Μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης, παλιοί γνώριμοι, συναγωνιστές, συνάδελφοι, φίλοι και συγγενείς του, συνοδεύσαμε σήμερα τον Φώτη Πάλλα στο τελευταίο του ταξίδι. Τους αποχαιρετισμούς ανέλαβαν ο Κώστας Καρακώτιας, μέλος της Β΄ Πανελλαδικής στη Νομική Αθήνας στα φοιτητικά χρόνια και ο γράφων.
Δεν τελειώνει εδώ όμως το χρέος μας απέναντι στον Φώτη και στην συνεισφορά του σε όσα αγωνιστήκαμε. Η ιστορία του κινήματος των καταλήψεων πρέπει να γραφτεί και το οφείλουμε όσοι την ζήσαμε, ιδίως τώρα που η κλεψύδρα αρχίζει να αδειάζει. Η ιδέα γράφτηκε σε πρόσφατη – με αφορμή τον θάνατο του Φώτη – ανάρτηση του Ρούντυ Ρινάλντι. Την επικροτώ, μιλήσαμε, μίλησα και με άλλους, θα γίνει. Σύντομα θα έχετε ειδοποίηση όσοι/ες μπορείτε και θέλετε να συμβάλετε. Όχι για λόγους ναρκισιστικής προβολής, ούτε γιατί νοιώθουμε ότι «φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια». Αλλά γιατί οι νίκες ενάντια στο ν. 815/1978, η σύγκρουση για την πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία το Νοέμβρη 1980, οι Αριστερές Συσπειρώσεις φοιτητών κλπ αποτελούν μέρος των δεδομένων και των συνθηκών στις οποίες διεξάγεται και σήμερα η κινηματική πάλη και ταυτόχρονα εμπειρία που μας δίνει τη γνώση και το μυαλό για να νικήσουμε.
Μια συλλογική έκδοση τέτοια που θα παρουσιαστεί στη Νομική θα είναι η καλύτερη τιμή στη μνήμη του.
Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος που εκφώνησα :
Φίλε και σύντροφε Φώτη,
Ξαφνικά, πρόωρα και απροσδόκητα μας καλείς να σε αποχαιρετίσουμε. Δυστυχώς όμως πολλές φορές ο χρόνος της ζωής αποδεικνύεται εξαιρετικά μικρός. Και τελειώνει απότομα. Εστω και αργά τότε, καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι στο πέρασμά τους από τη ζωή αποτυπώνουν τη διαδρομή που χαράζει η προσωπικότητα και οι επιλογές τους. Γιατί οι άνθρωποι δεν κρίνονται από τις μάχες που έχασαν η κέρδισαν, κρίνονται από τις μάχες που επέλεξαν να δώσουν. Και έτσι η διαδρομή τους αναμετριέται με την ιστορία που συσχετίστηκαν και παράγει μνήμη που μένει για πάντα. Η δική σου ιστορία είναι ταυτισμένη με την ιστορία των μεγάλων χρόνων του φοιτητικού κινήματος στη μεταπολίτευση γιατί υπήρξες ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της.
Εξαρχειώτης φύσει και θέσει με μοναδική αίσθηση της πολιτικής συγκυρίας, κουλτούρα του Μάη 1968 και των νέων κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων, συνδυασμένη με πραγματική ριζοσπαστική αντιρεφορμιστική συνείδηση, αυθεντική ώθηση για αντικαπιταλιστική σύγκρουση, συνειδητοποίηση της κρίσης της Αριστεράς και ανάδειξη των αδιεξόδων του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι κάποια δομικά χαρακτηριστικά της συγκρότησής σου. Και σε συνδυασμό με το ρητορικό σου ταλέντο παρήγαγαν εκρηκτικά αποτελέσματα. Φοιτητής της Νομικής όταν το 1978 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή – Νέας Δημοκρατίας – ψήφισε το νόμο 815/1978. Ηγέτης πραγματικός του φοιτητικού κινήματος μέσα από τις γραμμές της “ΕΚΟΝ Ρ.Φ. Β’ Πανελλαδικής”. Μοναδικός αγκιτάτορας με τέτοιο δυναμισμό, γοητεία, πειθώ, αμεσότητα, απλότητα, ζωντάνια και επιθετικότητα στο λόγο, που ερχόντουσαν από παντού στις συνελεύσεις μας για να σε απολαμβάνουν. Ησουν ένας από εκείνους που άλλαξαν τους συσχετισμούς και έγραψαν ιστορία εκείνα τα χρόνια. Γιατί η κατάληψη της Νομικής στη συνέλευση της 19.12.1979 με ψήφους Β’ Πανελλαδικής, Π.Π.Σ.Π. λοιπών εξωκοινοβουλευτικών και αυτόνομων, παρά την αντίθεση Πανσπουδαστικής, Π.Α.Σ.Π. και Δ.Α.- Δ.Ε. ήταν αυτή που έγειρε πανελλαδικά την πλάστιγγα. Και το μπλοκ της πορείας του Συντονιστικού της κατάληψης της Νομικής την επόμενη μέρα ξεπερνούσε σε μαζικότητα το αντίστοιχο των παρατάξεων της πλειοψηφίας του Κ.Σ. της Ε.Φ.Ε.Ε. με σένα στην πρώτη γραμμή με τη ντουντούκα, που έχει απαθανατισθεί στη γνωστή φωτογραφία που κυκλοφορεί.
Στις 3.1.1980 ο Καραμανλής ανακοίνωνε στη σύνοδο των πρυτάνεων την αναστολή του ν. 815. Ο «αγώνας στα χέρια των φοιτητών» έφερε αποτέλεσμα. Το Πανεπιστήμιο δεν πειθάρχησε και το φοιτητικό κίνημα δεν συντηρητικοποιήθηκε, όπως πολλοι θα ήθελαν. Είχαμε νικήσει για πολλές δεκαετίες.
Λίγους μήνες μετά, στις φοιτητικές εκλογές του Μάρτη 1980, ένας νέος συνδυασμός μετείχε στη Νομική Αθήνας : Η Συσπείρωση Φοιτητών Νομικού (Σ.Φ.Ν.). Πλατιά παράταξη, με οριζόντια λειτουργία και χαρακτηριστικά κίνησης και όχι μετώπου, υπερέβαινε για πρώτη φορά τις κομματικές παρατάξεις και επιχειρούσε να εκφράσει το κίνημα των καταλήψεων. Το ίδιο και σε πολλές άλλες σχολές. Οι Αριστερές Συσπειρώσεις Φοιτητών, που έμελλε να πρωταγωνιστήσουν στο φοιτητικό κίνημα τη δεκαετία 1980 ώσπου να τις διαδεχθούν τα Ε.Α.Α.Κ, είχαν μόλις γεννηθεί και η υπογραφή του Φώτη Πάλλα ήταν βαριά στη συστατική τους πράξη. Η Σ.Φ.Ν. (χαϊδευτικά “Σίφουνας”) σάρωσε στις εκλογές αυτές με πάνω από 400 ψήφους και ήρθε τρίτη. Την επόμενη χρονιά μετονομάστηκε σε Συσπείρωση Αριστερών Φοιτητών Νομικού (Σ.Α.Φ.Ν.) και με τον ίδιο τίτλο υπάρχει και πρωταγωνιστεί μέχρι σήμερα στο σύλλογο της Νομικής.
Το Νοέμβρη 1980 ήταν μεγάλη η συμβολή σου στην υπεράσπιση της πορείας στην Αμερικάνικη πρεσβεία, μιας σύγκρουσης που η εξωκοινοβουλευτική αριστερά επιχείρησε με αξιώσεις, με τίμημα τη ζωή των Κουμή και Κανελλοπούλου, αλλά με αποτέλεσμα να κατακτηθεί το δικαίωμα αυτό για πάντα από τον επόμενο χρόνο, με ότι συνεπάγεται για την αντιιμπεριαλιστική συνείδηση και πάλη στη χώρα μας.
Τα επόμενα χρόνια συνέβαλες στο κίνημα της “Επιτροπής για το Στρατό”, συμμετείχες σε πολλές πρωτοβουλίες υπεράσπισης δικαιωμάτων και ελευθεριών απέναντι στην κρατική καταστολή και αργότερα στη δημιουργία της “Εναλλακτικής Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης” (Ε.Α.Σ.), ενός από τα πρώτα ενωτικά εκλογικά σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (1989), ενώ υπήρξες και ιδρυτικό μέλος της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας και υποψήφιός της το 1990. Και αυτή επίσης πρωταγωνιστεί εδώ και 35 χρόνια στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθήνας.
Και αν και έπαψες να είσαι ενεργός σε όλα τα παραπάνω, αυτά δεν έπαψαν μέχρι σήμερα να παράγουν πολιτικά αποτελέσματα. Και ακόμα σου πιστώνω ότι δεν θέλησες να εξαργυρώσεις με οποιαδήποτε πολιτικά και άλλα ανταλλάγματα την πλούσια ακτινοβολία και προβολή που απέκτησες. Δεν αναλώθηκες σε επαναλήψεις, αλλά και δεν αλλοτριώθηκες σε διαχειριστικές επιλογές. Δεν πήρες πίσω την ιστορία σου. Αυτό είναι που κρατάει σταθερά τη μνήμη σου όπως τότε στην πρώτη γραμμή και σήμερα και φέρνει συναγωνιστές και συναγωνίστριες από όλες τις όχθες ανεξάρτητα από την πολιτική διαδρομή και την κοινωνική εξέλιξη καθενός για να σου δείξουν (χρησιμοποιώντας μια κοινότυπη έκφραση των τελευταίων χρόνων) ότι στάθηκες στη σωστή πλευρά της ιστορίας και να νοιώσουν το ίδιο και όσοι στάθηκαν μαζί σου. Θα έλεγα ότι όχι απλά στάθηκες, αλλά την έγειρες αριστερά.
Η μνήμη σου θα ραγίζει πάντα τις καρδιές μας γιατί θα φέρνει μια μεγάλη εποχή αγώνων που μας συγκλόνισε και μας καθορίζει. Ολα αυτά που έδιναν το στίγμα σου σε χιλιάδες φοιτητές και μη της περιόδου μας κάνουν με σεβασμό και εκτίμηση να σε θυμόμαστε και να προφέρουμε το όνομα σου για χρόνια. Περνάς στην ιστορία σαν μια θρυλική μορφή που συμπυκνώνει για τον καθένα μας ότι πιο όμορφο έχει να θυμάται από μια εποχή που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αφεθεί στη λήθη και στην επιτηδευμένη απαξίωση της μεταπολίτευσης. Γιατί την έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Και γιατί η αγωνιστική ιστορία δεν είναι απλώς μουσειακή ανάμνηση τις μέρες αυτές που η κοινωνία βρίσκεται στους δρόμους, αλλά η γνώση και το μυαλό για να νικήσουμε. Και η συμβολή σου ήταν και θα είναι πάντα πρωτοπόρα.
Αντίο κόκκινε Φώτη, σε ευχαριστούμε !
