51 χρόνια μετά τη μεγάλη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη και 50 χρόνια από την μεταπολίτευση, οι αστικές και συστημικές φωνές συνεχίζουν να λένε ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε ή πρέπει επιτέλους να κλείσει. Η ρωγμή του χρόνου που άνοιξε το ’73 όμως δείχνει να αντέχει παρά τις μεγάλες δυσκολίες που βιώνουμε στην εποχή μας.
Και πώς να κλείσει άλλωστε όταν οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί οξύνονται και μια γενικευμένη πολεμική ανάφλεξη μετατρέπεται από φόβος σε οριακό ενδεχόμενο. Η εξελισσόμενη εδώ και 13 μήνες γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης και οι διαρκείς βομβαρδισμοί αμάχων στον Λίβανο από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ με την αγαστή συνεργασία ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Δύσης, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι κάθε αμερικανική εμπλοκή στην περιοχή αποτελεί απειλή για την ειρήνη και την ασφάλεια.
Η νίκη του Τραμπ και της Ακροδεξιάς στις ΗΠΑ αποτελεί καταλύτη που πυροδοτεί ακόμα βαθύτερες αλλαγές, που αντανακλούν τα όρια του υποδείγματος εκμετάλλευσης του σύγχρονου καπιταλισμού ειδικά στις ΗΠΑ, αλλά και σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Μπροστά μας ανοίγεται μια σκοτεινή περίοδος για την ανθρωπότητα. Πέρα από την άγρια επιθετικότητα του κεφαλαίου σε όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά μέτωπα, μέσα στις ΗΠΑ (εργατικός μισθός και δικαιώματα, ρατσισμός, περιβάλλον, φεμινισμός, αντικομμουνισμός, ανορθολογισμός κ.α.), ήδη εκδηλώνονται οι προθέσεις και εμφανίζονται οι μακροπρόθεσμες επιδράσεις αυτή της καταλυτικής πολιτικής αλλαγής σε γεωπολιτικό επίπεδο.
Στεκόμαστε ειδικά στην άμεση στροφή του κέντρου βάρους της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, από την Ουκρανία και τον πόλεμο με τη Ρωσία, στο Παλαιστινιακό και στην προωθούμενη σύγκρουση με το Ιράν. Η στροφή αυτή έχει μακροπρόθεσμες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για την ΕΕ και την Ελλάδα. Θέτει πολλαπλά νέα και πρωτότυπα καθήκοντα για το εργατικό λαϊκό κίνημα και τη μαχόμενη Αριστερά. Το κύριο και επείγον είναι η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, η αποτροπή του φάσματος της πραγματικής και ολικής γενοκτονίας του, όπως και στον λιβανέζικο, συριακό και ιρανικό λαό. Η αποτροπή του πολέμου στη Μ. Ανατολή και ο αγώνας για την ήττα του σιωνιστικού Ισραήλ και των ΗΠΑ. Η καταδίκη κάθε κυβερνητικής, οικονομικής και πολιτιστικής στήριξης στο Ισραήλ, μαζί με την εναντίωση στο ΝΑΤΟ και τις βάσεις και την πάλη απεμπλοκής της χώρας μας από κάθε πολεμική συνέργεια και ενέργεια με προοπτική το κλείσιμο των βάσεων και την αποδέσμευση από το σύγχρονο τρομοκράτη, το ΝΑΤΟ.
Από αυτή τη σκοπιά, θέτουμε στο κέντρο του φετινού εορτασμού και στηρίζουμε πολύμορφες εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Προτείνουμε η πορεία στην Αθήνα να πάει στην αμερικανική και στην ισραηλινή πρεσβεία. Για αυτό επίσης, θεωρούμε ότι είναι αναγκαία μαζί και με άλλες δυνάμεις και κόσμο του αγώνα η δημιουργία μιας μαζικής, ενωτικής και μαχητικής κίνησης για την Παλαιστίνη που θα είναι προσανατολισμένη στη δράση και την ενότητα του αγώνα. Καλούμε κάθε μέλος μας και κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια, κάθε πολίτη να κάνει ότι παραπάνω μπορεί για την Παλαιστίνη. Το αντιιμπεριαλιστικό πνεύμα της φοιτητικής και λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχει και φέτος αυτή την πολύ ξεχωριστή διάσταση.
Η ρωγμή του Νοέμβρη παραμένει ανοιχτή όχι μόνο για λόγους που σχετίζονται της διεθνούς κατάστασης αλλά και λόγω των ιδιαίτερων πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών στη χώρα μας που συνδυάζουν την κυβερνητική επιθετικότητα, τη βαθιά λαϊκή δυσαρέσκεια και την έλλειψη μιας στιβαρής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που να την εκφράζει πολιτικά. Η δημοσκοπικά πλέον «αξιωματική» αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται λίγη και απολύτως συστημική, ο πλήρως υποταγμένος ΣΥΡΙΖΑ πολυδιασπάται και μετατρέπεται σε σκιά του παλιού εαυτού του, ενώ ποιά αντιπολίτευση μπορεί να ασκήσει το «business friendly» και τραμπικής κοπής κόμμα του Κασσελάκη; Η κυβέρνηση, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί, ευρύτερα ο αστικός συνασπισμός εξουσίας, και εντός του το βαθύ κράτος, κατανοούν ότι η πολιτική τους δεν μπορεί να πείσει, δεν δίνει μέλλον. Ότι η εξουθενωτική άνοδος της εκμετάλλευσης, η ακρίβεια και η φτώχεια, το οξύτατο πρόβλημα της στέγης και πολλές ακόμη πλευρές του κοινωνικού ζητήματος, αργά ή γρήγορα μπορεί να οδηγήσουν σε κοινωνική αναταραχή και πιθανώς κοινωνικές εκρήξεις. Το «Ψωμί» του Πολυτεχνείου ψάχνει νέους δρόμους για να εκφραστεί.
Για να προλάβουν αυτές τις κοινωνικές εκρήξεις, πέρα από την εντατική ιδεολογική και μιντιακή κατεργασία των συνειδήσεων, στρέφονται πιο μόνιμα από ποτέ προς την πολιτική, κοινωνική, την ιδεολογική, ακόμη και την πολιτιστική καταστολή. Η καταστολή σε όλη την κοινωνική κλίμακα αποκτά πρωτεύουσα θέση στην κυβερνητική πολιτική: μαθητές και μαθήτριες σέρνονται στα δικαστήρια με αφορμή κινητοποιήσεις, δασκάλες, καθηγητές και καθηγήτριες, φοιτήτριες και φοιτητές διώκονται σε πειθαρχικά συμβούλια και ποινικά. Και ταυτόχρονα, βγαίνει από το χρονοντούλαπο ο σκελετός της τρομοϋστερίας με την έκρηξη των Αμπελοκήπων, η οποία μεγαλοποιείται, εργαλειοποιείται και συνδέεται με ό,τι σχεδιάζει η Ασφάλεια, η αμερικανική πρεσβεία και η Μοσάντ. Κυρίως χρησιμοποιείται ως πρόσχημα νέων αντιδημοκρατικών μέτρων και αστυνομικών πρακτικών. Το αίτημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για «ελευθερία» αποκτά ένα νέο, πιο πλατύ και πιο κοινωνικό περιεχόμενο στην εποχή μας.
Σε αυτό το φόντο, οι εορτασμοί και ειδικά η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία αποτελούν όπως πάντα και ένα δείκτη και έκφραση των κοινωνικών διεργασιών από τα κάτω. Για αυτό λαμβάνουν προληπτικά μέτρα για τη μη μαζική συμμετοχή στις τριήμερες εκδηλώσεις των φοιτητικών συλλόγων στο ΕΜΠ και ιδιαίτερα στην πορεία. Για αυτό στοχοποιείται το φοιτητικό κίνημα, διώκονται οι πιο ανήσυχες και πρωτοπόρες τάσεις του, μεταξύ αυτών και μέλη μας. Μέσα στο γενικότερο κλίμα καταστολής, ο σοβαρός εμπρησμός της Πρυτανείας του ΕΜΠ, μια πράξη εχθρική και ξένη προς το φοιτητικό κίνημα, ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις των εμπρηστών, αντικειμενικά βοηθά και χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για μια εκστρατεία σπίλωσης και φόβου των αγωνιζόμενων φοιτητών και φοιτητριών, από την Πρυτανεία και την κυβέρνηση. Για πρώτη φορά, ανοιχτά η Πρυτανεία συνδέει όχι μόνο τον αναρχικό χώρο, αλλά και τον ευρύτερο ιστορικό χώρο των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων στα πανεπιστήμια με τον εμπρησμό. Η σύνδεση αυτή έχει να κάνει με την σαφή πλέον διάθεση επίθεσης και στην πιο μαχητική πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος, αλλά και στη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια.
Από αυτή τη σκοπιά, η συμμετοχή μας, όχι μόνον των φοιτητών/τριών, αλλά και των εργαζόμενων και των συντρόφων και συντροφισσών όλων των γενιών, στις εκδηλώσεις και ιδιαίτερα στην πορεία, αποτελεί στήριξη στο φοιτητικό κίνημα, απάντηση στο φόβο και την τρομοϋστερία, πράξη απαίτησης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας. Αναδεικνύοντας, παράλληλα, ότι η ένταση της καταστολής συνδέεται ιστορικά με την Χούντα και σήμερα, με την κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με την προώθηση των ιδιωτικών ΑΕΙ, των διδάκτρων, των διαγραφών φοιτητών/τριων και τον ολοένα και μεγαλύτερο αποκλεισμό των φτωχότερων στρωμάτων. Ενώ το δικό μας αίτημα για ελευθερία και δημοκρατία, συνδέεται με το κοινωνικό περιεχόμενό τους, με το σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για «Παιδεία» και με το σύγχρονο αίτημα για μια κοινωνική, δημοκρατική, ελεύθερη, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.
Σημαντική διάσταση του φετινού εορτασμού για εμάς είναι και η συμβολή στις προκλήσεις και τις αναγκαίες ανασυνθέσεις στη μαχόμενη Αριστερά. Στον φλεγόμενο νέο κόσμο που εμφανίζεται μπροστά μας, αναδεικνύεται η ανάγκη όχι μόνο να αναζητήσουμε αλλά και να ανοίξουμε νέους δρόμους για την άμεση κοινωνική και πολιτική μετωπική απάντηση, καθώς και για την επαναστατική στρατηγική προς την κομμουνιστική προοπτική που έχει ανάγκη η εποχή μας. Μια πολιτική που να ανοίγει νέους δρόμους για ένα ενιαίο αγωνιστικό κίνημα με την κοινή δράση όλης της μαχόμενης Αριστεράς, δρόμους ευρύτερης μετωπικής συνεργασίας προοπτικά και άμεσα για μία ενωτική συσπείρωση της ανατρεπτικής Αριστεράς, δρόμους ανασυνθέσεων για τη σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Δρόμους συγκέντρωσης δυνάμεων, δηλαδή, σε όλα τα επίπεδα.
Με τη νέα οργάνωσή μας για την κομμουνιστική προοπτική, τη Μετάβαση, αναζητούμε και προσπαθούμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα στο να βρούμε και να ανοίξουμε τη στενωπό ανάμεσα στον οπορτουνισμό και το σεχταρισμό, το μονοπάτι που συνδυάζει την αναγκαία πολιτική ενότητας με μια μαζική ανατρεπτική πολιτική. Όπως έδειξε η πολύ ενδιαφέρουσα και μαζική εκδήλωση για τη Γαλλία, που συνδιοργανώσαμε με άλλες πέντε συλλογικότητες και κύριο ομιλητή τον Ολιβιέ Μπεζανσενό του NPA-Anticapitalist, υπάρχουν δυνάμεις και ρεύματα που αναζητούν, με τις δικές τους αντιφάσεις και ανεπάρκειες, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στη Γαλλία και αλλού, σε μία παρόμοια κατεύθυνση. Με αυτές τις δυνάμεις θέλουμε να συναντηθούμε και να βαθύνουμε τη συνεργασία και συμπόρευσή μας.
Για αυτό, επιμένουμε ότι χρειάζεται μια ιδιαίτερη συσπείρωση, ένας πόλος της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς, που με σχεδιασμένα και τολμηρά βήματα, θα υπερβεί τα όρια της κυβερνώσας, της συντηρητικής, της αρχηγικής ή της σεχταριστικής Αριστεράς και ταυτόχρονα θα προωθήσει πολιτικές τακτικής συμφωνίας με τις θετικές πλευρές τους σε όφελος του μαζικού κινήματος. Για να μπορεί να ανοίξει προοπτικά ένα νέο ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας και ανατροπής, μέσα και από τον επιθετικό αγώνα για ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις που θα δίνει νόημα και δύναμη στον αναγκαίο αμυντικό αγώνα. Αυτή η κατεύθυνση της συσπείρωσης της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς μπορεί και πρέπει να εκφραστεί και μέσα στον εορτασμό του Πολυτεχνείου, στις εκδηλώσεις και στις πορείες σε όλες τις πόλεις της χώρας.
Επιμένουμε ότι οι αγώνες μπορούν να νικήσουν ακόμα και στον πιο δυσμενή συσχετισμό κάτω από την πίεση των μαζικών και ενωτικών διεργασιών. Σήμερα οι επιλογές τόσο του μοναχικού δρόμου, της άρνησης συνεργασιών και της απόλυτης αλήθειας όσο και της αναδίπλωσης και της αναμονής μπροστά στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και ενίσχυση δεν έχουν να προσφέρουν πολλά στην υπόθεση της λαϊκής αντεπίθεσης. Απέναντι στις ενορχηστρωμένες προσπάθειες λήθης, παραχάραξης της ιστορίας και ξηλώματος των κεκτημένων του Πολυτεχνείου και των δρόμων που άνοιξε, απαντάμε με στρατηγικό εξοπλισμό, ενότητα και αγώνα. Σε ρήξη με τις πολιτικές της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, ενάντια στην ΕΕ το ΕΥΡΩ και το ΝΑΤΟ σε κατεύθυνση εξόδου από αυτές ανοίγοντας παράλληλα δρόμους για βαθύτερες κατακτήσεις. Με ενιαίο αγωνιστικό κίνημα, του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας, με μια μετωπική συγκέντρωση δυνάμεων της Αριστεράς, με μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική για τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις της εποχής μας.
Ας μη λείψει, λοιπόν, καμία και κανείς και φέτος από τις εκδηλώσεις και την πορεία για το Πολυτεχνείο. Ας συμμετέχουμε, όχι μόνοι/ες, μαζί με άλλους και άλλες να δώσουμε για άλλη μία χρονιά μαζικό μήνυμα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, το φασισμό, την κυβέρνηση και τις αντιλαϊκές πολιτικές της. Τιμώντας τη μνήμη της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73. Αναζητώντας τα Πολυτεχνεία και τις εξεγέρσεις της γενιάς μας. Παλεύοντας σήμερα για ειρήνη, δημοκρατία, ανεξαρτησία, για εργατικές, λαϊκές, οικολογικές, φεμινιστικές κατακτήσεις παντού!
