Το συλλαλητήριο της Αθήνας, ως συνέχεια και κορύφωση εκείνου της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Μπορεί να μην είχε πάθος, όπως έλεγαν και προσπαθούσαν να δείξουν επιμόνως οι τηλεοράσεις. Μπορεί το πλήθος να μην ήταν τόσο μεγάλο όσο λένε οι διοργανωτές και όσο προσπαθούν να πουν οι τηλεοράσεις. Είχε όμως και πολύ κόσμο και συμβολικά στοιχεία.
Είχε την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη. Το τάνκερ που προσπαθούσε να πλεύσει στη λίμνη των Ιωαννίνων, όπως έλεγε κάποτε, προσάραξε στα δεξιά αβαθή της πλατείας Συντάγματος. Δεν είναι τόσο η παρουσία του. Δεν είναι ακόμα η ανατριχιαστική χρήση των τραγουδιών της «Ρωμιοσύνης». Είναι η αποστροφή του με την οποία αθώωνε τη Χρυσή Αυγή και τη νεοναζιστική δεξιά, επιρρίπτοντας το βάρος της οργής του κατά του «αριστερόστροφου φασισμού», τον οποίο εκφράζουν, σύμφωνα με την ομιλία, εξτρεμιστικές μειοψηφικές αριστερές ομάδες και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Για μια ακόμα φορά η αγοραία χρήση της έννοιας φασισμός ακυρώνει την ουσία του φαινομένου και το μεταθέτει.
Πέραν όμως αυτού ίσως μια πρώτη αξιολόγηση των πραγμάτων είναι αναγκαία. Από αύριο θα χρειαστεί να αξιολογηθούν όλα τα δεδομένα, καθώς δεν πρόκειται για ένα απλό περιστατικό.
Θα ήταν μάλλον λάθος να το προσπεράσουμε με ένα «έλα μωρέ και τι έγινε;».
Ίσως χρειάζεται να επισημάνουμε πως σηματοδοτεί με χαρακτηριστικό τρόπο, την υποχώρηση του κινήματος αντίστασης και ανυπακοής που κυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, και στην οποία το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ έχει τη βασική συμβολή.
Τώρα, οι πραγματικοί κάτοχοι της δεξιάς στροφής παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, επισημαίνοντας πως ξαναγίνονται εκείνοι που θα μοιράσουν το παιχνίδι.
Τα μεγάλα ποσά που δαπανήθηκαν για την οργάνωση των δυο συλλαλητηρίων, η δραστηριοποίηση πολυπλόκαμων κρατικών, ημικρατικών, συνδικαλιστικών, παρακρατικών και άλλων μηχανισμών, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δείχνουν με ακρίβεια ποιοί είναι.
Τα μέσα ενημέρωσης, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, πήραν τη ρεβάνς. Ξαναγύρισαν στο παιχνίδι μετά την τρομακτική ήττα που υπέστησαν τα προηγούμενα χρόνια και ιδιαίτερα στο δημοψήφισμα. Τώρα, Αλαφούζοι, Μαρινάκηδες και λοιποί ξαναπαίρνουν τη θέση του «νονού» της ελληνικής κοινωνίας.
Οι ρασοφόροι εκδικητές, αυτό το μαύρο της εικόνας και της ζωής, ξαναγυρίζουν να πάρουν τη σκυτάλη του Χριστόδουλου.
Πρώην λοκατζήδες και άλλες ένστολες ομάδες παρελαύνουν και αναλαμβάνουν ρόλους.
Μετά τη λήξη της συγκέντρωσης ομάδες επιτίθενται στα γραφεία του ΝΑΡ και τα ΜΑΤ χτυπούν μέσα αντί για έξω.
Το θέμα δεν είναι αν στο συλλαλητήριο συμμετείχαν και κάποιοι αριστεροί, ή αν όλοι αυτοί είναι ή δεν είναι δεξιοί. Ακόμα, δεν έχει την κύρια σημασία αν αυτή η έκρηξη μπορεί να μπλοκάρει τις αμερικανικές οδηγίες για λύση του Μακεδονικού προς όφελος των νατοϊκών σχεδίων.
Το θέμα είναι πως σηματοδοτεί μια δεξιά στροφή. Ή, για την ακρίβεια, κλιμακώνει μια δεξιά πορεία, με βαθύτερη σημασία και συνέπειες.
Ένας ακόμα γύρος που κρίθηκε αρνητικά για την Αριστερά.
Και είναι αναγκαίο, τουλάχιστον τώρα, να βγάλουμε όλοι τα πολύτιμα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον. Και να πάρουμε τα χρειαζούμενα μέτρα για την αντιστροφή της πορείας.
Να κατανοήσουμε ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα περίοδο, η οποία απαιτεί να δώσουμε νόημα στην αλληλέγγυα δράση και ένα ουσιαστικό περιεχόμενο στο «εμείς».
Εκτός κι αν θέλουμε να κυκλοφορούμε περιχαρείς στις αριστερές περιθωριοποιήσεις μας, είτε συγκεντρώνουμε κοινοβουλευτικό ποσοστό είτε όχι, και να σχεδιάζουμε το μέλλον, όταν το παρόν μας περισφίγγει απειλητικό.
