Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα δημοσιεύματα και τις αντιδράσεις που προκάλεσε το τελευταίο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Πριν σβήσουν τα φώτα». Ο εκδοτικός οίκος που το εξέδωσε (Εκδόσεις Πατάκη) το κατέταξε στον «Χριστουγεννιάτικο κατάλογο λογοτεχνίας ενηλίκων 2022». Ο ίδιος ο συγγραφέας γράφει στο βιβλίο πως πρόκειται για «Αυτοβιογραφία-Ιστορία». Δεν έχω προσωπικά κανέναν λόγο να μην πιστέψω τον συγγραφέα. Διαβάζοντας όμως το βιβλίο του και διαπιστώνοντας τις ανακρίβειες, τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις των ιστορικών γεγονότων που εμπεριέχονται σε αυτό -ειδικά για την περίοδο της δικτατορίας όπου ο ίδιος είχε δράση- τείνω να δικαιώσω την κατάταξη του εκδοτικού οίκου.
Ως λογοτεχνική-μυθοπλαστική απόδοση της ιστορίας με τον ίδιο πρωταγωνιστή σε ρόλους που ουδέποτε είχε, το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη είναι ένα καλό βιβλίο. Έχει ως καλό ήρωα τον ίδιο, ως κακό ήρωα τον αείμνηστο Κώστα Τζιαντζή, ενδιαφέρουσα πλοκή και ανατροπές και αξιοθαύμαστη ευρηματικότητα στις μυθοπλασίες.
Ως «Αυτοβιογραφία-Ιστορία» το βιβλίο είναι τραγικό. Και ταυτόχρονα εξοργιστικό. Δεν παρατίθενται σε αυτό πηγές. Ούτε καν στοιχεία από τον φάκελο του ίδιου του συγγραφέα στην Ασφάλεια που είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι τον πήρε το 1989, πριν οι φάκελοι καούν. Οπως άλλωστε έκαναν και άλλα στελέχη του ΚΚΕ και της Αριστεράς τότε.
Ακόμη χειρότερα, δεν αξιοποιείται το πλήθος των εγγράφων που έχουν δημοσιευτεί από την εποχή της χούντας, μέσα από τα οποία μπορούν να εξαχθούν πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Τέλος, δεν αξιοποιείται καθόλου η αρκετά πλούσια, για εκείνη την εποχή, βιβλιογραφία αλλά ούτε και όσα κατά καιρούς ο ίδιος ο κ. Ανδρουλάκης έχει διηγηθεί και έχει υποστηρίξει τα οποία τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα σε σχέση με αυτά που γράφει τώρα.
Όπως και να έχει, ο λογοτεχνικός ήρωας Μίμης Ανδρουλάκης την εποχή της δικτατορίας είχε… αξεπέραστη δράση. Ο πραγματικός όμως Μίμης Ανδρουλάκης ήταν ένας αγωνιστής ανάμεσα σε χιλιάδες που τότε ελάχιστοι τον είχαν προσέξει. Για τον λογοτεχνικό ήρωα δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Για τον πραγματικό, όμως, πολλά.
