Η νεολαία και ο λαός της Αθήνας γέμισαν ασφυκτικά την πλατεία Συντάγματος. Μια βραδιά γεμάτη δονήσεις και συγκίνηση. Μεγάλος λαϊκός σεισμός, απάντηση στα μίντια και στην ίδια την Ε.Ε. Το ρήγμα του 2008-2012 είναι ενεργό. Όλα δείχνουν ότι αποκρούστηκε η εκστρατεία του φόβου. Από τη μια ο κόσμος του Σάκη Ρουβά και από την άλλη ο κόσμος της Ρωμιοσύνης.
Δύο κόσμοι αντίθετοι παρατάχθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο κέντρο της Αθήνας. Στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο ήταν η αστική τάξη και μικροαστικά στρώματα. Το ντύσιμο, το βάψιμο, τα ρούχα, οι κινήσεις έδειχναν τον γνωστό καθωσπρεπισμό και δεν έκρυβαν την οικονομική άνεση. Το υπερβολικό μακιγιάζ και τα κοσμήματα κάποιων γηραιών κυριών περιέγραφαν έναν πολύ παλιό κόσμο. Κυριαρχούσαν οι μεσαίες και οι μεγάλες ηλικίες. Αισθητά μικρή η συμμετοχή λαϊκών ανθρώπων. Μία κυρία με παντελόνι παραλλαγής μπροστά στο Ωδείο Αθηνών αγοράζει ελληνικές σημαίες από έναν μικροπωλητή. Πιο κάτω ένα καρότσι πουλά σημαίες της Ε.Ε. Ένα κορίτσι μιλά στο κινητό του βαδίζοντας προς το Καλλιμάρμαρο και λέει στον μπαμπά της για τους «άλλους στη δουλειά» που δεν καταλαβαίνουν. Στα πηγαδάκια πίσω από την εξέδρα ακουγόταν «Αυτοί εδώ μας έχουν διχάσει» εννοώντας την κυβέρνηση. Στη μουσική επικράτησαν επιλογές ντι τζέι και ελαφριά τραγούδια για το καλοκαίρι.
Στο Σύνταγμα ήταν η νεολαία και ο λαός της Αθήνας. Αυτό που λέμε λαός και μερικές φορές δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε. Ένα τεράστιο ποτάμι νεολαίας, με μια απλότητα στο ντύσιμο και μια θέρμη στις εκφράσεις, με διάθεση να αγκαλιάσει ο ένας τον άλλο. Και μαζί με τη νεολαία ο ωραίος, απλός, λαϊκός κόσμος. Με χαρά και οργή και συγκίνηση. Με τα τραγούδια του Θεοδωράκη, της ποίησης του Ρίτσου, τα πολιτικά τραγούδια της μεταπολίτευσης του Θάνου Μικρούτσικου, με ό,τι πιο μεγάλο έχει βγάλει ο λαϊκός πολιτισμός.
Ασφυκτικά γεμάτο το μετρό, ασφυκτικά γεμάτη η πλατεία Συντάγματος, η Αμαλίας, η Όθωνος, η Φιλελλήνων. Η συγκέντρωση του ΟΧΙ στο Σύνταγμα ήταν 8 φορές μεγαλύτερη από τη συγκέντρωση στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν πιο μαζική από τις κορυφαίες στιγμές των πλατειών του 2011. Αυτή η εικόνα των μεγάλων λαϊκών συγκεντρώσεων έρχεται από όλη την Ελλάδα. Και αν σκεφτούμε τα συνθήματα που ακούστηκαν και τις αντιδράσεις του κόσμου σε όσα λέγονταν στο μικρόφωνο, ήταν τα κανάλια και η ενορχηστρωμένη εκστρατεία του φόβου που έβγαλαν στο δρόμο αυτό το πλήθος.
Η μεγάλη συγκέντρωση του Συντάγματος σφράγισε τη νίκη του ΟΧΙ στο αυριανό δημοψήφισμα και τράβηξε με δύναμη την αυλαία της νέας κατάστασης στην οποία επίσημα μπαίνουμε από το βράδυ της Κυριακής με το αποτέλεσμα της κάλπης. Παρά την πρόθεση της κυβέρνησης να υπογράψει κάποιου είδους συμφωνία που θα εξασφαλίζει την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο λαϊκός παράγοντας δεν πρέπει να θεωρείται ότι παρέχει απλώς υποστήριξη στην κυβέρνηση. Υπάρχει σίγουρα αυτή η πλευρά, αλλά δεν είναι η κύρια. Στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα αυτή τη στιγμή ο λαός αναγνωρίζει τον πρώτο ηγέτη που είπε ΟΧΙ και αντιστάθηκε στις ακραίες επιταγές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Ακριβώς επειδή αντιστάθηκε στις τρομερές πιέσεις να υπογράψει και να αναβάλει ή να αλλάξει στάση για το δημοψήφισμα. Πιέσεις που όπως έχουμε γράψει στο ΚΟΜΜΟΝ ασκούνται και από κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης.
Ο Θάνος Μικρούτσικος καλύτερα από όλους τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες που πήραν μέρος στη συναυλία έπιασε το πολιτικό νόημα της στιγμής μιλώντας για την εκστρατεία του παλιού κόσμου απέναντι στο ΟΧΙ, ονομαστικά για τα κανάλια και τους πρώην πρωθυπουργούς που συντάχθηκαν με το ΝΑΙ.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είπε κάτι αστείο και εν μέρει άστοχο: «Πρώτη φορά συμμετέχω σε συναυλία πρωθυπουργού» καθώς αναμενόταν να βγει να μιλήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Όμως δεν ήταν η συγκέντρωση μια συναυλία για τον πρωθυπουργό. Ήταν μια συνέχεια του μεγάλου λαϊκού ξεσηκωμού του 2010-2012 με ανώτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Τώρα το ΟΧΙ του λαού είναι φοβερά πιο συνειδητό απ’ ό,τι ήταν τα σφυρίγματα, οι χειρονομίες και οι αποδοκιμασίες των αγανακτισμένων. Τώρα επικρατεί η θέληση για αντίσταση σε αυτό που θα λέγαμε συνασπισμό εξουσίας Ε.Ε. – ΜΜΕ – τραπεζών – αστικών κομμάτων και φορέων. Οι φασίστες και οι εθνικιστές που είχαν κάνει κάποια εμφάνιση στις πλατείες το 2011 είναι εξαφανισμένοι. Τώρα λάμπει η ριζοσπαστικοποιημένη νεολαία και ο δημοκρατικός λαός. Το Σύνταγμα του ΟΧΙ έχει ξεκάθαρα λαϊκό, δημοκρατικό, αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα.
Η μάχη μόλις ξεκίνησε. Όλα τα ενδεχόμενα είναι τώρα ανοιχτά υπό την προϋπόθεση να συγκροτηθεί σε ανώτερο επίπεδο το λαϊκό, δημοκρατικό όχι στην Ε.Ε. Γιατί τώρα αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια του λαού ο πραγματικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ρήξη δεν είναι η επιλογή της κυβέρνησης. Όμως ένα μαζικό ΟΧΙ την Κυριακή – με ένα προβάδισμα πέντε μονάδων και πάνω και με δεδομένο ότι στο ΝΑΙ οδηγούνται και εργατικά στρώματα που φοβούνται έναν ξαφνικό θάνατο της οικονομίας – θα είναι μια τεράστια ήττα για τη Γερμανία, που θα έχει δυσκολία να υλοποιήσει ένα νέο σχέδιο τρόμου. Ένα μαζικό ΟΧΙ ξεπερνά αντικειμενικά την κυβέρνηση και τους μέχρι σήμερα χειρισμούς της που δείχνουν διαρκή ταλάντευση ανάμεσα σε ΝΑΙ και ΟΧΙ.
Ο λαός μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις και να μην μείνει παρατηρητής κυβερνητικών χειρισμών. Μπορεί να βάλει επιθετικά μπροστά τα δικά του αιτήματα: Ήδη ακούστηκε δυνατά στο Σύνταγμα το σύνθημα ενάντια στους δημοσιογράφους και στα ιδιωτικά κανάλια. Αντίστοιχα αιτήματα που περιγράφουν κόκκινες γραμμές απέναντι σε ΕΕ-κεφάλαιο μπορούν από τη Δευτέρα να διατυπωθούν.
Η επικοινωνία με αυτό το μεγάλο λαϊκό ρεύμα του ΟΧΙ είναι το πρώτο καθήκον της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Ειδικά οι κομμουνιστές δεν επιτρέπεται να απέχουν από αυτό που γίνεται αναζητώντας τη δικαίωση του κόμματός τους για τα δεινά που φέρνει ο καπιταλισμός και η Ε.Ε. Όταν ο κόσμος της νεολαίας και της εργατικής τάξης δίνει τη μάχη απέναντι στο φόβο και στους εκβιασμούς, απέναντι στην πλήρη παράταξη του αντιπάλου, δεν είναι στάση η αποχή.
Φωτογραφία: Wikipedia/Creative Commons
