Η μάνα μου έφυγε πετώντας σαν πουλί δέκα μέρες πριν φύγει ο πατέρας, ίσως να του ζεστάνει τη μεριά του στο στρώμα της αθανασίας.
Η μάνα μου φυλακισμένη Επονίτισσα, κομμουνίστρια από τα γενοφάσκια της σπούδασε σε δύσκολους καιρούς, γεννημένη στην Κρήτη το 1927.
Μπήκε στους λογοτεχνικούς κύκλους του Λουντέμη και έδωσε την ψυχή της στο Δαφνί, γνωρίζοντας μου τον κόσμο της ψυχικής υγείας και υπέροχους ανθρώπους, που αντάμωσα ξανά μεγάλη πια.
Αυτή η μάνα μου ΄δωσε στις πρώτες μου αναζητήσεις, 9-10 χρονών θα ήμουν, τους ψαλμούς του Ιώβ, λέγοντάς μου εκεί που λέει θεός βάλε συνείδηση…
Η μάνα μου έφυγε δίνοντας μου την ευχή της το τελευταίο βράδυ και ακόμα είναι παρέα στις αντάρες μου…μα κείνο το “μυριστό φιλί” μου λείπει…
Η μάνα μου, η κάθε μάνα γιορτάζει σήμερα.
Έγινα μάνα και ‘γω, έχοντας δίπλα μου ένα υπέροχο πλάσμα, την κόρη μου Ανθή, με δεύτερο όνομα το όνομα της δικής μου μάνας, Ελευθερία.
Στη μάνα μου αφιέρωσα ένα ποίημα στην πρώτη μου ποιητική συλλογή και σήμερα το ξαναγράφω, για όλες τις μανάδες που έφυγαν…
Μάνα
Η φωνή δεν καλεί
παρά μνήμες ευτυχίας
ανασύροντας κομμάτια
Ποιος ξέρει…
Ίσως να βλέπεις γελώντας όμορφα
κι ο παγωμένος θάνατος,
το τέλος να μη βρήκε το κορμί σου,
παγερό να τ’ αγκαλιάζω θρηνώντας
Στο μέλλον κανείς
Δεν τολμώ να σκεφτώ
Απάντησέ μου!
(Λαβύρινθος Μνήμη, εκδόσεις Άπαρσις)
