Για κάποιους, οι μέρες που ζούμε είναι τραγικές:
Γιατί μετά κάποιους μήνες υποσχέσεων χωρίς έρμα (Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και προηγούμενα) και λίγες εβδομάδες ασκήσεων αξιοπρέπειας, τώρα έχουμε επαναβεβαιώσει την υποχρέωση να πληρώσουμε το χρέος, το δικαίωμα επιτήρησης και βέτο των «θεσμών», έχουμε αποδεχθεί ότι δεν μπορεί να εφαρμοσθεί καμία φιλολαϊκή προεκλογική εξαγγελία ούτε καν η επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.οοο και του βασικού μισθού στα 751 ευρώ.
Καταλήξαμε να δίνουμε «μάχη» για να μας επιτρέψουν την εξαίρεση 1-2 αεροδρομίων από την παράδοση, κατά κυριότητα, στο γερμανικό κράτος, για να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης ή για μια αναβολή στην μείωση των συντάξεων. Δεδομένη θεωρείται η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ. Το ίδιο και οι εκποιήσεις λιμανιών και σιδηροδρόμων. Θα δώσουμε, όμως, «μάχη» για να διατηρήσουμε κάποιο ποσοστό…
Φυσικά, συνυπογράψαμε στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο την παράταση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και την εντατικοποίηση των διαπραγματεύσεων για την ΤΤΙΡ. Αυτά προοιωνίζονται περαιτέρω συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και της υπόστασής μας ως κοινωνικής/κρατικής οντότητας.
Δυστυχώς, υπάρχουν και τα απτά δείγματα γραφής: Για την πληρωμή μιας από τις πολλές υποδόσεις του χρέους στο ΔΝΤ αποσπάσαμε 800 εκατομμύρια από τα πενιχρά διαθέσιμα του ασφαλιστικού συστήματος, το μισό προϋπολογισμό των νοσοκομείων για τον Μάρτιο, τα διαθέσιμα των ΑΕΙ, τα διαθέσιμα για τις αγροτικές αποζημιώσεις κοκ.
Για κάποιους άλλους αυτό που ζούμε είναι απλώς μια «δεξιά παρένθεση» στην αριστερή πορεία μας, που ξεκινάει τον Ιούλιο. Είναι ο αναγκαίος χρόνος για να οργανωθούμε, γιατί τι να κάνει και η κυβέρνηση, σε τόσο λίγο χρόνο, μέσα σ’ αυτό το δυσμενές διεθνές πλαίσιο. Μετά θα κερδίσει τις εκλογές το Podemos και τότε όλα θα είναι αλλιώς. Η αφήγηση, συνήθως, σταματάει εδώ.
Αποφεύγουμε να σκεφτούμε αν μετά την «παρένθεση» θα αυξηθούν οι δυνατότητες υλοποίησης φιλολαϊκών μέτρων ή πώς θα μας βοηθήσει η νίκη του Podemos, αν υπάρξει. Θα ανατρέψει τις πλειοψηφίες στην Ε.Ε. ή στο Eurogroup; Πάντως, το Podemos από τώρα μιλάει για αναζήτηση λύσεων εντός της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Για κάποιους άλλους, όλα τα παραπάνω δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Τι περιμέναμε, άλλωστε; Σημασία έχει ότι πήραμε μια ανάσα.
Αφήσαμε πίσω το ακροδεξιό-φασίζον καθεστώς Σαμαρά-Βενιζέλου. Σταμάτησε η αστυνομοκρατία στο κέντρο της Αθήνας. Ελευθερώσαμε και ένα ποσοστό μεταναστών-κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Προπαντός, αντιμετωπίσαμε τα αφεντικά μας όρθιοι και μάλιστα χωρίς γραβάτα και με τα πουκάμισα έξω – άσχετα με το αποτέλεσμα. Γιατί η καλή ψυχολογία είναι σημαντικότερη απ’ όλα. Είναι αυτοί που δεν θέλουν να ξέρουν…
Το πόσο εύκολα μπορεί να μεταστραφεί αυτό το κομμάτι του κοινωνικού σώματος, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη τεκμηρίωση. Ένα -όχι αμελητέο- κομμάτι των μορφωμένων μεσαίων στρωμάτων είναι ολόχαρο! Είτε γιατί αποκτάει για πρώτη φορά προσβαση στις υψηλές (και καλοπληρωμένες) πολιτικές ή διοικητικές θέσεις, είτε γιατί συνειδητοποίησε πόσο εύκολο ήταν να διατηρηθεί στη θέση που βρισκόταν και με το προηγούμενο καθεστώς.
Είναι αυτοί που μέσα στη χαρά τους δεν θα παραλείψουν να εκφράσουν τη συγκρατημένη έκπληξή τους για το χάος που βρήκαν, για το χαμηλό επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων, το θαυμασμό τους για την ευφυΐα και τις ικανότητες αυτού που τους διόρισε και το -επίσης συγκρατημένο-παράπονο για τις πολλές ώρες που «εργάζονται». Είναι οι πάντα «χρήσιμοι· κα. πάντα αντίθετοι σε «υπερβολές».
Κάποιοι άλλοι δείχνουν πλέον έμπλεοι αυτοπεποίθησης. Αποπνέουν την αίσθηση ότι τα κατάφεραν και πάλι. Το τρένο δεν βγήκε από τις ρόγες.
Αρκεί να διαβάσεις τα άρθρα των υπαλλήλων τους στις εφημερίδες τους ή να ακούσεις τα σχόλια άλλων υπαλλήλων τους στα κανάλια «τους». Η ελίτ της χώρας μετά από κάποιες λίγες εβδομάδες μικρών αμφιβολιών έχει πλέον ξεκάθαρο ότι τίποτα δεν θα αλλάξει γι’ αυτούς. Η κυριαρχία των διεθνών προστατών τους πάνω στη χώρα διασφαλίστηκε, οι προσβάσεις στην κυβέρνηση είναι ανοιχτές και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που εγγυάται τη συνέχιση του πλιάτσικου εγγυημένο. Τέλεια!
Όλες αυτές οι τάσεις κινούνται μέσα σε μια θάλασσα ανθρώπων που παρακολουθούν αποσπασματικά τις εξελίξεις, δεν έχουν οργανωμένη άποψη και δεν συσχετίζουν τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους. Τα προβλήματα στα νοσοκομεία π.χ., κατανοούνται σαν αδιαφορία του γιατρού ή τεμπελιά της νοσοκόμας, χωρίς να συσχετίζονται με την υποχρηματοδότηση ή και το κλείσιμο των μονάδων Υγείας και πιο πέρα με τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας.
Η σύγχυση μάλλον θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, αφού το μόνο πεδίο που αφήνεται από τους «εταίρους» στη νέα κυβέρνηση είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής που επιβάλλουν και -πέρα από μεμονωμένες εύστοχες κριτικές- δεν φαίνεται να διαμορφώνεται ένας πόλος που θα έθετε στην ημερήσια διάταξη την εναλλακτική λύση, απλά και καθαρά.
Αν έτσι συνεχίσουν τα πράγματα, η συνειδητοποίηση αυτού που συμβαίνει σήμερα, αργά ή γρήγορα, θα έρθει και θα εξαφανίσει ολόκληρη την Αριστερά, όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έγινε στην Ιταλία…
(*) ΠΗΓΗ
