Μπορεί να ανατραπεί ο ασφαλιστικός νεοφιλελεύθερος μεσαίωνας;
Τέσσερις μόλις μήνες μετά τις εκλογές, η «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης Τσίπρα αποκαλύπτει ότι το «παράλληλο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας φερετζές της νεοφιλεύθερης μετάλλαξής του. Και μόνον η βασική «καινοτομία» του Κατρούγκαλου, η περίφημη «προσωπική διαφορά», που υποτίθεται πώς θα πρέπει να καλύπτει το κράτος από τη μείωση των συντάξεων που ο ίδιος επιβάλλει, αρκεί για να δείξει πόσο κοντά είναι η φιλοσοφία της «αριστερής» μας κυβέρνησης με τη φιλοσοφία της Θάτσερ, «δεν υπάρχει κοινωνία παρά ένα άθροισμα ατόμων». Για την κυβέρνηση, δεν υπάρχουν συλλογικές συντάξεις και συλλογικές συμβάσεις, υπάρχει ένα άθροισμα ατόμων: εργατών, εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, μπλοκακιών, αγροτών και μικρομεσαίων, που θα αγωνίζονται για να μην έχουν «προσωπική διαφορά» με την ίδια τους τη σύνταξη.
Οπωσδήποτε θα χρειαστεί όχι και μικρός κόπος από την επαναστατική και από όλη την ταξική Αριστερά και τις εργατικές πρωτοπορίες για να σκορπιστεί το προπέτασμα καπνού που έχει εξαπολύσει το κυβερνητικό επιτελείο, μαζί με τους βαρόνους της πληροφόρησης. Αρωγός σε αυτή την προσπάθεια, όμως, θα είναι ο κάθε εργαζόμενος κάτοικος αυτής της χώρας που με χαρτί και μολύβι υπολογίζει τι θα πάρει στο αβέβαιο τέλος του εργάσιμου βίου του. Εκεί, με σιγουριά βγαίνει ότι όλοι θα δουλεύουν περισσότερο, θα παίρνουν λιγότερα και θα δουλεύουν και μετά τη σύνταξη.
Αλλού είναι το κύριο για την Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα. Μπορεί να ανατραπεί ο ασφαλιστικός νεοφιλελεύθερος μεσαίωνας; Μπορεί η αστική μνημονιακή επίθεση να δεχτεί ένα πρώτο, ισχυρό πλήγμα στη μάχη του ασφαλιστικού; Και πώς;
Τα πράγματα δεν είναι, βεβαίως, καθόλου εύκολα. Όσοι ονειρεύονται μια επανάληψη της εργατικής εξέγερσης κατά του νόμου Γιαννίτση, το 2001, ή μια εύκολη νέα αρχή του εξεγερτικού κύκλου του 2010-12, είναι βαθιά γελασμένοι. Η κρίση, το πέρασμα των μνημονιακών νόμων και οι οδυνηρές επιπτώσεις τους, η επιβολή του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος κατά του «Όχι», το πέρασμα της ΓΣΕΕ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτά στο μνημονιακό στρατόπεδο, η εκλογική ήττα της αντιμνημονιακής Αριστεράς, ο νέος αρνητικότερος κοινοβουλευτικός συσχετισμός, καθώς και η νέα παγκόσμια επιθετικότητα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, έχουν προσθέσει νέες, ανώτερες δυσκολίες στο ταξικό εργατικό κίνημα. Απέναντί του έχει ένα εσωτερικό κουιντέτο (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) και ένα εξωτερικό κουαρτέτο (ΕΕ, ΕΚΤ, ΕΜΣ, ΔΝΤ) που συντονίζονται μέσα από τις διαφορές τους.
Δεν είναι, όμως, η ώρα για να γλείφει τις πληγές της η μαχόμενη Αριστερά και το ταξικό μαζικό κίνημα. Είναι ώρα μάχης. Και δεν αρκούν οι επαναστατικές κραυγές για να αντιμετωπιστεί το καμφθέν ηθικό. Απαιτείται σοβαρό και ενωτικό σχέδιο μάχης. Δεν θα λύσει τίποτε ένας ανταγωνισμός πλειοδοσίας ή μειοδοσίας στα αιτήματα. Η εργατική τάξη και ο λαός χρειάζονται μια απλή και καθαρή αντιπρόταση για ένα νέο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης αντίστοιχο με την εποχή μας και την τεράστια παραγωγικότητα της εργασίας, αντίστοιχο με τις νέες ανάγκες και δικαιώματα που προκύπτουν από αυτήν.
Ο αντιδραστικός αστικός μνημονιακός συντονισμός μπορεί να ηττηθεί και να ανατραπεί ή έστω να πληγεί. Για αυτό απαιτείται ένας αντιμνημονιακός ταξικός εργατικός και λαϊκός συντονισμός πάλης ενάντια στην αντιδραστική νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Απαιτείται να ξεπεραστούν αποφασιστικά η ανοχή και οι αυταπάτες για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, για τα όρια της μνημονιακής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, του νεοκυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και της ΑΔΕΔΥ, καθώς και για τα όρια του «αυθόρμητου» κινήματος. Απαιτείται, πάνω από όλα, γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τα «ευρωπαϊκά δεσμά»: τα ασφαλιστικά κοινωνικά δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας πάνω και ενάντια σε ευρώ και ΕΕ.
Είναι σήμερα όσο ποτέ επείγουσα η άμεση συγκέντρωση δυνάμεων για τη δημιουργία ενός εργατικού μετώπου αντίστασης.
Οπωσδήποτε τον τελικό λόγο θα τον έχουν τα ρεύματα των πρωτοποριών του εργατικού κινήματος. Αλλά τον καθοριστικά αποφασιστικό ρόλο θα τον παίξουν τα αριστερά κόμματα, τα πολιτικά ρεύματα και δυνάμεις. Οι ευθύνες τους είναι, χωρίς υπερβολή, ιστορικές.
Ελπιδοφόρες διεργασίες συντονισμού λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή και στις τρεις κύριες δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς που δρουν στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ και το ΚΚΕ. Αλλά είναι περισσότερο από εμφανείς οι ταλαντεύσεις τους, οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό και των τριών. Η ΛΑΕ εξαγγέλλει αντικυβερνητικό αγώνα αλλά δεν έχει ακόμη διαχωρίσει τη θέση της απέναντι στο μνημονιακό κυβερνητικό συνδικαλισμό των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που δρουν μέσα στο ΜΕΤΑ. Το ΚΚΕ οργανώνει μεγάλη καμπάνια, αλλά ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει εάν θα προσανατολίσει το ΠΑΜΕ σε μια δημιουργική συνάντηση νίκης με τα άλλα εργατικά ρεύματα ή αν θα το υποτάξει εκ νέου σε έναν κομματικό συνδικαλισμό περιχαράκωσης και ήττας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξαγγέλλει ελπιδοφόρες πολιτικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα για το ασφαλιστικό, αλλά ταλαντεύεται ακόμη εάν θα τις υλοποιήσει ή εάν θα καλέσει σε συντονισμούς των δυνάμεών της και μόνο.
Καμία αριστερή δύναμη δεν θα κερδίσει από τον κατακερματισμό. Κερδισμένη θα είναι η κυβέρνηση και το κουαρτέτο, το κεφάλαιο. Όλες μαζί οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς μπορούν να δημιουργήσουν ένα μεγάλο ταξικό εργατικό ανατρεπτικό ρεύμα που θα συμπαρασύρει σε συμμαχία τα πληττόμενα μικρομεσαία στρώματα και θα πλήξει βαθιά τον αντίπαλο. Έτσι και μόνον έτσι θα αλλάξει ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός προς τα αριστερά και όχι προς τη δεξιά που ανασυγκροτείται με νέο, πιο επιθετικό κανιβαλικό πρόσωπο. Έτσι θα κερδίσουν όλες οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς.
Όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους εργάτες, τους εργαζόμενους, τους νέους και τις γυναίκες αυτής της χώρας.
Σε αυτό τον αγώνα θα πρωτοστατήσουν τα μετωπικά κομμουνιστικά ρεύματα που μιλούν στο όνομα του αντικαπιταλισμού, του αντιιμπεριαλισμού και της νέας κοινωνικής επανάστασης.
Edgar Degas (1873). A Cotton Office in New Orleans. Oil on canvas.
