Κάπου ανάμεσα στον καταιγισμό ειδήσεων για τον τρόμο που χτύπησε το Μάντσεστερ και το Λονδίνο, το δέμα στον Παπαδήμο, το πένθος για τον επίτιμο και τις επινοημένες ειδήσεις τύπου Φιλιππάκη, η μικρή περιπέτεια ενός ανθρώπου -στην περίπτωσή μας, πολύ δικού μας ανθρώπου- είναι μάλλον η πιο εύφορη για σκέψη, κινητοποίηση και προβληματισμό.
Προ ολίγων ημερών, κατατέθηκε αγωγή εναντίον του φίλου Δημήτρη Δημητούλη (κείμενά του έχουν φιλοξενηθεί συχνά στο kommon) από μια ενήλικη -για την ακρίβεια μεσήλικη- μαθήτριά του στο 1ο Εσπερινό ΕΠΑΛ Περιστερίου, όπου ο Δημητούλης διδάσκει. Κατά την ώρα της παράδοσης, η μαθήτρια, η οποία προφανώς εμφορείται από απόψεις φασιστικές, διέκοψε το μάθημα επιδιδόμενη σε παραληρηματική υμνολογία της Χούντας (χρησιμοποιώντας φυσικά όλα τα επιχειρήματα των μικρόνοων και μικροαστικών αντανακλαστικών περί οδοποιίας, ανοιχτών παραθύρων και ασφάλειας) και ταυτόχρονα σε υποτίμηση κάθε επιστημονικά τεκμηριωμένου λόγου.
Στην προσπάθεια δε του Δημητούλη να της αφαιρέσει το λόγο, θεωρώντας -απολύτως λογικά και σύννομα με το ρόλο που του έχει αναθέσει η πολιτεία- πως τέτοιες απόψεις δεν έχουν θέση στην αίθουσα ενός δημοκρατικού σχολείου, η μεσήλιξ δεν σταμάτησε την “αγόρευσή” της, παρά συνέχισε πιο εμφατικά. Ο καθηγητής την απέβαλε από το μάθημά του προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει την παράδοση. Η κατάληξη: Την Τρίτη 06/06, στο Ειρηνοδικείο Περιστερίου, εκδικάζεται αγωγή σε βάρος του εκπαιδευτικού!
Πέρα από το γεγονός καθεαυτό, την αυτονόητη αλληλεγγύη όλων όσων ακόμη υπερασπίζονται το σχολείο ως χώρο που διαμορφώνει πολίτες με δημοκρατικό τρόπο, η περίπτωση -που δεν είναι μοναδική- αποτελεί αφορμή για βαθύτερο προβληματισμό.
Οι φασιστικές, απάνθρωπες και μισαλλόδοξες απόψεις διατυπώνονται πλέον, ανεξαρτήτως πλαισίου, ανερυθρίαστα, είτε πρόκειται για την αίθουσα του Κοινοβουλίου, τους χώρους δουλειάς ακόμα και τις σχολικές αίθουσες. Σε μια εποχή, όπου κάθε άποψη θεωρείται ισότιμη και ισοβαρής, σε αυτή τη μεταμοντέρνα ισοπέδωση της κοινής λογικής, η εμπιστοσύνη στον επιστημονικά τεκμηριωμένο λόγο, στην άποψη που διατυπώνεται στη βάση αρχών της λογικής και της επιστήμης, δεν είναι πλέον αυτονόητη. Όχι, ο επιστημονικός λόγος δεν είναι λόγος-φορέας αυθεντίας, άρα και εξουσίας.
Είναι λόγος τεκμηριωμένος. Προέρχεται από τη μακρά περιπέτεια της ανθρωπότητας, τίθεται σε κριτική, αναθεωρείται, καταργείται και εμπλουτίζεται. Είναι η απάντηση του ανθρώπινου ιδρώτα στον σκοταδισμό και την άγνοια. Αντίπαλός του μπορεί να είναι μόνον ο εαυτός του. Στην επιστήμη απαντάς με επιστήμη. Αυτός είναι ο γνωσιολογικός και μεθοδολογικός προορισμός του σχολείου.
Επιπλέον, το σχολείο, έστω και στο αστικό κράτος έστω και σε συνθήκες κρίσης και εξαθλίωσης, πρέπει να έχει ως κεντρικό προσανατολισμό του τη διαμόρφωση της δημοκρατικής συνείδησης. Το σχολείο προορίζεται να παραδίδει στην κοινωνία πολίτες. Επομένως, η πολιτική είναι πανταχού παρούσα στη σχολική ζωή, από την διδαχθείσα ύλη μέχρι την δυναμική διαδικασία της τάξης. Ο καθηγητής-καταχραστής της «εξουσίας» του όπως και ο «στενός» διεκπεραιωτής της ύλης είναι πρόσωπα-ιδιότητες αναντίστοιχα με τον προορισμό αυτόν.
Αντίστοιχα, ο καθηγητής που επιτρέπει να εκφράζονται στην τάξη φασιστικές απόψεις είναι ασυνεπής στο ρόλο του, διότι οι απόψεις αυτές εχθρεύονται την πολιτική, σκοπεύουν στην κατάργησή της. Υπεράσπιση της ελευθερίας λόγου είναι η φίμωση του φασίστα γιατί αυτός πρώτος εχθρεύεται την ελευθερία λόγου. Κοντολογίς, το σχολείο -όπως όλες οι πολιτικές σφαίρες- έχει κανόνες, κανόνες που θέτει η μακρά περιπέτεια, οι αγώνες της ανθρωπότητας. Αυτούς τους κανόνες υπερασπίστηκε, στο περιστατικό, ο Δημητούλης και υπερασπίζεται με όλη την παρουσία του ως λειτουργός της εκπαίδευσης, ως μαχόμενος αγωνιστής, ως πολιτικό ον.
Γι’ αυτό, η στήριξή μας την ερχόμενη Τρίτη πρέπει να είναι δεδομένη.
