Η μεγάλη δύναμη της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που καθημερινά, σε όποιον χώρο κι αν βρίσκονται δίνουν τη μάχη των ιδεών, των κοινωνικών αναγκών, των δικαιωμάτων και του πολιτισμού με το ήθος και τη σεμνότητα του/της αγωνιστή/τριας.
Η Μυρσίνη Αθανασιάδου, η συντρόφισσά που έφυγε από τη ζωή στις 15 του Απρίλη, ήταν ακριβώς η αγωνίστρια που από τα μαθητικά της χρόνια στην Καβάλα ως και την τελευταία της στιγμή, όπου κι αν βρισκόταν, έδινε καθημερινά τον αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία. Εκπαιδευτικός μάχιμη, αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής της στις νέες γενιές, προσφέροντας τις γνώσεις, το ανήσυχο πνεύμα και το προσωπικό παράδειγμά της. Πάντα στην αριστερά, στο ΚΚΕ, ιδρυτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ. Συμμετείχε στο Βήμα διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς.
Παρούσα στις αναζητήσεις στον χώρο των ιδεών, πρόθυμη πάντα να μοιραστεί τις σκέψεις και τις αγωνίες της για την πολιτική, την ιστορία, τη λογοτεχνία και τον, αγαπημένο της, κινηματογράφο. Και πάντα, με το ήθος των αγωνιστών. Με τη σεμνότητα αυτού/αυτής που δεν τραγουδά για να ξεχωρίσει, αλλά για να σμίξει τον κόσμο. Με τη συναίσθηση της αξίας της συλλογικότητας, του μόνου δρόμου για να προχωρήσει η κοινωνία. Με την κατανόηση της ανάγκης της ενότητας των ανθρώπων που βρίσκονται από την αριστερή όχθη του ποταμού, χωρίς να τυφλώνεται από τα φώτα της εξουσίας, σεβόμενη τα μεγάλα ΟΧΙ.
Βιάστηκε να φύγει, ίσως βιαζόταν να ανταμώσει με τον αγαπημένο της Ανέστη. Το σίγουρο είναι ότι θα λείψει από τις μικρές και μεγάλες μάχες, όχι όμως κι από τη θύμηση των ανθρώπων που συνεχίζουν να παλεύουν για να γυρίσει της ιστορίας η ρόδα και να ανθρωπέψει ο άνθρωπος.
Venseremos, συντρόφισσα…
