Ο Ερίκ Βυϊγιάρ αφηγείται σε λογοτεχνικό ύφος ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά πληθυσμών στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Στη βέλγικη αποικία του Κονγκό, οι άποικοι τιμωρούσαν τους ιθαγενείς κόβοντάς τους τα χέρια αν δε συμμορφώνονταν με τις απαιτήσεις παραγωγής καουτσούκ του βασιλιά Λεοπόλδου Β’. Από τα χρυσοποίκιλτα σαλόνια της Ευρώπης όπου οι «πολιτισμένοι» ηγέτες κάνουν τη μοιρασιά του κόσμου βρίσκεται ο αναγνώστης στους τόπους των ιθαγενών της Αφρικής, όπου η μοιρασιά ξεφεύγει από τις νοητές γραμμές στους χάρτες και επιβάλλεται δια της πιο αποτρόπαιας βίας. Εκεί εντοπίζονται οι απαρχές του ελεύθερου εμπορίου, όσο οι Ευρωπαίοι αναζητούσαν τις καταβολές του Νείλου, ανακάλυπταν και εκμεταλλεύονταν τον πλούτο των εθνών υποδουλώνοντας τους λαούς που συναντούσαν στο δρόμο τους. Ιχνηλατώντας την περίοδο της αποικιοκρατίας, σκιαγραφείται η αφετηρία του σύγχρονου κόσμου, η «αφετηρία της δικής μας νεωτερικότητας».
Ο Βυϊγιάρ περιγράφει με τον πλέον παραστατικό τρόπο τις βάσεις όπου χτίστηκε ο σύγχρονος κόσμος, τις πηγές του πλούτου που έρρεε στην ευρωπαϊκή αγορά στα πρώτα βήματα των καπιταλιστικών κοινωνιών και τον ειδεχθή τρόπο κατά τον οποίο ο πλούτος αυτός αποσπώντο. Την εποχή όπου στην Ευρώπη εξυμνούταν το ελεύθερο εμπόριο και το «αόρατο χέρι της αγοράς», στην Αφρική οι ιθαγενείς λαοί υποδουλώνονταν και ακρωτηριάζονταν για παραδειγματισμό. Αυτό που ο συγγραφέας δεν παραλείπει να καταδείξει ακόμα, είναι πως οι απόγονοι αξιωματούχων και αριστοκρατών που βρίσκονταν στα σαλόνια τότε, σήμερα κατέχουν διοικητικές θέσεις και τίτλους σε κολοσσιαίες επιχείρησεις και ιδρύματα.
Η πολιτική ορθότητα έμεινε στο κατώφλι τους, ουδέποτε διέρρηξε ή έστω αμφισβήτησε τη συνέχεια του σημερινού τρόπου παραγωγής…
