Βραυρώνα. Κάπου τον Ιούλιο. Στο μόνιμο ησυχαστήριο των θερινών διακοπών. Από το πάνω μπαλκόνι ακούγονται οι πρώτες νότες από την Tosca του Puccini. Στην εκτέλεση του Erich Leinsdorf με τον Jussi Bjoerling και την Zinka Milanov.
Αυτή την Tosca που «πρέπει να την έχεις τουλάχιστον τρεις φορές για να είσαι σίγουρος». Μετά φιλικό Ολυμπιακός-Νόρτζελαντ. «Πρέπει να παίζει με τρία χαφ, να απελευθερωθεί ο Φορτούνης». Το κινητό της Λίας. Δεν είχε δικό του.
Κάποιος φοιτητής για βοήθεια, κάποιος σύντροφος για κουβέντα, ο Αντώνης για την «ομάδα» (που είναι η Λίβερπουλ). Μια μόνιμη κατάφαση στη ζωή, μια μόνιμη προσφορά και η εκείνη η γενναιοδωρία. Η πίστη στην ανθρώπινη χειραφέτηση.
Η πίστη στον ανθρώπινο πολιτισμό: στην Τέχνη, στην Επιστήμη, στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και σε όλους μαζί. Έζησε σχεδόν 75 χρόνια, παρά λίγο 50 με τη Λία. Τον παντοτινό έρωτα της ζωής του, το «κοριτσάκι του». Και πάντα την έκανε να μοιάζει και να φαίνεται κοριτσάκι.
Έζησε με και, κυρίως, για τους φίλους του. Όλων των ηλικιών. Από τα παιδάκια της παραλίας που τον περίμεναν πώς και πώς μέχρι τους συνοδοιπόρους του στην υπόθεση της κομμουνισμού, τους μύστες της μουσικής, τους παλιούς μαθητές και φοιτητές για τους οποίους είχε γίνει ταυτόχρονα φίλος και πατέρας. Είχε πολλά παιδιά σαν παιδιά του.
Προσπαθούσε να βοηθήσει τους νέους ανθρώπους άδολα και με τεράστια εμπιστοσύνη ακόμη και στα λάθη τους. Ιδίως στα λάθη τους. Δυσκολεύομαι να γράψω τη λέξη πατέρας. Πατέρας. Ο Μπαμπάς μου. Ο καλύτερος μου φίλος.
