Ίσως τότε να έχουμε και πλιότερη αρθρογραφία - σίγουρα – θεοποίηση της μουσικής ιδιοφυίας, εκθειασμό της αγωνιστικής προσφοράς, υπαινιγμούς υποτονικούς των πολιτικών λαθών, παράσημα πατριωτισμού, πλημμυρίδα αφιερωμάτων, κατακλυσμό από cd, παγκόσμιες ανταποκρίσεις, δεκάδες τηλεοπτικές επαναλήψεις, κ.α.
Συγνώμη αλλά δεν με αφορούν!
Συγνώμη αλλά δεν με συγκινούν!
Συγνώμη αλλά με ενοχλούν!
και
Χωρίς συγνώμη, με θυμώνουν!
Φτάνει πια! με τα πρόσωπα, τις διαδρομές τους, τα ατομικά τους κατορθώματα, τις προσωπικές περγαμηνές τους, τα μικρά και μεγάλα πολιτικά τους λάθη, τα ξεμωράματα και τα παράσημά τους.
Ας μιλήσουμε για τον απλό τσαγκάρη που τον εκτέλεσαν γιατί αρνήθηκε να αποκηρύξει το ΚΚΕ και την ιδεολογία του.
Ας μιλήσουμε για τον ΕΑΜΙΤΗ και τον μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού που έμεινε άταφος.
Ας μιλήσουμε όχι για πρόσωπα αλλά για το μεγαλείο του αγώνα της συλλογικότητας και ότι ποτέ και κανένας δεν γίνεται καλύτερος και πιο αναγνωρίσιμος αν δεν τον έχουν σηκώσει οι πλάτες των ισάξιών του και πολλές φορές, πολύ πιο πολλές, πολύ καλύτερών του.
Στην Θεσσαλονίκη μαζεύτηκαν πολλοί, πάρα πολλοί.
Στην Αθήνα μαζεύτηκαν ακόμα πιο πολλοί, πολύ πιο πολλοί.
Στην Θεσσαλονίκη και Αθήνα, το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν απ’ όλα, παθιασμένοι και όχι, γραφικοί και όχι, πολιτικοποιημένοι και όχι, φασίστες και όχι, ναζιστές και όχι, χιτλερικοί και όχι, εθνικιστές και όχι.
Στην Θεσσαλονίκη και Αθήνα οι συλλαλητηριαζόμενοι ήταν θρησκόληπτοι, αρχαιοπρογονόληπτοι, Αγιορείτες, ερεθισμένες παρθένες, χουντικοί, μακεδονομάχοι, μπράβοι, νταβαντζήδες, μαστροποί, παπατζήδες, αγανακτισμένοι, ψεκασμένοι, κλπ.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί, ήταν και άλλοι.
Με απασχολεί πολύ το εκεί των άλλων.
Πολύ με απασχολεί ότι δεν βλέπω πρόθεση και όρεξη να ανοίξει κουβέντα γι’ αυτό.
Κάτι δεν μου κάθεται καλά:
με το να ξεμπερδέψω το ζήτημα με τον ενταφιασμό ενός ατόμου.
με το να με μετράει η κυβέρνηση (δήλωση Κοτζιά) στους ανεχόμενους τα Νατοϊκά της νταραβέρια.
με τον αιφνιδιασμό όλων από το τάραγμα του βάλτου με αφορμή 2 συλλαλητήρια, που τάχατες και δήθεν, οργάνωσαν και υλοποίησαν κάποιοι σωματειακοί παράγοντες δίχως να αναζητούμε τη φωλιά τους.
Κοντολογίς και να τελειώνω.
Οι ερωτήσεις:
Μήπως: οι ανακοινώσεις, οι καταγγελίες, οι θεωρητικές περιπλανήσεις, οι μαρξιστικολενινιστικές συνεδρίες δεν αρκούν;
Μήπως: δεν έχει αναλυθεί σε όλες τις εκφάνσεις του, σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές του, το πληθυσμιακό ανθρώπινο δυναμικό της χώρας;
Μήπως: αυτό είναι το πρώτιστο και κυρίαρχο καθήκον;
Μήπως: δεν ξέρουμε;
ποιοι θέλουμε;
πόσοι θέλουμε;
με ποιους θέλουμε;
πως θέλουμε;
που να πάμε;
Επίλογος κειμένου αντί υστερόγραφου.
Άρχισα με αναφορά σε πρόσωπο.
Θα τελειώσω με τον ίδιο τρόπο.
Φυλακές Κέρκυρας, ο Ζαχαριάδης κρατούμενος στην απομόνωση. Μύθος ή αλήθεια δεν το γνωρίζω, το παραθέτω γιατί με αντιπροσωπεύει. Οι δεσμοφύλακες πάσχιζαν να τον σπάσουν και να τον σκοτώσουν ψυχολογικά.
Ο διάλογος:
Δεσμοφύλακας: ξέρεις, Νίκο, σήμερα πιάσανε και άλλους και τα ξεράσανε όλα, μίλησε και αυτός και εκείνη και ο…..και ο…. και ο…..
Ζαχαριάδης: (για να ξεμπερδεύει) Ε! και λοιπόν, τι έγινε; Ξέρετε το κόμμα μας είναι σαν τον ανθρώπινο οργανισμό, για να ζήσει, για να συντηρηθεί, έχει ανάγκη από φαΐ, από το φαΐ του κρατάει ότι έχει ανάγκη, τα άλλα τα βγάζει στα σκατά. Έτσι είναι το κόμμα μας.
Υ.γ. Προσωπικό:
Δεν ακούω μουσική, δεν διαβάζω ποίηση, δεν πηγαίνω θέατρο, δεν παρακολουθώ συναυλίες, δεν βλέπω κινηματογράφο και τηλεόραση. Αγαπώ τη βροχή και λατρεύω την καταιγίδα, έστω κι αν μου σπάει τα κεραμίδια και μου κάνει το σπίτι ρημαδιό. Πάλι θα το ξαναχτίσω!!!
