Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 στην Ελλάδα δεν πήγε να ψηφίσει σχεδόν ο μισός πληθυσμός. Αυτό τείνει να περάσει απαρατήρητο λες και είναι κάποιο συνηθισμένο φαινόμενο και για την Ελλάδα. Τα πολιτικά κόμματα όλου του πολιτικού φάσματος το αποσιωπούν ή το υποβαθμίζουν ως αναφορά σε κάποια παράγραφο μια πολυσέλιδης ανάλυσης τους. Σαν να υπάρχει κάποια αόρατη συνωμοσία προκειμένου να κρυφτεί κάτι που προσβάλει όλη την οικογένεια.
«Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου έγιναν (λέει) σε κλίμα πόλωσης και αναβίωσης του δικομματισμού». Ασάφειες για αφελείς αναγνώστες. Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου έγιναν υπό το βάρος τριών παραγόντων
Πρώτο, είχε προηγηθεί η καταλήστευση ενός αδιανόητα μεγάλου μέρους του οικογενειακού εισοδήματος της εργατικής οικογένειας και των συνταξιούχων με παράλληλη κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και ξεπουλήματος στρατηγικών τομέων της δημόσιας περιουσίας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Δεύτερον, ως εκ του πρώτου, αποενοχοποιήθηκε η ΝΔ η οποία πλέον θα μπορούσε να πολιτευθεί με το σύνθημα . «Γιατί φταίμε εμείς οι επαγγελματίες ληστές και δεν φταίνε οι συγγενείς σας που σας λήστεψαν επίσης;»
Τρίτον, η μετατροπή του εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ στην θέση του ΠΑΣΟΚ και «ηγέτη της μεγάλης κεντρώας δημοκρατικής παράταξης» με την φανερή συγκατάθεση ΗΠΑ και ΕΕ είναι τα πολιτικά επιτεύγματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Υπό το βάρος αυτών των «επιτευγμάτων» έγιναν οι εκλογές. Τα υπόλοιπα που λέγονται είναι προεκλογικές και αντιπολιτευτικές σαπουνόφουσκες.
Σε αυτές τις συνθήκες η αποχή ανέβηκε πάνω από το 42% του εκλογικού σώματος που σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει κυβέρνηση ΝΔ του 23% και η δύναμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι στο 17%. Υπάρχει επομένως πρόβλημα (αστικής)δημοκρατίας, ζήτημα δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Έντονο! Ήδη από το 2015. Μας κυβερνά μια μειοψηφία.
Τέτοιου μεγέθους μαζικής αποχής έχει να παρατηρηθεί από τις εκλογές του ‘46 όταν το ΚΚΕ , το μαζικότερο κόμμα της εποχής, κάλεσε τον λαό να απέχει από τις εκλογές που, ιδιαίτερα στην επαρχία, γινόταν σε συνθήκες μαζικών δολοφονιών, βασανιστηρίων και διωγμών των ψηφοφόρων που δεν ήταν με την μεριά των εκλεκτών ταγματασφαλιτών και δοσίλογων της Αγγλίας.
Από την εποχή της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους, άλλη φορά, μετά την τουρκοκρατία δεν υπήρξαν τέτοια ποσοστά αποχής που ουσιαστικά συνιστούν μαζική απαξίωση του κοινοβουλευτικού συστήματος.
Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν οι «43%»; Ποιοι είναι «οι άλλοι μισοί» που δεν πήγαν να ψηφίσουν;
Ασφαλώς δεν πρόκειται για μια ομοιογενή φράξια. Σίγουρα όμως δεν είναι οπαδοί της ΝΔ αν και υπάρχουν απογοητευμένοι φιλελεύθεροι, ελάχιστοι. Σίγουρα είναι και οι απογοητευμένοι της «κεντροαριστεράς» από τον πολιτικό τους εκπρόσωπο. Είναι και οι «πλατείες». Είναι και οι συνταξιούχοι θαμώνες των καφενείων που λένε «και οι 300 ίδιοι είναι». Αλλά και εκείνοι που πιστεύουν γενικότερα ότι «πας, δεν πας να ψηφίσεις δεν έχει νόημα διότι οι αποφάσεις παίρνονται αλλού, όποιο κυβερνήτη και να ψηφίσεις ίδιες πολιτικές εφαρμόζονται». Είναι και η απελπισμένη νεολαία που έχει μεταναστεύσει για να βρει δουλειά και απογοητευμένη αρνείται να ξοδευτεί για να ‘ρθει να ψηφίσει. Είναι ακόμη και εκείνοι που καταλαβαίνουν πως έχει χαθεί οριστικά το όνειρο ενός μόνιμου διορισμού στο δημόσιο και μάλιστα δια μέσου του βουλευτή. Ωρομίσθιο βλέπεις, μερική απασχόληση. Είναι και οι Αριστεροί που απογοητευμένοι από την πολιτική της μαχόμενης Αριστεράς «απέχουν». Έκφραση αυτής της απογοήτευση, με τη γενικότερη έννοια, είναι η αντοχή» των απωλειών του 12-14 της κομμουνιστικής αριστεράς (ΚΚΕ Μ-λ χώρος) και η διολισθαίνουσα μείωση τους, η συντριβή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτές μάλιστα τις συνθήκες και με αυτές τις πολιτικές!
Σίγουρα πάντως δεν είναι (τουλάχιστον προς το παρόν) η «Αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής». Ούτε οι Άθλιοι του Παρισιού. Αν και ανησυχητικά σημάδια εμφανίζονται στον ορίζοντα . Στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα, ευτυχώς, ένα ευρύ τμήμα του πληθυσμού που να βρίσκεται μόνιμα στο περιθώριο της οικονομικής , κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Η αποχή όμως είναι κυρίως η πιο ακραία έκφραση της πολιτικής απελπισίας του Ελληνικού λαού. Λέω «πι ακραία» διότι η απελπισία εκφράστηκε και με ψήφο στην ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ , ακόμα και στο ΚΚΕ κατά βάθος, στην εναπομείνασα ΑΝΤΑΡΣΥΑ τέλος. Η αποχή είναι περισσότερο ευρεία από όσο καταγράφηκε, το ξέρουν, τους ανησυχεί και το κρύβουν πίσω από πολυσέλιδες μικροβιολογικές αναλύσεις και μαγνητικές τομογραφίες.
Γι’ αυτό και μόνο τον λόγο οι εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 είναι κατά βάθος φαινόμενο ιστορικής «ανωμαλίας» ένα πρελούδιο που προμηνύει το πέρασμα σε μια νέα εξαιρετικά απαιτητική εποχή για τον κόσμο της εργατικής τάξης και την Αριστερά αλλά και μια τεραστίων διαστάσεων πρόκλησης για την ίδια την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα.
