Τις τελευταίες ώρες και ενώ η πρωτοφανής απόφαση δίωξης του ΣΕΑ από την κ. Μενδώνη έχει αναχθεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα, παρατηρούμε να γράφονται αθλιότητες κάτω από αναρτήσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης από πληρωμένα και μη κυβερνητικά (? τρολ και φασιστοειδή κάθε είδους.
Καταθέντοντας τη δική μου εμπειρία θα ήθελα να τονίσω ότι τα χρόνια που βρέθηκα στο ΔΣ του ΣΕΑ και κατά τη θητεία μου ως πρόεδρός του, εκλεγμένη με την Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση (ΕΑΚ), είχαμε ως σταθερή και πρωταρχική κατεύθυνση την ενότητα του κλάδου, τουλάχιστον για τα σοβαρά θέματα που συχνά πυκνά αντιμετωπίζαμε (κλαδικά αιτήματα και διεκδικήσεις, προστασία των μνημείων). Επιδιώκαμε πάντοτε αυτές οι αποφάσεις να λαμβάνονται ομόφωνα και τις περισσότερες φορές το πετυχαίναμε. Το ίδιο συνέβη και με την τελευταία ανακοίνωση του Συλλόγου όπου όλες οι παρατάξεις δήλωσαν ότι δεν θα υποκύψουν στην λογοκρισία και την εκδικητικότητα της υπουργού. Εξίσου σταθερή και απαρέγκλιτη αρχή για την ΕΑΚ ήταν και είναι η εναλλαγή των αιρετών εκπροσώπων της στο Προεδρείο και τα ΔΣ όλων των Συλλόγων που συμμετέχει.
Η τωρινή στοχοποίηση και η δολοφονία χαρακτήρα που επιχειρείται στο πρόσωπο της νυν Προέδρου Δέσποινας Κουτσούμπα, η οποία ως πολιτικό πρόσωπο και ενεργή πολίτισσα δεν έχει κρύψει ποτέ την ιδεολογική της ταυτότητα, αναφαίρετο δικαίωμά της σε κάθε ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία (τι, δεν είμαστε ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία;), έχει ως απώτερο στόχο τον ίδιο τον Σύλλογο. Για έναν και μόνο λόγο: Γιατί δεν σιώπησε ποτέ μπροστά στην κυβερνητική εξουσία και τον αυταρχισμό της.
Θυμίζω μόνο κάποια μόνο από τα μέτωπα που βγήκαμε ως Σύλλογος και μιλήσαμε θαρραλέα και με τεκμηρίωση που θα ζήλευαν οι καλύτεροι νομικοί. Από το φιάσκο της Αμφίπολης της Σαμαρο-βενιζελικής κυβέρνησης με την τότε ΓΓ κ. Μενδώνη, το ξεπούλημα του Ελληνικού σε μεζονέτες (αλήθεια τι απέγινε εκείνο το «μεγαλειώδες εθνοσωτήριο» έργο;), την εκποίηση των μνημείων της χώρας μέσω του πάλαι ποτέ μνημονιακού ΤΑΙΠΕΔ, τον μεγάλο αγώνα για να σωθούν οι μοναδικές στον κόσμο βυζαντινές αρχαιότητες στη Θεσσαλονίκη (αλήθεια, τι απέγινε κι αυτή η εξαγγελία της λειτουργίας του Μετρό το 2021 που θα πραγματοποιούνταν δήθεν μόνο κι εφόσον κατέστρεφαν τον αρχαιολογικό χώρο;), την γενναία κόντρα με τις κάθε είδους εργολαβικές μαφίες που λυμαίνονται τους αιγιαλούς και τους αρχαιολογικούς χώρους, την σαν γροθιά υπεράσπιση του συναδέλφου μας που ξυλοκοπήθηκε από τα μαφιόζικα κυκλώματα στη Μύκονο, την υπεράσπιση των κρατικών μουσείων και τόσα άλλα.
Είναι πολλά και σημαντικά για να τα αντέξουν οι μονίμως υποταγμένοι/ες στην εξουσία του καθεστώτος που τους ταίζει με τα ψίχουλα που πέφτουν από τις μεγάλες μπίζνες των ημετέρων. Τους καταλαβαίνουμε. Η έλλειψη επιχειρημάτων για την υπεράσπιση της διάτρητης, από κάθε άποψη, υπουργικής απόφασης και κυρίως η πρωτοφανής κατακραυγή εναντίον της έχουν προκαλέσει πανικό. Κάθε μέρα που περνάει η κατακραυγή αυτή μετουσιώνεται σε ένα συγκινητικό κύμα συμπαράστασης από πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές συλλογικότητες, αλλά και κάθε ελεύθερο σκεπτόμενο πολίτη.
Απέναντι σε αυτό επιστρατεύουν τις μεθόδους που γνωρίζουν καλά: ψεύτικες διαδόσεις, χυδαιολογία, κραυγές από τα πιο βαθιά σκοτάδια της ελληνικής ιστορίας. Επικεντρώνονται στην απόπειρα δολοφονίας χαρακτήρα της Προέδρου του ΣΕΑ, πιστεύοντας πως με την άθλια αυτή πρακτική θα πλήξουν τον Σύλλογο. Τη ρυπαρότητα των εμφυλιακών βοθρολόγων τους δε θα την ανεχτούμε, όχι φυσικά γιατί αγγίζει μια μαχόμενη αρχαιολόγο-επιστημόνισσα και αγωνίστρια όπως η Δέσποινα, αλλά γιατί δεν πρέπει η τοξικότητά τους να μολύνει κι άλλο την κοινωνία. Κι αυτό είναι υπόσχεση.
