Στο πρώτο θεατρικό έργο του Γιάννη Οικονομίδη «Στέλλα κοιμήσου» επαναλαμβάνονται κάποια από τα προσφιλή του αισθητικά μοτίβα: ακραία λεκτική βία, σεξισμός, ψυχολογική εξουθένωση και αποκτήνωση των προσώπων.
Ωστόσο, εδώ ο ανατόμος του λούμπεν ελληνικού ψυχισμού, επιχειρεί μια μετατόπιση κοινωνικού πεδίου: από τον κόσμο των εργατών και των μικροαστών, στον κόσμο της μαφιόζικης μεγαλοαστικής τάξης που διαπλέκεται ή θέλει να εισέλθει στην πολιτική.
Η Στέλλα, κόρη του αρχιαφεντικού Αντώνη είναι αρραβωνιασμένη με το γόνο μιας μεγάλης οικογένειας πολιτικών, διαβατήριο για την προώθηση του Αντώνη στην πολιτική. Ωστόσο είναι ερωτευμένη με ένα νέο ηθοποιό της τηλεόρασης, τον Μάριο. Η κλασική, σαν σενάριο τηλεοπτικού σήριαλ ή φτηνής ηθογραφίας, αυτή ιστορία αποτελεί το υπόβαθρο για το ξετύλιγμα του οικονομιδικού δράματος.
Μια οικογένεια, ακτινωμένη γύρω από τον πάτερ φαμίλια, αρχιμαφιόζο Αντώνη, μια φιγούρα απόλυτης πατρικής και οικονομικής εξουσίας. Η βούλησή του είναι ο Νόμος, το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλουν όλοι να κινηθούν: η σχέση των υπολοίπων με την πατρική βούληση, ορίζει και τη θέση και την ψυχική τους κατάσταση.
Η σύζυγος και μάνα, ψυχικά κατεστραμμένη και φοβική μπροστά στο ξέσπασμα της οργής, η μια κόρη η Ανθή, απόλυτα προσηλωμένη στο νόμο της πατρικής εντολής όπως και το ζεύγος των θείων. Ειδικά η θεία αναδεικνύεται στο πιο πιστό μαντρόσκυλο του αφέντη και του οικογενειακού συμφέροντος. Ο γιος, Γιώργος, όπως και η μάνα του, ψυχοτροπικά απών από την πραγματικότητα, αδυνατεί να αρθρώσει και τον παραμικρό λόγο αμφισβήτησης στην πατρική εξουσία.
Ουσιαστικά η Στέλλα μένει μόνη της να υπερασπιστεί την επιλογή της, να έρθει αντιμέτωπη με την καταστροφική μανία του πατέρα Κρόνου. Κρόνος που δεν τρώει τα παιδιά του κυριολεκτικά, κατασπαράζει όμως τα ψυχικά τους φορτία, καθιστώντας τα, είτε πιστά σκυλιά του, είτε άβουλα, καταρρακωμένα όντα.
Η μαφιόζικη μεγαλοαστική οικογένεια πολύ εύστοχα συμβολίζει το πιο μαφιόζικο και λούμπεν τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης, που είτε αναδύθηκε μέσα από την κρίση, είτε επιχειρεί με διάφορες κινήσεις να πάρει τα ηνία.
Ο άγγλος πολιτικός φιλόσοφος Τζων Γκρέυ, στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Αχυρένια Σκυλιά, με μια μικρή δόση υπερβολής, γράφει ότι η μαφία και ο υπόκοσμος, θα ‘ναι η πρωτοπορία της αστικής τάξης στον καπιταλισμό του μέλλοντος.
Η κατάδυση του Οικονομίδη στον κοινωνικό βυθό αυτού του κόσμου, πέρα από μια ανεπανάλητπη αισθητική εμπειρία (όπως και οι ταινίες του) συνιστά κι ένα πολύ πετυχημένο μάθημα κοινωνιολογίας σε μια χώρα παρία στην περιφέρεια της ευρωζώνης.
Χ.Κ.
