυτός ( 150 περίπου χρόνια τώρα ) φαντάζει σήμερα –κατά τη γνώμη μου – ακατανόητος για τους νέους και τις νέες μας… και καταστροφικός για τα συμφέροντα του λαού. Οι δογματισμοί των κομμουνιστικών κομμάτων, στην Ελλάδα – και αλλού – οδήγησαν σε αδιέξοδα και ήττες.
Δύσκολο εγχείρημα γιατί τα κόμματα αλλά και οι πολιτικές συλλογικότητες δεν εμπνέουν πια τους πολίτες. Η κατάρρευση του 1990 (και η διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ) ήταν καθοριστική… Η τελευταία απογοήτευση με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα λειτούργησε ως ταφόπλακα στην πίστη για τη δύναμη της οργανωμένης πάλης να αλλάξει τον ρου των εξελίξεων, τον ρου της Ιστορίας.
Δύσκολο εγχείρημα γιατί ο «αντίπαλος» το πολεμά με χίλιους δυο τρόπους.
Όμως η ανάγκη να προχωρήσουμε Μπροστά είναι μεγάλη. Γιατί;
Γιατί ζούμε μια βαρβαρότητα, καθημερινά. Γιατί η ζωή μας, η ζωή των λαϊκών στρωμάτων κατρακυλά στη φτώχεια και την ευτέλεια. Γιατί ζούμε έναν άπληστο και καταστροφικό καπιταλισμό που καταστρέφει τον φυσικό πλούτο της χώρας μας και το περιβάλλον, που οικειοποιείται δημόσια αγαθά μας – Υγεία, Παιδεία, Νερό, Ενέργεια, Συγκοινωνίες. Γιατί βασικοί θεσμοί του κράτους δεν λειτουργούν δημοκρατικά. Ούτε, έστω, συνταγματικά !
Γιατί, σε τελική ανάλυση «το να θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο είναι ζήτημα δικαιοσύνης».
Τι κάνουμε τώρα ;
Αν πιστεύουμε, πραγματικά στην ανάγκη συνεργασίας και θέλουμε να δούμε οι κομμουνιστές να γίνονται πρωταγωνιστές και η Αριστερά, τουλάχιστον, μια αξιόπιστη και φερέγγυα πολιτικά δύναμη, να κάνουμε βήματα που θα δείχνουν ότι αφήνουμε πίσω τα λάθη μας, τους δογματισμούς, προκαταλήψεις μας…
Συγκεκριμένα δυο σκέψεις / προτάσεις :
1η Οι μεγαλύτεροι ηλικιακά (από 60 και πάνω) μένουμε …πίσω. Είμαστε «βάρος» σε μια τέτοια προσπάθεια, ενωτική, ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης. Θέτουμε εμπόδια ιδεολογικά, προσωπικών βιωμάτων. Ξεπερασμένες εμπειρίες… Να βοηθήσουμε. Ναι. Συμβουλευτικά. Να μην μπολιάσουμε τους νέους πρωτοπόρους με διχόνοιες, ίντριγκες, προσωπικές «αλήθειες» στιγμών του παρελθόντος… *
Να σταματήσουμε να βλέπουμε τους νέους και τις νέες που το παλεύουν και να τους θεωρούμε ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε τις δικές μας αποτυχημένες προσδοκίες, μέσω αυτών. Να συνειδητοποιήσουμε πως οι καιροί άλλαξαν. Και χρειαζόμαστε νέα «όπλα» για το σήμερα.
2η Να δείχνουμε, έμπρακτα, ότι είμαστε ανοιχτοί στο διαφορετικό. Ότι έχουμε κλείσει τους δρόμους στον δογματισμό. Σύντροφος δεν είναι μόνο όποιος μας χειροκροτεί. Σύντροφος είναι και αυτός που παλεύει, που αντιμάχεται τον κοινό αντίπαλο. Και βοηθά τον «αδύναμο», τον προλετάριο. Που υπηρετεί κοινές αξίες. Με τον τρόπο του. Για παράδειγμα τους εργάτες της ΒΙΟΜΕ ή τον Ρουβίκωνα ή τις κινήσεις / οργανώσεις κατά των εξορύξεων και των αυθαίρετων ανεμογεννητριών δεν τους βλέπουμε αντίπαλους. Δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι μαζί τους. Νομίζω.
Τέλος να πω, πως χρειάζεται ενημέρωση. Συνεχής. Να γίνεται γνωστό τι αποφασίστηκε, ποιες εξελίξεις υπάρχουν …
Κλείνω, με τα λόγια του Κ. Μαρξ, που έρχονται να επιβεβαιώσουν τραγικά οι εξελίξεις:
«Η περιφρόνηση του δεσμού της αδελφοσύνης που θα έπρεπε να συνδέει και να παροτρύνει τους εργάτες των διαφόρων χωρών να στέκουν σταθερά ο ένας πλάι στον άλλο στην πάλη για την απελευθέρωσή τους, τιμωρείται με την κοινή ήττα των ασύνδετων μεταξύ τους προσπαθειών τους» . Το ίδιο συμβαίνει και με την έλλειψη «δεσμών αδελφοσύνης» ανάμεσά μας. **
*Ο σύντροφος που ήρθε στη Λάρισα για την εκδήλωση, ο Χρήστος Τουλιάτος, ήταν επαρκέστατος. Με γνώση και ήθος. Θέλω να πω με αυτό πως αξίζει να εμπιστευτούμε τους νέους και τις νέες μας. Μπορεί και να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς.
**Το απόσπασμα αντλήθηκε από το διαδίκτυο. Δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω αν είναι πράγματι λόγια, σκέψεις του μεγάλου στοχαστή – φιλόσοφου.
Ο Απόστολος Σιέρρας είναι συνταξιούχος φιλόλογος, μέλος της Π.Ε.Σ.ΕΚ Λάρισας
