Όχι ένα, αλλά δυο βραβεία απονεμήθηκαν στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, στο Παρίσι. Θα έλεγε κανείς ότι η διπλή βράβευση ταιριάζει, υπό μία έννοια, στη γνωστή, δισυπόστατη πορεία…
«Υπερήφανοι που αντισταθήκαμε», αλλά και «υπερήφανοι που συμφωνήσαμε», τον Ιούλιο του 2015. Τα λεκτικά «δεν είμαστε παντός καιρού» τα διαδέχθηκε η πασιφανής ετοιμότητα επιβολής παντός επιπρόσθετου… κακού, επί των ώμων της κοινωνίας – αρκεί να το ζητούσαν ή να το ζητήσουν οι πιστωτές ή οι εγχώριες οικονομικές ελίτ. Οι όρκοι πίστης στην προτεραιότητα «της προστασίας των κοινωνικά αδύναμων» καλά κρατούν, ακόμη κι όταν θεσπίζεται η φορολόγηση όσων ζουν με 500 ευρώ το μήνα και καταφθάνουν οι νέες περικοπές στις συντάξεις, τις οποίες σε λίγο θα «νιώσουν» 1.100.000 άνθρωποι.
Φυσικά οι δυο «φύσεις» είναι τελικά μία, εκτός αν δεχθούμε πως η κάθε πολιτική εξουσία δεν κρίνεται από όσα πράττει, αλλά από εκείνα που διατείνεται ότι θα ήθελε να κάνει, να αποφύγει, να τροποποιήσει. Και επ’ αυτού, όμως, το παριζιάνικο συνολάκι των βραβεύσεων μοιάζει ταιριαστό, αλλά είναι περισσότερο ειλικρινές. Ταιριαστό, διότι τα δυο βραβεία που δόθηκαν στον πρωθυπουργό συγκλίνουν στον ίδιο πολιτικό ευρω-συντηρητικό δρόμο και ενσαρκώνουν ένα ενιαίο «εύγε». Ειλικρινέστερο, διότι κανείς δεν διανοήθηκε να ισχυριστεί ότι το ένα συνιστά «αντίσταση» ή «διόρθρωση» (μερική, έστω) του άλλου. Οι φαιδρότητες τύπου «παράλληλο πρόγραμμα» δεν έχουν θέση στον κόσμο των επικυρίαρχων που εξαίρουν την υποταγή, δια μέσου διαφόρων εκπροσώπων και φορέων. Γι’ αυτό ακριβώς την εξαίρουν: Για να τη δείξουν όπως είναι…
Βραβείο «Πολιτικού Σθένους», λοιπόν από την Επιτροπή της Politique Internationale. Αλλά και βραβείο «Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες», από τον δικηγορικό σύλλογο της γαλλικής πρωτεύουσας. Δεν νομίζουμε ότι το πράγμα χρειάζεται περεταίρω αναλύσεις ή αποκρυπτογραφήσεις. Στο πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα η κυβέρνηση βραβεύεται επειδή «διάβηκε τον Ρουβίκωνα», επιδεικνύοντας «σθένος» έναντι του «λαϊκισμού». Διότι εφαρμόζει τα ευρω-μονεταριστικά και ευρω-νεοφιλελεύθερα υποδείγματα τόσο πειθήνια, ώστε οι – περιλάλητης ποιότητας- «μενουμευρώπηδες» της χώρας μας να νιώθουν πως ξεμένουν από ρόλο.
Η αλήθεια είναι πως κι όταν δεν βραβεύεται, ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ επαινείται. Επειδή δε είναι τόσο «πολυδιάστατα» βολικός, επαινείται πανταχόθεν. Τον επαινούν ο Ομπάμα και ο Τραμπ για τις «τολμηρές μεταρρυθμίσεις». Τον επαινούν αμφότεροι για την οικονομική «γενναιοδωρία», την οποία (και) επί «αριστερής» διακυβέρνησης επιδεικνύει η ρημαγμένη Ελλάδα, όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις της έναντι του ΝΑΤΟ. Τον επαινεί ο Τραμπ για τα F – 16, για τα 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια, για την πληθώρα των «επιχειρησιακών διευκολύνσεων» και για την επικείμενη… διεύρυνσή τους.
Τον ΣΥΡΙΖΑ τον επαινούν Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ, για πασίγνωστους λόγους. Άρχισε μάλιστα η αποστολή επαίνων νωρίς, έστω και δια του Τύπου. Πανηγύριζε στις 17 Ιουλίου 2015 η Jerusalem Post, διαπιστώνοντας για τη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Αθήνα: «Το Ισραήλ δεν υπέγραψε ποτέ στο παρελθόν ανάλογη συμφωνία με άλλη χώρα, εκτός των ΗΠΑ». Έκτοτε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έκανε τα πάντα για να καταγραφεί η χώρα μας ως ο κατ’ εξοχήν «δεδομένος», για τους αμερικανο-ισραηλινούς σχεδιασμούς, «παίκτης» (αν ενοχλεί η λέξη «πιόνι») στη γεωπολιτική σκακιέρα. Κι εδώ που τα λέμε, ίσως να υποκρύπτεται κάποια ειλικρίνεια και κάποιος ευχάριστος εντυπωσιασμός, στους επαίνους που δίδονται ειδικά για αυτό: Δεν είναι λίγο να κάνει η Ελλάδα τέτοιες «προόδους», από τις οποίες το μόνο (ναι, το μόνο) που θα μπορούσε, ίσως, να κερδίσει, θα ήταν μια θέση στους καταλόγους επίδοξων στόχων ισλαμιστών φονταμενταλιστών.
Τον ΣΥΡΙΖΑ τον επαινεί, εδώ και καιρό, το ιερατείο της ευρω-λιτότητας. Θα χρειαζόμασταν κάμποσες παραγράφους για να υπενθυμίσουμε σχετικές δηλώσεις, αλλά είναι μάλλον περιττό-όλοι τις θυμόμαστε και συνεχώς ανανεώνονται. Με την υπακοή του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να εντυπωσιάζεται προσφάτως η προσκείμενη στο SPD γερμανική Süddeutsche Zeitung:
«Ο Τσίπρας ανταποκρίνεται εντέλει πάντα, κάτι που δεν θα μπορούσαν να πουν οι δανειστές για τους προκατόχους του. Το ότι θα ενεργούσε με αυτό τον τρόπο ο πιο σφοδρός αντίπαλος των περικοπών, έπεισε μάλλον τους πολίτες ότι δεν υπάρχει πιο εύκολος δρόμος. Υπό τον Τσίπρα υλοποιείται η μια επώδυνη μεταρρύθμιση μετά την άλλη».
Έπαινοι ένθερμοι, έπαινοι έμμεσοι, έπαινοι από παντού, τώρα και βραβεύσεις…. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καλείται να ανέβει στην εξέδρα της απονομής των «Βραβείων Υποταγής», για να δουν όλοι το «αγρίμι» που έγινε αρνάκι.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να είναι χρήσιμη: Σε «πρώτο χρόνο», με τη συμφωνία του Ιουλίου 2015 και όσα ακολούθησαν, έπεισε «κόσμο και κοσμάκη»- όπως έγραψε και η Süddeutsche Zeitung– ότι «δεν υπήρχε εναλλακτική». Τώρα, σε «δεύτερο χρόνο», η «αριστερή» κυβέρνηση χρησιμεύει ως τελάλης, ακούσιος έστω, της αποτελεσματικότητας του «ευρω-μονόδρομου».
Γιατί; Μα είναι απλό… Διότι ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, αφενός διατείνεται ότι – εξαναγκασμένος από τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη – υλοποιεί μια πολιτική, στην πεμπτουσία της οποίας ούτε πίστεψε ούτε πιστεύει, αφετέρου, όμως, διαβεβαιώνει πως αυτή η («ξένη» προς το ιδεολογικό του DNA) γραμμή πλεύσης «βγάζει τη χώρα στο ξέφωτο». Σε ποιο συμπέρασμα οδηγεί η λογική επαγωγή, η συνάρτηση του «αφενός» και του «αφετέρου»; Προφανές είναι…
«Να μην κάνεις ό,τι σου αρέσει, αλλά ό,τι κι αν κάνεις, να σου αρέσει». Αυτή τη φιλοσοφία ζωής πρότεινε στους μαθητές μιας τάξης Λυκείου (στην οποία βρισκόταν και ο γράφων) ένας καθηγητής, κάποτε, προς το τέλος της δεκαετίας του ’70. «Μα αυτή είναι φιλοσοφία για άβουλους και για… θύματα, κύριε», αντιλέγαμε εμείς και αναφερόμασταν κυρίως στο δεύτερο μισό της προτροπής. Αν ο καθηγητής εκείνος συναντούσε σήμερα εμάς, τους παλιούς μαθητές του, ίσως μας έλεγε: «Θυμάστε τι σας συμβούλευα πριν από 40 χρόνια; Ε, να, αυτό ακριβώς κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έκανε όσα ήθελε, αλλά έμαθε να του αρέσουν όσα κάνει. Και για αυτό βραβεύεται, δεν βλέπετε;»
Τις έχει αυτές τις αβρότητες η σύγχρονη πολιτική. Μια φορά κι έναν καιρό, πχ στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι παραδομένοι, αιχμάλωτοι ηγέτες των εχθρών διαπομπεύονταν και κατόπιν επέστρεφαν στο μπουντρούμι ή εκτελούνταν. Στους καιρούς μας οι νικητές «λάμπουν», προσφέροντας ευγενέστερες μορφές διαπόμπευσης των «εξημερωμένων». Ενίοτε μέσω βραβεύσεων. Γιατί όχι; Αρκεί να ανεβαίνουν στην εξέδρα όσοι «δίνουν τα καλά παραδείγματα». Να τους βλέπει ο κόσμος…
ΥΓ: Τα οικονομικά «στοιχεία» που ανέφερε ο Αλ. Τσίπρας στο Παρίσι, για να δείξει ότι η Ελλάδα των μνημονίων «βγαίνει από την κρίση» (χάρη στα μνημόνια;), απλώς θυμίζουν το αριστουργηματικό απόφθεγμα του Σκοτσέζου ποιητή, συγγραφέα και λαογράφου Άντριου Λανγκ (1844 – 1912): «Η πολιτική εξουσία χρησιμοποιεί τη στατιστική, όπως ακριβώς ο μεθυσμένος το φανάρι. Όχι για να φωτίζεται, αλλά για να στηρίζεται»…
