Νέοι-νέες για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο
Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το όπλο του αστυνομικού Κορκονέα. Η απάντηση της νεολαίας εκείνες τις μέρες ήταν ένας ισχυρός σεισμός που ταρακούνησε το σύστημα, τόσο ώστε μέχρι και η παρέμβαση του στρατού να είναι στο τραπέζι για την αντιμετώπιση της κατάστασης που είχε ξεφύγει από κάθε κυβερνητικό έλεγχο. Η σφαίρα του αστυνομικού όπλου παρέσυρε ολόκληρη τη χώρα στις φλόγες της εξέγερσης. Κάθε σημείο του χάρτη και μια εστία αγώνα. Το χέρι του Κορκονέα, του ειδικού φρουρού που δολοφόνησε τον Αλέξη, όπλισε ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός που δίνει στην αστυναμία κάθε περιθώριο για καταστολή και αυθαιρεσία. Στο στόχαστρο μια ολόκληρη γενιά η οποία θα αρνούταν να συμβιβαστεί, να κάνει τα στραβά μάτια, να σκύψει το κεφάλι.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, κάνει και πάλι επίδειξη αναλγησίας φτάνοντας στα άκρα την επίθεση της στη νεολαία. Εν καιρώ μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας πανδημίας, οι εγκληματικές επιλογές της κυβέρνησης, πλήρως εναρμονισμένες με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί και ικανοποιώντας όλα τα χατίρια του μεγάλου κεφαλαίου, στοιχίζουν την ζωή εκατοντάδων ανθρώπων καθημερινά πλέον. Βέβαια, αν ρωτήσουμε την κυβέρνηση, η απάντηση είναι έτοιμη: «Η ανεύθυνη νεολαία που συνωστίζεται, που δε συμμορφώνεται, που δεν υπακούει στους κανόνες».
Κι όμως, η νεολαία μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία σε μεγάλο βαθμό υπάκουσε και επέδειξε πολύ πιο υπεύθυνη στάση από την κυβέρνηση. Επέδειξε τη μεγαλύτερη συνέπεια μπροστά στην πιο επικίνδυνα ανεύθυνη κυβέρνηση, και όμως, βρίσκεται στο «εδώλιο του κατηγορουμένου», δέχεται νερό από τις αύρες και δακρυγόνα από την αστυνομία όταν βγαίνει στους δρόμους να διεκδικήσει δίκαια αιτήματα για την εκπαίδευση, την υγεία, τη δημοκρατία και να ορθώσει μια φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στη θανατηφόρα πολιτικής της κυβέρνησης.
Από τη Γαλλία μέχρι την Ταϋλάνδη, ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους. Όποια κυβέρνηση θεώρησε ότι μπορεί να ξεγελάσει το λαό τον βρήκε απέναντί της ανυποχώρητο. Η καταστολή δεν είναι ποτέ αρκετή και οι αύρες δε φτάνουν να σβήσουν τη φλόγα που σιγοκαίει. Ο Δεκέμβρης του ’08 λέγεται πως ήταν η ερώτηση. Η απάντηση εκκρεμεί και περιμένει νεανικά χείλη για να αρθρωθεί. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα ηχηρό παρόν, μια υπενθύμιση πως η καταστολή σκληραίνει, γιατί υπάρχει λόγος να φοβούνται. Και ο λόγος είμαστε εμείς.
Ενάντια στη δυστοπία που μας ετοιμάζουν, η νεολαία μπορεί και πρέπει να ζήσει ελεύθερη. Με αγώνα για υγεία, ζωή, ελευθερία θα το διεκδικήσουμε!
Τη φετινή 6η Δεκέμβρη στηρίζουμε τις πολύμορφες δράσεις σε όλη την Ελλάδα, τηρώντας όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα. Για τη διατήρηση της συλλογικής μνήμης, για τη ζωή μας στο σήμερα. Για το μέλλον μας!
