24 Ιουλίου 1974: Μια σύντομη αποτίμηση, του Βασίλη Λιόση

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Γενέθλια ημέρα η 24^η Ιουλίου αυτό που συνηθίζουμε να λέμε Μεταπολίτευση. Ημέρα κατάρρευσης του δικτατορικού καθεστώτος. Κλείσαμε πλέον μισόν αιώνα από την αποκατάσταση της αστικής δημοκρατίας.

Μία σύντομη αποτίμηση που αφορά τα κύρια κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής:

1. Η ΝΔ πορευόμενη από το 1974 με το μότο της σταθερότητας, πέρασε σταδιακά από τη σοσιαλμανία του Καραμανλή του πρεσβύτερου στον νεοφιλελευθερισμό και μάλιστα με επιθετικό τρόπο. Αυτό που μένει σταθερό είναι πως αποτελούσε και αποτελεί τον κύριο εκπρόσωπο της ελληνικής αστικής τάξης. Σήμερα παίζει χωρίς αντίπαλο.
2. Το ΠΑΣΟΚ πλέει εδώ και χρόνια στα βαλτόνερα της διεθνούς κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας. Μία κρίση που προκλήθηκε από τη μετατροπή της σε ένα σοσιαλφιλελεύθερο μόρφωμα. Ο παλιός κεϋνσιανισμός έχει οριστικά αποβιώσει. Το ΠΑΣΟΚ του σήμερα δεν μπορεί να ανακάμψει και σχεδιάζει να λάβει μέρος σε μελλοντικές συμμαχικές λύσεις διαχείρισης.
3. Το ΚΚΕ έκανε μία ιδεολογικοπολιτική στροφή κατά την οποία απεμπόλησε την εκτίμησή του για οικονομική και πολιτική εξάρτηση της Ελλάδας, απέρριψε την ιστορία του ως μία πορεία οπορτουνισμού, δεν υιοθετεί καμία πολιτική συμμαχιών. Αποκορύφωμα αυτής της στροφής ήταν η γραμμή του στο δημοψήφισμα του 2015, η θέση του για τον πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ, η απουσία πρότασης για επανακρατικοποίηση των συγκοινωνιών με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών κ.ά.
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως ένα κόμμα μικροαστικής αμφισβήτησης και κατέληξε σήμερα να διαβιεί σε μία κατάσταση εκφυλισμού. Ο εκφυλισμός του δεν έχει να κάνει μόνο με το υπερτροφικό εγώ του σημερινού του ηγέτη αλλά με το ότι πρόκειται για ενεργούμενο των Δημοκρατικών των ΗΠΑ και με το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικά ακολούθησε τις επιταγές της ΕΕ, του ΔΝΤ και της εγχώριας ολιγαρχίας.
5. Η ακροδεξιά στις διάφορες εκδοχές της έχει πλέον εδραιωθεί ως μία διακριτική πολιτική δύναμη. Ο ρόλος της είναι διπλός: από τη μια εργάζεται για τη διεύρυνση και το βάθεμα των πιο συντηρητικών και οπισθοδρομικών αντιλήψεων (εθνικισμός, ρατσισμός, θρησκοληψία) και από την άλλη ετοιμάζεται να συνεισφέρει λύσεις στα μελλοντικά αδιέξοδα του συστήματος. Ενώ, λοιπόν, αυτοπαρουσιάζεται ως αντισυστημική δύναμη αποτελεί βασικό βραχίονα της πολιτικής του κεφαλαίου.

Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή: χρέος μη εξυπηρετήσιμο, αποβιομηχάνιση άνευ προηγουμένου, εκατοντάδες χιλιάδες νέων στο εξωτερικό, τόνοι πολιτιστικών σκουπιδιών, δημοκρατία σε πορεία επικίνδυνης συρρίκνωσης, βάθυνση της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης, λαός που πένεται. Το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται: ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στου γάτου την ουρά;