Η νεολαία πρέπει να είναι και θα είναι ο καταλύτης των επόμενων σκληρών ταξικών αγώνων.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 συμπυκνώνει πολύπλοκα και αντιφατικά κοινωνικά ρεύματα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. Είναι κοινός τόπος πως το βροντερό ΟΧΙ δεν αποτελεί δημιούργημα ενός καθαρού ή συγκροτημένου πολιτικού σχεδίου, μιας πολιτικής γραμμής με αρχή, μέση και τέλος, αλλά αποτέλεσμα της τεράστιας κοινωνικής βαρβαρότητας που βιώνουν η εργατική τάξη, η νεολαία και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Τα ίδια τα αποτελέσματα, τόσο των περιοχών όσο και των κοινωνικών κατηγοριών, και η κοινωνική πόλωση που υπήρξε αναδεικνύουν ότι το ΟΧΙ είχε βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά.
Από τα στατιστικά στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί σχετικά με το αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (το 75% στη νεολαία και το 85% στους φοιτητές) σε συνδυασμό με το πάθος και τη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις, φαίνεται ότι η νεολαία ψήφισε μαζικά, στρατεύτηκε και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε το μεγάλο ΟΧΙ του λαού.
Η στάση αυτή της νεολαίας έχει και κοινωνικά και πολιτικά αίτια. Πάντα οι ανακατατάξεις στην παγκόσμια εργατική τάξη απαιτούν την πλατιά εμπέδωση πρωταρχικά, σε πραγματικό και ιδεολογικό επίπεδο από την κάθε φορά μεταλλαγμένη νέα εργατική βάρδια. Είναι στοίχημα διαχρονικά για τη συνασπισμένη αστική τάξη και τα πολυεθνικά/πολυκλαδικά μονοπώλια να ρίχνουν πάνοπλα το βάρος στα ηλικιακά μικρότερα κομμάτια της εργατικής τάξης, με κατεύθυνση την εδραίωση νέων παραγωγικών μοντέλων και φυσικά την εγκαθίδρυση και εμπέδωση νέων όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης πολιτισμικά, διαμορφώνοντας το ανάλογο εποικοδόμημα που θα περιβάλλει συνολικά την κοινωνική ζωή. Για το λόγο αυτό η νεολαία, ιδιαίτερα τα παιδιά της εργατικής τάξης, είναι το στρώμα που χτυπήθηκε σφόδρα, από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με στόχο να διαμορφωθεί η λεγόμενη «γενιά του περιθωρίου». Η γενιά της υπερεκμετάλλευσης και χωρίς δόση υπερβολής, της σύγχρονης σκλαβιάς.
Όλη αυτή η νέα κοινωνική διάταξη, δημιουργεί μια ιδιόμορφη ψυχική κατάσταση με περισσότερο κόπο και μόχθο από τα πολύ νεαρά χρόνια, λιγότερες προοπτικές απασχόλησης, ένταση της εργασιακής περιπλάνησης, άρα και ανασφάλεια, ρηχότερες ανθρώπινες σχέσεις και μια κατάσταση διαρκούς υπερέντασης. Ο νέος φορτίζεται από τις τεράστιες απαιτήσεις του ανταγωνισμού ήδη από τα εφηβικά του χρόνια ενώ ταυτόχρονα «παραμένει παιδί» για μεγαλύτερο διάστημα, καθώς αναγκάζεται να στηρίζεται στην οικογένεια που τον μεγάλωσε για να καταφέρει να επιβιώσει.
Αποτελεί λοιπόν η σημερινή γενιά την πρώτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, ενώ την ίδια ώρα είναι η γενιά που εκπαιδεύεται για να χειρίζεται τα πιο εξελιγμένα παραγωγικά μέσα που έχει γνωρίσει η μέχρι τώρα ανθρώπινη ιστορία. Αποτελεί το πιο μορφωμένο και τεχνικά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό που υπήρξε ποτέ, εντάσσεται σε μια παραγωγική διαδικασία περισσότερο από κάθε άλλη φορά διεθνοποιημένη και κοινωνικοποιημένη, ζει σε συνθήκες ενός γιγαντιαίου άλματος στην παραγωγή κοινωνικού πλούτου. Είναι η νέα γενιά η οποία διαμορφώθηκε ευθύς εξ αρχής πάνω και μέσα στις τεράστιες αντιφάσεις που ενυπάρχουν στο πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής και κρίσης.
Ένας νέος ή μια νέα γυναίκα, την ίδια στιγμή που μαθαίνει και αναζητά την οποιαδήποτε πληροφορία για τις μεγαλύτερες τεχνολογικές εξελίξεις παγκόσμια, ή την οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου μέσω του διαδικτύου, αναγκάζεται να αποτελέσει το «ωφελούμενο» κομμάτι αυτής της εξελικτικής διαδικασίας, να έχει τεράστια παραγωγική συνεισφορά, αλλά να λαμβάνει λιγότερα από ποτέ. Μια νεολαία εν ολίγοις, όπου η κοινωνική και συλλογική της εμπειρία δημιουργεί τρομερά γνωσιακά κεφάλαια ικανά να δημιουργήσουν πρωτοπόρα χαρακτηριστικά εξηγώντας τον φυσικό κόσμο και την ανθρώπινη δραστηριότητα πιο αποτελεσματικά από ποτέ, γεμίζοντας τον ανθρώπινο νου με ερωτήματα αλλά και εργαλεία τα οποία τείνουν να οδηγούν σε απαντήσεις, που όμοιά τους δεν είχε ζήσει ποτέ η παγκόσμια εργατική τάξη. Αυτή η κοινωνική και οικονομική κατάσταση την οδήγησε σε μια «πρόβλεψη» για το παρόν και φυσικά το μέλλον της ζωής της, κάτι που φάνηκε να εντυπώνεται μαζικά στη συνείδηση της. Αυτό την ώθησε να συμμετέχει και να αποτελεί πρωταγωνιστικό κομμάτι όλων των μεγάλων ξεσπασμάτων του προηγούμενου διαστήματος.
Παράλληλα η συμμετοχή της σε αυτά τα ξεσπάσματα, σε συνδυασμό με την παρέμβαση των σχετικά συνειδητών ή ημισυνειδητών αντικαπιταλιστικών αλλά και οργανωμένων κομμουνιστικών δυνάμεων εντός της, δημιούργησε ένα τεράστιο ρήγμα με το πολιτικό σύστημα συνολικά αλλά και με τους μηχανισμούς που το περιβάλλουν και συγκροτούνται γύρω από το σύγχρονο αστικό κράτος (ΜΜΕ, δυνάμεις καταστολής κλπ.). Είναι σημαντικό να κάνουμε την παραδοχή πως ιστορικά, ο αυθορμητισμός και η έντονα συναισθηματική μαζική δράση και πρακτική όλων των κομματιών της νεολαίας, την καθιστά προπομπό ευρύτερων διεργασιών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Η διαδικασία αυτή δεν αποτελεί αφαιρετικό σχήμα, αλλά εξηγείται επιστημονικά μιας και είναι ιστορικά χαραγμένη στο συλλογικό DNA της νεολαίας, η συνθήκη που επιθυμεί στο επίπεδο της παραγωγής και του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας να αποτελεί η ίδια πειραματικό επίπεδο των εν εξελίξει καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.
Όλα τα παραπάνω είναι κάποιοι από τους λόγους, κατά τη γνώμη μας, που οδήγησαν τη νεολαία να έχει αυτή την στάση και στο δημοψήφισμα. Συναντήσαμε λοιπόν ένα πρώτο βαθύ άνοιγμα μιας νέας ιστορικής περιόδου, που βρήκε τη νεολαία, λόγω της κοινωνικής κατάστασης που αντιμετωπίζει, αναγκασμένη να απαντήσει σύμφωνα με το ιστορικά διαποτισμένο πολιτικό DNA που διαμορφώθηκε σε πολλούς αγώνες του παρελθόντος εντός και εκτός του τόπου αυτού. Από την ΕΠΟΝ και το Μάη του ’68, μέχρι τη νεολαία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τα φοιτητικά κινήματα του ’91 και του ’06-’07. Η νεολαία πρέπει να είναι και θα είναι ο καταλύτης των επόμενων σκληρών ταξικών αγώνων.
ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
Πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε μια ιστορική περίοδο που θα συμβούν επαναστατικά και αντεπαναστατικά γεγονότα. Αποτελεί σοβαρότατο καθήκον για τους Κομμουνιστές και όλες τις επαναστατικές δυνάμεις να συλλογιστούν εν συνόλω την αστείρευτη δυναμική που συσσωρεύει και διοχετεύει σε κάθε ιστορική φάση και περίοδο η ίδια η ταξική πάλη, σαν αυτοτελές πεδίο αντιπαράθεσης θέσεων, ιδεών και κινήσεων των υποκειμένων που δρουν εντός της. Η αυτοτέλεια των πολυδιασπασμένων κοινωνικών υποκειμένων τα τελευταία χρόνια έχει φέρει προ εκπλήξεως αρκετές φορές, όλους όσοι δίχως επιστημονικά εργαλεία και μακριά από τον διαλεκτικό υλισμό προσπάθησαν να προφητέψουν και να προκαθορίσουν απαντήσεις, γεγονότα και έτοιμα σχέδια επί χάρτου για τη συνέχεια και την αλληλουχία του ευρύτερου ιστορικού προτσές εντός και εκτός του τόπου μας και της εθνικής ταξικής πάλης.
Το εξεγερτικό ξέσπασμα του Δεκέμβρη του 2008 ήταν χτύπημα σε όποια μηχανιστική ανάγνωση προσπάθησε να προβλέψει μια ασφυκτικά συγκροτημένη πρώτη απάντηση στο άκουσμα της κρίσης, η οποία βρισκόταν στην αρχή της και φάνηκε να σημαδεύει την νεολαία αυτού του τόπου. Ένα χτύπημα βαθιά εργατικό και ταξικό στην ουσία του, με πυρήνα την αντίδραση και την οργή απέναντι στον αστικό αρμαγεδδώνα, ο οποίος είχε φροντίσει να δημιουργήσει όλα εκείνα τα εργαλεία, που θα αποτελούσαν όπλα στα χέρια της πιο μορφωμένης και παιδευμένης εργατικής νεολαίας. Ζήσαμε το πρώτο καρέ μιας ιστορικής αλληλουχίας, ένα ξέσπασμα διαποτισμένο παράλληλα από όλα εκείνα τα μικροαστικά χαρακτηριστικά που καλλιεργήθηκαν στα χρόνια της κοινωνικής συνοχής και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του δυτικού καπιταλισμού. Η οργάνωση της νεολαίας και η συγκροτημένη ταξική της συνείδηση φάνηκε να βρίσκεται πίσω σε σχέση με το ταξικό της ένστικτο και τη μικροαστική ανυπομονησία. Ήταν κατά έναν τρόπο αντικειμενικό το ότι δεν μπορούσε το κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα που τότε άνοιγε παρά να μοιάζει, όπως ειπώθηκε από τους ποιητές των δρόμων της σύγχρονης εποχής, σαν «η ερώτηση και όχι η απάντηση».
Το κίνημα της νεολαίας εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε τεράστια κρίση. Η ίδια η επαναστατική αριστερά και οι πρωτοπόρες κομμουνιστικές δυνάμεις εντός της αδυνατούν να βρουν εργαλεία ανίχνευσης και μελέτης της σύγχρονης πραγματικότητας (ιδιαίτερα στην παραγωγή), της ψυχοσύνθεσης της νεολαίας και των κοινωνικοπολιτικών διεργασιών. Έτσι δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν ένα μαζικό σχέδιο στράτευσης δυνάμεων γύρω από σύγχρονα προγράμματα πάλης, τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν τις γενικευμένες αυθόρμητες τάσεις αντίστασης σε οργανωμένες μορφές οργάνωσης της ταξικής πάλης, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί η συλλογική εμπειρία να μετασχηματιστεί σε ταξική συνείδηση και η διάχυτη αντικαπιταλιστική τάση χειραφέτησης σε μαζική συνειδητή επαναστατική στράτευση.
Το ερώτημα που υψώνεται σήμερα μπροστά μας είναι, είτε ο συνολικός επανακαθορισμός και η ανασυγκρότηση του Κινήματος της Νεολαίας ή η συνέχιση αυτής της κατάστασης και ο πλήρης εκφυλισμός του. Είναι σημαντικό, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς στο κρίσιμο αυτό ερώτημα όχι απλά να απαντήσουν διαλέγοντας το πρώτο μονοπάτι, αλλά και να εργαστούν με όλες τις δυνάμεις τους ώστε να διαμορφωθεί μια νέα κομμουνιστική αφήγηση για την κοινωνική απελευθέρωση, που στον πυρήνα της θα έχει το ανασυγκροτημένο κίνημα της νεολαίας σαν οργανικό κομμάτι του σύγχρονου επαναστατικού υποκειμένου, συνδεδεμένο με τη μαζική ενωτική αντικαπιταλιστική πάλη και την εργατική πολιτική στο «σκληρό και κοντινό σήμερα», μέσω της επαναστατικής τακτικής σαν απαραίτητο κρίκο αντιμετώπισης της βάρβαρης καπιταλιστικής αντεπανάστασης.
Ειδικά μετά την ψήφιση του τρίτου κατά σειρά μνημονίου, η κοινωνική και ταξική πόλωση θα ενταθεί στο έπακρο δημιουργώντας νέα πεδία πολιτικής διαπάλης και αντιπαράθεση, ανοίγοντας τρομαχτικές δυνατότητες αλλά και αντικειμενικά φοβερούς κινδύνους. Όλο το κοινωνικό δυναμικό που εν μέρει εμπιστεύθηκε το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, το στήριξε μέχρι και το δημοψήφισμα και στρατεύτηκε σε όλη την πορεία της διαπραγμάτευσης γύρω από αυτό, τώρα θα βρεθεί μπροστά σε τεράστια διλήμματα. Η συλλογική εμπειρία των ίδιων των λαϊκών μαζών και ιδιαίτερα της νεολαίας, επιτρέπει την υπέρβαση με όρους της πραγματικότητας εμποδίων που μέχρι τώρα φαινόντουσαν ισχυρά όπλα για το αστικό στρατόπεδο. Η επιμονή πως μπορεί μια αριστερή διακυβέρνηση και διαχείριση να εξασφαλίσει όλα τα δίκαια και ζωντανά λαϊκά αιτήματα χωρίς ρήξη και σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που αφορούν με άμεσο τρόπο την πλειοψηφική πλέον εργατική νεολαία και τάξη συνολικά, εξ αντικειμένου κατάφερε να εκπαιδεύσει ως ένα βαθμό πλατιά ακροατήρια τα οποία αντιστάθηκαν στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, την τρομοκρατία και το φόβο που προσπάθησαν να σπείρουν.
Η αντίσταση απέναντι στα ψευτοδιλήμματα και η μαζική συστράτευση γύρω από το πολύμορφο ΟΧΙ κατέδειξαν πως ο λενινισμός στη σημερινή εποχή βρίσκεται δικαιωμένος, ακόμη και διά της λαμπρής απουσίας μιας συγκροτημένης και μαζικής επαναστατικής και κομμουνιστικής πρωτοπορίας. Από πολλές διαφορετικές αφετηρίες και στη συνέχεια χρησιμοποιώντας πολλά και επιμέρους μονοπάτια, και κυρίως μέσα από τα κοινωνικά βιώματα και τη βαρβαρότητα, έθεσε το ΤΑΞΙΚΟ συμφέρον πάνω από τις αστικές επιδιώξεις, όσο και αν αυτή η ταξική επιλογή είναι ακόμα θολή και αδύναμη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, οι βασικές δηλαδή κόκκινες γραμμές των πλειοψηφικών κομματιών της ελληνικής και ξένης αστικής τάξης φάνηκε να βρίσκονται πιο μαζικά από ποτέ κοινωνικά απονομιμοποιημένες.
Η προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί έλλειμμα πολιτικής έκφρασης ενός αρκετά μαζικού ρεύματος στην νεολαία (ιδιαίτερα στην εργαζόμενη και περιπλανώμενη) που την προηγούμενη περίοδο δεν στρατεύτηκε οργανικά αλλά εμπιστεύθηκε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κενό υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος να βρει συντηρητική-ακροδεξιά πολιτική έκφραση στην λογική: όλοι είναι τα ίδια, η αριστερά μας πούλησε κτλ. Γι’ αυτό χρειάζεται, η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά να πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες ώστε να έρθει σε επαφή με αυτό το δυναμικό και να το μετασχηματίσει και να μετασχηματιστεί και η ίδια. Θα πρέπει να υπερβούμε μια λογική που υπάρχει ιδιαίτερα στον χώρο της δικιάς μας αριστεράς η οποία κάθε φορά που το κίνημα βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες καμπές, επιστρέφει στο σεχταρισμό, τη φοβία και τη μικροϊδιοκτησία.
Στόχος πρέπει να είναι μέσα σε αυτόν τον «μεταμοντέρνο και πολυκατακερματισμένο κόσμο» που προσπαθεί να διαλύσει την οποιαδήποτε μορφή συλλογικοποίησης και ενότητας του κοινωνικού υποκειμένου, να κινηθούμε στον αντίποδα, προσπαθώντας να ενώσουμε αυτή την πολυκοσμία της νεολαίας στην βάση των ταξικών της συμφερόντων και της ταξικής προοπτικής σε ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αγώνα και αντεπίθεσης για τα σύγχρονα δικαιώματα και ανάγκες της νεολαίας.
Η συγκρότηση του μετώπου αυτού αποτελεί αντικειμενική δυνατότητα και αναγκαιότητα με βάση τα νέα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα στη ζωή της νεολαίας, όπως τα περιγράψαμε και παραπάνω. Δημιουργούνται μεγάλες δυνατότητες για ανασυγκρότηση και ανάπτυξη του νεολαιίστικου κινήματος, να μετακινηθούν ευρύτερα τμήματα της νεολαίας προς τ’ αριστερά, να μεγαλώσει το κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ της ρήξης και να ενισχυθεί το σχέδιο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Κύριος στόχος μας πρέπει να είναι η συσπείρωση δυνάμεων και η συγκρότηση μετώπου των από κάτω για να την ανατροπή της αστικής πολιτικής. Όμως η πολιτική μας γραμμή πρέπει να προωθείται με βάση τη συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική κατάσταση, να προβάλλει τη δική της πρόταση ενότητας, προοπτικής και νίκης των αγώνων.
Η οικοδόμηση του είναι μια σύνθετη διαδικασία συσπείρωσης. συμπόρευσης και κοινής δράσης τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Αυτό το μέτωπο στο σήμερα απευθύνεται σε όλες τις αγωνιζόμενες δυνάμεις του κινήματος και φυσικά στους ίδιους τους νεολαίους που έχουν συμφέρον από μια βαθιά ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής. Στις δυνάμεις της ν. ΣΥΡΙΖΑ που θα απορρίψουν την ηττοπαθή, συμβιβαστική και τελικά αντιλαϊκή γραμμή της ηγεσίας, στις δυνάμεις του ΚΚΕ που θα απορρίψουν την μυωπική πολιτική της ηγεσίας του, κομμουνιστογενή κομμάτια της αναρχίας και αυτονομίας, καθώς επίσης και τις πολύμορφες δυνάμεις που δραστηριοποιούνται έξω από κομματικούς σχηματισμούς (πρωτοβουλίες του ΟΧΙ, Λαϊκές συνελεύσεις, αντιφασισμό κτλ). Πυρήνας μιας τέτοιας προσπάθειας πρέπει να είναι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ.
Το μέτωπο θα στηρίζεται στο μαζικό κίνημα και στα όργανα που θα δημιουργούν οι εργαζόμενοι και η νεολαία για να αντιμετωπίσουν την πολιτική και την εξουσία του αντιπάλου. Σήμερα η νέα γενιά μπορεί να κινητοποιηθεί, να παλέψει οργανωμένα για το παρόν και το μέλλον που της ανήκει:
Για την κατάργηση όλου του μνημονιακού κεκτημένου, παλιού και νέου, που οδηγεί στην ανεργία, την εκμετάλλευση, την προσωρινότητα. Παύση πληρωμών-Διαγραφή του χρέους για να καλυφθούν οι νεολαιίστικες και εργατικές-λαϊκές ανάγκες
για το δικαίωμα στη δουλειά ενάντια στην ανεργία:
για μισθό – ωράριο – ασφάλιση – συλλογικές συμβάσεις για τους εργαζόμενους
επίδομα και παροχές υγείας, περίθαλψης, μετακίνησης για τους ανέργους
Άμεσα και σκληρά μέτρα κατά της ελαστικής και μαύρης εργασίας – Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας τώρα. Κατάργηση των προγραμμάτων voucher και κοινωφελούς εργασίας – Κατάργηση του συμφώνου πρώτης απασχόλησης. Αυξήσεις στους μισθούς
Κατάργηση των κατακερματισμένων εργασιακών σχέσεων. Πρόσληψη με πλήρη δικαιώματα από την πρώτη μέρα για όλους τους νέους εργαζόμενους.
Μείωση των ωρών εργασίας και του ορίου συνταξιοδότησης για να βρεθούν νέες θέσεις εργασίας. Κρατικές επενδύσεις για να δημιουργηθούν νέες σταθερές θέσεις εργασίας, φιλικές προς το περιβάλλον.
Ενάντια στο σύγχρονο σκοταδισμό και τον πολιτισμό της αγοράς για ένα νέο απελευθερωτικό εργατικό πολιτισμό:
Για παιδεία και μόρφωση δημόσια και δωρεάν, κόντρα στην πολυδιάσπαση και την επιχειρηματικοποίηση
Πρόσβαση στον πολιτισμό, στην ενημέρωση, κατάκτηση της συλλογικής ζωής που οδηγεί στη γνώση και στην απελευθέρωση από τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό μέσα και έξω από το σχολείο, τη σχολή, το χώρο δουλειάς.
Σκληρά μέτρα απέναντι στα ιδιωτικά κανάλια. Να πληρώσουν τα χρέη τους και για τις συχνότητες που έχουν. Δημιουργία θεσμών αυστηρού ελέγχου τους. Κατεύθυνση το κλείσιμο των ιδιωτικών καναλιών. Να περάσουμε οι συχνότητες στο κράτος και σε κοινωνικές-πολιτιστικές συλλογικότητες.
Για την απόκρουση του αυταρχισμού και του σύγχρονου σκοταδισμού, πάλη για διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών και καταχτήσεων του νεολαιίστικου κινήματος, πάλη για μια δημοκρατία που θα την ασκεί και ελέγχει η ίδια η νεολαία και ο λαός. Αγώνας για την αναγνώριση των οργάνων του κινήματος και του de facto δικαιώματός τους να αποφασίζουν
Ενάντια στον εθνικισμό και τον ευρωπαϊσμό που προετοιμάζουν τον πόλεμο, με βάρβαρη ειρήνη. Για τον διεθνισμό, την ελευθερία, την πτώση της ΕΕ – Βαστίλλης της εποχής μας.
Για την υπεράσπιση της ειρήνης και της ευημερίας του λαού μας:
Αγώνας για τον αφοπλισμό και την ειρήνη, ενάντια σε όλους του ιμπεριαλιστικούς πολέμους, έξω οι βάσεις, έξοδος από το ΝΑΤΟ.
Για σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης με όλους τους λαούς:
Σύγκρουση-ρήξη-έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ. Πάλη για την διάλυση της Ευρωζώνης και της ΕΕ, και μια άλλη Ευρώπη με τις αξίες ενός Εργατικού Διαφωτισμού.
Αυτό είναι κατά την γνώμη μας ένα πολιτικό πλαίσιο που έχει ανάγκη η εποχή και που δεν θα είναι ούτε απλά μια ικεσία για λιγότερο υφεσιακά μέτρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή όποια άλλη προκύψει σύντομα, αλλά ούτε και το φαντασιακό του καθενός μας που θα ζητάει λαγούς με πετραχήλια για να θωρακιστεί από την κριτική.
Το Μέτωπο Αγώνα και Αντεπίθεσης είναι μια μορφή η οποία επιδιώκει την αυτοτελή πολιτική νεολαιίστικη συγκρότηση του μαζικού κινήματος απέναντι στον αντιδραστικό συνασπισμό εξουσίας. Επιδιώκει την αντικαπιταλιστική, ενότητα και μετατόπιση ευρύτερων, αγωνιστικών ρευμάτων, με μόνιμη και σταθερή επιδίωξή μας την προώθηση της νεολαιίστικης-εργατικής πολιτικής.
Το πλαίσιο αυτό δεν μπορεί να είναι αποφασισμένο από πριν, ούτε φυσικά για κάθε συνεργασία μπορεί να μπαίνει σαν προαπαιτούμενο συνολικά. Είναι πλαίσιο που δείχνει κατεύθυνση και στην πορεία της συγκρότησης και της μάχης του κινήματος θα αποτελεί συνολικό κεκτημένο ακόμα και αν κάποιοι στόχοι του διατυπωθούν διαφορετικά.
Το Μέτωπο Αγώνα Αντεπίθεσης είναι μια συνολική πρόταση για την ανασυγκρότηση του νεολαιϊστικου κινήματος που σε κάθε χώρο δουλειάς, σπουδών, γειτονιάς παίρνει συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο. Η προώθηση και συγκρότηση αυτού του μετώπου πρέπει άμεσα να ξεκινήσει από την πρόταση για κοινή προσπάθεια άμεσης ανασυγκρότησης στους χώρους δουλειάς του σωματείου, τόσο σαν θεωρητική όσο και σαν υλική έννοια. Ενίσχυση των υπαρχόντων και συγκρότηση καινούργιων (σωματειακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα κτλ), προσπάθεια κοινών εργατικών σχημάτων, ενίσχυση των κινήσεων ανέργων (Ενεργοί Άνεργοι κτλ), των επισφαλώς εργαζομένων (Αttack). Στην σπουδάζουσα νεολαία από κοινού προσπάθεια ανασυγκρότησης των φοιτητικών συλλόγων, κοινά συντονιστικά συλλόγων, ακόμα και επιδίωξη κοινών σχημάτων στη βάση του αναγκαίου περιεχομένου.
Ιδιαίτερα το ζήτημα της ανεργίας-εργασίας είναι σημαντικό στοιχείο στην πάλη της νεολαίας. Το 50% της νεολαίας είναι άνεργο, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι από αυτό δεν έχει μπει ποτέ στην παραγωγή. Η νέα εργατική βάρδια διαλύεται στις συμπληγάδες της ανεργίας και της μαύρης εργασίας. Πρώτιστο καθήκον για εμάς πρέπει να είναι η οργάνωση αυτού του κομματιού της νεολαίας. Η οργάνωση του θα παίξει σημαντικό ρόλο και για την ταξική ανασυγκρότηση και την δημιουργία ενός νέου εργατικού κινήματος. Άμεσα λοιπόν οι δυνάμεις αυτές που αναφέραμε, πρέπει να ενισχύσουν της συλλογικότητες ανέργων που υπάρχουν, να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση των ίδιων των ανέργων σε επιτροπές στις γειτονίες που θα συνεργάζονται με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Στόχος είναι μια κεντρική πολιτική έκφραση των δομών των ανέργων και η δημιουργία μαζί με τα άλλα κομμάτια του εργατικού κινήματος, ενός μαζικού πολιτικού κινήματος κατά της ανεργίας.
Φυσικά για να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί και να πάρει ταξική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση το νεολαιίστικο κίνημα χρειάζεται η παρέμβαση των σύγχρονων κομμουνιστικών δυνάμεων και η συγκρότησή τους. Στη λογική αυτή πρέπει να ανοίξει η κουβέντα για τη συγκρότηση ενός αυτοτελούς πολιτικού αντικαπιταλιστικού μετώπου νεολαίας, που θα συσπειρώνει όλες εκείνες τις τάσεις (που υπάρχουν ιδιαίτερα και με αυτοτέλεια στην νεολαία) που αμφισβητούν τον καπιταλισμό και αναζητούν τους δρόμους για αυτό. Βασικό όμως καθήκον της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής νεολαίας, οργανωμένης και ανένταχτης, είναι να ανοίξει τολμηρά την κουβέντα και να συμβάλει στην συγκρότηση ενός νέου επαναστατικού-κομμουνιστικού προγράμματος στην εποχής μας από την σκοπιά της νεολαίας και των συμφερόντων της, ενός σύγχρονου κόμματος και κομμουνιστικής οργάνωσης νεολαίας, υπερβαίνοντας διαλεκτικά όλα τα υπάρχοντα ρεύματα και προσπάθειες.
Τα προηγούμενα χρόνια νομίζαμε ότι είχαμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να ανασυγκροτηθούμε και δικαιολογούσαμε τα λάθη μας και τις καθυστερήσεις μας. Τελικά αποδείχτηκε ότι δεν είχαμε τόσο χρόνο. Σήμερα πρέπει να διαβάσουμε σωστά την εποχή, να δώσουμε τις σωστές απαντήσεις στα διλήμματα που μπαίνουν, να πάρουμε τις σωστές πρωτοβουλίες. Για να τραγουδήσει δυνατά η νεολαία στους δρόμους για μια καλύτερη ζωή: «Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε, σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής».
ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ
ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΧΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ
