Σήμερα μας άφησε οριστικά ο Γιώργος Δελαστίκ. Και αυτό το «οριστικά», για τους οπαδούς του διαλεκτικού υλισμού και του επιστημονικού Μαρξισμού, για τους κομμουνιστές, όπως ο Γιώργος, δε σηκώνει ούτε «καλούς παραδείσους», ούτε «καλά ταξίδια», όπως συνηθίζεται στις σύγχρονες νεκρολογίες.
Αντίθετα εγώ συμμερίζομαι το «Αιωνία σου η Μνήμη», αυτή ναι, είναι μια καλή ευχή.
Κι αν στην ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση αυτό σημαίνει «να σε θυμηθεί ο Θεός την ώρα της Κρίσης», άρα να σε δεχθεί στους κόλπους του, για μένα σημαίνει «Να σε θυμούνται πάντα οι άνθρωποι»!!!
Λοιπόν Γιώργο σου έχω καλά νέα.
Σήμερα διάβασα πολλά για σένα. Από νέους δημοσιογράφους, που γι αυτούς αποτέλεσες «Σχολή». Από συναδέλφους σου δημοσιογράφους της ίδιας με σένα γενιάς, που δεν μπορούσαν παρά να γράψουν για το ήθος, την ευγένεια, την άπειρη γνώση των πολιτικών και διεθνών θεμάτων, την πίστη σου στα κομμουνιστικά ιδανικά ή όπως το ‘γραψε ο Άρης Χατζηστεφάνου «Για όσες γενιές δημοσιογράφων μεγαλώσαμε δίπλα του, χωρίς ποτέ να τον φτάσουμε, ο στόχος θα είναι κάποια μέρα να μπορούμε να κλείνουμε και εμείς τις επιστολές μας με μια φράση που χρησιμοποιούσε και αυτός:
«Με αξιοπρέπεια, Γιώργος Δελαστίκ».
Το ποιός ήσουν λοιπόν γράφτηκε και δημοσιεύτηκε ήδη στον «τύπο», έντυπο, ή ψηφιακό, όπου υπηρέτησες, ακόμα και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση όπου «μέσα σε 15 δευτερόλεπτα, στην αρχή, πρέπει να πεις όσα θέλεις, γιατί μετά θα σε καταλάβουν και θα σε διακόψουν», όπως κάπως σκανδαλιάρικα, σαν παιδί που έκανε μια ζημιά, μας έλεγες.
Έτσι ήσουν Γιώργο μου. Μια ξαφνική βροντή σε καταγάλανο ουρανό. Με το μειλίχιο ύφος σου, με το παιδικό σου χαμόγελο, πέταγες τις «βόμβες σου» και άφηνες στην πλήρη αμηχανία τους «πολυπράγμονες» πολιτικούς και δημοσιογράφους των διάφορων «πάνελ».
Ιδιαίτερα τα μαύρα χρόνια των μνημονίων, μετά το 2010, όταν όλα τα έσκιζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, η φωνή σου, όπου και όπως ακουγόταν, μας χάριζε περηφάνια και τη χαρά ότι «να, κάποιος που μας εκπροσωπεί».
Εγώ όμως Γιώργο και η γενιά μου, κνήτες και κνήτισσες, αλλά και νεαρά μέλη του ΚΚΕ της δεκαετίας του τέλους του 1970 έως και τη δεκαετία του 1980, θα σε θυμόμαστε μαζί με το Θανάση Παπαρήγα να μας ενημερώνετε σε πολιτικό αχτίφ για τα διεθνή θέματα και το πώς τα κυρίαρχα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων καθόριζαν και τις παγκόσμιες ειδήσεις που διοχετεύονταν σε όλα τα ΜΜΕ!
Λόγος ξεχωριστός, που απείχε πολύ από τον κομματικό κυρίαρχο λόγο που «για όλα μιλούσε, αλλά σε τίποτα δε βάθαινε, σε τίποτα δε μας έκανε σοφότερους». Θυμάμαι ακόμα ότι ζητήσαμε τέτοια «αχτίφ» να διοργανώνονταν πιο συχνά, αλλά η «καθοδήγηση» μάλλον ένοιωσε άβολα!
Τόσο ξεχωριστή εμπειρία ήταν οι συνομιλίες μαζί σου, που χρόνια μετά, τις συζητούσαμε και αναφερόμασταν σ’ αυτές, στις παρέες και τις συνάξεις με παλιούς συντρόφους.
Θα σε θυμάμαι επίσης Γιώργο μου, εσένα, έναν άνθρωπο με ανοιχτό και ενημερωμένο μυαλό για όλες τις σύγχρονες επιστημονικές και τεχνικές εξελίξεις, για τη ρομποτική, τις 3D εκτυπώσεις και όλα όσα δε φτάνει «του ανθρώπου ο νους», να αρνείσαι το κινητό τηλέφωνο!!!
«Όπως με βρίσκατε έως τώρα, θα με βρίσκετε και στο μέλλον» έλεγες. Και πράγματι δε χάθηκες ποτέ.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό.
Σε θυμάμαι να συνεχίζεις να γράφεις «στο χέρι, με στυλό και χαρτί» ή σε παλιά γραφομηχανή και ένα παλιομοδίτικο «Fax» για να στέλνεις τα άρθρα σου στην εφημερίδα, ακόμα κι αν έλειπες για λίγο από την Αθήνα.
Τι κι αν σου ‘λεγαν οι φίλοι ότι ήταν εύκολο, να τους δώσεις το «κείμενο» κι εκείνοι να το στείλουν με μέηλ.
Αρνιόσουν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αρνιόσουν να συνδεθείς με το Internet και συνέχιζες να αγοράσεις τις ξένες εφημερίδες, εσύ ο γλωσσομαθέστατος, που συναγωνιζόσουν τον άλλο φοβερό, τον Θανάση Παπαρήγα και να κόβεις τις στήλες και τα άρθρα που σου χρειάζονταν για τις αναλύσεις σου.
Μια παιδική χαρτοκοπτική που αρνιόσουν να στερηθείς, χάριν ευκολίας και εξέλιξης.
Ίσως έτσι, με το ιδιοφυές μυαλό σου, να θεωρούσες ότι διατηρείς κάποιον έλεγχο στη ζωή σου και στις ιδέες σου, μιας και ο ψηφιακός κόσμος έμοιαζε με Κίρκη, που θα σε έκανε εύκολο θύμα της.
Θα σε φαντάζομαι πάντα πνιγμένο στο χάρτινο αρχείο σου, που καταλάμβανε λίγο-λίγο όλο το ζωτικό χώρο του σπιτιού σου και την αγαπημένη σου Ελένη να ψάχνει να νοικιάσει δυάρι, μήπως και μετακομίσει το αρχείο αντί για σας από το σπίτι!
Έτσι λοιπόν Γιώργο μου, που γελώντας μας διηγιόσουν από πού προήλθε το περίεργο επώνυμό σου. Εσύ ένας φτωχός, σαν όλους μας, αριστοκράτης από τη Μονεμβασιά.
Θα σε θυμούνται οι άνθρωποι που σε γνώρισαν είτε προσωπικά είτε μέσα από τα γραπτά σου. Αλλά και οι ερευνητές του μέλλοντος, όσοι θα ψάχνουν σε αρχεία παλιά, μια αυθεντική φωνή που έζησε το μισό 20ο αι., και μια εικοσαετία του καινούργιου και κατόρθωσε να δώσει πληροφορίες για τα γεγονότα και τις σκέψεις των ανθρώπων αυτής της γενιάς, ανθρώπων που δεν παραδόθηκαν.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ λοιπόν σύντροφε και φίλε.
