Είναι λογικό ένας πατέρας να αναζητά με αγωνία συμμάχους στην πολιτική πλέον υπόθεση της σωτηρίας της ζωής του παιδιού του. Δεν είναι το θέμα ποιος θα κερδίσει πολιτικά από την υπόθεση Ρωμανού. Το κύριο αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν πρέπει να πεθάνει κανένας άνθρωπος από αδιαφορία, σχεδιασμό ή εκδικητική μανία του κράτους, της κυβέρνησης και των δικαστικών αρχών.
Είναι όμως πραγματικό πρόβλημα που οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έχουν αφήσει ανενεργή την ΚΕΔΔΕ – την Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας, είναι πραγματικό πρόβλημα που το ΚΚΕ «έκλεισε» προ πολλού τη Δημοκρατική Συσπείρωση. Και ναι, είναι πρόβλημα οι δυνάμεις της Αριστεράς να υποτιμούν το μέτωπο πάλης της δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών, ή να γίνονται ακόμα χειρότερα ουρά του αναρχισμού με συναισθηματικούς πολιτικούς όρους όταν κάποιος κρατούμενος προχωρά σε αυτή τη μορφή αγώνα για τα ατομικά του δικαιώματα που καταπατώνται.
Το μεγαλύτερο λάθος του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι αν βγάλουν ή δεν βγάλουν ανακοίνωση για τον ένα ή τον άλλο απεργό πείνας. Είναι ότι δεν συγκεντρώνουν δυνάμεις για να μην περάσει το νέο αυταρχικό πλαίσιο στις φυλακές, στους χώρους εργασίας, στα συνδικάτα, στις διαδηλώσεις. Υπάρχει ανάγκη για μια πρωτοβουλία μαχητικής αριστερής συμπόρευσης σε αυτό το μέτωπο πάλης, που είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ ό,τι νομίζουμε. Η αυταρχική πολιτική στροφή στους θεσμούς και στο κράτος απαιτεί απάντηση με στρατηγικούς πολιτικούς και μαζικούς κοινωνικούς όρους. Αλλιώς θα έχουμε όλο και περισσότερες κραυγές απελπισίας και κινήσεις απελπισίας.
Π.
